1461 Ο «Πόλεμος των δύο ρόδων» στην Αγγλία βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Ο Εδουάρδος ο Δ` της Υόρκης νικά στη μάχη του Τάουτον και αναγορεύεται βασιλιάς της Αγγλίας, παράλληλα με τον Ερρίκο του Λάνκαστερ.

1849 Η επαρχία Παντζάμπ των Ινδιών προσαρτάται στη Βρετανική Αυτοκρατορία, μετά την ήττα των Σιχ από τα «στρατεύματα του στέμματος».

1864 Η Αγγλία ανακοινώνει ότι παραχωρεί στην Ελλάδα τα Επτάνησα «ως προίκα στο νέο βασιλιά, Γεώργιο τον Α`».

1920 Συνέρχεται το 9ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας (μπολσεβίκων), που ψηφίζει το ονομαστό σχέδιο του Λένιν (ΓΚΟΕΛΡΟ).

1960 Στη Διάσκεψη για το Ναυτικό Δίκαιο ο Ελληνας αντιπρόσωπος Α. Βλάχος δηλώνει ότι «αν και θα ήτο επωφελής για τη χώρα μας η επέκτασις των χωρικών υδάτων, γιατί θα εξησφαλίζετο αποκλειστικά και αναμφισβήτητα εκ μέρους της Ελλάδος ο έλεγχος του Αιγαίου, σκέψεις γενικής φύσεως ήγαγαν την Ελλάδα στο να απορρίψει τα όρια των 12 μιλίων, με την πεποίθηση ότι τα όρια των 6 μιλίων είναι η ορθή λύση».

2005 Πεθαίνει ο Μίλτος Σαχτούρης, από τις σημαντικές μορφές της ποίησης της μεταπολεμικής περιόδου.

Το πρωί του Σαββάτου, λίγες ώρες πριν το ματς Ελλάδας - Τουρκίας, γνωστός αθλητικογράφος έγραφε στην εφημερίδα του:

«Στο ματς της Ελλάδας με την Τουρκία προβλέπω άσο με μπόλικο "Χ". Αποκλείω το διπλό και δε βλέπω επεισόδια».

Οπως αντιλαμβάνεστε, αν δεν τον είχε κερδίσει η αθλητική δημοσιογραφία, θα μεσουρανούσε και ως ...αστρολόγος.

Σαν σήμερα, άρχιζε το 1993 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων η δίκη του Γιώργου Κοσκωτά για την υπόθεση που αφορούσε στην υπεξαίρεση 32 δισ. δραχμών από την Τράπεζα Κρήτης και την εισροή 12,1 δισ. δραχμών από αυτά στην εκδοτική εταιρεία «Γραμμή».

Τόσο τότε, όπως και αργότερα, στις υποθέσεις ΑΓΕΤ, Καζίνο, Σαμίνα, «χαμένοι φάκελοι» Ρικομέξ, Χρηματιστήριο, εξοπλιστικά, κότερα, παραδικαστικό, υποκλοπές, κουμπάροι, «νταβατζήδες», «Πανάγοι» (και τα λοιπά),

το... «μαχαίρι μπήκε στο κόκαλο»!

Το αυτό να αναμένετε και στην υπόθεση με τα ομόλογα...

Την περασμένη βδομάδα η βρετανική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», ενόψει των 50 χρόνων της ΕΕ, ανακάλυψε ποιοι είναι οι «30 λόγοι για να αγαπάμε την Ευρώπη».

Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο κείμενο το βρήκαν εξαιρετικά εμβριθές στα «Νέα» και ως εκ τούτου το αναδημοσίευσαν.

Για να αντιληφθείτε τώρα το επίπεδο των επιχειρημάτων όσων γράφουν (και όσων αντιγράφουν) ότι «πρέπει να αγαπάμε την ΕΕ», ένας από τους «λόγους» που επικαλούνται στο «μανιφέστο» τους οι «εραστές» των Βρυξελλών είναι και τούτος:

«Τα εστιατόρια των χωρών - μελών της ΕΕ έγιναν περισσότερο κοσμοπολίτικα»!

Αυτός είναι ένας από τους «λόγους» (από τους ...σοβαρότερους, αν τον συγκρίνετε με τους υπόλοιπους 29) για να αγαπάμε - όπως λένε - την ΕΕ. Τα ...κοσμοπολίτικα εστιατόριά της.

Αλλά, προς Θεού! Μη νομίσετε ότι οι διακινούντες την ανωτέρω επιχειρηματολογία υπέρ ΕΕ ανήκουν στην κατηγορία των «λιγούρηδων». Στην πολιτική, αυτοί λέγονται έτσι: ευρωλιγούρηδες...

