ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επιτακτική ανάγκη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ολοι σ' αυτόν τον τόπο γνωρίζουν, ότι ένα σοβαρότατο πρόβλημα, από τα αρκετά που ταλανίζουν τη δήθεν δημόσια και δωρεάν Παιδεία της χώρας μας, είναι η συνεχής και για δεκαετίες τώρα υποχρηματοδότησή της, απ' όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Ολοι γνωρίζουν, επίσης, ότι η δημόσια Παιδεία είναι μόνον κατ' όνομα δωρεάν, αφού οι πάντες βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ανταποκριθούν, όσο μπορούν, στις ανάγκες μόρφωσης των παιδιών τους.

Παρ' όλ' αυτά, όμως, υπάρχουν και μερικοί, που έχουν αντίθετη άποψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τελευταία συνεδρίαση της ολομέλειας του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, όπου διεξάγεται ο σχετικός κυβερνητικός διάλογος - φιάσκο. Ενα από τα θέματα της συγκεκριμένης συνεδρίασης ήταν η χρηματοδότηση της Παιδείας, αλλά σχετικά με το ζήτημα αυτό, το Συμβούλιο δεν κατέληξε πουθενά. Δε διατύπωσε, έστω, ούτε κάποια σχετική... ευχή ή γενικόλογη... προτροπή προς την κυβέρνηση. Αντίθετα, ακούστηκαν από διάφορους συμμετέχοντες, αρκετές προτροπές και επιχειρήματα υπέρ της παραπέρα εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, ιδιαίτερα της Ανώτατης.

Το γεγονός έρχεται να προστεθεί σε πολλά ακόμη και δε φανερώνει μόνο τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης. Περισσότερο κι απ' αυτό αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη της αποφασιστικής και πολύ ισχυρότερης αντίστασης όλων των εργαζομένων, πρώτα και κύρια, των γονιών, των εκπαιδευτικών και της νεολαίας.

Κοινή η μάχη!

Φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου, που προωθεί η κυβέρνηση, «υψώνουν» οι έμποροι και οι εμποροϋπάλληλοι της Λάρισας. Κλείνοντας τα μαγαζιά τους οι έμποροι κι απεργώντας οι εμποροϋπάλληλοι, την ερχόμενη Τρίτη, ξεκινούν μια σειρά κινητοποιήσεων, στέλνοντας μήνυμα κοινού αγώνα, για να μην περάσουν τα κυβερνητικά σχέδια που στοχεύουν στην εξόντωσή τους. Απορρίπτουν, δε, στο σύνολό του, σχετικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης και ξεκαθαρίζουν ότι δεν πρόκειται να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω από τον αγώνα τους μέχρι να το αναχαιτίσουν.

Βεβαίως, είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο το μήνυμα που στέλνουν με την κινητοποίησή τους οι μικρέμποροι και οι εμποροϋπάλληλοι, συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα κοινής δράσης ενάντια στην κοινή επίθεση που δέχονται από κυβέρνηση και κεφάλαιο. Ομως, ο κοινός αγώνας τους πρέπει να είναι συνεχής, σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και να στοχεύει στην αλλαγή των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων, για να έχει προς όφελός τους αποτελέσματα.

Στη δικομματική μέγκενη... .

Στη μέγκενη των κομματικών παιχνιδιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των συνεπειών από την πολιτική μείωση των κοινωνικών δαπανών, βρίσκονται περισσότερα από 15.000 Ατομα με Αναπηρία (ΑμεΑ) στον Πειραιά, που στερούνται τις αυξήσεις στα πενιχρά κρατικά επιδόματα για την αναπηρία τους. Για ολόκληρο το 2004 στο Νομό Πειραιά δεν έχουν καταβληθεί οι αυξήσεις στα επιδόματα των ΑμεΑ, που στους άλλους Νομούς καταβλήθηκαν - λόγω εκλογών βέβαια - από τις αρχές του 2004.

