Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο... απέτυχε, ας αλλάξουμε μοντέλο, να φορέσουμε στον καπιταλισμό ένα καινούριο. Αυτό προτείνει στο λαό η ηγεσία του ΣΥΝ. Βέβαια, ακόμα κι αν ο καπιταλισμός διέθετε απεριόριστα «μοντελάκια», όλα από το ίδιο πατρόν θα προέρχονταν. Τα αδιέξοδα για τα οποία μίλησε χτες ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ δεν είναι του «νεοφιλελεύθερου μοντέλου», είναι του καπιταλισμού (η οικονομική κρίση αυτό αποκαλύπτει), που σκόπιμα αφήνουν στο απυρόβλητο. Η Ευρώπη του Μάαστριχτ δεν είναι «αποτυχημένη» όπως ισχυρίστηκε. Αίροντας έτσι κι από τις πλάτες του κόμματός του την ευθύνη για την υπερψήφιση μιας εγκληματικής για τους λαούς συνθήκης. Και απάντηση στην Ευρώπη του Μάαστριχτ δεν είναι μια «Ευρωπαϊκή Ενωση της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ανάπτυξης και της περιβαλλοντικής προστασίας», γιατί απλώς αυτή η ΕΕ δεν πρόκειται να υπάρξει όσο τα μονοπώλια εξουσιάζουν. Συνεταίρους στα κέρδη τους δεν πρόκειται να βάλουν τους λαούς, όσο κι αν κοπανιέται ο αντινεοφιλελεύθερος σοσιαλδημοκρατικός φορέας να πείσει τους λαούς για το αντίθετο, χειραγωγώντας τους στο σύστημα.
Οπως δεν πρόκειται να υπάρξει «ριζική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην κατεύθυνση του δραστικού περιορισμού των κερδοσκοπικών αγορών» που προτείνει. Κάποιες άλλες, πάντως, από τις προτάσεις του μπορεί να έχει τη χαρά να τις δει να υλοποιούνται, π.χ. ευρωομόλογο, και να τη μοιραστεί με όλα εκείνα τα τμήματα της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων που προτείνουν τα ίδια με τον ΣΥΝ. Κάτι που αποδεικνύει υπέρ ποιων θα δουλέψουν τέτοια μέτρα εάν και εφόσον εφαρμοστούν.
Προκαταβολική «συγνώμη»
Πριν καν αποφασίσει η κυβέρνηση να παρέμβει, για καθαρά εντυπωσιοθηρικούς και δημαγωγικούς λόγους, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων για το Δίστομο, είχε φροντίσει να ενημερώσει τη γερμανική κυβέρνηση. Το παραδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ο υπουργός Εξωτερικών μιλώντας χτες στο «Μέγκα». Ερωτηθείς εάν η κίνηση αυτή προκαλέσει την αντίδραση της Γερμανίας σε μια κρίσιμη περίοδο, ο Δ. Δρούτσας απάντησε ως εξής: «Δε θα ήμουν αξιόπιστος εάν έλεγα ότι η γερμανική πλευρά το βλέπει με θετικό μάτι. Ενημέρωσα και εξήγησα στη γερμανική πλευρά την απόφαση της Ελλάδας. Δεν εξέφρασαν χαρά, βεβαίως, αλλά είναι κάτι ενταγμένο στο παιχνίδι σχέσεων των δύο χωρών». Με άλλα λόγια, ο υπουργός Εξωτερικών ομολογεί ότι η κυβέρνηση προκειμένου να προλάβει την οργή της γερμανικής κυβέρνησης έσπευσε να δικαιολογήσει την κίνησή της και μάλιστα να την εμφανίσει περίπου ως ένα «παιχνίδι», στο οποίο μάλλον δεν πρέπει να δώσει σημασία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε όλους τους τόνους ο Δ. Δρούτσας επιμένει να αναδεικνύει τον «ισχυρό συμβολισμό» της κίνησης, αφού έτσι και αλλιώς η κυβέρνηση και όλες οι προηγούμενες δεν άγγιξαν ποτέ το συνολικό ζήτημα του κατοχικού δανείου, των αποζημιώσεων, κ.ο.κ. Κάθε άλλο λοιπόν παρά εκπλήσσει ο απολογητικός τόνος του ΥΠΕΞ και της κυβέρνησης απέναντι στη γερμανική κυβέρνηση. Είναι άλλωστε αντάξια της στάσης που τήρησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που ουσιαστικά έβαλε βέτο στην εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων, αναγκάζοντας τους συγγενείς των θυμάτων να προσφύγουν στη Χάγη ...μέσω της Ιταλίας! Λεπτομέρεια: Υπουργός Εξωτερικών τότε ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός...
