ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τη νόμιμη κλοπή τη στηρίζουν!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Να δούμε τα στοιχεία για το «ποιοι από αυτούς (σ.σ. τους επιχειρηματίες) έβγαλαν τα λεφτά νόμιμα και φορολογημένα», έλεγε όλο νόημα, στο ραδιόφωνο, γνωστό στέλεχος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αποδίδοντας το νόημα που έχει για το κόμμα του το θέμα με τη «λίστα Λαγκάρντ»... Αυτό είναι το βασικό τους θέμα: Να διαπιστωθεί η διαφάνεια και η νομιμότητα, με την οποία μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η καταλήστευση των εργαζομένων από τη μεγαλοεργοδοσία.

Γιατί αν, όντως, υπάρχει και διαφυλάσσεται αυτή η διαφάνεια και η νομιμότητα, τότε - κατά τη γνώμη τους - οι εργάτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Τι κι αν παίρνουν μισθούς - ψίχουλα, ενώ τ' αφεντικά τους κλείνουν ισολογισμούς για να σχεδιάσουν επενδύσεις, τι κι αν το μεροκάματο δε φτάνει ούτε για τα φάρμακα και το γάλα των παιδιών τους, τι κι αν «δε βγαίνουν» ούτε για το νοίκι. Το ζήτημα είναι - και κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - αν όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου και στο φως της μέρας.

Γι' αυτό εξεγείρονται - δήθεν - για τους επιχειρηματίες που βγάζουν τα λεφτά τους σε Ελβετίες κι αλλού: όχι γιατί αυτά τα λεφτά είναι πλούτος κλεμμένος απ' τους εργάτες αλλά γιατί, αν τηρείται το «γράμμα του νόμου», μπορούν να γεμίζουν τα μυαλά των εργαζομένων με αυταπάτες περί «καλών» και «τίμιων» εργοδοτών από τους οποίους, ε, όλο και κάτι παραπάνω μπορεί να τσιμπήσουν και οι εργάτες. Γιατί, αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ: Σουλουπώνει το αποκρουστικό πρόσωπο των μονοπωλίων.

Ομως, η αλήθεια είναι ότι οι εργάτες όχι μόνο δεν «τσιμπάνε κάτι παραπάνω», αλλά και ότι μεγαλώνει αμείωτα η ψαλίδα ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν και το επίπεδο της ζωής τους...

Μίζες πάνε κι έρχονται

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, πολυεθνικές εταιρείες που εδρεύουν στην Αμερική και δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα, έδωσαν σε Ελληνες δημόσιους λειτουργούς και αξιωματούχους μίζες που ξεπερνούν τα 26,4 εκατ. δολάρια την περίοδο 1997-2008, προκειμένου να κερδίσουν συμβάσεις για την προώθηση των προϊόντων τους στην εγχώρια αγορά. Η υπόθεση ήρθε στην επιφάνεια από τη δημοσιοποίηση εγγράφων του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και της Αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, που επέβαλαν στις εταιρείες πρόστιμα ύψους 350 εκατ., σύμφωνα με το ελληνικό υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο τώρα λέει ότι αναζητά τους παραλήπτες της μίζας στην Ελλάδα. Δεν ξέρουμε πώς προέκυψε η υπόθεση στις ΗΠΑ, αν και συνήθως τέτοιες «έρευνες» από τις λεγόμενες επιτροπές κεφαλαιαγοράς, προκύπτουν ύστερα από «κάρφωμα» που κάνουν εταιρείες σε βάρος ανταγωνιστριών τους. Μην ξεχνάμε ότι και η υπόθεση της «Ζήμενς» ξεκίνησε με «κάρφωμα» από αμερικάνικα μονοπώλια για τις μίζες που έδινε σε κυβερνήσεις και κόμματα για να εξασφαλίσει προνομιακή θέση σε μπίζνες με το δημόσιο. Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση με τις αμερικάνικες εταιρείες επαληθεύει αυτό που λέει το ΚΚΕ. Οτι η διαπλοκή και η ρεμούλα ανάμεσα στα μονοπώλια, το κράτος τους και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και καμιά επιτροπή κεφαλαιαγοράς και κανένα πρόστιμο - παρωνυχίδα δεν πρόκειται να την περιορίσει, πολύ περισσότερο να την εξαλείψει. Αυτά για όλους εκείνους που στη χώρα μας κόπτονται ότι το σύστημα έχει τη δυνατότητα να αυτοκαθαρθεί, αρκεί να γίνουν πέντε δέκα ακόμα εξεταστικές τύπου «Ζήμενς» και να ενισχυθούν οι «θεσμοί»...