Παραμονές των βουλευτικών εκλογών (12/1/2004) ο νομάρχης Πειραιά και γνωστό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Μίχας, κυκλοφόρησε δελτίο Τύπου στο οποίο, κάνοντας προεκλογική αβάντα στο ΠΑΣΟΚ, ενημέρωνε ότι οι 15.467 δικαιούχοι των επιδομάτων «έλαβαν το επίδομα που τους αναλογεί για το τελευταίο τρίμηνο του 2003 χωρίς καθυστέρηση και μάλιστα, για πρώτη φορά, 11 μέρες νωρίτερα»! Μάλιστα, η Νομαρχία Πειραιά κατέβαλε στους δικαιούχους από δικούς της πόρους και την αύξηση της τάξης του 5%, που δόθηκε από την κυβέρνηση, αν και η σχετική επιχορήγηση δεν είχε δοθεί ακόμη από τα υπουργεία. Αυτά επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Τώρα, κάνει «αντιπολίτευση» στη ΝΔ...

... τα ΑμεΑ στον Πειραιά

Τις προηγούμενες μέρες η Νομαρχία, κατέβαλε τις αυξήσεις στα επιδόματα του διμήνου Γενάρη - Φλεβάρη 2005. Δεν κατέβαλε όμως τα αναδρομικά του 2004, τα οποία υπόσχεται ότι θα έχουν καταβληθεί μέχρι το Μάη. Οι διαδικασίες όμως - που είναι χρονοβόρες - δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα και απ' ό,τι φαίνεται και αυτή η υπόσχεση θα πάει στο βρόντο...

Βέβαια, η Νομαρχία Πειραιά ισχυρίζεται, ότι τα αρμόδια υπουργεία δεν έχουν καταβάλλει τα απαιτούμενα και είναι γεγονός, πως οι επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι μειωμένες συνολικά για τις νομαρχίες της χώρας, αφού η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει... επαξίως την πολιτική της προκατόχου της.

Το γεγονός αυτό, όμως, δεν αθωώνει τη Νομαρχία Πειραιά. Στο κάτω κάτω της γραφής, η χορήγηση των αυξήσεων στα πενιχρά επιδόματα των ΑμεΑ έπρεπε να αποτελεί μια βασική προτεραιότητά της. Και πέρα απ' αυτό, απ' όσα γνωρίζουμε, η ηγεσία της Νομαρχίας Πειραιά, ουδέποτε - επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και τώρα επί κυβέρνησης ΝΔ - απαίτησε αγωνιστικά την αύξηση των κονδυλίων ή την καταβολή τους. Ο,τι έκανε, σφραγιζόταν πάντα από μια λογική «δημοσίων σχέσεων» και ψηφοθηρίας...

Το Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα...

Παραμονές των εκλογών, το Μάρτη του 2004, παράγοντας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μπήκε στην αίθουσα των δημοσιογράφων στο υπουργείο Οικονομίας. «Πολύ χαλαρούς σας βλέπω», είπε αστειευόμενος στους παρευρισκόμενους. Για να συνεχίσει «ξεκουραστείτε τώρα, γιατί μετά τις εκλογές, δε θα προλαβαίνετε ούτε άνασα να πάρετε». Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο άνθρωπος ήθελε να πει ένα χαριτωμένο αστείο, ή αν επεδίωκε να «φτιάξει κλίμα». Να περάσει δηλαδή το μήνυμα, ότι μετά τις εκλογές - όπου όλοι και όλα προεξοφλούσαν νίκη της ΝΔ - θα ακολουθούσε ορυμαγδός μέτρων. Και πραγματικά η αίσθηση αυτή ήταν. Οτι μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση θα άρχιζε να... πυροβολεί αδιακρίτως. Αντί αυτού, το επιτελείο της ΝΔ εξάγγειλε την πολιτική της «ήπιας προσαρμογής», όπου, σύμφωνα με την πρωθυπουργική ρήση «θα αντιμετωπίσουμε το δημοσιονομικό πρόβλημα που κληροδοτήσαμε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να επιβαρύνουμε τις ασθενέστερες κοινωνικά τάξεις».

