ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προσπάθεια να «αποκοιμίσουν» το λαό

Γρηγοριάδης Κώστας

«Οταν κάποιοι συμφωνούν να κάνουν μια δουλειά πρέπει να την κάνουν με τον καλύτερο τρόπο. Αναφέρομαι στους εταίρους αυτής της κυβέρνησης (...) Μακάρι σήμερα να "βγει καπνός" και να αρχίσει να δουλεύει η κυβέρνηση για να μπορούμε και εμείς να την ελέγχουμε από τη δική μας θέση ευθύνης. Οι αρρυθμίες που προστίθενται δυσκολεύουν τη θέση της χώρας (...) Πρέπει να ξεκαθαριστεί άμεσα η ελληνική στάση από τους 3 εταίρους της κυβέρνησης και εμείς εδώ είμαστε να συζητήσουμε. Το κομμάτι που μας αναλογεί το κάνουμε και με το παραπάνω (...) Οι εξελίξεις στην Ευρώπη από την κρίση των τραπεζών και του χρέους είναι ραγδαίες (...) Στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης που στήνεται θα έπρεπε να υπάρχει μια δραστήρια Ελλάδα να βάλει το δικό της θέμα, την αποτυχία του μνημονίου, και να διεκδικήσει ουσιαστικές αλλαγές. Δυστυχώς, μέχρι στιγμής δε βλέπω τις ελληνικές θέσεις».

Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά δηλώνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ «Real»), δημιουργώντας την εντύπωση ή καλύτερα την ψευδαίσθηση στο λαό ότι η κυβέρνηση κάτι μπορεί να καταφέρει προς όφελός του, αλλά καθυστερεί να βρει το ρυθμό της και έτσι δυσκολεύει και το ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει έλεγχο και να αναλάβει κι αυτός το κομμάτι που του αναλογεί!! Ας μην ανησυχεί ο Δ. Παπαδημούλης. Το κομμάτι που του αναλογεί σε αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ το διεκπεραιώνει παραπάνω από ικανοποιητικά. Καλλιεργεί συνειδητά στάση αναμονής στο λαό που βουλιάζει στην ανέχεια και ουσιαστικά αξιώνει για λογαριασμό της κυβέρνησης να της δοθεί περίοδος χάριτος. Τι άλλο να κάνουν; Δεν ζητά και τίποτα περισσότερο η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη την οποία αυτή εκπροσωπεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις στους αστούς και απ' τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το έλλειμμα στο αγροτικό ισοζύγιο

Μεγάλη πληγή αποτελεί το τεράστιο έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο. Το 2011 το έλλειμμα έφτασε τα 2 δισ. ευρώ και αυξήθηκε κατά 4,6% σε σύγκριση με το 2010. Το μεγάλο έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο καταδεικνύει για άλλη μια φορά τα εγκληματικά αποτελέσματα των επιλογών της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών και των εργαζομένων συνολικά, αφού με τις πολιτικές τους μετέτρεψαν την Ελλάδα από χώρα εξαγωγής αγροτικών προϊόντων σε μεγάλο εισαγωγέα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ένταξης αρχικά στην ΕΟΚ, της πολιτικής της ΕΕ και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, που οδήγησαν στην υποκατάσταση της κατανάλωσης εγχώριων προϊόντων από εισαγόμενα, και στο μαζικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, το οποίο εντάθηκε τα τελευταία χρόνια της κρίσης και του μνημονίου. Αξίζει να αναφερθεί ότι πριν την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, το 1981, το ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων ήταν θετικό. Το 1980, για παράδειγμα, οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων ήταν 9 δισ. δραχμές περισσότερες από τις εισαγωγές. Το 2011 το έλλειμμα ήταν 1,956 δισ. ευρώ. Και, βεβαίως, το μεγαλύτερο μέρος του ελλείμματος είναι με τις χώρες της ΕΕ. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι, ενώ η χώρα διαθέτει όλα τα μέσα και τις δυνατότητες να αναπτύξει την πρωτογενή της παραγωγή ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού με προϊόντα ποιότητας, η υποβάθμιση της αγροτικής παραγωγής θα συνεχιστεί και οι μαζικές εισαγωγές θα αυξηθούν, ενώ οι μικρομεσαίοι αγρότες δεν πρόκειται να δουν χαΐρι μέσα στην ΕΕ. Η ευρω-πολιτική οδηγεί την αγροτική παραγωγή στη συρρίκνωση και τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα, ενώ τη γη τους θα τη συγκεντρώσουν λίγοι μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες - καπιταλιστές. Οσο ακολουθείται η συγκεκριμένη πολιτική της ΕΕ, της ΚΑΠ, του ΠΟΕ και του μνημονίου, όσο ακολουθείται η πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, από τις κυβερνήσεις τους και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», τα πράγματα θα γίνονται δυστυχώς όλο και χειρότερα.

