Τετάρτη 26 Απρίλη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Αξιος, άξιος!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με την πρώτη του εμφάνιση στη Βουλή, ο νέος υπουργός Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Τ. Γιαννίτσης, δικαίωσε την επιλογή του πρωθυπουργού και φίλου του να τον τοποθετήσει σ' αυτόν τον ιδιαίτερα νευραλγικό τομέα. Κομβικό σημείο της ομιλίας του ήταν η ιεράρχηση των επιθέσεων. Πρώτα, η γενίκευση των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και αμέσως μετά το αποτελείωμα της κοινωνικής ασφάλισης. Ξέρει πολύ καλά τι λέει και προπαντός τι θέλει ο άνθρωπος. Ξέρει ότι κοινωνική ασφάλιση, με γενίκευση της μερικής και ευκαιριακής απασχόλησης, με πλήρη αποδιοργάνωση του χρόνου εργασίας και σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι' αυτό και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την «ολοκλήρωση» του αντεργατικού νόμου 2639/98, με την εξάλειψη κάθε διάταξης που δίνει κάποια περιθώρια αποδυνάμωσής του (π.χ. σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων), ώστε να δοθεί πια η χαριστική βολή στο οχτάωρο με τη λεγόμενη συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, να προχωρήσει η δραστική υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μέσω των διαβόητων Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, να αναδειχτεί η μερική και ευκαιριακή εργασία σε κύρια μορφή απασχόλησης...

Αυτή την ισοπεδωτική επίθεση, που επόμενο και παρεπόμενο βήμα της θα είναι η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, ο υπουργός την περιέγραψε συνοπτικά ως εξής: «Ξεπέρασμα των ιστορικά καθιερωμένων αντιλήψεων και πολιτικών όχι μόνο στην αγορά της εργασίας, αλλά και στα δεδομένα των ασφαλιστικών συστημάτων»!

Θέμα δυνατοτήτων...

Ενα πικρό παράπονο έβγαινε από τις περισσότερες ομιλίες βουλευτών της ΝΔ που πήραν το λόγο για να τοποθετηθούν επί των προγραμματικών δηλώσεων. Ελεγαν εν ολίγοις: Αφού αυτά που λέτε ότι θα κάνετε εσείς τώρα, εμείς τα λέγαμε πρώτοι, γιατί να μην κληθούμε να τα εφαρμόσουμε εμείς που τα πιστεύουμε και περισσότερο, αλλά εσείς;

Ελα, ντε; Φαίνεται πως δεν είναι μόνο θέμα... πίστης, που και αυτό δηλαδή ελέγχεται, αλλά και δυνατοτήτων. Και σ' αυτό πια όλοι όσοι, εντός και εκτός της χώρας, ενδιαφέρονται να προχωρήσουν τα σχέδιά τους με τις λιγότερες δυνατόν κοινωνικές «αναταράξεις», είχαν κάνει την επιλογή τους πολύ πριν τις 9 Απρίλη και είχαν «ψηφίσει» ΠΑΣΟΚ...

Η ... υπεραξία

Την τιμητική του είχε χτες στα μαζικά μέσα ενημέρωσης ο Ε. Βενιζέλος, καθ' ότι η επικαιρότητα έβγαλε θέμα αναθεώρησης του Συντάγματος και βεβαίως θέμα εκλογικού νόμου. Είπε - κατά το συνήθειό του - πολλά ο Ευάγγελος, κυρίως για το δεύτερο και με... παρρησία ξεκαθάρισε προς όσους τρέφουν αυταπάτες ότι εκτός του ότι η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο είναι «ένα θέμα εντελώς ανεπίκαιρο»(!), η «καρδιά του θέματος είναι η ενίσχυση της κυβερνητικής σταθερότητας, μέσα από τη διευκόλυνση ανάδειξης μεγάλων αυτοδύναμων κυβερνητικών πλειοψηφιών...».

Αλλο, όμως, είναι εκείνο που μας έκανε πραγματικά εντύπωση. Και ερωτούμε: Είναι δυνατόν, ακόμα και ένας πολιτικός του... μεγέθους του κ. Βενιζέλου να αυτο-αποκαλείται «μία υπεραξία»; Διότι αυτό έκανε ο Ευάγγελος, μιλώντας χτες το πρωί στον «Φλας» γύρω από την αναθεώρηση του Συντάγματος και το δικό του ρόλο. Το να είναι - είπε - κανείς καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, το να συνδυάζει, δηλαδή, την επιστημονική γνώση και την ψήφο του βουλευτή, αυτό είναι μία υπεραξία...

