Παραμονές των εκλογών, το Μάρτη του 2004, παράγοντας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μπήκε στην αίθουσα των δημοσιογράφων στο υπουργείο Οικονομίας. «Πολύ χαλαρούς σας βλέπω», είπε αστειευόμενος στους παρευρισκόμενους. Για να συνεχίσει «ξεκουραστείτε τώρα, γιατί μετά τις εκλογές, δε θα προλαβαίνετε ούτε άνασα να πάρετε». Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο άνθρωπος ήθελε να πει ένα χαριτωμένο αστείο, ή αν επεδίωκε να «φτιάξει κλίμα». Να περάσει δηλαδή το μήνυμα, ότι μετά τις εκλογές - όπου όλοι και όλα προεξοφλούσαν νίκη της ΝΔ - θα ακολουθούσε ορυμαγδός μέτρων. Και πραγματικά η αίσθηση αυτή ήταν. Οτι μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση θα άρχιζε να... πυροβολεί αδιακρίτως. Αντί αυτού, το επιτελείο της ΝΔ εξάγγειλε την πολιτική της «ήπιας προσαρμογής», όπου, σύμφωνα με την πρωθυπουργική ρήση «θα αντιμετωπίσουμε το δημοσιονομικό πρόβλημα που κληροδοτήσαμε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να επιβαρύνουμε τις ασθενέστερες κοινωνικά τάξεις».

Ηταν όμως προφανές, ότι αυτή η φαινομενικά «χαλαρή» κατάσταση, είχε απλά μεταβατικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια εδραίωσης και κυριαρχίας του κόμματος της ΝΔ στο πολιτικό σκηνικό, μετά από 20 χρόνια ΠΑΣΟΚικής ηγεμονίας, μέσω της «ήπιας προσαρμογής», ερχόταν σε σύγκρουση με τις ανάγκες προσαρμογής του «ελληνικού» κεφαλαίου στις ανταγωνιστικές συνθήκες του περιβάλλοντος της ΟΝΕ. Πολύ δε περισσότερο, που οι αρνητικές συνέπειες από την ένταξη στο στενό πυρήνα της ιμπεριαλιστικής ένωσης, έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές. Με δεδομένο αυτό η λήψη μέτρων «διαρθρωτικής υφής», όπως οι νέες παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό και στις εργασιακές σχέσεις, η εκποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και δημόσιας γης, ήταν θέμα χρόνου. Οτι η λήψη των μέτρων αυτών, συμπίπτει με τη «δημοσιονομική απογραφή» και την παραπομπή στη διαδικασία «περί υπερβολικού ελλείμματος», μόνο ως τυχαίο γεγονός μπορεί να εκληφθεί. Με άλλα λόγια, μέτρα θα έπαιρνε η κυβέρνηση της ΝΔ, είτε υπήρχε το δημοσιονομικό πρόβλημα, είτε όχι. Απλώς η δημοσιονομική κρίση, χρησιμοποιείται σήμερα σαν το αναγκαίο άλλοθι για τη δικαιολόγηση της γενικότερης αντιλαϊκής επίθεσης.

Η επίθεση αποτυπώνεται στο «Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας» που κατέθεσε η κυβέρνηση της ΝΔ στις Βρυξέλλες. Η δημοσιονομική λιτότητα, το εισοδηματικό σφίξιμο, η επιβολή νέων φόρων, οι νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών, αποτελούν μια από τις παραμέτρους του αντιλαϊκού προγράμματος. Το «αναπτυξιακό» του σκέλος, είναι το άλλο. Και για να υπάρξει «ανάπτυξη» πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η κοινωνική ασφάλιση, η παιδεία και η υγεία, να εμπορευματοποιηθεί η δημόσια γη, να ελαστικοποιηθούν τα περιβαλλοντικά κριτήρια προς όφελος των επιχειρήσεων, να απελευθερωθούν οι «κλειστές» αγορές, το ωράριο των καταστημάτων, η εκπαίδευση να συνδεθεί με τις ανάγκες της αγοράς... Με άλλα λόγια, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες αντιφάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, απαιτείται η καταλήστεψη των όρων ζωής της εργατικής τάξης. Σ' αυτό το μακροπρόθεσμο στόχο κινούνται τα «προγράμματα σταθερότητας», τα εργαλεία της διά βίου λιτότητας.