Φιέστες για την «Ημέρα κατά της φτώχειας»

Με «συμβολικές εκδηλώσεις» η δημοτική αρχή της Αθήνας «τιμά» σήμερα Τετάρτη την «Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας». Το πρωί στο παλιό Φρουραρχείο (σταθμός Λαρίσης) διανέμει τρόφιμα σε πολύτεκνες οικογένειες. Το μεσημέρι στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του δήμου (Πειραιώς 35 και Σοφοκλέους) διανέμει τρόφιμα σε άπορες οικογένειες. Ανάλογες κινήσεις προγραμματίζονται να γίνουν κι αλλού από άλλους φορείς.

Κάθε χρόνο, στις 17 Οκτώβρη, με αφορμή αυτή την «Παγκόσμια Ημέρα», πολιτικοί υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών που ευθύνονται για την αύξηση του αριθμού των φτωχών και πεινασμένων, εκφράζουν δημόσια αισθήματα συμπόνιας και συμπαράστασης στα θύματά τους. Δε στοιχίζει τίποτε σε όσους θησαυρίζουν από την καταλήστευση του λαού να αφιερώσουν μια μέρα (στις 365) για να εμφανιστούν «προστάτες των ταπεινών και καταφρονεμένων». Είναι λοιπόν βέβαιο πως και φέτος οι υπερασπιστές της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, οι πρωταίτιοι της καπιταλιστικής κρίσης, κάθε λογής απολογητές του ιμπεριαλισμού, θα εκφράζουν τάχα τη δυσφορία τους για την εξάπλωση της εξαθλίωσης. Δεν αποκλείεται να βρεθούν και κάποιοι «ανοιχτοχέρηδες» που (κάνοντας το «κομμάτι» τους στον «κύκλο» τους, στα αστικά ΜΜΕ, οπουδήποτε) θα τσοντάρουν κάτι από τα μυθικά τους πλούτη σε «ευαγή» ιδρύματα και «φιλάνθρωπες» ΜΚΟ. Με τη στάση τους αυτή, τάχα να εξιλεωθούν από τις ευθύνες που έχουν για το γεγονός ότι όσο περισσότερο αυξάνεται ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος, τόσο αυξάνονται οι άποροι, άστεγοι, άνεργοι.

Το πρόβλημα θα οξύνεται και η υποκρισία επίσης, ώσπου φτωχοί και πεινασμένοι να συντονίσουν την πάλη τους με τους εργαζόμενους, στον κοινό αγώνα για ανατροπή των πολιτικών που επιτρέπουν εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να ανοίξουν δρόμο για κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγουν. Να βάλουν πλώρη για τη δική τους εξουσία.

Το παίζουν ανήξεροι!

Σαν «εμμονές» της τρόικας και «πρόσθετες απαιτήσεις των δανειστών» επιχειρούν να εμφανίσουν τη δρομολόγηση των νέων εργασιακών ανατροπών στον ιδιωτικό τομέα και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων οι ηγεσίες των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και οι υπουργοί της συγκυβέρνησης. Με τη συνδρομή των αστικών ΜΜΕ επιχειρείται ταυτόχρονα να παρουσιαστεί μια δήθεν «καθολική αντίδραση» της κυβέρνησης στην επιβολή των αντεργατικών μέτρων και στις «πιέσεις» της τρόικας. Πίσω από το σκηνικό που στήνουν ξανά οι εταίροι της συγκυβέρνησης, επιχειρούν να κρύψουν ότι τα μέτρα είναι προαποφασισμένα και συμφωνημένα στα πλαίσια της ΕΕ. Ειδικότερα για την περίπτωση της Ελλάδας έχουν εγκριθεί και ψηφιστεί μέσω και του δεύτερου μνημονίου.

