Παρασκευή 18 Απρίλη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η «ιταλοποίηση» δεν είναι νομοτέλεια

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι ευνόητο ότι τα συμπεράσματα που βγάζει κάποιος από τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών συναρτώνται ευθέως από την ταξική θέση και το ρόλο που παίζει στην πολιτική. Πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Τα περισσότερα δεν αξίζουν ούτε μια διαγώνια ματιά, άλλα διακρίνονται από μια άγρια θριαμβολογία για τη νίκη του Μπερλουσκόνι (Πρετεντέρης), ενώ άλλα επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα «αντιδεξιάς συσπείρωσης». Χαρακτηριστικό το προχτεσινό άρθρο των «Νέων»: «Το ιταλικό ναυάγιο θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και στην Ελλάδα. Ιδίως από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της απλής αναλογικής και της συνεργασίας των προοδευτικών κομμάτων, στην πράξη όμως την υπονομεύουν με την αλαζονεία και τον δογματισμό τους!», αποφαίνεται. Είναι φανερό ότι οι καμπάνες χτυπάνε για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι οι πιέσεις κατευθύνονται προς τα κει, αφού ο στρατηγικός στόχος της εξαντλείται στην «αντικυβερνητική» ή «αντινεοφιλελεύθερη ενότητα», γεγονός που προετοιμάζει το έδαφος και για κυβερνητικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ. Ομως αυτή ακριβώς η πολιτική, της συναινετικής και καθεστωτικής Αριστεράς, ήταν που καταδικάστηκε στις ιταλικές εκλογές. Το ίδιο είναι βέβαιο ότι θα συμβεί και εδώ. Το ζήτημα είναι να μην το πληρώσει ακριβά ο λαός. Και ευτυχώς υπάρχει τρόπος: Ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ, συγκρότηση της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας με ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία.

Πάει πολύ...

Προκαλεί έκπληξη με μια πρώτη ανάγνωση το γιατί σε μια πόλη όπως η Ρόδος (όπου η ΔΑΠ συγκεντρώνει ποσοστά πάνω από 60%) οι ΔΑΠίτες αποφάσισαν πέντε - έξι μέρες μετά τις φοιτητικές εκλογές να δώσουν στον τοπικό Τύπο μια πολυσέλιδη ανακοίνωση - οχετό εναντίον της ΠΚΣ, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Και τι δε λένε μέσα σ' αυτή... «Παντελώς απούσα από τους θεσμούς, τις διαδικασίες» (η ΠΚΣ), «απείλησαν (...) με ψυχροπολεμικές μεθόδους» (οι ΚΝίτες), «οι προβοκάτορες, οι λασπολόγοι και οι υποκινούμενοι μπράβοι της ΚΝΕ»... «παρακμάζουσα ΠΚΣ», «φοιτητοπατέρες», «καθεστωτικά φερέφωνα», «παράσιτα»... Βρισιές και χαρακτηρισμοί κάθε δεύτερη πρόταση! Κι αν αφαιρέσεις όλα αυτά, ψάχνοντας την ουσία της καταγγελίας της ΔΑΠ, μένουν τρεις προτάσεις για μια ένσταση που «τόλμησαν» να κάνουν τα μέλη της ΠΚΣ στη διαδικασία των εκλογών σε έναν από τους τρεις φοιτητικούς συλλόγους της Ρόδου.

Καταλήγοντας δε, η ΔΑΠ λέει ότι «οι φοιτητές απάντησαν στην προβοκάτσια των μπράβων και των τραμπούκων», εννοώντας προφανώς ότι συγκράτησε τα υψηλά ποσοστά και την αυτοδυναμία της στην πόλη της Ρόδου! Τι έχει πειράξει, όμως, στην πραγματικότητα τη ΔΑΠ; Μήπως το ότι η ΠΚΣ είχε τη μεγαλύτερη άνοδο από όλες τις παρατάξεις (κατά 3,34%) και έφτασε το ποσοστό της στο 12,8% στην πόλη;

Ο,τι και να 'ναι πάντως, θα πρέπει να μαζευτούν και να ξεκαβαλήσουν το καλάμι οι ΔΑΠίτες, γιατί πάει πολύ η παράταξη που έχει δημιουργήσει τους «ρέιντζερς» κι έχει αναγάγει το ρουσφέτι σε επιστήμη, να μιλάει για δήθεν «τραμπουκισμούς» και «παρακμή» της ΠΚΣ...

