Τετάρτη 8 Ιούνη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
«Καυγάς» για τον τρόπο της επίθεσης

Γρηγοριάδης Κώστας

Το ...αίτημα «να διατηρήσουν κατά 51% το δημόσιο ιδιοκτησιακό τους χαρακτήρα και να μετατραπούν σε πλήρεις Αρχές Λιμένων» εμφανίστηκε προχτές να ...διεκδικεί και ο πρόεδρος του ΟΛΠ Γ. Ανωμερίτης «κλείνοντας» τη γενική συνέλευση των μετόχων του Οργανισμού, με αποτέλεσμα ορισμένα ΜΜΕ να σπεύσουν να τον εμφανίσουν ως ...«αντάρτη». Ωστόσο ο Γ. Ανωμερίτης στην ίδια ομιλία συνεχίζει: «Να παραχωρήσουν (σ.σ. οι Αρχές Λιμένων) τμήματα των εκτάσεών τους ή δραστηριοτήτων τους σε ιδιώτες επενδυτές, εφόσον αυτοί δημιουργούν νέες υποδομές, με μακροχρόνιες συμβάσεις παραχώρησης». Με άλλα λόγια ο «καυγάς» είναι για τον τρόπο που θα γίνει η ιδιωτικοποίηση. Ουσιαστικά ο Γ. Ανωμερίτης ζητά ένα δημόσιο που θα κατέχει το 51% ώστε να έχει το ίδιο τον πρώτο λόγο στο πλασάρισμα στα μονοπώλια αυτού του ποσοστού των λιμανιών.

Οσοι καλλιεργούν την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ... μερικός ή ελεγχόμενος έλεγχος από τα μονοπώλια του δημόσιου πλούτου, εμπαίζουν το λαό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν το δημόσιο μέσω του ΟΛΠ κατείχε το 75% των μετοχών του λιμανιού του Πειραιά, ιδιωτικοποιήθηκε η καρδιά του λιμανιού του Πειραιά, δηλαδή ο Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ), ο οποίος παραχωρήθηκε στο μονοπώλιο της COSCO. Γιατί δεν εμπόδισε τότε το δημόσιο την είσοδο των πολυεθνικών; Γιατί πολύ απλά δεν ήταν αυτός ο στόχος του. `Η θα είσαι με τα μονοπώλια ή με τα λαϊκά συμφέροντα, δε γίνεται να είσαι και με τους δύο. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι του κλάδου (και όχι μόνο) πρέπει να παλέψουν για λιμάνια 100% δημόσια περιουσία, ενάντια και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου (σε ΟΜΥΛΕ και Ενωση Λιμενεργατών) που επίσης επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν διεκδικώντας την παραμονή του 51% των λιμανιών στο δημόσιο...

Θέμα... πείρας

«Επειδή τόσο ο κ. Πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών δεν έχουν επαγγελματική πείρα - αυτό που λέμε "πείρα της αγοράς" - δεν ξέρουν και τους κανόνες της αγοράς. Γι' αυτό ξεπούλησαν τον ΟΤΕ, πράγμα που προϊδεάζει για το τι έχει να γίνει και με τα υπόλοιπα Εθνικά περιουσιακά στοιχεία... ».

Η «βαθυστόχαστη» αυτή ανάλυση της κυβερνητικής πολιτικής ανήκει - πού αλλού; - στον ΛΑ.Ο.Σ.. Θέλουν άραγε να τους πάρει στα σοβαρά ο λαός και να πιστέψει ότι η παράδοση του ΟΤΕ στο μεγάλο κεφάλαιο οφείλεται στο ότι τα στελέχη της κυβέρνησης δεν έχουν την «πείρα της αγοράς»; Προφανώς αυτό θέλουν. Να πειστεί ο λαός ότι όσα περνάει, όσα συμβαίνουν εξαιτίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής οφείλονται στην ανικανότητα ή στην έλλειψη εμπειρίας της κυβέρνησης. Και όχι στο γεγονός ότι ως συνεπής εκπρόσωπος της πλουτοκρατίας η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική που η πλουτοκρατία έχει ανάγκη, την πολιτική που της εγγυάται ότι θα περάσει την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και κυρίως με τα κέρδη της και την ανταγωνιστικότητά της ακόμα πιο ενισχυμένα. Και για να μην ξεχνιόμαστε, την πολιτική αυτή την έχει στηρίξει με νύχια και με δόντια ο ΛΑ.Ο.Σ. που εμμέσως ισχυρίζεται ότι ο ίδιος έχοντας την «πείρα της αγοράς» θα τα έκανε αλλιώς. Αμ δε! Τα ίδια θα έκανε ή θα κάνει αν οι προσδοκίες του για συμμετοχή στην διακυβέρνηση ευοδωθούν.