Παλιά καραβάνα...

Συναινετικός εμφανίστηκε στο βήμα της Βουλής και ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά άσκησε και την κριτική του στην κυβέρνηση. Και την άσκησε - σαν πολιτικός της κλάσης του, που ποτέ δε χάνει το στόχο του - κυρίως σε θέματα κοινωνικής πολιτικής. Είπε πολλά επ' αυτού για να καταλήξει στο εξής: «Το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποκύπτει στον πειρασμό να προχωρά όπως και τη δεκαετία του '80 σε παροχές, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους...».

Βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης ξέρει καλά ότι τα περί παροχών είναι είτε «φούσκες», είτε - στην καλύτερη περίπτωση - ένα απλό προπέτασμα καπνού για να προωθηθούν στόχοι και επιλογές πολύ σοβαρές και που έχουν να κάνουν με τα ευρύτερα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ομως, ως «παλιά καραβάνα» ξέρει και κάτι άλλο. Οτι, δηλαδή, η καλλιέργεια, έστω κι έτσι, κάποιων προσδοκιών στον κόσμο, είναι κάτι το, εν δυνάμει, επικίνδυνο...

Διαλέγετε, αλλά δεν παίρνετε

Προεκλογικά ο Κ. Σημίτης είχε κάνει λόγο για 300 χιλιάδες «ευκαιρίες» απασχόλησης. Οταν άρχισε να πέφτει το γέλιο, το γύρισε σε 300 χιλιάδες «θέσεις» απασχόλησης. Και ήρθε προχτές το βράδυ, κατά τη δευτερολογία του επί των προγραμματικών δηλώσεων, να... ισορροπήσει τα πράγματα, μιλώντας για «τριακόσιες χιλιάδες θέσεις - ευκαιρίες απασχόλησης...»!

Μ' άλλα λόγια, διαλέγετε, αλλά δεν παίρνετε! Ετσι και αλλιώς... θεωρητικό είναι το θέμα... Ούτε καν για ευκαιριακές θέσεις, δε μιλάμε.

Τα μπερδεμένα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΟΛΥ μπερδεύονται οι εισαγγελείς και γενικώς οι νομικές διαδικασίες στην υπόθεση του εκλογικού αποτελέσματος κι αυτό μόνο σύγχυση τελικά μπορεί να δημιουργήσει, αφού επί της ουσίας στην υπόθεση των εκλογών της 9ης Απρίλη καμιά εισαγγελική έρευνα δεν μπορεί να ρίξει φως.

Ποιος εισαγγελέας, π.χ., μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα ποιος κέρδισε ή ποιος έχασε; Κέρδισε το ΠΑΣΟΚ του Κοντογιαννόπουλου και των ιδιωτικοποιήσεων ή έχασε η Νέα Δημοκρατία του ...μεσαίου χώρου;

Μπορεί κανένας εισαγγελέας να μας πει, αν θεωρούνται επιτρεπτές συνθήκες προεκλογικού ...προβληματισμού με τους πακτωλούς των δισεκατομμυρίων να πηγαίνουν για τηλεοπτικές διαφημίσεις, με τα «ντιμπέιτ», τα πληρωμένα «παράθυρα», τις πόρτες των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών κλεισμένες για τα λεγόμενα μικρά κόμματα και όλα τα σχετικά;

Οσον αφορά τώρα τις ελληνοποιήσεις και διάφορα τέτοια, κανείς δεν αμφιβάλλει πως το ΠΑΣΟΚ είχε προεκλογικά το μαχαίρι, το ΠΑΣΟΚ είχε και το πεπόνι. Και τέτοια να μην έκανε, θα ...έκανε άλλα.

Αμα έχεις την κρατική εξουσία, όσο να 'ναι, ξεκινάς προπορευόμενος...

Ετσι τώρα μας προέκυψαν ένας Σημίτης να προσπαθεί να παρουσιάσει για θρίαμβο την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, ενώ η ...καρδούλα του το ξέρει τι τράβηξε το βράδυ των εκλογών κι ένας Καραμανλής να προσπαθεί να βολέψει τους δικούς του, τους «άγριους», μιλώντας για νοθείες και να δείχνει και προφίλ ήρεμης αντιπολίτευσης.

Πάλι καλά που μπήκαμε στους ρυθμούς του Πάσχα και θα ηρεμήσουν λίγο (γιατί και την ψηφοφορία για την ψήφο εμπιστοσύνης την ψιλοφοβήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, μη σας το ...παίζουν άνετοι), για να μας έρθουν μετά ...ορεξάτοι.