Ηταν όμως προφανές, ότι αυτή η φαινομενικά «χαλαρή» κατάσταση, είχε απλά μεταβατικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια εδραίωσης και κυριαρχίας του κόμματος της ΝΔ στο πολιτικό σκηνικό, μετά από 20 χρόνια ΠΑΣΟΚικής ηγεμονίας, μέσω της «ήπιας προσαρμογής», ερχόταν σε σύγκρουση με τις ανάγκες προσαρμογής του «ελληνικού» κεφαλαίου στις ανταγωνιστικές συνθήκες του περιβάλλοντος της ΟΝΕ. Πολύ δε περισσότερο, που οι αρνητικές συνέπειες από την ένταξη στο στενό πυρήνα της ιμπεριαλιστικής ένωσης, έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές. Με δεδομένο αυτό η λήψη μέτρων «διαρθρωτικής υφής», όπως οι νέες παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό και στις εργασιακές σχέσεις, η εκποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και δημόσιας γης, ήταν θέμα χρόνου. Οτι η λήψη των μέτρων αυτών, συμπίπτει με τη «δημοσιονομική απογραφή» και την παραπομπή στη διαδικασία «περί υπερβολικού ελλείμματος», μόνο ως τυχαίο γεγονός μπορεί να εκληφθεί. Με άλλα λόγια, μέτρα θα έπαιρνε η κυβέρνηση της ΝΔ, είτε υπήρχε το δημοσιονομικό πρόβλημα, είτε όχι. Απλώς η δημοσιονομική κρίση, χρησιμοποιείται σήμερα σαν το αναγκαίο άλλοθι για τη δικαιολόγηση της γενικότερης αντιλαϊκής επίθεσης.

Η επίθεση αποτυπώνεται στο «Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας» που κατέθεσε η κυβέρνηση της ΝΔ στις Βρυξέλλες. Η δημοσιονομική λιτότητα, το εισοδηματικό σφίξιμο, η επιβολή νέων φόρων, οι νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών, αποτελούν μια από τις παραμέτρους του αντιλαϊκού προγράμματος. Το «αναπτυξιακό» του σκέλος, είναι το άλλο. Και για να υπάρξει «ανάπτυξη» πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η κοινωνική ασφάλιση, η παιδεία και η υγεία, να εμπορευματοποιηθεί η δημόσια γη, να ελαστικοποιηθούν τα περιβαλλοντικά κριτήρια προς όφελος των επιχειρήσεων, να απελευθερωθούν οι «κλειστές» αγορές, το ωράριο των καταστημάτων, η εκπαίδευση να συνδεθεί με τις ανάγκες της αγοράς... Με άλλα λόγια, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες αντιφάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, απαιτείται η καταλήστεψη των όρων ζωής της εργατικής τάξης. Σ' αυτό το μακροπρόθεσμο στόχο κινούνται τα «προγράμματα σταθερότητας», τα εργαλεία της διά βίου λιτότητας.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Μαρτυρίες...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ο ΛΑΟΣ όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού»!

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τον περίφημο λόγο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη προς τους νέους στην Πνύκα της Αθήνας. Και λέχθηκε, βέβαια, μετά την εξέγερση του 1821, αλλά ο Γέρος του Μοριά μιλά για την προηγούμενη της εξέγερσης περίοδο!

Χρειάζονται, άραγε κι άλλες μαρτυρίες, για τον πραγματικό ρόλο του κλήρου, ιδιαίτερα του ανώτερου, στην περίοδο της τουρκοκρατίας; Προφανώς και όχι.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, ο λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη είναι τον καιρό αυτό ιδιαίτερα επίκαιρος και, όχι μόνον ή κυρίως, επειδή γιορτάζουμε την επέτειο της εξέγερσης του 1821.

«ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΣΚΟΣ μπορεί να γελοιοποιεί από την τηλεόραση την αγάπη στην πατρίδα - Διασκεδάζουμε βλέποντας να γελοιοποιούνται οι ήρωες, να εξευτελίζονται αυτοί που πλήρωσαν με αίμα και φρίκη το δικαίωμά μας να καθόμαστε μπροστά σε τηλεόραση».