Για την κερδοφορία των καναλαρχών...

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση προχτές στα δικαστήρια. Από τη μια οι εργαζόμενοι τεχνικοί και από την άλλη οι καναλάρχες. «Οι τεχνικοί της τηλεόρασης είναι τα πειραματόζωα για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων», σημείωσε η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, καταθέτοντας υπέρ της Ενωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αττικής που τη σέρνουν στα δικαστήρια οι καναλάρχες με στόχο να ποινικοποιήσουν τον απεργιακό τους αγώνα στις 18 και 19 του Μάρτη.

Η Λιάνα Κανέλλη κατήγγειλε επίσης ότι τα κανάλια είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα προμαγνητοσκοπώντας ακόμα και υποτιθέμενες «ζωντανές» εκπομπές, ενώ πρόσθεσε ότι τη μέρα της απεργίας δεν υπήρχε μόνο το προσωπικό ασφαλείας που όρισαν οι εργαζόμενοι, αλλά και τα νοικιασμένα συνεργία που είναι ένας νόμιμος απεργοσπαστικός μηχανισμός. Και κατέληξε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι «η απεργία αυτή μπορεί και οφείλει να επαναληφθεί».

Από την άλλη μεριά, ένας από τους δικηγόρους των καναλαρχών, ο εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ στο ΔΣ του ΔΣΑ, Δημήτρης Βερβεσός, ο οποίος, για να μη μείνει καμία αμφιβολία για το πού το πάνε οι έμποροι της πληροφόρησης, ξεκαθάρισε ότι αυτό που επιδιώκουν οι καναλάρχες με την αγωγή σε βάρος των τεχνικών είναι «να δηλώσουν σαφώς ότι δε θα κάνουν στο μέλλον απεργία με τα ίδια αιτήματα». Ενώ πρόσθεσε επί λέξει: «Είμαστε καπιταλιστικές επιχειρήσεις που αποσκοπούμε στο κέρδος». Κυνική η ομολογία από την πλευρά των καναλαρχών. Τόσο για τη σκοπιμότητα της δίωξης, όσο και για τον τρόμο που τους προκαλεί ο ξεσηκωμός των εργαζόμενων, ιδιαίτερα όταν αυτός αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια της κερδοφορίας τους.

Χωροταξία για το κεφάλαιο

Κατατέθηκε χτες στη Βουλή - μετά από εκκόλαψη αρκετών χρόνων από τις κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο. Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει στα σκαριά τον «Καποδίστρια 2» με τον οποίο θα μειωθούν οι δήμοι, οι νομαρχίες και οι περιφέρειες με σκοπό να διευκολυνθεί ακόμα περισσότερο η διείσδυση του μεγάλου κεφαλαίου και η διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα κοινωνικών τομέων, όπως της Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Τα σχέδια αυτά είναι στην κυριολεξία δεμένα μεταξύ τους, όπως και με το Ειδικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ) και είναι απόλυτα εναρμονισμένα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το Εθνικό Χωροταξικό περιγράφει τις γενικές κατευθύνσεις και στρατηγικές που θα εφαρμοστούν τα επόμενα 15 χρόνια σε κρίσιμους τομείς, όπως των μεταφορών, τον αγροτικό, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της ενέργειας, του περιβάλλοντος, της πολεοδομίας. Γιατί, όμως, γίνεται τώρα η «μεταρρύθμιση» αυτή, 33 ολόκληρα χρόνια μετά την ψήφιση του άρθρου 24 του Συντάγματος που την προέβλεπε; Επειδή πλέον πολλά επενδυτικά σχέδια (τουριστικές μονάδες σε Πελοπόννησο, Κρήτη, Χαλκιδική κ.α.) σκόνταφταν στην πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Βιομηχανικές ή άλλες εγκαταστάσεις (π.χ. αιολικά πάρκα) παρά τις αδειοδοτήσεις που λάμβαναν, κινδύνευαν λόγω προσφυγών στα δικαστήρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι πλέον, στο πλαίσιο της λεγόμενης «πράσινης» οικονομίας και το περιβάλλον μπαίνει στη μέγκενη της ιδιωτικής κερδοσκοπίας, γεγονός που προϋποθέτει τη διευθέτηση και του χώρου.

