ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Φταίει το ανθρώπινο είδος;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Προχτές και χτες (ανήμερα Πρωτομαγιά!) η ΔΟΕ διοργάνωσε Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Συνέδριο για το περιβάλλον, σε ξενοδοχείο της Ηλείας. Την ώρα που οι εργάτες διαδηλώνουν τιμώντας το αίμα που χύθηκε και χύνεται για τα δικαιώματά τους, οι δάσκαλοι έδιναν το σύνθημα να ...πιάσουμε το Μάη.

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, για το πνεύμα του συνεδρίου και το απόσπασμα της ομιλίας του υφυπουργού Παιδείας, Α. Λυκουρέντζου, που είπε ότι για την αντιμετώπιση του περιβαλλοντικού προβλήματος «πρέπει να αναλυθεί και να ερμηνευτεί και από ψυχοπαιδαγωγικής πλευράς το αρχικό αίτιο πρόκλησης του προβλήματος αυτού, δηλαδή ο ίδιος ο άνθρωπος ως το κεντρικό προκείμενο της δράσης, που έχει ως αποτέλεσμα τη διατάραξη και την καταστροφή της φυσικής ισορροπίας». Σαν να λέμε ότι από τότε που εμφανίστηκε το ανθρώπινο είδος στη γη, άρχισε και η καταστροφή του περιβάλλοντος!

Τέτοια διαστροφικά θα διδάξουν οι δάσκαλοι στα παιδιά μας; Θα τους μαθαίνουν ότι φταίνε από τη στιγμή που γεννιούνται, για το νέφος που αναπνέουν, για τις διοξίνες που τους ταΐζουν, για το νερό που δε θα 'χουν να πιουν, για τα δάση που καίνε οι καπιταλιστές και οι έμποροι της γης; ΄Η αλλιώς θα τους μαθαίνουν ότι φταίνε το ίδιο, αυτά ως παιδιά (με το σκουπιδάκι που μπορεί να τους πέσει κάτω) με τον εργοστασιάρχη που δε σταματάει το φουγάρο του, με τον ιμπεριαλιστή που πνίγει στο απεμπλουτισμένο ουράνιο μια ολόκληρη χώρα, με τον εμπρηστή - οικοπεδοφάγο που χτίζει τσιμεντένια μεγαθήρια πάνω σε πρώην δάση...

Το «μαγιόξυλο» τους έλειψε!!!

Οργανωμένη μετακίνηση των δημοτών για να «πιάσουν» το Μάη στην εξοχή, διοργάνωσαν χτες αιρετοί του δικομματισμού σε διάφορες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Ενδεικτικά μόνο, αναφέρουμε δύο τέτοιες περιπτώσεις. Η μία αφορά τον ΠΑΣΟΚο δήμαρχο Καβάλας κ. Σιμιτζή που μαζί με τη γαλάζια αντιπολίτευση αποφάσισαν και διοργάνωσαν γιορταστικές εκδηλώσεις στη Λεύκη Καβάλας και οργάνωσαν συγκροτημένη μετακίνηση των δημοτών με λεωφορεία που αναχώρησαν την ώρα του αγωνιστικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς. Ο ΝεοΔημοκράτης δήμαρχος Πυλαίας Θεσσαλονίκης Β. Καρτάλης και το Δημοτικό του Συμβούλιο, επέλεξαν τη θέση Αντίλαλο για να «πιάσουν το... μαγιόξυλο». Και οργάνωσαν γιορτή των λουλουδιών από τις 10 το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Φορείς υλοποίησης της πολιτικής που σχεδιάζει και αποφασίζει η εξουσία του κεφαλαίου, και τα κόμματά της. Οι ίδιοι και άλλοι όμοιοί τους είναι αυτοί που έχουν αναλάβει εργολαβικά να μαντρώσουν τον εργαζόμενο λαό σε ανώδυνες «γιορτές και πανηγύρια», σε εκδηλώσεις και φιέστες, ανώδυνες για το σύστημα που υπηρετούν. Αλλωστε τα κόμματά τους και οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι είναι αυτοί που κηρύττουν την ταξική συνεργασία και, βεβαίως, αντί για ταξική λαϊκή πάλη διοργανώνουν γιορτές και πανηγύρια, πώς να «μαντρώσουν», δηλαδή, το λαό.