«Δε μετάνιωσα που ήρθα στο ΠΑΣΟΚ», δήλωσε προχτές η κ. Δαμανάκη. Βέβαια, τέτοιες δηλώσεις του τύπου «δε μετάνιωσα που ήρθα στον Ολυμπιακό», ταιριάζουν περισσότερο σε ποδοσφαιριστές που φεύγουν από τη μια ομάδα και πάνε στην άλλη. Οχι στην πολιτική, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι αριστεροί. Αν, όμως, είσαι «αριστερός»...

Μια πολύ διαδεδομένη προπαγάνδα υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ έχει να κάνει με την «αναβάθμιση» της θέσης της χώρας και του λαού στην «ευρωπαϊκή οικογένεια».

*

Η αλήθεια, για τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, είναι εντελώς διαφορετική. Η ένταξη και η 27χρονη παρουσία μας στον ευρωενωσιακό «παράδεισο», όπως προκύπτει από τις ίδιες τις εκθέσεις της Κομισιόν, δημιούργησαν τεράστιες κοινωνικές «πληγές» στο σώμα της χώρας και δυσβάσταχτα βάρη στα λαϊκά στρώματα. H Ελλάδα και η θέση της στην ΕΕ είναι ένα τυπικό δείγμα εφαρμογής του καπιταλιστικού νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, που τα αποτελέσματά του, στην πράξη, κονιορτοποιούν τη γνώριμη ιδεοληψία περί «σύγκλισης».

Σύμφωνα, λοιπόν, με την Ευρωστάτ, στην ΕΕ των «15» και πριν από την είσοδο των 10 νέων χωρών:

• Η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ και μάλιστα το 20% και πλέον του πληθυσμού της ζει σταθερά κάτω από το όριο της φτώχειας
• Οι 7 από τις 11 πιο υποβαθμισμένες και φτωχές περιφέρειες της ΕΕ είναι ελληνικές
• Η Ελλάδα είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία μετά την Ισπανία και η χώρα με το μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης της ανεργίας από όλες τις υπόλοιπες στην ΕΕ στις νέες ηλικίες
• Παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ταξική ψαλίδα από όλες τις υπόλοιπες στην ΕΕ, αφού το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων έχει εισόδημα κατά 6 τουλάχιστον φορές μεγαλύτερο από το εισόδημα του 20% των πιο φτωχών Ελλήνων
• Είναι η χώρα με τις χαμηλότερες δαπάνες στον τομέα της Παιδείας
• Η μέση αγοραστική δύναμη του πολίτη στην Ελλάδα είναι η μικρότερη της ΕΕ των «15»
• Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα έχει παραμείνει περίπου στο 80% έναντι του μέσου ευρωενωσιακού με συνέπεια (όπως παρουσιάστηκε σε παλιότερη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο «Βήμα», 16/7/2000) ο Ελληνας εργάτης, δυο δεκαετίες μετά την ένταξη, να χρειάζεται να εργαστεί κατά 89% περισσότερο χρόνο, ώστε να αποκτήσει τα ίδια αγαθά με το μέσο Ευρωπαίο συνάδελφό του!
• Σύμφωνα με έκθεση της Ευρωστάτ (2002) για τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, μετά από δυο δεκαετίες ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ καταστράφηκαν 184.900 αγροτικά νοικοκυριά στην Ελλάδα. Επίσης: Την ίδια περίοδο, οι αγρότες με γη κάτω των 50 στρεμμάτων λιγόστεψαν κατά 21%, αντίθετα οι εκμεταλλεύσεις από 200 έως 500 στρέμματα αυξήθηκαν κατά 93% και οι εκμεταλλεύσεις από 1.000 έως 1.400 στρέμματα αυξήθηκαν κατά 135%.

Αυτά είναι τα «κέρδη» για τους εργάτες, τους αγρότες και τα λαϊκά στρώματα από τη συμμετοχή στην ΕΕ. Φυσικά δεν είναι τα πράγματα άσχημα για όλους. Υπάρχουν και ευνοημένοι. Στους κερδισμένους, λοιπόν, από την ένταξη, εκτός από τους ...νεοτσιφλικάδες είναι και οι Ελληνες κεφαλαιούχοι. Αντί άλλης απόδειξης, αρκεί ένα στοιχείο: Η αύξηση καταθέσεων Ελλήνων επιχειρηματιών στο εξωτερικό, από 4.841 δισ. δολάρια το 1988, εκσφενδονίστηκε στα 14.896 δισ. δολάρια το α΄ εξάμηνο του '96. Εκτοτε η «απελευθέρωση» των αγορών χρήματος δε μας επιτρέπει να έχουμε στοιχεία, που εφόσον υπήρχαν θα ήταν εξόχως αποκαλυπτικά...

(συνεχίζεται...)

Κι έτσι κι αλλιώς

... «Μάλτα γιοκ»!

Του Ηλία Μακρή (από την «Καθημερινή»)