Ως εργαλεία για την εφαρμογή των αρχών του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου, προβάλλονται: Οι ευρείς αποχαρακτηρισμοί δασών και δασικών εκτάσεων, αφού για την οριοθέτησή τους και τη σύνταξη του Δασολογίου δε θα χρησιμοποιηθούν οι αεροφωτογραφίες του 1945, αλλά τουλάχιστον του 1960. Βασικό επομένως στοιχείο είναι η χρήση γης και η δεδομένη εμπορευματοποίηση ως η βάση για την άκρατη επιχειρηματική δραστηριότητα. Και μόνο με αυτό το μέτρο του τρόπου σύνταξης Δασολογίου, κινδυνεύουν με αποχαρακτηρισμό τουλάχιστον 12 εκατ. στρέμματα δασών. Στην κυριολεξία λύνονται τα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και δίνεται το σύνθημα στους εκπροσώπους του - την «επόμενη μέρα» κιόλας που οι καταστροφικές πυρκαγιές μαύρισαν τη μισή Ελλάδα - να ισοπεδώσουν, να αρπάξουν, να λεηλατήσουν.

Το δεύτερο εργαλείο είναι ο «Καποδίστριας 2». Με την αλλαγή του διοικητικού χάρτη της χώρας λιγοστεύουν τα γραφειοκρατικά εμπόδια για το μεγάλο κεφάλαιο στην εφαρμογή των επενδυτικών του σχεδίων. Αντίθετα, θα το διευκολύνουν να μπει σε συνεργασία με την Αυτοδιοίκηση μέσω ΣΔΙΤ σε τομείς όπως αυτοί της εκμετάλλευσης εκτάσεων και παραλιών, εγκαταστάσεων ύδρευσης, διαχείρισης αποβλήτων, νερού κ.ά. Μάλιστα, η ΚΕΔΚΕ (συνδιοίκηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ) έθεσε ως κριτήριο για να δεχτεί το Χωροταξικό Σχέδιο ακριβώς αυτή τη «διοικητική μεταρρύθμιση», επειδή αυτή «στηρίζεται σε μια ουσιαστική φορολογική αποκέντρωση». Δηλαδή στην προσθήκη νέων φορολογικών βαρών στη λαϊκή οικογένεια...

Πρόκειται, λοιπόν, για μια ακόμη αντιλαϊκή επιλογή, στην οποία ο λαός πρέπει να βάλει φραγμό, απαιτώντας την οργάνωση σε άλλη βάση της οικονομίας και της κοινωνίας. Προβάλλοντας την πρότασή του για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Και που μόνο με αυτούς τους όρους και κάτω από έναν κεντρικό σχεδιασμό μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη τέτοια που να καλύπτει όλες τις ανάγκες των εργαζομένων και της λαϊκής οικογένειας.


Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ

Δικομματικές συμφωνίες και οπορτουνιστικές αυταπάτες

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ, είμαστε ο πιο τυχερός λαός του κόσμου. Κι αυτό, γιατί ψηφίσαμε τη ...σωστή κυβέρνηση στις τελευταίες εκλογές.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει κρίση, φτώχεια, ακρίβεια και ανεργία, αλλά εμείς εδώ δεν καταλαβαίνουμε τίποτε.

Ετσι είπε χτες ο πρωθυπουργός στη Βουλή. Σε όλη την ευρωζώνη αυξάνεται ο πληθωρισμός και μένουν στάσιμοι οι μισθοί, ενώ εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Πετύχαμε - υποστήριξε - τη μισθολογική σύγκλιση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Οσο για τους ανέργους, σε λίγο θα είναι είδος προς εξαφάνιση.