Ντροπή

Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε ότι μέσα σε ενάμισι μήνα, θα καταβληθούν τα δεδουλευμένα των εκπαιδευτικών του προγράμματος Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης, που τους οφείλονται από το 2ο τρίμηνο του 2006 μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου «ικανοποιείται ένα πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας και αποκαθίστανται 40.000 περίπου εκπαιδευτικοί που εργάστηκαν»... Είναι τουλάχιστον ντροπή, όταν οφείλονται δεδουλευμένα από το 2006(!), όταν έχουν ακολουθήσει από τότε δυο κρατικοί προϋπολογισμοί χωρίς να τακτοποιηθεί το θέμα, να μιλάει τώρα η κυβέρνηση για ικανοποίηση πάγιου αιτήματος. Μα το αίτημα έγινε «πάγιο» επειδή τους άφησε... παγίως απλήρωτους! Και τώρα επαίρονται επειδή επιτέλους τους πληρώνουν, μετά από δυο χρόνια; Ντροπή.

Δεν πάνε μαζί...

«Η ακρίβεια αντιμετωπίζεται και σύντομα θα έχουμε αποτελέσματα», είπε προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης Χρ. Φώλιας. Αμ, δεν τα βλέπουμε; Και την «αντιμετώπιση» και τα... «αποτελέσματα». Οι καθημερινές ανατιμήσεις είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Το νέο κύμα «μιλάει»: Μέχρι 16% οι αυξήσεις τιμών που επιβάλλουν τα μονοπώλια της αγοράς σε περισσότερες από 15 κατηγορίες ειδών διατροφής και καθημερινής χρήσης μέσα στο Μάη. Ο κατάλογος των ανατιμήσεων είναι ατέλειωτος, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων περιορίζεται καθημερινά καθώς οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι, ενώ τα κέρδη των μονοπωλίων αυγαταίνουν. Και η κυβέρνηση εκεί: Να πασχίζει σταθερά να πείσει τους εργαζόμενους ότι είναι δυνατόν και τα κέρδη να πολλαπλασιάζονται και τα λαϊκά εισοδήματα να προστατεύονται. Αυτά τα δυο όμως δεν πάνε μαζί. Ποτέ δε θα πάνε!!!

Για τη στράτευση στα 18

Το θέμα της καθιέρωσης της υποχρεωτικής στράτευσης όλων των νέων στα 18, που έφερε και πάλι στο προσκήνιο η κυβέρνηση, δεν είναι ένα διαδικαστικό ζήτημα που αφορά το πότε θα πάει κάποιος στο στρατό και ποιες αναβολές μπορεί να πάρει. Είναι πολιτικό θέμα που συνδέεται με το όλο πλέγμα της λειτουργίας, του ρόλου, της αποστολής και των δεσμεύσεων των Ενόπλων Δυνάμεων απέναντι σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Η υπόθεση της υποχρεωτικής στράτευσης των νέων στα 18 συνδέεται ακόμα πιο στενά με τις γενικότερες αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στο στράτευμα, στο πλαίσιο της προσαρμογής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην ιμπεριαλιστική δράση. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των αναπροσαρμογών, πέρα από το ζήτημα του ΝΑΤΟικού δόγματος που υπηρετούν οι Ενοπλες Δυνάμεις, είναι η στελέχωσή τους από «επαγγελματίες οπλίτες», μισθοφόρους δηλαδή, και η συνεχής υποβάθμιση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας των νέων, μέχρι την πλήρη κατάργησή της. Η λογική αυτή υποστηρίζεται και από τον ΣΥΝ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σχετικό άρθρο της «Αυγής» ασκείται κριτική στην κυβέρνηση γιατί δεν καταργεί πλήρως τη στρατιωτική θητεία «μέσω της αντικατάστασης από επαγγελματίες» καθώς αυτό «συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες».