Αυτό πάλι είναι απόσπασμα από ...σύγχρονη βέβαια - ομιλία του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, για την επανάσταση του 1821 και μάλλον ...κάτι δεν πάει καλά με το περιεχόμενό της.

Σίγουρα, αρκετά περίεργη αναφορά από κάποιον, που, το τελευταίο το οποίο θα μπορούσε να υποστηρίξει είναι ότι ...απέχει από τα Μέσα Ενημέρωσης ή δεν «παίζει» στα επικοινωνιακά παιγνίδια.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, μπορούμε να ...απολαύσουμε σήμερα τις βαρύγδουπες και στομφώδικες δηλώσεις περί «εθνικής ανεξαρτησίας» και «εθνικής κυριαρχίας» των εκπροσώπων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αντε να δούμε, ποιος απ' αυτούς θα επιχειρήσει να συσχετίσει το μήνυμά του με όσα γίνονται για την υπόθεση του «βασικού μετόχου» και την προκλητική παρέμβαση της ΕΕ, που αποκαλύπτει πολλά για το τι συμβαίνει σήμερα. Είμαστε περίεργοι...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Περί κερδών

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα κέρδη των ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ είναι πενιχρά! Αυτό ισχυρίστηκε τις προάλλες ο ΣΕΣΜΕ, την ώρα που τα κέρδη των σούπερ μάρκετ έφτασαν το 2003 στα 209,5 εκατ. ευρώ! Οσα δηλαδή οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί όλης της χώρας δε θα μπορέσουν να βγάλουν σε επτά ζωές. Αυτά βλέπει και ο υπουργός Ανάπτυξης και τους λυπάται τους ανθρώπους και προκειμένου να τους βοηθήσει να βγάλουν κάτι παραπάνω - ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της ζωής...- τους έχει δώσει το «πράσινο φως», ώστε να μπορούν να λειτουργούν όσες ώρες θέλουν, όποτε θέλουν και για όσο θέλουν...

Αν αναρωτηθεί κανείς βέβαια για τις αυξήσεις των προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, θα πάρει την εξής απάντηση από τον πρόεδρο του ΣΕΣΜΕ, Π. Παντελιάδη, σύμφωνα με όσα δήλωσε πρόσφατα: Δε φταίνε τα σούπερ μάρκετ για τις αυξήσεις που υπάρχουν στις τιμές των προϊόντων, καθώς είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας. Αυτοί που φταίνε είναι οι προμηθευτές! Σε λίγο δηλαδή θα μας πουν ότι φταίνε οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί που πάνε και ψωνίζουν και ανεβαίνει η ζήτηση των προϊόντων..!

Τι λένε;

Επειδή τον τελευταίο καιρό, όπως όλοι βλέπουν, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, επιχειρούν να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις από την ηγεσία της Εκκλησίας, θυμίζουμε, ότι βαρύνονται και τα δυο κόμματα με σοβαρές οικονομικές «διευκολύνσεις» προς την τελευταία. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2004 και συγκεκριμένα στις 7 Μάρτη, κατάργησε τη μέχρι τότε ισχύουσα υποχρέωση της Εκκλησίας να εισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό το 25% των ακαθάριστων εσόδων της, για την κάλυψη της μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος. Η δεν κυβέρνηση της ΝΔ, πριν μερικούς μήνες, κατάργησε εντελώς την έτσι κι αλλιώς ελάχιστη φορολογική επιβάρυνση της Εκκλησίας, που μέχρι τότε ανέρχονταν στο 10%.

Αλήθεια, μια και τόσα ακούγονται τον καιρό αυτό για σκάνδαλα στο χώρο της Εκκλησίας και ακόμη περισσότερα για την τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία της, δεν αισθάνονται την ανάγκη οι ηγεσίες των δυο αυτών κομμάτων, να πουν δυο λόγια και να επιχειρήσουν να εξηγήσουν τις προαναφερόμενες ενέργειές τους; Τουλάχιστον αυτό, γιατί, φανταζόμαστε, πως δε σκέφτονται καν το ενδεχόμενο να επαναφέρουν την πρότερον κατάσταση...

