Γρηγοριάδης Κώστας

Υπενθυμίζουμε ότι εξαιρούνται από τις αποζημιώσεις όσοι αγρότες και κτηνοτρόφοι των οποίων οι ζημιές δεν υπερβαίνουν το 30% της παραγωγής και του πάγιου κεφαλαίου, παραγωγοί που δεν έχουν ΑΦΜ, γεωργοκτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις που δεν έχουν συστηματικό χαρακτήρα... Μάλιστα, υπάρχει διάταξη που εξαιρεί από το καθεστώς των αποζημιώσεων τις περιπτώσεις εκείνες που οι ζημιές οφείλονται σε ...παραλείψεις των αγροτών, χωρίς ωστόσο να δίνει περισσότερες διευκρινίσεις. Η λίστα της «εξόντωσης» των μικρομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων περιλαμβάνει ακόμα καμιά 50ριά παρόμοιες «εξαιρέσεις».

Κατά τα άλλα, οι προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ και προσωπικά του Καραμανλή έκαναν λόγο για ζήτημα «εθνικής ανάγκης» ώστε «να μείνουν οι άνθρωποι της περιφέρειας στον τόπο τους. Να συνεχίσουν να εργάζονται στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Αυτό λοιπόν που προέχει είναι η κατά το δυνατόν γρηγορότερη, ταχύτερη και πλήρης καταβολή των αποζημιώσεων, η ανασύσταση του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου, η εξασφάλιση του εισοδήματός τους για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι να ξαναμπούν στην παραγωγή».

Δέκα μήνες συμπληρώνονται οσονούπω από τότε και οι αγροτοκτηνοτρόφοι όχι μόνο δεν έχουν πάρει τις αποζημιώσεις για τη συμφορά που τους βρήκε, αλλά κινδυνεύουν από τους νέους ελιγμούς της κυβέρνησης να μείνουν με τις ...στάχτες στα χέρια. Εκτός αν ξεσηκωθούν και διεκδικήσουν δυναμικά λύσεις που να καλύπτουν το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής. Αλλο τρόπο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η ιστορία δεν έχει καταγράψει...

Παγκόσμια Μέρα Κλινικών Μελετών έχει ανακηρυχτεί η σημερινή και ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ) με χτεσινή του ανακοίνωση κομπορρημονεί ότι «πηγή όλων των νέων ή καινοτόμων φαρμάκων αποτελεί η φαρμακευτική βιομηχανία που την τελευταία 20ετία έχει ανακαλύψει το 90% όλων των νέων φαρμάκων». Το 2004 το 50% των 50 δισ. δολαρίων που δαπανήθηκαν για έρευνα διατέθηκαν για κλινικές έρευνες.

Στην Ελλάδα γίνονται μόλις 250 κλινικές έρευνες το χρόνο καθώς οι ερευνητικές δαπάνες στα δημόσια νοσοκομεία ανέρχονται μόλις στο 0,4% των συνολικών δαπανών έρευνας. Συνολικά η έρευνα στην Ελλάδα χρηματοδοτείται με μόλις 0,61% του ΑΕΠ και ο στόχος της κυβέρνησης είναι να φτάσει στο 1,5% του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια.

Ετσι αδράχνει την ευκαιρία ο ΣΦΕΕ: «Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι για την ανάπτυξη των Κλινικών Ερευνών στην Ελλάδα απαιτείται το κράτος να συνεπικουρήσει την ευρύτερη ιδιωτική πρωτοβουλία και να δράσει αποτελεσματικά προκειμένου να λυθούν τα διαδικαστικά θέματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εταιρείες».

Και το αίτημα αυτό υποτάσσεται στη βασική επιδίωξη του κέρδους καθώς και αυτές οι έρευνες κατευθύνονται εκεί που υπάρχει μεγάλη κερδοφορία, όπως διατυμπανίζουν οι ίδιες οι εταιρείες. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ανάπτυξη 395 φάρμακα για τον καρκίνο, ενώ μόνο στις ΗΠΑ υπάρχουν σε εξέλιξη 7.123 κλινικές μελέτες, κατά βάση από τις φαρμακοβιομηχανίες.