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται από την κυβερνητική πλευρά είναι υποκριτικά, αφού δήθεν η κυβέρνηση εμφανίζεται να ενδιαφέρεται να ...διευκολύνει τους νέους στην ταχύτερη διευθέτηση της στρατιωτικής τους υποχρέωσης. Το βασικό επιχείρημα ότι, με τη στράτευση όλων στα 18, θα αυξηθεί ο αριθμός των στρατευσίμων, ανατρέπεται από την παράλληλη εξαγγελία για παραπέρα μείωση της θητείας μέχρι τους 9 μήνες. Τυχόν εφαρμογή του μέτρου όχι μόνο δε θα έλυνε αλλά θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στη στελέχωση των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού θα στερούσε το στράτευμα από πολλές ειδικότητες, όχι μόνο γιατρών, ειδικών στους υπολογιστές, μηχανικών, κλπ., αλλά και από τεχνικές ειδικότητες που σήμερα οι νέοι τις αποκτούν μετά την αποφοίτησή τους από το λύκειο.

Γίνεται, λοιπόν, περισσότερο από σαφές ότι η καθιέρωση της υποχρεωτικής στράτευσης όλων των νέων μετά το λύκειο υπαγορεύεται από άλλες προτεραιότητες, οι οποίες έχουν να κάνουν με τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης, που υπηρετούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, σε σχέση με το ρόλο του στρατού σε συνθήκες νέας τάξης του ιμπεριαλισμού. Και για συμβολή στη διαμόρφωση, μέσω της υποχρεωτικής στράτευσης σ' αυτή την ηλικία, νέων ανθρώπων υποταγμένων στην ιμπεριαλιστική λογική. Οσο για τις αρνητικές συνέπειες από τη διακοπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αυτό είναι ένας ακόμη στόχος της άρχουσας τάξης.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση της πλήρους μετατροπής του στρατού σε μισθοφορικό - νεοταξικό παράρτημα. Τα σχέδια αυτά είναι που υπαγορεύουν την πλήρη απουσία ή την υποβαθμισμένη παρουσία στρατευσίμων υποχρεωτικής θητείας στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού στις νεοταξικές αποστολές δε χωράνε εύκολα οι στρατεύσιμοι. Ομως, το μεγάλο πρόβλημα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι νέοι, ανεξάρτητα από την ηλικία στράτευσής τους, είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον, οι σπουδές χωρίς αντίκρισμα, η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία και ο εργασιακός μεσαίωνας που η πολιτική της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους καταδικάζει να ζουν. Πάνε, λοιπόν, μαζί η πάλη για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και η διεκδίκηση από τους νέους της ζωής που τους ανήκει.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Ιμπεριαλιστική τρομοκρατία

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΥΞΗΣΗ των τρομοκρατικών επιθέσεων ανά τον πλανήτη διαπιστώνει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην ετήσια έκθεσή του...

Σίγουρα, πάντως, δε συνυπολογίζει σε αυτές τις επιχειρήσεις που κάνει στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αν το έκανε, δε θα διαπίστωνε απλά αύξηση, αλλά υπερδιπλασιασμό.

Γιατί μεγαλύτερη «τρομοκρατική επίθεση» από τη διατήρηση στρατών κατοχής (στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, ακόμη και στα Βαλκάνια) δεν υπάρχει.

ΜΠΟΡΕΙ οι κυβερνώντες να χαίρονται (ιδίως η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών), αλλά όσα συμπεραίνει η ίδια έκθεση για την Ελλάδα μόνο τιμητικά δεν είναι.

Οταν σε συγχαίρουν οι Αμερικανοί για την πρόοδο της «αντιτρομοκρατικής υποδομής» σου και την αρτιότητα των σχετικών υπηρεσιών, πάει να πει ότι τα δικαιώματα του λαού έχουν πάει περίπατο.

Βέβαια, σωστά επισημαίνουν τη χρονική στιγμή της «αναβάθμισης» των υπηρεσιών αυτών: Αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες...

Τότε, δηλαδή, που μας έλεγαν ότι παίρνονται μέτρα αποκλειστικά για την ασφάλεια της διοργάνωσης.

Προσθέστε στις «προόδους» μας από τότε μερικές απαγωγές Πακιστανών, δυο τρεις νομοθετικές προσθήκες και μερικές δεκάδες κυρώσεις «αντιτρομοκρατικών» συμβάσεων κι έχετε πλήρη την εικόνα.

ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ «πρωτόγνωρες κοινωνικές συγκρούσεις», προέβλεψε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, αν συνεχιστεί η κυβερνητική πολιτική...

Προφανώς ...άλλους είχε στο μυαλό του όταν το έλεγε. Γιατί από την τακτική της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ έχει την αυτογνωσία να κατανοεί ότι δεν μπορεί να προκύψει κάτι τέτοιο.

Εκτός αν θεωρεί «κοινωνική σύγκρουση» το να αρνηθεί το ...τρατάρισμα στο επόμενο τραπέζι κοινωνικού διαλόγου που θα παρευρεθεί.

Γιατί θα υπάρξουν - όπως όλα δείχνουν - πολλά τέτοια «τραπέζια» ακόμα και πολλοί πρόθυμοι «κοινωνικοί εταίροι» να συνεννοηθούν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Νοητικές ακροβασίες

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ο συλλογισμός αυτός διεκδικεί εύσημα πολιτικής ανοησίας». Οταν το έγραφε αυτό ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο χτεσινό «Βήμα» δεν έκανε αυτοκριτική. Αν και θα έπρεπε, για τις νοητικές ακροβασίες που κατέληξαν να πλασαριστούν σαν περισπούδαστη πολιτική ανάλυση, με τίτλο «Και άλλη "αριστερή στροφή"». Γράφει: «Ορισμένοι αποφάνθηκαν ότι ο Μπερλουσκόνι κέρδισε επειδή οι αντίπαλοί του δεν ήταν όσο Αριστεροί έπρεπε (...) υπονοεί δηλαδή ότι οι Ιταλοί ψηφοφόροι έψαχναν στην κάλπη κάποιον πολύ αριστερό, αλλά επειδή οι αριστεροί δεν ήταν αρκετά αριστεροί προτίμησαν να ρίξουν δαγκωτό ...Σίλβιο!» και παρακάτω γι' αυτές τις αναλύσεις: «Στηρίζονται όλες στην αναπόδεικτη παραδοχή πως το αριστερότερο είναι εξ ορισμού καλύτερο και ότι οι άνθρωποι αναζητούν το αριστερότερο. Οτι το φυσιολογικό είναι να ψηφίζουν οι άνθρωποι όσο πιο αριστερά γίνεται κι ότι κάτι στραβό συμβαίνει όταν δεν το κάνουν. Αμ δε! (...) Απ' ό,τι φαίνεται άλλα πράγματα αναζητούν οι άνθρωποι όταν ψηφίζουν και με άλλα κριτήρια επιλέγουν Καραμανλή ή Μπερλουσκόνι. Διαφορετικά θα μας κυβερνούσε το ΚΚΕ (σ.σ. όχι που θα παρέλειπε αναφορά στο ΚΚΕ)».

Για την περίπτωση που δε γνωρίζει, μιας και ο κόσμος του δε συναντάται πουθενά με τον κόσμο της δουλειάς, ας κάνουμε δύο επισημάνσεις: Οι εργαζόμενοι δε ζουν σε γυάλα απ' την οποία βγαίνουν ανά τετραετία για να ψηφίσουν, επιλέγοντας απερίσπαστοι ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς», και στην οποία επιστρέφουν αμέσως μετά. Ο προπαγανδιστικός βομβαρδισμός (κάτι για το οποίο ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι), η χειραγώγηση, η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός, οι λογής λογής εκβιασμοί, επιδρούν στη συνείδηση και στην ψήφο.

Δεύτερον. Σε πολλές περιπτώσεις το «αριστερό», «αριστερότερο» και το «δεξιό», «δεξιότερο» είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Το μεγάλο κεφάλαιο υπηρέτησε η «αριστερά» στην Ιταλία. Το μεγάλο κεφάλαιο και η «δεξιά». Κάνοντας πάσα ο ένας στον άλλο το λαό, απ' τον οποίο στερήθηκε η πραγματική εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Τέτοια πρόταση που θα μπορούσε να διατυπώσει ένα πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αν υπήρχε εκεί. Υπάρχει εδώ. Αυτό τον πειράζει. Δηλαδή τον καίει. Αυτόν και την τάξη του. Και θα τον καίει συνεχώς όσες μπούρδες σοβαροφανών αναλύσεων και αν κάνει για να χειραγωγήσει συνειδήσεις. Οσο λοιπόν κι αν ενοχλεί τον κ. Ι.Κ. Πρετεντέρη, τους ομοίους του, όσα εκφράζουν και υπηρετούν υπέρ των οποίων προσπαθούν να διαμορφώνουν και κριτήρια ψήφου στο λαό, ξένα προς τα συμφέροντά του, δε θα τα καταφέρνουν εσαεί.

