1926 Ο στρατηγός Πάγκαλος γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είχαν προηγηθεί οι «εκλογές» στις 4 Απρίλη. Για εκείνες τις εκλογές, το ΚΚΕ είχε προσπαθήσει για τη συγκρότηση κοινού μετώπου με τα άλλα δημοκρατικά κόμματα για να δώσει στις εκλογές αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Απέρριψε ακόμη την πρόταση του Πάγκαλου, να μην υποστηρίξει τον κοινό υποψήφιο των δημοκρατικών δυνάμεων Κ. Δεμερτζή, με αντάλλαγμα την απελευθέρωση των εξόριστων και των φυλακισμένων κομμουνιστών. Τελικά, όταν τα αστικά πολιτικά κόμματα κήρυξαν αποχή από τις εκλογές, κήρυξε αποχή και το ΚΚΕ.

1944 Ανασχηματίζεται η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Η νέα σύνθεση της ΠΕΕΑ ήταν η εξής: Αλέξανδρος Σβώλος: Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος ΠΕΕΑ και γραμματέας των Εξωτερικών, της Παιδείας και Θρησκευμάτων και της Λαϊκής Διαφώτισης. Ευριπίδης Μπακιρτζής: Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ και γραμματέας Επισιτισμού. Ηλίας Τσιριμώκος: Γραμματέας της Δικαιοσύνης. Γιώργος Σιάντος: Γραμματέας των Εσωτερικών. Εμμανουήλ Μάντακας: Γραμματέας των Στρατιωτικών. Νικόλαος Ασκούτσης: Γραμματέας της Συγκοινωνίας. Αγγελος Αγγελόπουλος: Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γραμματέας των Οικονομικών. Πέτρος Κόκκαλης: Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γραμματέας Κοινωνικής Πρόνοιας. Κώστας Γαβριηλίδης: Γραμματέας της Γεωργίας. Σταμάτης Χατζήμπεης: Γραμματέας της Εθνικής Οικονομίας.

1955 Πεθαίνει ο Αλμπερτ Αϊνστάιν.

Ο κ. Τσίπρας διαμαρτύρεται για την υπογραφή της ΠΑΣΚΕ κάτω από την άθλια συλλογική σύμβαση του 1 ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο του εργάτη που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με τους εργοδότες. Χτες η ΠΑΣΚΕ του απάντησε ότι κάτω από την ίδια συλλογική σύμβαση υπάρχει και η υπογραφή του στελέχους του ΣΥΝ, του γενικού γραμματέα της ΓΣΕΒΕΕ, κ. Ν. Σκορίνη.

Κατόπιν τούτου και καθότι οι μεγάλοι έρωτες ενίοτε αρχίζουν με κάτι τέτοια μικροκαυγαδάκια, η στήλη εύχεται προς αμφότερους «βίον ανθόσπαρτον»...

«Ανετη εκλογή του Βελτρόνι στο Δημοκρατικό Κόμμα», πανηγύριζε ανταπόκριση της «Αυγής» (16/10/2007) από την Ιταλία, με αφορμή τις τότε εξελίξεις γέννησης του νέου σχήματος της «κεντροαριστεράς» στη γειτονική χώρα.

«Πάνω από 3 εκατομμύρια 350 χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες προσήλθαν την Κυριακή στις κάλπες στην Ιταλία και ψήφισαν υπέρ της ίδρυσης του Δημοκρατικού Κόμματος, αναδείχνοντας σα γραμματέα του με το 75,6%, το δήμαρχο της Ρώμης Βάλτερ Βελτρόνι», σημείωνε η ανταπόκριση και συνέχιζε:

«Δεν πρόκειται μονάχα για ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, αλλά για μια αναπάντεχη απάντηση στους φόβους για μια απομάκρυνση των Ιταλών από την πολιτική και για τη μηδενιστική λαϊκιστική διαμαρτυρία στην πολιτική της κυβέρνησης Πρόντι (...). Δεν επρόκειτο για αντι-πολιτική αλλά για το αίτημα μιας διαφορετικής πολιτικής», πρόσθετε - τότε - η «Αυγή».

Αλλά αν ήταν έτσι τα πράγματα, τόσο «εξαιρετικά» και... ελπιδοφόρα, όπως τα περιέγραφαν τότε στην «Αυγή», γιατί άραγε επανήλθε ο Μπερλουσκόνι;

Δώστε όποια απάντηση θέλετε, εκτός από μια: Αποφύγετε κάθε αναφορά στο ενδεχόμενο να φταίει η «κεντροαριστερά» για την επάνοδο Μπερλουσκόνι. Τέτοιες απαντήσεις τα «ξεφτέρια» της «Αυγής» τις θεωρούν προϊόν «ιδεολογικής οκνηρίας». Σε αντίθεση με τις δικές τους αναλύσεις και τους δικούς τους ύμνους στην «κεντροαριστερά», που προδίδουν ιδεολογική... σπιρτάδα.

Οπως ακούσαμε χτες από τα ΜΜΕ, οι κ.κ. Καραμανλής και Παπανδρέου προσήλθαν στη Βουλή και «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» για το θέμα της οικονομίας (σ.σ.: όπως μας διευκρινίστηκε αργότερα, ευτυχώς δεν ...τραυματίστηκε κανείς από τους δυο τους).

Το ένα θέμα, λοιπόν, είναι το «ποιοι» μιλούν (και «διασταυρώνουν τα ξίφη τους»...) για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ο ελληνικός λαός.

Το άλλο θέμα είναι η οικονομική κατάσταση των εργαζομένων, αυτή καθαυτή.