Στη σελίδα 518 του μνημονίου σημειώνεται: «Εως το τέλος Ιουλίου 2012 θα καταρτιστεί ένα χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η πρόταση θα στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθών που ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους». Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να «αντικατασταθούν» οι σημερινοί μισθοί (μαζί με επιδόματα και τριετίες) που προβλέπει η ΕΓΣΣΕ με έναν νέο ελάχιστο μισθό που δεν θα προβλέπει τίποτα περισσότερο πέραν των 586 ευρώ μεικτά! Επίσης, στη σελίδα 413 του μνημονίου προβλέπονται «15.000 υποχρεωτικές αποχωρήσεις» δημοσίων υπαλλήλων «έως το τέλος του 2012».

Ούτε η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων που ετοιμάζεται να επιβάλει η κυβέρνηση με 13 ώρες δουλειά τη μέρα, 6 μέρες τη βδομάδα χωρίς πληρωμή υπερωριών, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Από το 2008 ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο την «έκθεση Σέρκας» που έδινε το δικαίωμα στους εργοδότες να διαμορφώνουν ωράρια εργασίας που θα ξεπερνούν τις 65 ώρες εβδομαδιαίως (13 ώρες τη μέρα). Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών για την «ελαστικοποίηση» και «ευελιξία» της εργασίας προβλέπονται από τη «στρατηγική της Λισαβόνας», αλλά και την «ΕΕ 2020», που ήρθε για να την αντικαταστήσει και έχουν στόχο να καταστήσουν την ΕΕ των μονοπωλίων «την πλέον ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο».

Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το Δεκέμβρη του 2011 οι κυβερνήσεις των «27» συμφώνησαν για μεγαλύτερες μειώσεις του «εργατικού κόστους» με κινεζοποίηση των μισθών, προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι των «βασικών εμπορικών εταίρων της ΕΕ» (Κίνα, Ινδία, Ρωσία). Ανάλογη πρόβλεψη για την Ελλάδα υπάρχει και στο δεύτερο μνημόνιο, αφού σε σχέση με τις μειώσεις των μισθών και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων σημειώνεται: «Τα μέτρα αυτά θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)» (σελίδα 427). Η κυβέρνηση που σήμερα κάνει ότι «ξαφνιάζεται» από ζητήματα που προκύπτουν στις συνεννοήσεις με την τρόικα, κοροϊδεύει ασύστολα τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα επαληθεύεται ότι διέξοδο για το λαό μπορεί να δώσει η συγκέντρωση των πυρών στην ίδια τη στρατηγική της ΕΕ, της κυβέρνησης, δηλαδή στη στρατηγική του κεφαλαίου μέχρι την ανατροπή της, γιατί αυτή είναι η μήτρα του κακού για τα λαϊκά στρώματα.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Εμπαίζουν και προετοιμάζουν χειρότερα για το λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«ΕΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΝ όπως πρέπει δε θα χρειαστούν άλλα μέτρα τα επόμενα χρόνια» (εκτός από τα 13 ,5 δισ. που ψήνονται). Το είπε χθες ο Γ. Στουρνάρας. Το έχουμε ξανακούσει από τον Ε. Βενιζέλο, τον Κ. Σαχινίδη μέχρι και τον Γ. Παπακωνσταντίνου.

Δεν υπάρχει δηλαδή υπουργός Οικονομίας που να μην έχει κάνει αυτή τη δήλωση. Κι αυτό για να πάρει ο ίδιος ή ο διάδοχός του και άλλα ακόμη χειρότερα μέτρα.

Με απλά λόγια δεν υπάρχει πιο σαφής τρόπος για να μας βεβαιώσουν πως τα μέτρα δεν θα τελειώσουν ποτέ. Οτι θα κάνουν τα πάντα για να τσακίσουν το εισόδημα και τις κατακτήσεις του λαού.

Κι όλα αυτά με μία και μόνη δικαιολογία τα χρήματα των δόσεων που απαιτούνται για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους - αυτού που όσο κουρεύεται τόσο αυξάνεται.