Εν ολίγοις, ζούμε σε ένα μικρό οικονομικό παράδεισο, όμως δε θέλουμε να το δούμε και να το καταλάβουμε.

Προφανώς, γιατί είμαστε εκ φύσεως ένας γκρινιάρικος λαός, που δε θέλει να παραδεχτεί ότι ευτυχεί.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ήταν, όμως, και ο Γιώργος Παπανδρέου, που τους έδειξε χτες τι εστί ...(πράσινος) σοσιαλισμός.

Η ΝΔ - λέει - ξεπουλάει. Αυτοί στη θέση της, απλά, «μετοχοποιούσαν» τις δημόσιες επιχειρήσεις.

Η «δεξιά» κάνει φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα έδινε «παραγωγικά και αναπτυξιακά κίνητρα».

Η κυβέρνηση δημιουργεί ακρίβεια, ενώ αυτοί θα κατέβαλαν προσπάθειες εποπτείας της αγοράς.

Εν κατακλείδι, όταν υποφέρεις επί Νέας Δημοκρατίας, τότε αντιμετωπίζεις μια «πολιτική λιτότητας».


Γρηγοριάδης Κώστας

Οταν υποφέρεις επί ΠΑΣΟΚ, «κάνεις θυσίες για την προοδευτική ανάπτυξη της χώρας».

Μιλάμε για τεράστιες, χαώδεις και αγεφύρωτες διαφορές!

ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ, όμως, που υπάρχει και η αριστερά! Οπως είπε χτες ο Αλέκος Αλαβάνος, κάτι πρέπει να γίνει, ώστε να υπάρξει ένας «κοινωνικός χώρος μέσα στο πλαίσιο των τραπεζών».

Διότι, τι πιο απλό από το να μεταβάλλεις οργανισμούς χτισμένους για να αποκομίζουν υπερκέρδη από την ανέχεια του κοσμάκη σε ...«κοινωνικούς χώρους».

Φανταζόμαστε ότι μια απλή συνεννόηση με τους ιδιοκτήτες των τραπεζών αρκεί για να τους πείσει να παίξουν τον ...κοινωνικό τους ρόλο.

Καβγαδάκια...

Γρηγοριάδης Κώστας

Πριν από λίγες μέρες, ήταν η ΔΑΚΕ στον ΟΤΕ που κάρφωνε τους ΠΑΣΚίτες συναδέλφους της και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη δήθεν αγανάκτησή τους σχετικά με την πώληση μετοχών του ΟΤΕ στην «Ντόιτσε Τέλεκομ». Η παράταξη της ΝΔ, που σήμερα συνεχίζει το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης, κυκλοφόρησε ένα έγγραφο με δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, η οποία τελικά ξεκίνησε επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 1996. Προχτές, ήταν η σειρά της ΠΑΣΚΕ να καρφώσει το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την - εκ των υστέρων - κριτική στη σύμβαση του αίσχους και το πόρισμα Κουκιάδη. Για το μεν πόρισμα ισχυρίζεται ότι στην επιτροπή που το συνέταξε συμμετέχει και μέλος προσκείμενο στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ για την Εθνική Γενική Συλλογική, η ΠΑΣΚΕ υπενθυμίζει ότι ανάμεσα σε αυτούς που την υπογράφουν είναι και το στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σκορίνης, ΓΓ της ΓΣΕΒΕΕ. Καμιά εντύπωση δεν προκαλούν τα αλληλοκαρφώματα και τα καβγαδάκια μεταξύ των δυνάμεων εκείνων που όταν πρόκειται να χαράξουν τη στρατηγική της ΓΣΕΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε ελάχιστα και επουσιώδη βρίσκουν να διαφωνήσουν. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι πομπές τους ξεμπροστιάζονται στους εργαζόμενους. Τότε είναι που ο καθένας προσπαθεί να τα φορτώσει στον άλλο, για να γλιτώσει την κατακραυγή. Και εκεί γελάει μέχρι και το παρδαλό κατσίκι...