*

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι απλή: Οι «ξιφομάχοι» δεν είναι άλλοι απ' αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν την Ελλάδα αδιατάρακτα για πάνω από τρεις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση. Οι ίδιοι που από κοινού ομνύουν στην «ελεύθερη αγορά». Που ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο. Που αναγκάζουν τους Ελληνες να δουλεύουν σε μισές δουλειές. Που σπρώχνουν τα νοικοκυριά στην τοκογλυφία των τραπεζικών δανείων. Και που ψηφίζουν προϋπολογισμούς λιτότητας στο πλαίσιο του συμφώνου σταθερότητας.

Ψηφίζουν, δηλαδή, προϋπολογισμούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα που ορίζει η συνθήκη του Μάαστριχτ.

*

Στο δεύτερο ερώτημα, ποια είναι δηλαδή η οικονομική κατάσταση του λαού, ας περιοριστούμε σ' ένα και μόνο δείκτη. Πρόκειται για δείκτη απολύτως ενδεικτικό των συνεπειών που έχει προκαλέσει στον τόπο η υπογραφή που έβαλαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (και ΣΥΝ) στη συνθήκη του Μάαστριχτ:

-- Οταν ο κ. Σημίτης ανέλαβε την πρωθυπουργία, οπότε και τέθηκε μεγαλοπρεπώς ο «εθνικός στόχος» της ένταξης στην ΟΝΕ, τα χρέη των ελληνικών νοικοκυριών προς τις τράπεζες λόγω δανείων ήταν 3,6 δισ. ευρώ (τέλη 1995).

-- Οταν το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στη ΝΔ, και αφού είχε ήδη επιτευχθεί το ...ΟΝΕδίτικο «ιδεώδες», τα χρέη λόγω δανεισμού (τέλη 2003) των ελληνικών νοικοκυριών προς τις τράπεζες είχαν εκτιναχτεί στα 37,2 δισ. ευρώ.

• Δηλαδή στην οκταετία διακυβέρνησης Σημίτη τα «φέσια» των λαϊκών νοικοκυριών προς τους τραπεζίτες υπερδεκαπλασιάστηκαν! Αυτό ήταν το (επί ΠΑΣΟΚ) κόστος ..των θυσιών που κατέβαλε ο ελληνικός λαός για την ένταξη και παραμονή της Ελλάδας στην ΟΝΕ...

Μετά το ΠΑΣΟΚ ήρθε η «σεμνότητα και η ταπεινότητα». Που σημαίνει ότι τώρα οι δερβεναγάδες της Κομισιόν δεν έχουν να χαίρονται το χαμόγελο του κ. Παπαντωνίου, αλλά το χαμόγελο του κ. Αλογοσκούφη. Οσο για το χαμόγελο των Ελλήνων πολιτών, αυτό συνεχίζει να παραμένει παγωμένο στα χείλη τους:

• Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία για το 2007, τα χρέη των ελληνικών νοικοκυριών προς τους τραπεζίτες έχουν απογειωθεί στα 104 δισ. ευρώ. Δηλαδή απ' όταν ανέλαβε την κυβέρνηση ο Κ. Καραμανλής τα «φέσια» υπερτριπλασιάστηκαν!

Αυτή είναι η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων.

Με άλλα λόγια: Οι πολιτικοί απόγονοι εκείνων που στο καθεστώς του πρωτόγονου αντικομμουνισμού έλεγαν στα λαϊκά στρώματα ότι «θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας πάρουν τα σπίτια», είναι αυτοί που τελικά παρέδωσαν τα σπίτια, το βιος και τους ανθρώπους μαζί στις τράπεζες!

*

Είμαστε ένας λαός, λοιπόν, που από την ημέρα της εφαρμογής της συνθήκης του Μάαστριχτ είδε τα χρέη του προς τις τράπεζες να έχουν αυξηθεί από τα 3,6 δισ. ευρώ του 1995 στα 104 δισ. ευρώ του 2007!

Μιλάμε για αύξηση ...μόλις 2.788%! Σε λιγότερο από 15 χρόνια.

Πρόκειται, ομολογουμένως, για «κατόρθωμα». Τα τρία κόμματα, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, μπορούν να επαίρονται ότι με την υπογραφή τους κάτω από τη συνθήκη του Μάαστριχτ δημιούργησαν το κατάλληλο περιβάλλον για να μπορούν οι κ.κ. Λάτσης, Κωστόπουλος Σάλας, Βγενόπουλος κλπ. να ζουν το «μύθο» τους σε μια Ελλάδα υποθηκευμένη (μαζί με το λαό της) στους τραπεζίτες...

Οι «κύριοι» που έπιασαν στο στόμα τους το ΚΚΕ, με αφορμή την καταγγελία του Κόμματος για την επιχείρηση της κατασκευής και ανακίνησης από μέρους τους μειονοτικών ζητημάτων στην Ελλάδα, έχουν «ζυγιστεί» και έχουν «μετρηθεί» ουκ ολίγες φορές. Μετρήθηκαν στις εκλογές του 1996 και έλαβαν το 0,05% των ψήφων, στις ευρωεκλογές του '99 και έλαβαν το 0,08%, στις ευρωεκλογές του 2004 και έλαβαν το 0,1%. Είναι επομένως προφανές ότι πίσω από την αυθάδειά τους και τη δράση τους κρύβονται άλλες «πλάτες»...

Από πράσινους ιδιΟΤΕς

σε γαλάζιους εκποιΟΤΕς