Ο καλός ο μαθητής...

Αντίδραση καλού μαθητή που διαμαρτύρεται ότι τον αδίκησαν θυμίζει η απάντηση της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) προς την τρόικα, με αφορμή έκθεση της τελευταίας ότι αυξήθηκε ο αριθμός των δημοτικών υπαλλήλων την τελευταία διετία. Η ΚΕΔΕ, αναγνωρίζοντας προφανώς την ανάγκη περιορισμού των προσλήψεων, όταν δημοτικές υπηρεσίες καταρρέουν, όταν ακόμη οι θέσεις εργασίας ανακυκλώνονται από συμβασιούχους με ημερομηνία λήξης, απαντά ότι το προσωπικό των δήμων, όχι μόνο δεν αυξήθηκε, αλλά μειώθηκε κατά 5.562 άτομα. Και επαναλαμβάνει τη γνωστή της θέση - με αφορμή την περικοπή κατά 50% στα οικονομικά των δήμων, ελέω κρίσης - ότι δηλαδή «αν τα ποσοστά μείωσης δαπανών εφαρμόζονταν και στους άλλους φορείς της κεντρικής και γενικής κυβέρνησης, τότε η χώρα θα είχε πρωτογενές πλεόνασμα». Αποδέχεται, με λίγα λόγια, μειώσεις δαπανών, σε βάρος του λαού, της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, που θα έπρεπε, αντίθετα προς το σκεπτικό της ΚΕΔΕ, να απολαμβάνει δημόσια και δωρεάν, με αναβαθμισμένη ποιότητα.

Με αφορμή τα γεγονότα στην Παραγουάη

Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, που πραγματοποιήθηκε στην Παραγουάη την περασμένη βδομάδα, με την αποπομπή του εκλεγμένου προέδρου Φερνάντο Λούγκο, οι εξελίξεις στη Βολιβία με την εναντίωση των αστυνομικών στην κυβέρνηση Μοράλες, που συνιστούν νέο σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησής του, είναι «καμπανάκι» για την ευρύτερη περιοχή. Είχε πριν μόλις 3 χρόνια προηγηθεί το πραξικόπημα στην Ονδούρα, και το 2002 το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες, που ανέτρεψε ο λαός και ο στρατός στη Βενεζουέλα. Αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι οι επιδιώξεις του κεφαλαίου σ' αυτές τις χώρες και του ιμπεριαλισμού (αμερικάνικου πρωτίστως, αλλά και της ΕΕ ) να επανακτήσει θέσεις που απώλεσε τα προηγούμενα χρόνια, θα ενταθούν. Αυτές οι κυβερνήσεις, που αναδείχτηκαν με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, είτε πρόεδροι, όπως στην Παραγουάη, είτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, με πρόγραμμα και πολιτική ανακούφισης των λαών τους, σε διάκριση με τα προηγούμενα αστικά καθεστωτικά κόμματα που κυριαρχούσαν για δεκαετίες και ευθύνονται και για δικτατορίες που ματοκύλισαν τους λαούς της περιοχής, άρχισαν πράγματι να εφαρμόζουν κάποια μέτρα ανακούφισης των λαών συγκριτικά με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Αυτή η νέα διαχείριση, ουσιαστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου, που εφαρμόζεται με διαφορές βεβαίως από χώρα σε χώρα, από τις περισσότερες λεγόμενες «αριστερές κυβερνήσεις» της Λατινικής Αμερικής, σε πολλές από αυτές με την επονομαζόμενη θεωρία του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», αποδεικνύει και τα όριά της. Γιατί πρόκειται για παραλλαγή των θεωριών «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού». Δεν έχουν καταργήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία, που ζει και βασιλεύει. Και οι κυβερνήσεις αυτές είναι ευάλωτες στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης γιατί θεωρούν ότι χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές, χωρίς την αφαίρεση της ιδιοκτησία τους, χωρίς να πάρουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, με ανέπαφο ουσιαστικά το αστικό κράτος, μπορεί να βελτιωθεί η ζωή τους.