«Παγιδευμένος» στη ΣΥΝ-κυβέρνηση

Ποιο ήταν το συμπέρασμα που έβγαλε από τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση της ΝΔ και βλέπουμε... Ιδού, με τα δικά του λόγια: «Και λέω με πλήρη συναίσθηση αυτών που λέω ότι το συμπέρασμα που θα ήθελα να δώσω εγώ από την ομιλία μου είναι ότι πρέπει να πέσει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και πρέπει να πέσει το συντομότερο δυνατόν. Πρέπει να αναδειχτεί μια άλλη επιλογή». Βέβαια, την «άλλη επιλογή» ο Α. Αλαβάνος δεν την προσδιόρισε με σαφήνεια και ίσως να ήταν περιττό αφού η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερβαίνει τον ορίζοντα του καπιταλισμού και εξαντλείται στην «ανθρώπινη» διαχείρισή του. Φρόντισε όμως να κρατήσει αποστάσεις από το σενάριο της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «για μας το θέμα δεν είναι απλώς να αλλάξουμε το σχήμα». Στη συνέχεια όμως άφησε να διαφανεί ότι αυτό το κάνει κάτω από την επήρεια των εκλογικών αποτελεσμάτων στην Ιταλία: «Δεν πρόκειται κανείς επομένως να επαναλάβει στην Ελλάδα παγίδες, οι οποίες οδήγησαν σ' αυτά τα αποτελέσματα», είπε χαρακτηριστικά. Το ζήτημα είναι ότι είναι ήδη μέσα σε αυτές τις «παγίδες»...

Συναίνεση και κοκορομαχίες

«Γιατί, λοιπόν, αφού συμφωνούμε στους ίδιους στόχους (σ.σ. στην οικονομία), αρνούνται κάθε συνεννόηση; Γιατί ενώ ομολογούν, έστω και τώρα, την αναγκαιότητα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αρνούνται τη συναίνεση σε κοινές πολιτικές; Γιατί εάν και εφόσον έχουν κάτι να πουν, δεν τολμούν να το πουν; Τι επιτέλους προτείνουν;». Αναμφίβολα τα παραπάνω ερωτήματα που έθεσε απευθυνόμενος προς το ΠΑΣΟΚ, χτες στη Βουλή, ο Κ. Καραμανλής, έχουν ρητορικό και δημαγωγικό χαρακτήρα. Επιπλέον τα έθεσε εκ του ασφαλούς αφού γνωρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ στηρίζει στην πράξη τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθεί η κυβέρνηση. Το επιβεβαίωσε άλλωστε περίτρανα αμέσως μετά στην ομιλία του ο Γ. Παπανδρέου, με την κριτική και τις εποικοδομητικές προτάσεις που έκανε για όλα: από το Ασφαλιστικό, μέχρι την αντιμετώπιση των καρτέλ, της ακρίβειας, των στεγαστικών δανείων κοκ. Παρόλο που η μοναδική έγνοια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήταν να πείσει ότι η πολιτική του διαφέρει από την ταξική πολιτική της ΝΔ, το μόνο που κατάφερε να δείξει είναι ότι διαφέρει μόνο στη δημαγωγία των κοινότοπων διαπιστώσεων πάνω στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Βέβαια το ίδιο έκανε και ο Κ. Καραμανλής στην «αντιπολίτευση», αρνούμενος τη συναίνεση που ο ίδιος τώρα ζητάει... Οι σικέ κοκορομαχίες είναι όρος ύπαρξης του δικομματισμού...