Απωθημένα

Ακόμα και στην περίπτωση του αντικομμουνισμού υπάρχουν τρόποι και τρόποι που γίνεται. Εξαρτάται σε περιπτώσεις και από το κοινό που θέλουν να απευθύνονται. Αλλοι, για παράδειγμα, προτιμούν τον πολύ χυδαίο και σε φλομώνουν στα παραμύθια για «εκκαθαρίσεις» κλπ. Αλλοι τον πιο πονηρό - «προοδευτικό» στο στιλ «καλές ιδέες που όμως είναι καταδικασμένες να αποτύχουν στην πράξη...». Αλλοι κάνουν συνδυασμό των δύο για να πιάσουν τα «πολλά τρυγόνια». Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που δεν κρατιούνται. Δεν τους νοιάζει τόσο το κοινό όσο ο αντικομμουνισμός. Να βγάλουν τ' απωθημένα τους με όποιο τρόπο. Κι ας είναι αυτός ο τρόπος ομολογία των ίδιων των απωθημένων τους. Τέτοια είναι η περίπτωση του προχτεσινού «ΒΗΜΑτοδότη» που με αφορμή το ταξίδι της αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΚΕ στην Κούβα γράφει ως «νέο» το ξαναζεσταμένο αντικομμουνιστικό φαΐ τους για το Κόμμα, την ηγεσία του, διανθισμένο με κρυάδες περί κουβανέζικων πούρων. Φαίνεται πως απ' όταν ήταν μικρός απόκτησε αριστοκρατικά κόμπλεξ που του βγαίνουν ως αντικομμουνιστικά απωθημένα. Θα το 'παιρνε κανείς της πλάκας αν δεν το 'παιζε σοβαροφάνεια. Αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς τη δουλειά του κάνει. Γι' αυτούς, εφ' ω ετάχθη. Αλλωστε στο «Βήμα» γράφει... Του συστήματος...

Υποταγή στο θανάσιμο ανταγωνισμό

Τη νοικοκυρά που δε θέλει να ζυμώσει κι όλη μέρα - και στην προκειμένη περίπτωση χρόνια ολόκληρα - κοσκινίζει, θυμίζει η τακτική της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας όσον αφορά την εφαρμογή του μοριακού ελέγχου (μέθοδος ΝΑΤ) του αίματος. Πριν δυο χρόνια συγκρότησε Διακομματική Επιτροπή, η οποία έθεσε τις βασικές προϋποθέσεις για την κάλυψη των μονάδων αίματος με τη μέθοδο ΝΑΤ και, μέσα από μια βασανιστική πορεία, έφτασε στο στάδιο για την απόφαση με τις ενδιαφερόμενες εταιρείες για την κάλυψη των μονάδων.

Οι ενδιαφερόμενες εταιρείες - δύο όλες κι όλες - έχουν επιδοθεί σε ένα θανάσιμο ανταγωνισμό με όποιο μέσο διαθέτουν -όπως οι προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) για να αποκλείσουν η μία την άλλη. Και αντί το υπουργείο Υγείας να προχωρήσει με αποφασιστικότητα στις διαπραγματεύσεις έτσι που να καταλήξει σε μια απόφαση - και να είναι έτοιμο για την υπογραφή της σύμβασης όποτε βγουν οι αποφάσεις απ' το ΣτΕ - οδηγεί τη Διακομματική Επιτροπή σε συνεδριάσεις άνευ ουσίας. Η τελευταία συνεδρίαση της Διακομματικής έγινε στις 30.4.2004 και η επόμενη έχει καθοριστεί για την ερχόμενη Δευτέρα 5.5.2008.

Στην πράξη δηλαδή η κυβέρνηση δείχνει υποταγμένη στο θανάσιμο ανταγωνισμό των πολυεθνικών - εκτός αν αποδείξει, και μάλιστα επειγόντως, το αντίθετο...