Ομως ο κόσμος δεν ξεχνάει τι είναι αυτό το ...χρέος: Είναι όσα έφαγαν η ΕΕ, οι πολυεθνικές και η «δική» μας εγχώρια πλουτοκρατία. Οσα τώρα αποθηκεύουν ή γυροφέρνουν στον πλανήτη αναζητώντας ευνοϊκές αγορές.

Οι ίδιοι που τώρα όχι μόνο δεν ...πληρώνουν αλλά πληρώνονται κι από πάνω από τις επιβαλλόμενες «θυσίες» των εργαζόμενων.

ΑΣ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ λίγο τα κανάλια και διάφορα πρωτοσέλιδα εφημερίδων για την περίφημη ... «ρήξη» της κυβέρνησης με την Τρόικα στα εργασιακά θέματα.

Για μια κυβέρνηση που επιτίθεται μανιωδώς με ΜΑΤ και ό,τι άλλο διαθέτει σε εργαζόμενους για να προστατεύσει εργοδότες μιλάμε. Ελεος.

Αν είναι έτσι οι ...ρήξεις, τότε πώς να είναι άραγε οι συμφωνίες και τα στημένα παιχνίδια; Ας σταματήσουν επιτέλους να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Κανείς δεν τους πιστεύει πια.

Γρηγοριάδης Κώστας

Κρίσιμη απεργιακή μάχη

Η αυριανή πανεργατική πανελλαδική απεργία έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή για την εργατική τάξη, για τα συμφέροντα της λαϊκής οικογένειας. Παρά τις οξύτατες αντιθέσεις για το ποια μερίδα του κεφαλαίου θα υπερισχύσει στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, συγκυβέρνηση - τρόικα - μονοπώλια συνεργάζονται άψογα στην ένταση της ολομέτωπης αντεργατικής επίθεσής τους. Τα μέτρα που βρίσκονται προ των πυλών είναι συντριπτικά για τους εργαζόμενους και επιβάλλουν ένα σύγχρονο εργασιακό κολαστήριο φτώχειας: Κατάργηση Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και νομοθέτηση του κατώτατου μισθού από την εκάστοτε κυβέρνηση. Κατάργηση τριετιών και όλων των επιδομάτων που προβλέπουν οι συμβάσεις. Συντάξεις πείνας. Δουλειά 13 ωρών τη μέρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς πληρωμή υπερωριών. Μείωση εργοδοτικών εισφορών, μείωση στο 50% του ποσού αποζημίωσης για απολύσεις.

Το παραπάνω πακέτο μέτρων αποτελεί την προμετωπίδα της πολιτικής που εξυπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Μέσα απ' αυτό στοχεύουν στην αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων και της χώρας, δηλαδή στην αμείωτη επιθετικότητα κατά των εργαζομένων με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για να μπορέσει το μονοπωλιακό και μεγάλο κεφάλαιο να βγει όσο το δυνατό πιο αλώβητο από την κρίση. Και, κυρίως, για να μπορέσει και μετά την κρίση να λειτουργεί με ακόμη πιο ευνοϊκούς όρους για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του. Αλλωστε το παραπάνω πακέτο μέτρων δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο, ούτε έχει ημερομηνία λήξης, εκτός αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το ανατρέψουν.

Οι εργαζόμενοι μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα δεν έχουν άλλο δρόμο πέρα απ' τον ξεσηκωμό ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, την οργάνωση και τον αγώνα με προοπτική την ανατροπή του συνόλου της αντιλαϊκής πολιτικής. Με αυτήν την έννοια η αυριανή απεργία αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους εργαζόμενους, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, να δείξουν την πραγματική τους δύναμη. Να «νεκρώσει» κάθε τόπος δουλειάς. Να μετατραπεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε δύναμη οργάνωσης και αντεπίθεσης. Μέσα απ' το συντονισμένο αγώνα εργαζομένων, αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών, νεολαίας, μπορεί να δοθεί συντριπτική απάντηση στο εφιαλτικό μέλλον που σχεδιάζουν. Τα μέτρα του εργασιακού μεσαίωνα μπορεί και πρέπει να συναντήσουν ένα ισχυρό εργατικό - λαϊκό μπλόκο.