Γιατί, να το ξέρετε, μετά το Πάσχα θα αρχίσουν ...τα όργανα μια και καλοκαιρινή περίοδος έρχεται, οπότε έρχονται και τα «μυστήρια» νομοσχέδια.


Γρηγοριάδης Κώστας

Το πραγματικό «ατομικό» συμφέρον

«Συμφωνώ με όλα όσα λέτε, αλλά έχω τρία παιδιά 18 με 25 χρόνων που δεν μπορώ να τα θρέφω άλλο». Η φράση αυτή είναι πραγματική και ειπώθηκε με σχεδόν βουρκωμένα μάτια από 50χρονο αγρότη λίγες μέρες πριν τις εκλογές σε ένα χωριό της Φθιώτιδας. Ηταν η απάντηση - δικαιολογία στην απόφασή του να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, με την προσδοκία ότι ίσως έτσι καταφέρει να βολέψει κάποιο από τα άνεργα παιδιά του - πραγματικά βαρίδια στον ισχνό οικογενειακό προϋπολογισμό. Και ας συμφωνούσε ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι αυτή που του δημιουργεί τα προβλήματα. Και ας συμφωνούσε ότι πλέον «δεν πάει άλλο, πρέπει να αντιδράσουμε», γιατί οι «φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι».

Το περιστατικό δεν είναι βέβαια μοναδικό. Μία από τις βασικές διαπιστώσεις από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών είναι η εκλογική αναντιστοιχία ανάμεσα στη λαϊκή δυσαρέσκεια και στην επιλογή ψήφου. Διαπίστωση που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί παρά μόνο από όσους έχουν κάθε συμφέρον να την αμφισβητήσουν. Πολλοί είναι οι παράγοντες που συνετέλεσαν σ' αυτό. Ενας από αυτούς είναι η «υπερεκτίμηση» από πολλούς του λεγόμενου προσωπικού συμφέροντος, έναντι του συνολικού, που αλλιώς λέγεται «ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, ας κοιτάξω κι εγώ το δικό μου». Βέβαια, όταν πρόκειται για κάποιον που πραγματικά κερδίζει από τη συνέχιση της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, της πολιτικής της ΟΝΕ και της Νέας Τάξης, τότε δε γεννάται θέμα. Μα όμως αυτοί αποτελούν μια μειοψηφία ανάμεσα στους Ελληνες. Είναι η πλουτοκρατία και όσοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με αυτήν.

Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Ποιο είναι, αλήθεια, το πραγματικό συμφέρον του καθενός; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να εξαργυρώνει την ψήφο του με ένα πιθανό πρόσκαιρο βόλεμα ως απασχολήσιμου, όταν γνωρίζει ότι η πολιτική της «διατηρησιμότητας στην ΟΝΕ» σημαίνει πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων; Πώς είναι δυνατόν κάποιος πατέρας να προσπερνά το ασφαλιστικό λέγοντας «τι θα μου κάνουν εμένα, σε λίγο βγαίνω στη σύνταξη», όταν ο ίδιος έχει παιδιά που θα υποστούν στο μέλλον όλες τις καταστροφικές αλλαγές; Πώς εξηγείται το γεγονός ένας αγρότης να λέει «συνεχίστε την αντιαγροτική πολιτική ξεκληρίσματος», μόνο και μόνο για να έχει - μέσω της «κατάστασης» - πρόσβαση στην ΑΤΕ ή τις τοπικές υπηρεσίες από τις οποίες μπορεί να έχει μικρο-ωφελήματα; Πώς μπορεί να χωρέσει ανθρώπου νους ότι ένας υπάλληλος - για παράδειγμα της Εμπορικής Τράπεζας, που πάει ολοταχώς για ξεπούλημα - χαρίζει την ψήφο του με αντάλλαγμα κάποια εσωυπηρεσιακή «καλή τοποθέτηση»;