Και παλιότερες εμπειρίες λαϊκών κινημάτων, όπως η Χιλή της «Λαϊκής Ενότητας» του Αλιέντε, που βάφτηκε στο αίμα, δείχνουν ότι είναι βασικό ζήτημα ο λαός, με την οργάνωσή του, με το ταξικό συνδικαλιστικό του κίνημα να γίνει πρωταγωνιστής για τη σύγκρουση με την εξουσία των αστών, στην πάλη για τη χειραφέτησή του. Επομένως δεν αρκεί να αναδειχτεί μια κυβερνητική πλειοψηφία για να μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του, όση θέληση και αν αυτή έχει για φιλολαϊκή πολιτική. Απαιτείται να πάρει ο λαός και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του. Στο παράδειγμα της Παραγουάης, ο πρόεδρος Λούγκο (πρώην επίσκοπος) δεν μπορούσε να έχει στήριξη από τους αστικούς θεσμούς, αφού δεν διέθετε ούτε καν πλειοψηφία στη Βουλή, ενώ επίσης στα σχεδόν 4 χρόνια της θητείας του είχαν μείνει ουσιαστικά άθικτα τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των μεγαλοτσιφλικάδων, που έχουν την πραγματική εξουσία.

Το συμπέρασμα που βγαίνει τελικά απ' αυτήν την εμπειρία, είναι το ίδιο που ισχύει και σε κάθε χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο. Οι εργάτες, τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα μπορούν να αντιμετωπίσουν και τα άμεσα καθημερινά προβλήματα - που επιπλέον έχει οξύνει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση - μόνο κλιμακώνοντας την ταξική πάλη, οικοδομώντας την κοινωνική συμμαχία που θα ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η καλύτερη επομένως αλληλεγγύη και στον Παραγουανό λαό, είναι η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης σε κάθε χώρα.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Να μην τους κάνουμε τη χάρη...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΟ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΝΕ διάφορα κυβερνητικά στελέχη οποιασδήποτε απόχρωσης: Οι πολιτικές που εκπονούνται στην Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει «να γίνουν δική μας υπόθεση»!

Τι εννοούν άραγε με αυτό; Οτι πρέπει να γίνουν υπόθεση της κυβέρνησης; Οχι βέβαια, αφού τα μέρη της έχουν αποδείξει περίτρανα -ο καθένας με τον τρόπο του- πόσο πιστεύουν και στηρίζουν τις πολιτικές αυτές.

Αλλωστε, τα μέτρα που παίρνονται είναι προς όφελος και των εγχώριων βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών και ...«συναφών επαγγελμάτων» οπότε δεν μπορούν παρά να εκτιμούν δεόντως.

Αλλο λοιπόν είναι αυτό που εννοούν. Θέλουν να είναι ο ελληνικός λαός αυτός που θα «φάει την μπανανόφλουδα» του ότι όλα αυτά που γίνονται είναι μονόδρομος. Οτι η φτώχεια και η εξαθλίωσή του είναι αναπόφευκτες.

Να πειστεί ότι το μέλλον του και η ευημερία του περνάνε υποχρεωτικά από την «ανταγωνιστικότητα» και την «ανάπτυξη», από τη μεγιστοποίηση δηλαδή των κερδών των εταιρειών και των πολυεθνικών.

Ε, λοιπόν, τους βεβαιώνουμε πως όσο και να προσπαθούν τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους, όσο κι αν εκβιάζουν οι εργοδότες, όσο και αν το πολιτικό τους προσωπικό επιχειρηματολογεί, αυτό ...δε θα γίνει.