Αυτή η απεργιακή μάχη πρέπει να αξιοποιηθεί για να δυναμώσει η οργάνωση και πάλη της εργατικής τάξης και όλου του λαού ενάντια στην πολιτική που αντιμετωπίζει την κρίση με στόχο τη διάσωση του μεγάλου κεφαλαίου. Η επίθεση κατά των εργαζομένων όχι μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει αλλά θα συνεχιστεί. Γι' αυτό και πρέπει να δυναμώσει, να σχεδιαστεί επίμονα και ολόπλευρα, ο αγώνας μέσα στους τόπους δουλειάς, στις εργατικές - λαϊκές συνοικίες. Να ξεγυμνωθούν και να απομονωθούν οι ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που λειτουργούν ως «πέμπτη φάλαγγα» μέσα στο εργατικό κίνημα. Χωρίς καμιά αναμονή και καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στα κάθε λογής παπαγαλάκια της, οι εργαζόμενοι ενωμένοι, σε ταξική κατεύθυνση, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών των οικογενειών τους, να δυναμώσουν τους αγώνες για να βάλουν εμπόδια στα αντεργατικά μέτρα, να πετάξουν από πάνω τους τις αλυσίδες του κεφαλαίου, της ΕΕ, να απαιτήσουν μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και λαϊκή εξουσία.

Ο λαός «αφέντης» του παραγόμενου πλούτου

Γρηγοριάδης Κώστας

«H Ελλάδα, πιστέψτε με, δεν είναι "φτωχή": Είναι μια πλούσια χώρα - πλούσια από κάθε άποψη - που, όμως, δεν μπόρεσε ως τώρα να αξιοποιήσει τον πλούτο της. Εχουμε φυσικούς πόρους, ορυκτό πλούτο, ενεργειακά αποθέματα, διαθέτουμε ένα ανθρώπινο δυναμικό υψηλής μόρφωσης, έχουμε προικοδοτηθεί από τη φύση με ομορφιές και χαρίσματα, έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα σε πολλούς παραγωγικούς τομείς, διαθέτουμε νευραλγική γεωπολιτική, γεωστρατηγική θέση...». Η διαφήμιση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, που έκανε ο πρωθυπουργός στην προχτεσινοβραδινή ομιλία του στο συνέδριο της «Χέραλντ Τρίμπιουν», είναι ολοφάνερο ότι αποσκοπούσε στην προσέλκυση των «επενδυτών», δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων που ψάχνουν ευκαιρίες για γρήγορη και εγγυημένη αύξηση των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων τους. Με άλλα λόγια, πρόκειται για πρόσκληση για το νέο πάρτι, δηλαδή το νέο πλιάτσικο του πλούτου της χώρας, που αυτή τη φορά η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα είναι πιο «ξέφρενο» απ' ό,τι στο παρελθόν. Ακριβώς γι' αυτό έσπευσε αμέσως μετά να αναδείξει ως «απόλυτη προτεραιότητα» τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων γιατί όπως είπε «αποτελεί την αληθινή μας δύναμη». Παρέλειψε, προφανώς ως ευκόλως εννοούμενο, να αναφέρει ότι η ανταγωνιστικότητα διασφαλίζεται με τη φτηνή εργατική δύναμη, η οποία αποτελεί την αστείρευτη πηγή για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ομως αυτός ο δρόμος ανάπτυξης, που υπηρετεί τα συμφέροντα μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων και σπρώχνει ολοένα και περισσότερα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την ανέχεια, έχει φάει τα ψωμιά του. Η χώρα πράγματι διαθέτει μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά ο εργαζόμενος λαός, που είναι ο αληθινός παραγωγός του παραγόμενου πλούτου, ξεπέφτει σε καθεστώς σύγχρονου είλωτα. Η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει όσο στην παραγωγή και την οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια και διαφεντεύουν τις τύχες των ανθρώπων. Η ανατροπή της εξουσίας τους είναι μονόδρομος για να δει ο λαός καλύτερες μέρες και αυτός πρέπει να είναι ο ξεκάθαρος στόχος της οργανωμένης αντεπίθεσης του λαού.

«Ευρωπαϊκό κεκτημένο»...