Ενας κατάλογος με περιπτώσεις σαν τις παραπάνω μπορεί να είναι αρκετά μακρύς. Κοινή συνισταμένη είναι ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ του κάθε εργαζόμενου, αγρότη, μικρομεσαίου επαγγελματία, το οποίο ταυτόχρονα είναι και συλλογικό, στο όνομα του κακώς εννοούμενου στενά προσωπικού. Βέβαια θα ήταν λάθος να πει κανείς ότι όσοι λειτουργούν με τέτοια κριτήρια δε γνωρίζουν τι κάνουν. Ομως πίσω από αυτήν τη φαινομενικά αντιφατική πρακτική τους βρίσκεται το πρόβλημα των μειωμένων απαιτήσεων και προσδοκιών που έχουν τα λαϊκά στρώματα και τις οποίες υποχρεώνονται με πολλούς τρόπους να αποδέχονται. Και αυτές οι απαιτήσεις και προσδοκίες οδηγούν με τη σειρά τους στην παγίδα της «προσαρμογής». Της προσαρμογής σε μια εικονική πραγματικότητα, που φροντίζει να δημιουργεί και να καλλιεργεί η άρχουσα τάξη, με πλαστές διαχωριστικές γραμμές και διλήμματα.

Ηκατίσχυση του ατομισμού έναντι της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπων αλλά και μεταξύ των γενεών, είναι κάτι που επιθυμεί διακαώς και προωθεί με πολλούς τρόπους η άρχουσα τάξη. Μεγάλο θέμα για τους κομμουνιστές, για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι να αντισταθούν, να αντιδράσουν σε όλα τα επίπεδα.


Παναγιώτης ΡΑΜΜΟΣ

Χρειάζονται κι άλλες αποδείξεις;

Γρηγοριάδης Κώστας

Σαφέστατα και εντελώς συγκεκριμένα ήταν μια σειρά ερωτήματα, που έθεσε προχτές στη Βουλή, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη διάρκεια της δευτερολογίας της και αφορούσαν μια σειρά καυτά προβλήματα, από την ανεργία και το ασφαλιστικό, μέχρι τους σεισμόπληκτους και την κυβερνητική πολιτική στα Βαλκάνια. Ο Κ. Σημίτης, όμως, προτίμησε να κάνει πως δεν άκουσε και αρκέστηκε στην επανάληψη των αόριστων και ασαφών προεκλογικών εξαγγελιών και, μάλιστα, πάντα σε πρώτο πρόσωπο. «Ανέφερα τις δεσμεύσεις μου για την ανεργία, την Παιδεία, το ασφαλιστικό, την υγεία και την αγροτική παραγωγή» σημείωσε και αυτό ήταν όλο κι όλο.

Χρειάζονται, μήπως, και άλλες αποδείξεις για το πραγματικό περιεχόμενο των πρωθυπουργικών δεσμεύσεων και των σχεδίων που απεργάζονται τα κυβερνητικά επιτελεία;

Κούφια λόγια

Βέβαια, η προαναφερόμενη περίπτωση δεν ήταν η μόνη, όπου περίσσευαν τα μεγάλα λόγια και οι γενικόλογες διακηρύξεις στην εκφώνηση των πρωθυπουργικών προγραμματικών δηλώσεων. «Θέλουμε αξιόπιστη διακυβέρνηση, αποτελεσματική, διαφανή, κοινωνικά ευαίσθητη, ελευθερίας και αλληλεγγύης, συμμετοχική. Μια διακυβέρνηση με την κοινωνία των πολιτών, μια προοδευτική διακυβέρνηση» είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Κ. Σημίτης.

Την ίδια στιγμή, αποφασιζόταν η επίσπευση των διαδικασιών, για τα έργα της Ολυμπιάδας 2004, σε βάρος της όποιας διαφάνειας, αλλά και της όποιας ευαισθησίας για το περιβάλλον υπήρχε μέχρι σήμερα. Ο νέος υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών διεκτραγωδούσε την κατάσταση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» -λες και παραλάμβανε «καμένη γη» και δεν κυβερνούσε η παράταξή του μέχρι σήμερα- ρίχνοντας τις ευθύνες στους Βρετανούς μάνατζερ και, ταυτόχρονα, έκανε λόγο για ενεργοποίηση του δεύτερου μέρους της σχετικής σύμβασης, για πώληση, δηλαδή, του 20% της «Ολυμπιακής» στους Βρετανούς της «Μπρίτις Εργουέις». Ο νέος υπουργός Υγείας δήλωνε με περίσσιο κομπασμό, πως ξεκινά μ' ένα δεδομένο, ότι τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και ο νέος υπουργός Εργασίας επανέλαβε, ότι δε θα θιγούν τα «ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα», αλλά απέφυγε επιμελώς να ξεκαθαρίσει τι σημαίνει η λέξη «ώριμα».

Πράγματι, αυτή η κυβέρνηση... πάσχει από μεγάλη αξιοπιστία, διαφάνεια, συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών κλπ κλπ...