Ας το βάλει καλά στο μυαλό του ο λαός. Δεν έχει απέναντί του ούτε ανίκανους, ούτε άπειρους όπως διατείνεται ο ΛΑ.Ο.Σ.. Εχει απέναντί του την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό στο οποίο ανήκει το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη. Και μ' αυτούς όλους πρέπει να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα, για το δικό του καλό και των παιδιών του.

Στα πιο ανώδυνα για το σύστημα

«Οι χθεσινές κινητοποιήσεις των πολιτών σε όλη τη χώρα αξιώνουν αλλαγή πορείας», εκτιμά η ΔΗΜ.ΑΡ. σε ανακοίνωσή της και σπεύδει να υποδείξει και τι είδους «αλλαγή» πρέπει να είναι αυτή, αναφέροντας: «Η κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει προσανατολισμό στην οικονομική πολιτική της (...) να υπάρξουν άμεσες πρωτοβουλίες για μια ριζική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, οι οποίες να αφορούν, μεταξύ άλλων, τη λειτουργία των βουλευτών χωρίς την ύπαρξη προνομιακών ρυθμίσεων που είναι άσχετες με την άσκηση των καθηκόντων τους, τη μεγάλη μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, την ενίσχυση της διαφάνειας στη λήψη των αποφάσεων και την καθιέρωση μορφών κοινωνικού ελέγχου της ασκούμενης πολιτικής».

Η αλλαγή προσανατολισμού στην οικονομική πολιτική κατά τη ΔΗΜ.ΑΡ., όπως πολλές φορές έχει αποσαφηνίσει, ταυτίζεται με το να υπάρξει «ένα δίχτυ ασφαλείας για τα χειμαζόμενα στρώματα της κοινωνίας» και η ριζική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα όπως προκύπτει απ' τα παραπάνω ταυτίζεται με ένα «ρετουσάρισμα» του τρόπου λειτουργίας του. Ομως όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αλλαγή πορείας. Αντιθέτως είναι μέτρα που αποσκοπούν στο να πέσει στάχτη στα μάτια του κόσμου ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ίδια αντιλαϊκή αντεργατική πορεία. Οσα δίχτυα ασφαλείας κι αν στηθούν για να συγκρατούν τους ανθρώπους του μόχθου ένα πόντο πάνω απ' την απόλυτη εξαθλίωση, καθόλου δεν θα τους ανακουφίσουν απ' την ανέχεια που ήδη βιώνουν. Οσο ψαλίδι κι αν πέσει στα «προνόμια» των βουλευτών, στην κρατική επιχορήγηση προς τα κόμματα, το περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής θα μείνει ανεπηρέαστο, στην ίδια κατεύθυνση, υπέρ των μονοπωλίων, σε βάρος του λαού.

Αλλωστε από μόνο του λέει πολλά το γεγονός ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. επιλέγει να αφήσει στο απυρόβλητο την εξουσία του κεφαλαίου απ' όπου πηγάζουν τα δεινά του λαού και να στρέψει τη συζήτηση σε επιμέρους και ανώδυνα ζητήματα, για το σύστημα, όπως τα προνόμια των βουλευτών και η επιχορήγηση των κομμάτων.

Να γίνει το βήμα μπροστά

Συσσωρευμένη η οργή του λαού και της νεολαίας, ενθαρρυντική η έκφρασή της στους δρόμους και στις πλατείες της χώρας από ένα τμήμα τους. Μπορεί να γίνει ελπιδοφόρα, αν μετουσιωθεί σε υλική δύναμη υπέρ των συμφερόντων και αναγκών τους. Οσοι συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις, οφείλουν σοβαρά να προβληματιστούν και να αναζητήσουν τον «καταλύτη». Το ΚΚΕ καθαρά τους λέει ότι αυτός είναι η συμμετοχή τους στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, ότι η δυναμική της οργής τους θα πολλαπλασιαστεί όταν συναντηθεί με τους στόχους και τον προσανατολισμό του.

