Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα ΝΕΑ

Τα δύσκολα είναι εδώ στα χαμηλά. Καθώς οι Νέρωνες δε ζουν στο δάσος, ζουν, όμως, κι απ' αυτό.

Μια πλευρά της καταστροφολογίας των ημερών έχει να κάνει και με την καλλιέργεια της μοιρολατρίας, που οδηγεί στην αποδοχή τετελεσμένων. Ετσι αύριο ένας διαχειριστής του καμένου θα εμφανιστεί και σαν σωτήρας.

Το δάσος θέλει την ησυχία του. Το κέρδος, όμως, δεν επιτρέπει σε κανένα δάσος να ζει στην ησυχία του. Για το κέρδος το δάσος είναι κεφάλαιο. Καμένο ή όχι, από το δάσος βγαίνει κέρδος (ποιοι για παράδειγμα έχουν «χτυπήσει» ήδη την εργολαβία για το καθάρισμα των καμένων, ποιοι έχουν έτοιμες μελέτες σωτηρίας; τι τιμή έχουν τα οικόπεδα από τη Χασιά μέχρι τα Δερβενοχώρια; και πόσο ανέβηκε η τιμή στο άκαυτο κομμάτι της ανατολικής πλευράς στην Πάρνηθα; τέτοιους υπολογισμούς κάνουν οι ψύχραιμοι.

Είναι όπως και στη δημοσιογραφία. Ενας θέλει χρόνο, πολύ χρόνο, για να μαζέψει μία μία τις λέξεις του, θέλει να ζήσει εκεί για να μάθει, στον άλλο αρκεί μια ικανότητα να αραδιάζει ένα απέραντο τίποτα σε χιλιάδες λέξεις και σένα χάχα να λες να ένας σοφός.

Ασχετο: Σπαρτσάνα, Πρασιάνη, Τσουμπάνη, Λύκος, Τσακάλι, Φτέρη, το εξάπλευρο των κορφών αυτού του Σαββατοκύριακου. Δασωμένες παρά τη φωτιά που ξέρασαν τότε οι πρώτες ναπάλμ που ρίχτηκαν - τι σύμπτωση... - για να αντιμετωπίσουν την ένοπλη αμφισβήτηση του καπιταλιστικού κέρδους. Πας εκεί για να μην ξεχάσεις, αφήνεις δυο λουλούδια, δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου κι επιστρέφεις γνωρίζοντας τι είναι αυτό - το μόνο - που πράγματι πρέπει να ξεριζώσεις.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ σε βάρος του λαού η καταστροφή των δασών

ΤΑ ΝΕΑ: Βουνό οργής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΔΕΝ ΕΙΔΕ! Δεν άκουσε;

ΕΘΝΟΣ: ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ της... Πάρνηθας σε έναν αιώνα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Ζούμε μέρες εθνικού πένθους»

ΤΟ ΒΗΜΑ: Οι φλόγες έφθασαν ως το Μαξίμου

Η ΑΥΓΗ: Ενα έγκλημα μεγάλο

Η ΧΩΡΑ: Καραμανλής: Οπου ήταν δάσος, θα γίνει πάλι δάσος

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Γ. Παπανδρέου: Δε συγκυβερνώ με ΝΔ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ CIA

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Ισχυρό κοινωνικό κράτος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Επιχειρηματικός πυρετός

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ

«Το σίγουρο είναι πως για να κάνεις καλή δημοσιογραφία δε χρειάζεται ανώτερη ευφυΐα, τουλάχιστον εγώ δεν την έχω. Το πρώτο που χρειάζεται είναι η επιμονή, το πείσμα. Πρέπει να καταλάβεις ότι το καλό ρεπορτάζ είναι και πλήξη: πρέπει να είσαι εκεί, να περιμένεις, να μένεις συγκεντρωμένος, να κοιτάζεις τα πάντα με μεγάλη επιμέλεια, να ακούς προσεκτικά και να αναζητάς πάντα το νόημα αυτού που βλέπεις. Και να χτυπάς, να χτυπάς συνεχώς πόρτες» (ο Ντέιβιντ Ρέμνικ του «New Yorker»/ TA NEA).