Για άλλη εξουσία

Η Πρωτομαγιά είναι η μέρα των εργατών. Δεν είναι απλά μια απεργία, συνέχεια των αγώνων κάθε χρονιάς για τους μισθούς και τα δικαιώματά τους. Είναι η μέρα που τιμούν το αίμα της εργατικής τάξης και ανανεώνουν τη δέσμευσή τους για την οριστική νίκη της, για τη νίκη του εργάτη που θα πάψει να είναι δούλος. Αυτό δήλωσαν χτες το πρωί στην Αθήνα και σε πάνω από 70 ακόμα πόλεις, στις ταξικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, Ελληνες και ξένοι, παιδιά και απόμαχοι της δουλειάς. Αυτό δήλωσαν, με την επιλογή τους και μόνο να πορευτούν σ' αυτές τις συγκεντρώσεις, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις.

Μήνυμα καθάριο, αγωνιστικό, κόντρα στα σκηνικά που έστησαν οι δήθεν «πατέρες» και «εκπρόσωποι» των εργαζομένων, αυτοί που όλο το χρόνο ξεπουλούν χέρι χέρι δικαιώματα και κατακτήσεις, ενώ χτες... για τα μάτια των καναλιών, έπαιξαν «τένις» με ντομάτες και φραστικές αντεγκλήσεις. Στόχος τους για άλλη μια φορά να ξεγελάσουν και να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους, να τους πείσουν ότι δήθεν δεν κρατούν μαζί τα πανό της ταξικής συμφιλίωσης. Προσπαθούν να δημιουργήσουν φρούδες ελπίδες ότι μπορεί μια οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, μια οποιαδήποτε κυβέρνηση των εργοδοτών δηλαδή, να δώσει στους εργαζόμενους «κάτι παραπάνω». Ομως, ακόμα κι αν κάποτε αναγκάζεται να δίνει με το ένα χέρι, τα παίρνει πίσω διπλά και τρίδιπλα με το άλλο. Κι αυτό το 'χουν ζήσει στο πετσί τους οι εργαζόμενοι χρόνια τώρα, με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το ζουν κι εργαζόμενοι ανά την Ευρώπη, όπου συμμετείχαν στις κυβερνήσεις και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού.

Γι' αυτό και η λύση στα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι σήμερα δεν μπορεί να έρθει από καμιά κυβέρνηση που υπηρετεί το σύστημα, μ' όποιο χρώμα κι αν μακιγιαριστεί, μ' όποιες οπορτουνιστικές δυνάμεις κι αν συμβάλλουν στον εξωραϊσμό του συστήματος. Καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να εξασφαλίσει στον εργαζόμενο όλα όσα δικαιούται σήμερα. Το ζήτημα είναι ο λαός να έρθει σε κάθετη ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Οι ανάγκες για σταθερή εργασία για όλους, υψηλό βιοτικό επίπεδο, καθολικές, δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε Ασφάλιση, Υγεία, Παιδεία, η ανάγκη για ελεύθερο δημιουργικό χρόνο, για απόλαυση των επιτευγμάτων του Πολιτισμού, των Τεχνών, για το δικαίωμα στον Αθλητισμό και σε ένα υγειές περιβάλλον, μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο σε σύγκρουση με τον ευρωμονόδρομο και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορούν να ικανοποιηθούν όχι απλά από μια άλλη κυβέρνηση, αλλά από μια άλλη εξουσία. Την εξουσία των ίδιων των εργατών και των συμμάχων τους.

Η Πρωτομαγιά σηματοδοτεί τη συνέχεια των αγώνων σ' αυτή την κατεύθυνση. Ο αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων είναι πολιτικός αγώνας. Είναι ακριβώς μάχη για την αλλαγή των συσχετισμών παντού. Και δίνεται καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στα σύγχρονα κάτεργα, μπροστά στην επόμενη συγκέντρωση, στην επόμενη απεργία, στις εκλογές και όλες τις δραστηριότητες των σωματείων. Είναι μια μάχη προκειμένου αυτοί που παράγουν τον πλούτο να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και να τον πάρουν στα χέρια τους, χτίζοντας το δικό τους δίκαιο κόσμο, σήμερα.