Μια ακόμη απόδειξη

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις δημογραφικές αλλαγές στις χώρες της ΕΕ, η φυσική αύξηση του πληθυσμού στην Ευρώπη των «25» το 2003 ήταν μόλις 0,04% έναντι του 0,32% το 1980. Ενδεικτικό είναι ότι, σε πολλά κράτη - μέλη ο δείκτης γεννητικότητας έχει πέσει κάτω από 1,5 παιδιά ανά γυναίκα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η χώρα μας: Ούτε δύο παιδιά δεν προτίθεται να αποκτήσει, επειδή - προφανώς - δε δύναται να τα μεγαλώσει μία μέση λαϊκή οικογένεια. Συγκεκριμένα, τα στοιχεία της Επιτροπής αναφέρουν ότι ο δείκτης γεννητικότητας στη χώρα μας το 2003 ήταν 1,27 παιδιά ανά γυναίκα, ενώ το 1980 ήταν 2,21.

Τα στοιχεία, βέβαια, δε μας ξαφνιάζουν. Αποτελούν, όμως, μια ακόμα απόδειξη για το πραγματικό «κοινωνικό πρόσωπο» και τις ταξικές επιλογές της ευρωένωσης και των εγχώριων κυβερνώντων, προηγούμενων και νυν. Με άλλα λόγια, για την ακρίβεια, την ανεργία, τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, την ανυπαρξία κρατικής πρόνοιας για τις μητέρες, την ανασφάλεια, κλπ., κλπ. από τη μια, και τον αμύθητο πλούτο για τους λίγους κι εκλεκτούς από την άλλη. Πώς να μην το σκέφτεται κανείς να φέρει στον κόσμο ένα κι ακόμη περισσότερο δεύτερο παιδί, όταν δεν εντάσσεται στους «λίγους κι εκλεκτούς»;

Οι μνήμες είναι νωπές

«Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ευρώπη υπάρχει ειρήνη. Τι συντέλεσε στην αλλαγή αυτή; Πιστεύετε πως έχει βοηθήσει η ίδρυση και η διαρκής ανάπτυξη της ΕΕ;». Είναι ένα από τα κείμενα που συνόδευαν τις «ευρωσυνταγματικές αξίες» της ΕΕ, όπως παρουσιάστηκαν από τους εμπνευστές της «Ανοιξης της Ευρώπης», στα πλαίσια της γνωστής επιχείρησης εξωραϊσμού και προβολής του «ευρωσυντάγματος» στα σχολεία, που έλαβε χώρα στις 17 Μάρτη. Προφανώς, οι εμπνευστές της θέλουν να μας πείσουν ότι η ΕΕ είναι... ανοιξιάτικη, χωρίς πολέμους και βία. Ξεχνούν, για παράδειγμα, ότι το Μάρτη του 1999 η γειτονική μας Γιουγκοσλαβία βομβαρδίστηκε ανελέητα από τις ΗΠΑ και ορισμένους Ευρωπαίους εταίρους της, ενώ, κάποιοι άλλοι -ανάμεσά τους και η χώρα μας - δε δίστασαν να τους διευκολύνουν παραχωρώντας τους λιμάνια και αεροδρόμια.

Βέβαια, οι μαθητές της Γιουγκοσλαβίας δεν ξεχνούν και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στην «Ανοιξη της Ευρώπης», μόνο δύο σχολεία της Γιουγκοσλαβίας δήλωσαν συμμετοχή στο σχετικό πρόγραμμα και αυτά αγγλόφωνα («English School» και «Rainbow School of English»). Εξάλλου οι μνήμες και οι πληγές του πολέμου είναι ακόμη πολύ νωπές...