Η πλέον επικίνδυνη συνέπεια από το διατροφικό σκάνδαλο με την ελεύθερη διακίνηση και κατανάλωση νοθευμένου με ορυκτέλαια ηλιέλαιου είναι πως η κυβέρνηση πασχίζει με κάθε τρόπο να το κουκουλώσει. Αρνείται δηλαδή να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για την εξόφθαλμη ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών και να φροντίσει για την ενίσχυσή τους ώστε να προστατεύεται στοιχειωδώς η Δημόσια Υγεία. Καταδείχθηκε, για παράδειγμα, ότι το ορυκτέλαιο στο ηλιέλαιο δεν μπορούσε να ανιχνευτεί γιατί ο συγκεκριμένος έλεγχος δεν περιλαμβάνεται στους αναγκαίους από τη νομοθεσία. Επίσης ο ΕΦΕΤ, πέρα από τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό («λειτουργεί» μόνο με το 30% των προβλεπόμενων θέσεων), δε διαθέτει καθόλου δική του υλικοτεχνική υποδομή, ούτε καν δικό του εργαστήριο... Ολα αυτά βέβαια η κυβέρνηση τα γνωρίζει πολύ καλά, αλλά το γεγονός ότι δεν κάνει τίποτα για να τα διορθώσει, επιβεβαιώνει περίτρανα ότι η προστασία της Δημόσιας Υγείας δεν περιλαμβάνεται στις προτεραιότητές της. Αντίθετα, αυτό που προέχει είναι να μη διαταραχτεί «το κλίμα στην αγορά» (και άρα η κερδοφορία των πολυεθνικών), περιμένοντας «μοιραία» το επόμενο διατροφικό σκάνδαλο... ΥΓ: Φυσικά, δεν περιμέναμε να δηλώσει δημόσια ότι το σύστημα «αυτοελέγχου» των επιχειρήσεων απέτυχε παταγωδώς...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ευτυχώς, βγήκε ο Γ. Αλογοσκούφης και μας διευκρίνισε ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.

Οπως ακριβώς αύριο - μεθαύριο θα έχουμε τους αρμόδιους τομεάρχες του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζουν το αντίθετο.

Και να ζητάνε και προανακριτική επιτροπή ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να δημιουργήσει «σκανδαλο-βαβούρα».

Αλήθεια, ξέρετε εσείς οποιαδήποτε ενέργεια από την οποία να κερδίζουν οι πολυεθνικές και να μην μπορεί να ...καλυφθεί νομικά;

Μόνο οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων είναι αυτές που δεν μπορούν ποτέ να βρουν «νομική» στέγη. Πάντα είναι κάπου παράνομες...

Αλλωστε, η νομοθεσία πάντα μπορεί να αλλάξει. Η πολιτική πρόθεση να κερδίζει το κεφάλαιο δεν αλλάζει ποτέ.

Η μόνη περίπτωση που έχουμε συνήθως ...νομικό πρόβλημα είναι όταν βρίσκονται δύο - η περισσότερες - εταιρείες που θέλουν και να κερδίσουν.

Στο τέλος όμως, κάπως γίνεται και τα βρίσκουν. Μοιράζουν τα κέρδη και πληρώνει ο συνήθης ύποπτος: Ο ελληνικός λαός.

Εν κατακλείδι: Είτε βγουν είτε όχι οι κυβερνώντες υπόλογοι απέναντι στους νόμους τους, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος.

Είναι υπόλογοι για ένα έγκλημα απέναντι στους εργαζόμενους της χώρας, όπως είναι υπόλογοι και οι προκάτοχοί τους, που δηλώνουν τώρα ...ελεγκτές της νομιμότητας.