«Το πιο άγριο για την Πάρνηθα ήρθε την επομένη. Πιο καταστροφικά κι από τη φωτιά που έκαψε τα δύο τρία του δρυμού, ήταν τα λόγια που ακούγονταν σε κάθε κανάλι και σταθμό, τα γεμάτα μοιρολατρία. Σαν να ήθελαν να αντλήσουν οι άνθρωποι όχι νερό για να τη σβήσουν τη φωτιά, δεν την είχαν καν πλησιάσει όλοι αυτοί, αλλά λέξεις, λέξεις όλο και πιο εντυπωσιακές, μοιραίες και τρανταχτές, απελπισμένες και τραγικές, που απέκλειαν το μέλλον (...) άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι μια φορά στη ζωή τους είχαν ανέβει στην Πάρνηθα, αν είχαν περπατήσει στα μονοπάτια της, αν είχαν αφεθεί για λίγο στην αγριάδα και τη γοητεία της, στους ανησυχητικούς ψιθύρους της, αν είχαν σωπάσει για δέκα λεπτά, όσα χρειάζονται για να ξεθαρρέψουν τα άγρια ζώα και να ελπίζουν ότι ίσως τα δουν να περνάνε» (η Α. Δαμιανίδη στα ΝΕΑ).

ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ: «οι πύλες του "Μον Παρνές" άνοιξαν στις 8 το πρωί του Σαββάτου, ενώ υπήρχαν ακόμη διάσπαρτες εστίες φωτιάς (...) οι πρώτοι παίκτες είχαν καταφθάσει και είχαν πάρει θέσεις γύρω από το τραπέζι της ρουλέτας και του μπλακ τζακ (...) η αδρεναλίνη τους βρισκόταν στα ύψη για το αν η μπίλια θα "κάτσει" στο μαύρο ή στο κόκκινο στον τυχερό αριθμό που είχαν ποντάρει τις μάρκες τους» (η καταγραφή στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΕΜΠΟΡΟΙ ΠΑΝΤΟΣ ΤΟΠΙΟΥ: «Αληθεύει ότι στη Χαλκιδική που κάηκε πέρσι, αλλά καίγεται και φέτος έχουν εμφανιστεί πινακίδες που διαφημίζουν οικόπεδα εντός των καμένων περιοχών;» (το ερώτημα στην ΑΥΡΙΑΝΗ).

ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΜΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ: «περισσότερα από ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες στρέμματα δάσους και θαμνωδών εκτάσεων κάηκαν την επταετία 2000-2006. Γνωρίζοντας ότι τα 1.000 στρέμματα (καμένου) δάσους εκλύουν περίπου 10 τόνους διοξειδίου του άνθρακος, από τα 1.500.000 στρέμματα απελευθερώθηκαν πάνω από 15.000 τόνοι CO2 στην ατμόσφαιρα. Οι μέσοι όροι ζωής των ρυπαντών είναι: του διοξειδίου του άνθρακα 50-200 χρόνια, του μονοξειδίου του άνθρακα 3 μήνες, του διοξειδίου του θείου 3 μέρες και των αιωρούμενων σωματιδίων 1 εβδομάδα (...) από το 1955 μέχρι το 1999 έγιναν στην Ελλάδα 64.517 πυρκαγιές όπου κάηκαν 13.465.874 στρέμματα (...) έχει υπολογιστεί ότι κατά μέσο όρο 1.000 στρέμματα έχουν περίπου 200 δέντρα με μέσο ύψος το κάθε δέντρο τα δέκα μέτρα. Εχει επίσης υπολογιστεί ότι τα 200 δέντρα δίνουν περίπου 40 κυβικά μέτρα ξυλεία. Ενα κυβικό μέτρο ξυλείας όταν καίγεται δίνει 3.500 κιλοτζάουλ υπό μορφή θερμότητας. Αρα 40χ3.500 = 140.000 KJ / 1.000 στρέμματα, δηλαδή παράγονται 336.000 χιλιοθερμίδες. Ετσι τα 200 δέντρα όταν καίγονται εκλύουν το λιγότερο 10 τόνους διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα» (από μελέτη του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).