Ισως καταφέρουν να μας κλέψουν λίγο ακόμα, όμως τη ...χαρά να τους πούμε κι «ευχαριστώ» δε θα τους τη δώσουμε. Αντίθετα, θα προσπαθήσουμε να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη και να ανατρέψουμε την κατάσταση.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ «κλείσαμε» και από υπουργό Οικονομικών, αν και ούτε μια στιγμή δε συμμεριστήκαμε το άγχος ορισμένων μήπως και δε βρεθεί άνθρωπος για τη θέση.

Οπότε, υπουργό θα έχουμε. Οικονομική πολιτική όμως προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων δε θα έχουμε. Κι αυτό ήταν εξαρχής ξεκάθαρο, ανεξάρτητα με το πρόσωπο που θα καταλάμβανε τη θέση.

Γρηγοριάδης Κώστας

«Αδιαπραγμάτευτα» τα εργασιακά δικαιώματα

Ημερήσιος Κήρυκας

Από μόνη της η απόφαση του υπουργείου Εργασίας για συγκρότηση δυο μόνιμων (!) διαπραγματευτικών ομάδων - μια για τις εργασιακές σχέσεις και μια για το Ασφαλιστικό - επιβεβαιώνει περίτρανα τη βούληση της κυβέρνησης να μην αγγίξει τους ισχύοντες αντεργατικούς νόμους και ταυτόχρονα να παραπέμψει στο απώτερο μέλλον τις όποιες τροποποιήσεις συμφωνηθούν - αν ποτέ αυτό συμβεί - με την τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Με απλά λόγια, η τρικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ δεν προτίθεται άμεσα να προχωρήσει σε καμία κίνηση που να «διορθώνει» τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% (32% για τους κάτω των 25 ετών), την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων μέσω της θέσπισης των επιχειρησιακών ή ατομικών συμβάσεων, την εκ περιτροπής εργασία κ.ο.κ. Ούτε βέβαια πρόκειται να αγγίξει τους αντιασφαλιστικούς νόμους που μετατρέπουν σταδιακά τις συντάξεις σε προνοιακά επιδόματα. Αντίθετα, όπως φάνηκε από τις χτεσινές δηλώσεις του υπουργού Εργασίας, που περιέγραψε με μελανά χρώματα τη «ζοφερή» κατάσταση και τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, προετοιμάζει το έδαφος για νέα μείωση σε κύριες και επικουρικές συντάξεις. Επί της ουσίας το μήνυμα που στέλνει η κυβέρνηση τόσο με το προγραμματικό πλαίσιο των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση όσο και με τις πρώτες αποφάσεις και πρωτοβουλίες είναι ότι η κατεδάφιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι «αδιαπραγμάτευτη» και θα συνεχιστεί, όπως έχει αποφασιστεί από την προηγούμενη συμμαχική κυβέρνηση του κεφαλαίου και την τρόικα. Ακριβώς γιατί συμπίπτουν απόλυτα στη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή στη δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, ως μονόδρομου για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της θωράκισης της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Με διαβατήριο το ... μνημόνιο!

Είναι ολοφάνερο ότι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ επενδύουν πολλά στη νέα επιλογή τους για το πόστο του υπουργού Οικονομικών, που είναι ένθερμος υποστηριχτής των μέτρων και των πολιτικών που περιέχονται στα μνημόνια εξόντωσης των εργαζομένων.

Για να δουν μάλιστα ορισμένοι, από εκείνους που εξακολουθούν να λένε ότι ψηφίζοντας τα κόμματα της συγκυβέρνησης ψήφισαν κατά του μνημονίου, να τους θυμίσουμε ότι ο Γ. Στουρνάρας έχει πει ότι το μνημόνιο «αποτελεί το διαβατήριο για τη σωτηρία της Ελλάδας», αποτελεί «τομή στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής», είναι ένα «αυστηρό, αλλά αναγκαίο, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας» και πολλά άλλα.

Γνωρίζοντας, μάλιστα, από πρώτο χέρι τις στοχεύσεις του μεγάλου κεφαλαίου, αφού χρόνια είναι επικεφαλής του ΙΟΒΕ, έχει ζητήσει ο οικονομικός προγραμματισμός που βασίζεται στις αρχές του μνημονίου να παραταθεί έως το 2020, να επεκταθεί, με δυο λόγια, η κόλαση που ζουν οι εργαζόμενοι της χώρας, μέχρι το 2020.