Περί σοκ

Σοκ ένιωσε -όπως είπε ο ίδιος- για την παρθενική του ομιλία από το βήμα της Βουλής ο Σπ. Βούγιας, ο οποίος, αφού έπλεξε το εγκώμιο του πρωθυπουργού για τις προγραμματικές του δηλώσεις, αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στη σημασία της Παιδείας.

Ο «πρωτάρης», βέβαια, βουλευτής είναι σχετικός με τα ζητήματα της Παιδείας, αφού διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, αλλά πριν απ' όλα υπήρξε... παιδαγωγός με το πολιτικό του παράδειγμα: Της προεκλογικής, δηλαδή, μεταγραφής του από το ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ και, μάλιστα, σε εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.

Πάντως δεν κόμπιασε πουθενά στη διάρκεια της ομιλίας του. Γεγονός που αποδεικνύει ότι το μεταγραφικό «συμβόλαιο» συνέβαλε τα μέγιστα στο ξεπέρασμα του σοκ...

Κερδήθηκε μια μάχη

Μια ακόμη μάχη για το ωράριο εργασίας κερδήθηκε, ο πόλεμος όμως συνεχίζεται. Η ασυδοσία του «VILLAGE PARK», που απαίτησε και πέτυχε να εκδοθεί μια παράνομη απόφαση από τη νομάρχη Πειραιά, επιτρέποντας στα εμπορικά καταστήματα που φιλοξενεί το συγκρότημα, να λειτουργούν καθημερινά μέχρι τις 11 το βράδυ αποκρούστηκε.

Η εργοδοσία χρησιμοποίησε πολλά μέσα. Εξασφάλισε μια απόφαση ερήμην των άμεσα ενδιαφερομένων, δηλαδή των εργαζομένων. Εξαπέλυσε μια επιχείρηση καταναγκασμού των εργαζομένων στα καταστήματα, για να δεχτούν σε ατομική βάση το νέο ωράριο λειτουργίας, το οποίο αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την «ελαστικοποίηση» έως την πλήρη απορύθμιση του χρόνου εργασίας. Επέβαλε το χαρακτηρισμό των εγκαταστάσεών της ως... τουριστικού αξιοθέατου, που μάλιστα προάγει τον πολιτισμό..!

Αλλά και οι εργαζόμενοι είχαν λόγο. Το λόγο του αγώνα. Τα σωματεία του κλάδου που πρόσφατα συγκρότησαν ένα συντονιστικό όργανο απάντησαν άμεσα στην εργοδοτική πρόκληση. Στο χώρο του «VILLAGE PARK» - στην πολύχρωμη και κακόγουστη έκφραση του «αμέρικαν ντριμ» - ακούστηκαν τα συνθήματα των εργαζομένων ενάντια στο απαράδεκτο ωράριο και ράγισαν τη «βιτρίνα» του.

Τώρα οι εργαζόμενοι πρέπει να περιμένουν το επόμενο χτύπημα, για να το αντιμετωπίσουν το ίδιο μαχητικά και άμεσα. Γιατί το ωράριο εργασίας έχει μπει στο στόχαστρο. Της κυβέρνησης, των μεγαλεμπόρων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

«Το Χρηματιστήριο βασίζεται στη θεωρία των παιγνίων, δήλωσε τις προάλλες ο πρόεδρος της Ανεξάρτητης Ενωσης Επενδυτών και συμπλήρωσε: Οι μικροεπενδυτές νόμιζαν ότι το Χρηματιστήριο είναι ταμείο τραπέζης μόνο για αναλήψεις».

Ε, πού θα πάει κ. Στεργίου, με όλ' αυτά που πάθανε, θα μάθουνε...

Λάθη και πάθη

Απ' τον Αννα

στον Καϊάφα

συνεχώς, λαέ μου

πας

κι αρχινάς

μετά τη γκάφα

το κεφάλι

να χτυπάς!

****

Ετσι έπραξες,

καημένε

και στην πρόσφατη

εκλογή,

σαν το πρόβατο

επήγες

στο Σημίτη

για «σφαγή»!

*****

Απ' τον Αννα

στον Καϊάφα,

τι εξήγηση

να βρω;

Οπως πας

θα το πιστέψω

πως σου ...αρέσει

στο σταυρό!