«Η Ελλάδα δεν είναι τριτοκοσμική χώρα. Είναι μέλος της Ευρωζώνης και εντεταγμένη σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Αλλά είναι πρωτίστως κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ισχύει άρα το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δε θα διασφαλισθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας εκτός ευρωπαϊκών προδιαγραφών και εκτός της συλλογικής αυτονομίας των κοινωνικών εταίρων». Αυτά έλεγε προχτές ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, μιλώντας σε forum που διοργάνωσε η International Herald Τribune. Επειδή κάτι μας θύμισε η συγκεκριμένη αποστροφή, ψάξαμε και βρήκαμε ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» δεν είναι καημός μόνο του Ευ. Βενιζέλου, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Ελεγε ο πρόεδρός του, Αλ. Τσίπρας τον Μάρτη του 2012: «Μας κατηγορούν εμάς ότι με την αντίθεσή μας με το μνημόνιο θέλουμε δήθεν την έξοδο της χώρας από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μα δεν μπορεί να είναι μια χώρα ευρωπαϊκή όταν δίνει κάτω από το 3% του ΑΕΠ σε νοσοκομεία. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα, η οποία να έχει διαλύσει τις στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας, (σ.σ. αυτό δεν είναι αλήθεια, αναδιαρθρώσεις σαν αυτές στην Ελλάδα στο συγκεκριμένο τομέα γίνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ), και να έχει εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Απομακρύνουν με τις δικές τους επιλογές τη χώρα από την Ευρώπη. Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια, αν εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές, θα μοιάζει με μια χώρα της Αφρικής και όχι με μια χώρα της Ευρώπης». Κοροϊδεύουν το λαό ότι η ΕΕ των μονοπωλίων, της συνθήκης του Μάαστριχτ, της στρατηγικής της Λισαβόνας και της «ΕΕ 2020», έχει φιλολαϊκό κεκτημένο και πως τα μέτρα που σήμερα εφαρμόζονται σε όλη την επικράτειά της, συνιστούν παρέκκλιση.

... σάπιο και αντιλαϊκό

Γιατί δε ρωτούν τους Γερμανούς εργάτες, 7 εκατομμύρια από τους οποίους δουλεύουν εδώ και χρόνια με 400 ευρώ το μήνα χωρίς ασφάλιση, στο πλαίσιο του ίδιου «ευρωπαϊκού κεκτημένου» που σήμερα τσακίζει εργασιακά και άλλα δικαιώματα στην Ελλάδα; Γιατί δε ρωτούν τον Γάλλο, στη χώρα του οποίου η λεγόμενη «κοινωνική οικονομία», η τζάμπα δηλαδή εργασία, κάνει θραύση για να καλύψει τις τρύπες που προκαλούν στην παροχή στοιχειωδών κοινωνικών υπηρεσιών οι ανατροπές σε Υγεία - Πρόνοια και άλλους τομείς; Γιατί δε ρωτούν τον Ιρλανδό, που στο πλαίσιο του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» βίωσε το «ιρλανδικό θαύμα» και τώρα φυτοζωεί από τα αλλεπάλληλα μέτρα για να ορθοποδήσει πάλι το κεφάλαιο; Το «κεκτημένο» της ΕΕ, όπως και κάθε καπιταλιστικής χώρας ή ιμπεριαλιστικού συνασπισμού, είναι φτώχεια για το λαό, κέρδη για το κεφάλαιο. Μόνο στα μυαλά όσων θέλουν να σπείρουν αυταπάτες και να θωρακίσουν τον «ευρωμονόδρομο» και τα μονοπώλια μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκό ευρωπαϊκό κεκτημένο, ακόμα κι αν τα προηγούμενα χρόνια, κάτω από την πίεση του κινήματος και των σοσιαλιστικών κρατών, οι καπιταλιστές αναγκάστηκαν και στις χώρες της ΕΕ να κάνουν παραχωρήσεις, για να διασφαλίσουν τα κέρδη και την εξουσία τους. Αυτό το «κεκτημένο», που επαληθεύει ότι καμιά κατάκτηση δεν είναι ασφαλής στον καπιταλισμό, καλούνται να ανατρέψουν σήμερα οι λαοί, για να ανασάνουν και να ευημερήσουν.