Και η ΕΤ3 στον αντικομμουνισμό

Πολύ παλιό το κόλπο των συνειρμών στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Για παράδειγμα, τάχα στήνουμε μια συζήτηση «περί αυταρχικών καθεστώτων» και εκεί γενικά αφήνουμε να διαχέεται η εξίσωση σοσιαλισμού και των «κομμουνιστικών καθεστώτων» με το φασισμό ντυμένο με διανοουμενίστικες περικοκλάδες. Για άλλη μια φορά η ΕΤ3 προχτές το βράδυ έστησε μια τέτοια παράσταση. Θαρρούν πως το καμουφλάρισμα της ψευτοδιανόησης δεν αποκαλύπτει τους σκοπούς τους; Τους έχουμε πάρει είδηση και από προηγούμενες προσπάθειες...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Μπροστά σε νέους αγώνες

Η σημασία της προχτεσινής απεργίας είναι μεγάλη. Η επιτυχία της, η μάχη για την προετοιμασία και την περιφρούρησή της αποτελούν παρακαταθήκη στους αγώνες του ταξικού κινήματος, στην πάλη για ικανοποιητικές κλαδικές συμβάσεις, συνολικά για τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η ικανότητα του πλαισίου του ΠΑΜΕ να συσπειρώνει πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Αποδείχτηκε ο πρωτοπόρος ρόλος των ταξικών συνδικάτων στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Για την απόσπαση κατακτήσεων και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Οι ταξικές δυνάμεις βγαίνουν ακόμα πιο δυνατές από την προχτεσινή αναμέτρηση. Με νέους πρωτοπόρους εργάτες στις γραμμές τους. Με καινούριους τόπους δουλειάς, όπου φτάνει πλέον η φωνή του ΠΑΜΕ και ριζώνουν οι θέσεις του. Με καινούρια γνώση και πείρα από τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, την αναμέτρηση με την τακτική του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι χιλιάδες εργάτες του ιδιωτικού τομέα, που την Τετάρτη απέργησαν μαζικά, παρέδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κάθε αποδέκτη. Πως δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν τον εμπαιγμό του ενός «ευρώ» αύξηση και δε θ' αφήσουν σε χλωρό κλαρί όσους την υπέγραψαν σε βάρος των εργαζομένων. Οτι ο αγώνας ενάντια στο σύνολο των αντιασφαλιστικών νόμων θα είναι ανυποχώρητος.

Ολοένα και περισσότεροι εργάτες αντιλαμβάνονται την ανάγκη όξυνσης της ταξικής πάλης, χωρίς συμβιβασμούς και λοβιτούρες στο κεφάλαιο, μπροστά στα σοβαρά συσσωρευμένα προβλήματα και τα χειρότερα που έρχονται. Από δω πηγάζει και το διαρκώς αυξανόμενο κύρος του ΠΑΜΕ, η καταξίωσή του σε περισσότερους τόπους δουλειάς. Τα ταξικά συνδικάτα αρνήθηκαν να κηρύξουν σιωπητήριο, όταν οι εντεταλμένες από τα κόμματά τους συνδικαλιστικές πλειοψηφίες υπέγραφαν τη σύμβαση του αίσχους και παρέπεμπαν στο αόριστο μέλλον τις όποιες κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Πετραλιά. Το ΠΑΜΕ αρνήθηκε να κόψει το πλαίσιο και τις διεκδικήσεις του στα μέτρα των εργοδοτικών αξιώσεων, για χάρη της «κοινωνικής συναίνεσης», της «ανταγωνιστικότητας», των «αντοχών της οικονομίας».

Το δυνάμωμα του ταξικού εργατικού κινήματος, η οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, η όξυνση της πάλης με την κυρίαρχη πολιτική και τους φορείς της στους τόπους δουλειάς, είναι όροι αναγκαίοι για την πραγματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού προς όφελος των εργαζομένων. Η συνειδητοποίηση από τον εργάτη ότι κριτήριο στην πάλη του δεν μπορεί να είναι άλλο από την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, από τη διεκδίκηση του πλούτου που ο ίδιος παράγει, εκ των πραγμάτων βοηθάει στην αναγκαία πολιτικοποίηση της πάλης, αφού τον φέρνει αντιμέτωπο με την εργοδοσία, τα κόμματα του κεφαλαίου, τους κάθε λογής οπορτουνιστές. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, από σήμερα κιόλας, εντείνουν τη μάχη για τον επόμενο κορυφαίο σταθμό. Τον ταξικό γιορτασμό της 1ης Μάη 2008.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