Είναι κρίσιμης σημασίας η αγανάκτηση να μην εκτονωθεί ανώδυνα για το σύστημα που φταίει για όσα οι άνθρωποι του μόχθου υποφέρουν. Να γίνει δύναμη ανατροπής του συθέμελα. Τα ταξικά συνδικάτα, το ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, μπορούν να της δώσουν αυτήν τη μορφή, που εγγυάται αποτελεσματικότητα στον αγώνα. Εκεί έχει θέση κάθε άνθρωπος του μόχθου, κάθε νέος, να δώσει δυναμική, να πάρει δύναμη. Εχει λόγο στη διαμόρφωση αιτημάτων που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του. Εχει ρόλο στις μορφές πάλης. Εχει προοπτική γιατί στοχεύει τους υπαίτιους και τις αιτίες, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ΕΕ, τα κόμματα που τους υπηρετούν.

Ας προβληματιστούν όσοι κινητοποιούνται από την πρεμούρα των μηχανισμών του συστήματος να τους κρατήσουν μακριά από την οργάνωση στα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς. Εκεί όπου ο υπεύθυνος για την κατάντια της ζωής τους παίρνει σάρκα και οστά. Εκεί όπου αναπαράγονται η εκμετάλλευσή τους και το σάπιο σύστημα που τους καταδυναστεύει. Εκεί όπου ο ιδρώτας τους γίνεται κέρδος για τον καπιταλιστή. Η πλατεία Συντάγματος, όσο μαζική κι αν είναι, στο βαθμό που δε χτυπάει τα κέρδη και την εξουσία τους, δεν τους αγγίζει και δε δίνει διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Οι ίδιες οι συνθήκες θέτουν ενώπιον του λαού και των παιδιών του την ανάγκη για οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης στην προοπτική ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που θα έχει στο κέντρο της τον ίδιο και τις ανάγκες του. Μπορεί να την ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία. Σ' αυτήν χωρά όλος ο λαός. Να μην επιτρέψουν όσοι κινητοποιούνται να παρασυρθούν από αποπροσανατολιστικές, αλλά επικίνδυνες κραυγές, που τσουβαλιάζουν τους αντιπάλους και τους συμμάχους τους. Να μην επιτρέψουν να παιχτούν στην πλάτη τους τα παιχνίδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Να μην παραπλανηθούν από κίβδηλες υποσχέσεις ότι μπορεί να αλλάξει πολιτική με τους μεγαλοεπιχειρηματίες να «βασιλεύουν». Να αλλάξει η πολιτική δίχως να αλλάξει η τάξη που εξουσιάζει.

Μπορεί η συμμετοχή τους στις πλατείες να αποτελέσει το βήμα που θα ωθήσει σε μια ταξική αγωνιστική ανάταση με διάρκεια, συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Μπορεί η οργή τους, αν γονιμοποιηθεί με τις θέσεις και τις προτάσεις του ταξικού κινήματος, να αποδώσει καρπούς προς όφελός τους. Να επιλέξουν σήμερα το δρόμο της οργάνωσης εκεί που εργάζονται, εκεί που ζουν. Να γίνουν πρωτεργάτες για την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων σε κάθε επίπεδο. Να πυκνώσουν τις γραμμές της ταξικής πάλης, της συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Υπάρχει λύση και προοπτική, με οργανωμένο λαό και ΚΚΕ ισχυρό.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Αστεία προπαγάνδα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ε, ΡΕ ΔΟΥΛΕΜΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ! Αν πιστέψουμε τα δελτία των 8.30, τότε αυτή η χώρα οφείλει ό,τι έχει και δεν έχει στη λάμψη της διεθνούς προσωπικότητας που λέγεται Γ. Παπανδρέου...

Είχε αντιρρήσεις η Α. Μέρκελ για την εκταμίευση ενός ακόμη δανείου προς την Ελλάδα; Σήκωσε ο πρωθυπουργός το τηλέφωνο, πήρε τον φίλο του τον Μπάρακ που τυγχάνει Πρόεδρος των ΗΠΑ και αυτός συνάντησε την Α. Μέρκελ και την έπεισε.