Και για να μη μείνει η παραμικρή ψευδαίσθηση για τις προθέσεις που έχουν οι κυβερνώντες να θυμίσουμε ακόμα ότι ο Γ. Στουρνάρας ήταν από εκείνους που πάντα έκρουαν το καμπανάκι ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η ακύρωση του μνημονίου λόγω της δαιμονοποίησής του από μέρος του πολιτικού κόσμου, του Τύπου, του συνδικαλιστικού κινήματος, των ποικιλώνυμων επαγγελματικών επιχειρηματικών συμφερόντων που θίγονται».

Ετσι είναι, αδελφέ μου, τα πράγματα γι' αυτούς. Πάνω από όλα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και από εκεί και πέρα ...γαία πυρί μειχθήτω.

«Σπατάλη» οι κοινωνικές δαπάνες

Η βάρβαρη και άθλια επίθεση, που εξαπέλυσε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον σε βάρος των ανέργων, δεν είναι παρά προάγγελος των άγριων περικοπών που θα κάνει η κυβέρνησή του το επόμενο διάστημα στα κοινωνικά επιδόματα. Ο Κάμερον κατακεραύνωσε τους ανέργους, λέγοντας ότι παλεύουν για να παίρνουν επιδόματα, την ώρα που οι άλλοι εργάζονται, λες και οι άνεργοι επέλεξαν να μην εργάζονται, λες και είναι τεμπέληδες, λες και δεν τους στέλνουν στην ανεργία οι καπιταλιστές. Είπε λοιπόν: «Οσοι εισφέρουν με τις κρατήσεις τους στο σύστημα, αισθάνονται πλέον έντονα ότι πληρώνουν για όσα απολαμβάνουν άλλοι, χωρίς όμως οι τελευταίοι να εισφέρουν αναλόγως στη γενική προσπάθεια», ανέφερε χαρακτηριστικά. «Την ώρα που τόσοι πολλοί αγωνίζονται το δίκαιο είναι να ζητήσουμε όλοι όσοι εμπλέκονται στο σύστημα πρόνοιας να είναι αντιμέτωποι με ταυτόσημες κυβερνητικές αποφάσεις, όπως είναι οι ισχύουσες για τον εργαζόμενο με ένα παιδί», πρόσθεσε. Εξόφθαλμος στόχος είναι η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, που σύμφωνα με τον βρετανικό προϋπολογισμό ανέρχεται φέτος σε 207 δισ. λίρες στερλίνες. Οπως είναι γνωστό, οι κοινωνικές δαπάνες θεωρούνται «σπατάλη» από όλες τις κυβερνήσεις της ΕΕ, που παντού προωθούν νέες άγριες περικοπές, προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Αυτό ακριβώς επιχειρείται στη χώρα μας με το νέο πακέτο των 11,5 δισ., εκ των οποίων περίπου τα δύο τρίτα, περί τα 8-9 δισ. ευρώ, θα προέλθουν από τη σφαγή των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή από τη μείωση των συντάξεων, των προνοιακών επιδομάτων, επιδομάτων ανεργίας, τη φαρμακευτική δαπάνη και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ο.κ. Μόνο νέα δεινά, απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση εγγυάται για το λαό η πολιτική του ευρωμονόδρομου. Η φιλολαϊκή διέξοδος προϋποθέτει την έξοδο από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με το λαό στην εξουσία.

Νέα άφιξη του «πελαργού»

Μία δεσποινίδα ... τριών ολόκληρων κιλών βρίσκεται από χτες στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς της, του σ. Παναγιώτη Ράμμου και της συντρόφισσάς του Χριστίνας. Από τη διεύθυνση και το προσωπικό του «Ρ», ευχές για να 'ναι γερή, αλλά και μαχήτρια για τις δύσκολες μα και όμορφες μέρες που έχει μπροστά του ο λαός μας.