Ε, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και νέο ότι αυξήθηκε πάλι το ποσό που χρωστάνε στις τράπεζες τα ελληνικά νοικοκυριά.

Οπως δεν είναι - επίσης - νέο πως τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν στις τράπεζες, για παράνομες πρακτικές, είναι μερικά εκατομμύρια.

Την ίδια ώρα που τα κέρδη τους μετριούνται σε δισεκατομμύρια και συνεχώς μεγαλώνουν.

Πραγματικά νέα θα έχουμε, όταν αυτή η κατάσταση αφόρητης πίεσης θα ξεσπάσει. Γιατί θα ξεσπάσει, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ωραίοι οι κύριοι του Συνασπισμού. Βγαίνει ο Ν. Κωνσταντόπουλος και δηλώνει πως δεν πειράζει που στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού τα κεντροαριστερά σχήματα έσπασαν τα μούτρα τους, ας το δοκιμάσουμε κι εμείς εδώ.

Συμφωνώ και επαυξάνω, συμπληρώνει ο Γ. Δραγασάκης. Αρκεί, να έχουμε μαζί μας το λαό και πρόγραμμα. Συγκεκριμένα, γράφει στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία» πως «μια αριστερή δύναμη όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει να επιζητά τη συμμετοχή της και σε κυβερνητικούς συνασπισμούς». Αρκεί να παραδειγματιστεί από την «ήττα της αριστεράς στην Ιταλία», η οποία «είδε τη συμμετοχή της στη διαχείριση της εξουσίας όχι ως έκφραση αλλά ως υποκατάστατο των κοινωνικών κινημάτων». Παρακάτω επισημαίνει ότι η διέξοδος «από τις αυταπάτες ενός δεξιού διαχειριστικού κυβερνητισμού δε βρίσκεται στις αυταπάτες ενός στείρου αντικυβερνητισμού».

Για να κυβερνήσει, λοιπόν, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται, κατά τον Γ. Δραγασάκη, να πείσει το λαό να τη στηρίξει στα φιλόδοξα σχέδιά της. Να βάλει, δηλαδή, τα χεράκια του να βγάλει τα ματάκια του. Και επιπλέον χρειάζεται και πρόγραμμα.

Ερχεται τώρα ο Αλ. Αλαβάνος, στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής, απ' τον οποίο δέχεται το ερώτημα: «Πότε θα δούμε τυπωμένη μία ολοκληρωμένη προγραμματική πρόταση;» και απαντά: «Ποτέ». Γιατί; Εδώ ο Αλ. Αλαβάνος απαντά «άρες - μάρες - κουκουνάρες»: «Γιατί η προγραμματική μας πρόταση αποκτά την κύρια αξιοποίησή της μέσα από την επαφή της με μια κινητοποιημένη κοινωνία και όχι μόνο μέσα από τις ρυθμίσεις που προβλέπει».

Παλιά τους τέχνη κόσκινο το «μέσα σε όλα και πουθενά», για να μην τους παίρνει είδηση ο λαός, αλλά να καταλαβαίνουν πολύ καλά οι αποδέκτες.

Η απορία αναβλύζει αυθορμήτως, διαβάζοντας τη συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου στην εκπομπή «Πρόσωπα». Ενας λόγος χωρίς ειρμό, από κάποιον που δε νομιμοποιείται από τις ίδιες του τις πράξεις να παριστάνει τον τιμητή κανενός, πολύ περισσότερο του ΚΚΕ.