Αν συνεχίσουν αυτού του είδους την ειδησεογραφία, είναι βέβαιο ότι σε λίγο θα μπερδεύουμε τα δελτία με τις σαπουνόπερες και τα χαζο-σίριαλ που προβάλλονται πριν και μετά.

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ: Εχουν καταλάβει εκεί στο ΠΑΣΟΚ πόσο προκλητικοί είναι όταν συνεδριάζουν τα υπουργικά τους συμβούλια και οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες για το ...πώς θα φορολογήσουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους;

Να μειωθεί το αφορολόγητο λέει ο ένας, να αυξηθεί ο συντελεστής φορολογίας λέει ο άλλος, για έκτακτη εισφορά μιλάει ένας τρίτος. Κι όλοι μαζί συμφωνούν ότι άμεσα πρέπει να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων.

Εχουν αντιληφθεί ότι αυτά τα ακούει ο κόσμος, τα «μεταφράζει» με βάση το εισόδημά του και στη συνέχεια καταλαβαίνει πως όσα του κόβουν θα πάνε κατευθείαν σε αυτούς που έχουν 600 δισ. καταθέσεων στην Ελβετία;

Υποθέτουμε ότι δεν είναι τόσο ανόητοι, όμως όταν τα «αφεντικά» τους, δηλαδή το κεφάλαιο, έχουν απαιτήσεις και βάζουν χρονοδιαγράμματα, δεν έχουν χρόνο ακόμη και για να κοιταχτούν στον καθρέφτη.

ΕΙΠΑΜΕ, ΘΕΛΟΥΝ να μας τρελάνουν, αλλά το κακό έχει παραγίνει. Ιδίως με τις «πιέσεις» που φέρεται να δέχεται ο πρόεδρος της ΝΔ, προκειμένου να «συναινέσει» στην κυβερνητική πολιτική.

Μα, δεν είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Νέα Δημοκρατία συναινεί σε όλα; Ψηφίζει νομοσχέδια, αντιτίθεται στις κινητοποιήσεις, ζητάει μείωση φορολογίας των επιχειρήσεων. Εντάξει, δεν βγήκε ακόμη ο Σαμαράς να δηλώσει ότι θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Αλλά ...έχουμε καιρό ακόμη.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Θυσίες υπέρ της πλουτοκρατίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το γνωστό παραμύθι πως «όσες περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις γίνουν τόσο λιγότερες θυσίες θα ζητηθούν από τους οικονομικά ασθενέστερους», αναμάσησε στο Ευρωκοινοβούλιο ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζ. Κλοντ Γιούνκερ, επιχειρώντας να καταστήσει «ελκυστική» την εγκληματική πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας όμως στον παραπάνω ισχυρισμό του Κοινοτικού αξιωματούχου, που πλέον ούτε οι κυβερνώντες δεν τολμάνε να ψελλίσουν. Πρώτα απ' όλα γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δισ. που έχουν προγραμματιστεί για τα επόμενα δύο - τρία χρόνια, πάνε χέρι χέρι με νέα μέτρα ύψους 28 δισ. ευρώ (πριν δυο μήνες έλεγαν 22 δισ.), που θα προέλθουν από το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων, τη νέα φοροεπιδρομή, το πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ. Αρα, καμία ανακούφιση δεν πρόκειται να υπάρξει για τους οικονομικά ασθενέστερους εξαιτίας του γενικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Αντίθετα, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν άγρια χαράτσια στις τιμές των υπηρεσιών, απολύσεις και αύξηση της ανεργίας, ελαστικές εργασιακές σχέσεις κλπ. Αρα θα έχουμε νέες άγριες θυσίες του λαού υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Από την άλλη είναι προσχηματικός ο ισχυρισμός των κυβερνώντων ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις θα μειωθεί το δημόσιο χρέος, επειδή αυτό δε συνέβη τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, όπου έγιναν ιδιωτικοποιήσεις ύψους 20 δισ. ευρώ, αλλά κυρίως γιατί θα παραμείνουν ανέπαφες οι αιτίες που δημιουργούν το χρέος (οι φιλομονοπωλιακές πολιτικές και τα προνόμια στο κεφάλαιο, τα εξοπλιστικά προγράμματα για το ΝΑΤΟ κ.ο.κ). Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας θα γίνει προς όφελος του λαού ή προς όφελος των μονοπωλίων. Προκειμένου λοιπόν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες απαιτείται η ριζική ανατροπή της εξουσίας και της οικονομίας των μονοπωλίων και η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