Διδάγματα από την Ισπανία

Πριν από τις εκλογές τις 17ης Ιούνη, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα στην Ελλάδα, παρουσίαζαν την Ισπανία σαν υποδειγματική περίπτωση, για το γεγονός ότι κατάφερε να εξασφαλίσει δάνειο από την ΕΕ για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών της, χωρίς να υπογράψει μνημόνιο. Στόχος τους ήταν να πείσουν το λαό ότι μια αστική κυβέρνηση μπορεί να ασκεί καλύτερη διαχείριση από μια άλλη, αρκεί τάχα να διαπραγματεύεται με πυγμή απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους. Αποθεώνοντας μάλιστα τη διαχείριση, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαζε το κάρο του μνημονίου μπροστά από το άλογο της κρίσης και υποσχόταν διακυβέρνηση τύπου Ραχόι, αν πλειοψηφούσε στις εκλογές. Καλλιεργούσε και μ' αυτόν τον τρόπο αυταπάτες στο λαό ότι μπορεί να βάλει τέλος στα βάσανά του, χωρίς να έρθει σε ρήξη με την καπιταλιστική ΕΕ.

Αυτό που δεν έλεγαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι, ήταν ότι η κυβέρνηση Ραχόι, όπως και η προηγούμενη ισπανική κυβέρνηση, εφάρμοζαν περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και αντιλαϊκά μέτρα ίδια με αυτά της Ελλάδας, χωρίς να έχουν μνημόνιο, με πρόσχημα τα ελλείμματα και τα χρέη. Στην πραγματικότητα, ήταν μέτρα που προβλέπονται από τη στρατηγική της ΕΕ και εφαρμόζονται σε κάθε χώρα μέλος, με ή χωρίς μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι έκρυβαν ακόμα το γεγονός ότι το πρόβλημα της Ισπανίας ήταν η καπιταλιστική κρίση που βάθαινε στη χώρα, ύστερα από μια περίοδο αναιμικής ανάκαμψης, που ξεκίνησε στις αρχές του 2010. Αποτέλεσμα αυτής της κρίσης και όχι της διαχείρισης από τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, είναι το γεγονός ότι σήμερα η Ισπανία καταγράφει επίσημο ποσοστό ανεργίας πάνω από 24%.

Τα ίδια τα στοιχεία από τις υπηρεσίες της χώρας και της ΕΕ, μιλάνε για μείωση του ΑΕΠ κατά 0,3% στο πρώτο τρίμηνο του 2012 σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο του 2011, οπότε είχε καταγραφεί ξανά πτώση κατά 0,3%. Οι προβλέψεις μιλάνε ακόμα για υποχώρηση κατά 1,7% του ΑΕΠ το 2012 και δεν προβλέπεται αντιστροφή της κατάστασης πριν το 2014. Αυτό είναι το μεγάλο ζόρι που έχει να διαχειριστεί η αστική τάξη της Ισπανίας και οι κυβερνήσεις της χώρας παίρνουν μέτρα για να φορτώσουν την κρίση στο λαό, όπως γίνεται στην Ελλάδα και παντού. Τώρα η Ισπανία μπήκε και αυτή σε μνημόνιο! Η κρίση φέρνει τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο, επειδή η ισπανική κυβέρνηση, προκειμένου να στηρίξει την καπιταλιστική της οικονομία από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου, ζητάει «βοήθεια» από την ΕΕ. Αυτή, όμως, δεν μπορεί να δοθεί χωρίς ανταλλάγματα από τις ανταγωνίστριες οικονομίες της λυκοσυμμαχίας.

Αν κάτι προκύπτει σαν συμπέρασμα χρήσιμο για το λαό, είναι ότι καμιά διαχείριση εντός της ΕΕ δεν μπορεί να τον βγάλει από την κόλαση που ζει, ούτε καν να ανακουφίσει τη ζωή του. Η Ευρωένωση είναι των μονοπωλίων και τα δικά τους συμφέροντα υπηρετεί σε ανάπτυξη και κρίση, με ή χωρίς μνημόνια, με σοσιαλδημοκρατικές, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Διέξοδο για τα λαϊκά συμφέροντα μπορεί να δώσει μόνο η λαϊκή πάλη για το εμπόδισμα των βάρβαρων μέτρων, σε τροχιά ρήξης με τα μονοπώλια, την πολιτική και την εξουσία τους στο εθνικό πεδίο. Διαφορετικά, ο φαύλος κύκλος κρίση - μνημόνια - δάνεια - μέτρα δεν πρόκειται να σπάσει.