Οταν έχεις αποδείξει με συγκεκριμένες υπηρεσίες το πόσο πολύ καλός υπάλληλος του συστήματος είσαι, πάει πολύ να δηλώνεις για το ΚΚΕ ότι «είναι υπάλληλοι της ΝΔ». Οταν το πρωί δηλώνεις ότι η «Γερμανία είναι ένας γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού» και το απόγευμα ζητάς «συγνώμη», έ, πάει πάρα πολύ να δηλώσεις για το ΚΚΕ ότι στη Βουλή «πάνε εκεί και γλείφουν... είναι στοιχείο της πολιτικής τους το γλείψιμο». Πολιτικός λόγος από έναν ΠΑΣΟΚο πολιτικό, που έχει γλείψει εκεί που έχει φτύσει και πιστεύει πως μπορεί να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια όταν μιλά για το ΚΚΕ. Αν και το φτύσιμό του δε διαφέρει από το γλείψιμό του. Φυσικά, απλά καταγράφουμε γιατί κανένας σώφρων δε θα είχε την απαίτηση αυτογνωσίας και αυτοκριτικής από τον συγκεκριμένο πολιτικό, ούτε, βεβαίως, και της δυνατότητας να παίρνει αυτά υπόψη πριν μιλήσει...

Κάποια πράγματα δεν κρύβονται. Οπως ο «έρωτας» του ΣΥΝ με τις στρατηγικές πολιτικές της ΕΕ. Μπορεί, λοιπόν, να «ορκίζεται» στο άρθρο 16, να έχει αυτοανακηρυχτεί ο «επίσημος υπερασπιστής» του, όμως η παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΝ στην Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας, σε συνέδριο της Ομοσπονδίας την Κυριακή, όταν το 'φερε η συζήτηση στην αποκέντρωση της Παιδείας, οι του ΣΥΝ αυτό που βρήκαν να πουν ήταν, ότι δεν μπορεί να είναι ασφυκτικός ο κρατικός έλεγχος και να μην είναι ελεύθερο κάθε σχολείο να διαμορφώνει το δικό του πρόγραμμα. Κατηγοριοποίηση, δηλαδή και «σπάσιμο» του ενιαίου χαρακτήρα του σχολείου.

Η διγλωσσία τους αποκαλύφθηκε ξανά, καθώς και ως υπερασπιστές της δημόσιας Παιδείας εμφανίζονται, αλλά και δε θεωρούν κακό να συμπληρώνουν οι γονείς κάποια χρήματα για γυμναστική, μουσική και άλλες δραστηριότητες που θα γίνονται στο σχολείο και δε θα πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το σκεπτικό τους είναι, καλύτερα να δίνεις τα ευρώ στη σχολική επιτροπή, παρά στον ιδιώτη! Βέβαια, ο ΣΥΝ ποτέ δεν έχει εκφραστεί κατά της αποκέντρωσης, αλλά να εμφανίζεται και βασιλικότερος του βασίλεως...

Και τα μεν κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσπαθούν, τάχα, να αναδείξουν την «κοινωνική ευθύνη» των μονοπωλίων και τη δυνατότητα αντιμετώπισης της απόλυτης κυριαρχίας τους που σημαίνει δράση για το μέγιστο κέρδος, με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που έχει ανακηρύξει σε «μεγάλη ιδέα» την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα. Ο δε οπορτουνισμός, με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλει την απίθανη διέξοδο μιας πολιτικής που θα πετυχαίνει τη λιγότερη κερδοφορία με την ανακούφιση της φτώχειας!

Στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου κατεδαφίζονται εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα, π.χ. Ασφαλιστικό, Εργασιακά, Παιδεία, Υγεία, με στόχο τη μεγέθυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ως στρατηγική για τη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, η διατύπωση τέτοιων απόψεων αποτελεί όχι μόνο αποπροσανατολισμό, αλλά και χειραγώγηση, υποταγή του λαού στο σύστημα. Προκαλούν όταν επιχειρούν να πείσουν ότι οι καπιταλιστές θα μετατρέψουν την ακόρεστη δίψα τους για κερδοφορία σε κοινωνική ευαισθησία. Το παράδειγμα των ΗΠΑ, με το δελτίο διανομής βασικών ειδών διατροφής, όπως ρύζι και στάρι, στους εξαθλιωμένους, δείχνει πως κερδοφορία και ικανοποίηση λαϊκών αναγκών είναι σαν τη φωτιά με το νερό.