Αντιλαϊκή «επαναδιαπραγμάτευση»

Η «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» που προβάλλει ως φάρμακο διά πάσαν νόσον η ηγεσία της ΝΔ, είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για ένα επικοινωνιακό σύνθημα με στόχο την εξαπάτηση και τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας. Στην πράξη «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», σημαίνει συμπλήρωση του μνημονίου με τολμηρά μέτρα ενίσχυσης των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως αυτά που προβλέπονται στο «Ζάππειο 2» (μείωση συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη στο 15%, μείωση των εργοδοτικών εισφορών, ζεστό κρατικό χρήμα και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο κ.ο.κ.). Η ηγεσία της ΝΔ ποτέ δεν αμφισβήτησε επί της ουσίας τα αντιδραστικά και αντιλαϊκά μέτρα, εντός και εκτός μνημονίου, αντίθετα συναίνεσε με κάθε τρόπο υπέρ της εφαρμογής τους. Δεν αμφισβητεί επίσης ούτε τα νέα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο και γι' αυτό προτρέπει την κυβέρνηση να προχωρήσει στην ψήφισή τους διαβεβαιώνοντας ότι δεν αποτελεί πρόβλημα η «έλλειψη συναίνεσης» εκ μέρους της, ακριβώς γιατί αυτή είναι δεδομένη και θα εκφραστεί στην πράξη όπως συνέβη μέχρι τώρα. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία της ΝΔ αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, οποιαδήποτε δέσμευση ότι δεν θα υλοποιήσει τα καταστροφικά για το λαό μέτρα του μεσοπρόθεσμου, στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση. Αντίθετα, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι συμφωνεί πλήρως με τους στόχους του μνημονίου και σέβεται τις δεσμεύσεις του. Το πυροτέχνημα «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», δεν μπορεί να κρύψει την επιθετική συναίνεση της ηγεσίας της ΝΔ σε πιο άγριες θυσίες του λαού.

Λαϊκός μονόδρομος

«Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να τιμήσουμε τη συμφωνία που συνήφθη ανάμεσα στο πορτογαλικό κράτος, την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών...Θα εκπληρώσουμε τις ευθύνες μας και θα τιμήσουμε τις δεσμεύσεις μας». Τη δήλωση αυτή έσπευσε να κάνει, πριν καλά καλά ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, ο επικεφαλής του κεντροδεξιού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Π. Κοέλιο, που αναδείχθηκε νικητής στις εκλογές στην Πορτογαλία, στέλνοντας ένα μήνυμα στις «διεθνείς αγορές» και στα όργανά τους. Κανένας βέβαια δεν περίμενε κάτι διαφορετικό, αφού οι παραπάνω δεσμεύσεις είχαν αναληφθεί πριν από τις εκλογές, όπου το μόνο διακύβευμα ήταν αν ο διαχειριστής της στρατηγικής του «πορτογαλικού» μνημονίου θα είναι κεντροδεξιός ή «σοσιαλιστής». Η υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων του μνημονίου είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Το ίδιο ακριβώς όμως ισχύει και για τα αστικά κόμματα στη χώρα μας, παρά τις υποκριτικές και ψεύτικες αντιμνημονιακές κορόνες της ηγεσίας της ΝΔ και τις εξαγγελίες περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Η ΝΔ έχει αναλάβει παρόμοιες δεσμεύσεις με αυτές του κεντροδεξιού κόμματος της Πορτογαλίας, ότι δηλαδή θα σεβαστεί πλήρως τα μέτρα του μνημονίου, έχει υπερψηφίσει πάνω από τα μισά νομοσχέδια του μνημονίου, ενώ έχει στηρίξει στην πράξη το σύνολο των αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων. Η «επαναδιαπραγμάτευση», που επιδιώκει, αφορά μόνο τη μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών και τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Η φιλολαϊκή διέξοδος, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί μόνο στη λαϊκή αντεπίθεση, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ολοι στη μάχη της απεργίας