Κοινός αγώνας

Η νέα βίαιη επίθεση της κυβέρνησης σε εργαζόμενους και μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, με την προώθηση της απελευθέρωσης του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, συναντά ήδη μια σταθερή, δυναμική και αποφασιστική αντίδραση. Με την καθοδήγηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, οι εργαζόμενοι στόχευσαν στην «καρδιά» του προβλήματος. Οι κινητοποιήσεις στις 17 του Μάρτη, τόσο από άποψη μορφής όσο και περιεχομένου, χάραξαν με σαφήνεια το μέτωπο της αντιπαράθεσης, κοντράροντας ταυτόχρονα την τακτική υποταγής των συμβιβασμένων ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι έδειξαν ότι ξέρουν πολύ καλά αυτό που γνώριζαν εξαρχής και οι εμπνευστές της νέας επέμβασης στο ωράριο (βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, πολυεθνικές και όλο το συνονθύλευμα που ονομάζεται μεγάλο κεφάλαιο): Οτι δηλαδή το ωράριο δεν έχει να κάνει μόνο με το εμπόριο, αλλά έχει άμεση σχέση επίσης και με τις εργασιακές σχέσεις και με το ασφαλιστικό σύστημα και με τη γενικότερη ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η παράλληλη αγωνιστική παρουσία των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, που σε αυτές τις πρώτες κινητοποιήσεις έκαναν πράξη το συντονισμό της δράσης με τους εργαζόμενους πάνω στα κοινά προβλήματα, έδωσε το στίγμα για τη συνέχεια του αγώνα. Και ήταν επόμενο να πρωτοστατήσει σε αυτές τις κινητοποιήσεις ο αγωνιστικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ, που ανέλαβε από τα πράγματα να εκφράσει τη συντριπτική πλειοψηφία τους. Σε όλη τη χώρα οι αυτοαπασχολούμενοι διατυπώνουν στην πράξη την αντίθεσή τους στα κυβερνητικά σχέδια και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται με το αίτημα για μείωση του ωραρίου στις 48 ώρες, το ανώτερο, να κυριαρχεί. Αυτό ακριβώς που προσπαθούν «με νύχια και με δόντια» να αποτρέψουν οι υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ, η υιοθέτηση του αιτήματος για μείωση του ωραρίου και η συνειδητοποίηση ότι το πρόβλημα αποτελεί μέρος μιας συνολικά «προβληματικής», αντιλαϊκής πολιτικής, μετατρέπεται μέρα τη μέρα σε κάτι αυτονόητο για όλο και περισσότερους. Κι ας είναι υπαρκτές οι δυσκολίες και τα εκβιαστικά διλήμματα.

Στο «τραπέζι» μπαίνουν πια τα θεμελιώδη ζητήματα. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η φιλομονοπωλιακή πολιτική των «πρασινογάλαζων» κυβερνήσεων και των θιασωτών του ευρωμονόδρομου, η παραπλανητική τακτική των «παρατρεχάμενων» παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα εργαζομένων και επαγγελματοβιοτεχνών. Στον αντίποδα όλων αυτών, το ΚΚΕ με τις προτάσεις του για το ωράριο και συνολικά, μαζί με τους συνδικαλιστές που δε σκύβουν το κεφάλι, δείχνουν τη διέξοδο. Αυτή τη στιγμή, περισσότερο ίσως από ποτέ, η «ύπαρξη» των ΕΒΕ αμφισβητείται και η εργατική τάξη σπρώχνεται σταθερά στο βάραθρο της αποστέρησης και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων της. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου υπάρχει και εξελίσσεται μέσα από τους δρόμους της εκμετάλλευσης και στο πέρασμά της ποδοπατά δικαιώματα κοινά για εργαζόμενους και ΕΒΕ. Το κοινό μέτωπο πάλης εργατικής τάξης, μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων της πόλης και του χωριού, δεν μπορεί πλέον να είναι αντικείμενο θεωρητικής επεξεργασίας. Διεκδικεί την επιλογή του σαν το μοναδικό όρο και προϋπόθεση για αποτελέσματα.