Ο οίστρος

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Το «δίκαιο» της νέας τάξης

Hπροκλητική υποστήριξη που παρέχει η ελληνική κυβέρνηση, παραβιάζοντας κάθε αρχή και έννοια του Διεθνούς Δικαίου, στη λεγόμενη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση, ούτε τυχαίο γεγονός, ούτε μεμονωμένο είναι, ούτε βέβαια θα μείνει εδώ και χωρίς συνέπειες και προεκτάσεις. Αυτό που προωθείται είναι συγκεκριμένο σχέδιο των αμερικανικών υπηρεσιών για ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Σχέδιο, στην εφαρμογή του οποίου η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να αναλάβει ρόλο, τον πιο βρώμικο ρόλο. Η ύπαρξη μιας τέτοιας επιδίωξης από την πλευρά των ιμπεριαλιστών δεν είναι μυστικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα όργανα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν βάλει επίσημα σαν στόχο τους τον «εκδημοκρατισμό», όπως αποκαλούν την υποδούλωση της Γιουγκοσλαβίας και για το σκοπό αυτό υποστηρίζουν με κάθε μέσον τις εντός της Γιουγκοσλαβίας δυνάμεις που ελέγχουν και καθοδηγούν.

Ηελληνική εμπλοκή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας δεν εκδηλώνεται τώρα για πρώτη φορά. Υπήρξε η συμμετοχή στον πόλεμο με την υποστήριξη κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, η μετατροπή της βόρειας Ελλάδας σε ορμητήριο και βάση ανεφοδιασμού των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων κατοχής του Κοσσυφοπεδίου. Υπάρχει η προσυπογραφή από τους εκπροσώπους της Ελλάδας όλων των αποφάσεων του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης για υποστήριξη της γιουγκοσλαβικής αντιπολίτευσης στην προσπάθεια της ανατροπής του Μιλόσεβις. Το καινούριο στοιχείο, όμως, που προκύπτει από τις τελευταίες, καθ' υπαγόρευση, πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης, είναι ότι για πρώτη φορά, προφανώς κατόπιν ανάθεσης από τις ΗΠΑ, με τόσο ωμό και ξεδιάντροπο τρόπο παίρνει ενεργό μέρος στην οργάνωση της ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης.

Ηκυβέρνηση Σημίτη, διά του Γ. Παπανδρέου και των υπηρεσιών του υπουργείου Εξωτερικών έκαναν το ζήτημα της επέμβασης στα εσωτερικά της γειτονικής χώρας και της ανατροπής της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης δική τους υπόθεση. Διοργάνωσαν τη συνάντηση των Αθηνών, όλου αυτού του συνονθυλεύματος που έχει ονομαστεί γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση, ανέλαβαν διαμεσολαβητικό ρόλο για να ξεπεραστούν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις, έφεραν κοντά τους διάφορους πολιτικούς, την εκκλησία και τον αυτοαποκαλούμενο διάδοχο. Ηταν μια συνάντηση που στην ουσία διοργανώθηκε από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών και τις υπηρεσίες του. Η ανάληψη αυτού του ρόλου από την κυβέρνηση εμπλέκει την Ελλάδα στο φαύλο κύκλο της νέας τάξης και τη βάζει στο μάτι του κυκλώνα που φέρνει η θύελλα της επιβολής του «δικαίου» του ιμπεριαλισμού στις διεθνείς σχέσεις. Τη βάζει στην πρώτη γραμμή της επιβολής της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και του νόμου της ζούγκλας στις διεθνείς σχέσεις.

Ηεπέμβαση στα εσωτερικά της Γιουγκοσλαβίας, από μια άποψη, αποτελεί μια υπόθεση με ακόμα πιο καταλυτικές επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις και από αυτούς ακόμα τους βάρβαρους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς κατά της χώρας αυτής. Γιατί με τις επεμβάσεις στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο της Γιουγκοσλαβίας επιχειρείται αυτό που απέτυχαν να φέρουν σε πέρας οι βομβαρδισμοί 78 ημερών. Στόχος τους είναι η ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης του Βελιγραδίου και η πλήρης διάλυση της χώρας, ώστε να διευκολυνθούν τα σχέδια της νέας τάξης. Στο παιχνίδι αυτό η ελληνική κυβέρνηση, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των επιλογών της στο μέλλον της χώρας και την ειρήνη, δε διστάζει να εμπλέξει τη χώρα με μοναδικό στόχο την ανάληψη, για λογαριασμό της ντόπιας άρχουσας τάξης, ενός ρόλου, κατ' ανάθεση από τους Αμερικανούς, στα πλαίσια της επιχείρησης λεηλασίας των λαών και των χωρών της περιοχής της προώθησης των νέων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