Η ανάπτυξη στον καπιταλισμό είναι άρρηκτα δεμένη με τη φθηνή και ευέλικτη εργασία, με την όλο και μεγαλύτερη εξαθλίωση. Το «μπροστά» του καπιταλισμού, είναι το «πίσω» της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την επιχειρηματολογία με την οποία η κυβέρνηση προωθεί τα νέα μέτρα. Για παράδειγμα, ο μισθός των 500 ευρώ για νέους εργαζόμενους μέχρι 25 ετών, δεν είναι μισθός εξαθλίωσης με τον οποίο ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Είναι «κίνητρο για απασχόληση», όπως είπε η υπουργός Εργασίας. Οι νέες θυσίες, που ζητούν από τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες η κυβέρνηση και η τρόικα για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και ξένων, κυριολεκτικά λεηλατούν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Ακόμη και στις - ήδη πενιχρές και ελάχιστες - αναπηρικές συντάξεις «βάζουν χέρι», προκειμένου να βγει η πλουτοκρατία πιο ενισχυμένη από την κρίση. Τα νέα μέτρα δεν αναδεικνύουν απλώς τη βαρβαρότητα που κυριαρχεί σήμερα στην παραγωγή και την πολιτική. Αποδεικνύουν πως αυτή η βαρβαρότητα δε θα έχει τέλος, αν δεν ανατραπεί.

Με αυτήν την έννοια, η απεργιακή κλιμάκωση - με πρώτο σταθμό στις 15 Ιούνη - πρέπει να στοχεύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη βάρβαρη φύση της οικονομίας της ανταγωνιστικότητας, της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Και, φυσικά, να καταδικάζει μια και καλή το πολιτικό προσωπικό που στηρίζει αυτόν τον δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ κ.λπ. Απαιτείται η καθολική συμμετοχή των εργαζομένων, των νέων, των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων και πρέπει να είναι πιο συνειδητή - ταξικά - από κάθε άλλη φορά. Αυτό είναι το δυνατό «χαρτί» που πρέπει να ρίξει τώρα ο εργαζόμενος λαός, προκειμένου να μετρήσει ένα βήμα μπροστά. Επιτυχία της απεργίας σημαίνει να νεκρώσουν οι τόποι δουλειάς απ' άκρη σ' άκρη, να γεμίσουν οι πλατείες κι οι δρόμοι με εργαζόμενους από κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση, κάθε κλάδο με τα πανό τους, τα δυναμικά τους συνθήματα, να διαδηλώσουν, σε τελευταία ανάλυση, για τις δικές τους ανάγκες. Να βγουν στους δρόμους ως παραγωγοί του πλούτου, που τον διεκδικούν. Αυτό απαιτεί από όλους μας δουλειά με αυταπάρνηση καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές, να φτάσει το κάλεσμα του ΠΑΜΕ παντού, να οργανώσουμε συζητήσεις με τους εργαζόμενους, να πάρουν και οι ίδιοι μερίδιο δουλειάς για την οργάνωση της απεργίας ώστε να νιώσουν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της την ανεξάντλητη δύναμη του λαού.

Οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχουν τεράστια ευθύνη γιατί έβαλαν πλάτες στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Είναι στηρίγματα της κυβέρνησης και των εργοδοτών. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα βγουν κερδισμένοι από την απεργιακή μάχη, αν αυτή πάρει καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά: Κάθε χώρος δουλειάς να γίνει τόπος ζύμωσης αιτημάτων, να γίνουν συζητήσεις για την ουσία των μέτρων και ποιες λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες μπορούν σήμερα να ικανοποιηθούν. Πρέπει να δυναμώσει η ταξική αλληλεγγύη, η ταξική ενότητα δράσης. Αυτή η απεργιακή μάχη να αφήσει πίσω πυρήνες οργάνωσης σε κάθε χώρο δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές. Να γίνει ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα προς την κοινωνική συμμαχία των εργαζομένων με τους μικρούς ΕΒΕ, τους φτωχούς αγρότες, το κίνημα της νεολαίας και των γυναικών. Να αφήσει πίσω περισσότερες οργανωμένες δυνάμεις για να ανατραπεί η αντιλαϊκή λαίλαπα.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