Κολαούζος της κυβέρνησης
Ενα ακόμα ύπουλο χτύπημα εναντίον των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) επιχειρεί να δώσει ο ΛΑ.Ο.Σ., που δεν παραιτείται από την προσπάθεια να στρέψει τους υπόλοιπους εργαζόμενους εναντίον τους. Το κόμμα που υπερψήφισε το μνημόνιο και έβαλε το χεράκι του για το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου σε βάρος ολόκληρου του λαού και των δικαιωμάτων του, προσπαθεί τώρα να σπείρει διχόνοια μέσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Προ ολίγων ημερών επικαλούνταν υποκριτικά τους κατοίκους της περιφέρειας που φορολογούνται για να χρηματοδοτούνται δήθεν οι συγκοινωνίες στην Αθήνα. Χτες, με ανακοίνωσή του, ισχυρίστηκε ότι η αύξηση των τιμών των εισιτηρίων των ΜΜΜ είναι ο μόνος τρόπος για να μείνουν ίδιοι οι μισθοί των «βολεμένων» εργαζομένων σ' αυτά. Οπως ακριβώς αναφέρεται στην ανακοίνωσή του, «δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι κάθε απόπειρα μείωσης μισθών ή παραπάνω απασχόλησης σκοντάφτει στο βόλεμα. Εναλλακτική πειστική πρόταση δεν έχουμε ακούσει για το πώς θα μείνουν ίδιοι οι μισθοί και δεν θα αυξηθούν τα εισιτήρια»!!!
Είναι προφανές ότι οι στυλοβάτες της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής τρέμουν σαν το ψάρι έξω από το νερό στη σκέψη πως οι εργαζόμενοι και συνολικά τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι κοντά στο να κατανοήσουν ότι ο αγώνας ενός είναι αγώνας όλων, ότι κοινή πρέπει να είναι η πάλη τους, αφού κοινός είναι ο αντίπαλος που πρέπει να εξουδετερώσουν. Στο να κατανοήσουν δηλαδή το «η ισχύς εν τη ενώσει». Ματαιοπονεί ο ΛΑ.Ο.Σ. αν πιστεύει ότι κάτι τέτοιες τοποθετήσεις θα πιάσουν τόπο, θα του γίνουν μπούμερανγκ.
Επίθεση στρατηγικού χαρακτήρα
Τα μέτρα που περιγράφονται στην ετήσια επισκόπηση της Κομισιόν για την ανάπτυξη στην ΕΕ αντανακλούν την αποφασιστικότητα της πλουτοκρατίας και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της ΕΕ να προωθήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που απαιτεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό και σηματοδοτούν την έναρξη του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», που αποτελεί βήμα ενίσχυσης του ελέγχου της ΕΕ στα κράτη - μέλη, με την προέγκριση από την ΕΕ των κρατικών προϋπολογισμών και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που δρομολογούν οι κυβερνήσεις. Με την έκθεση της Κομισιόν μπαίνει επί τάπητος το βάθεμα μιας σειράς αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που θίγουν κύρια τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των λαών της ΕΕ.
Ο κατάλογος των μέτρων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όπως καταγράφεται και στη συγκεκριμένη έκθεση της Κομισιόν, περιλαμβάνει: Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, περαιτέρω ευελιξία εργασιακών σχέσεων, ενίσχυση της μερικής απασχόλησης και των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μεγαλύτερη ελευθερία απολύσεων, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, στροφή στην ιδιωτική ασφάλιση, αύξηση των έμμεσων φόρων, κ.ά. Με τις ανατροπές που δρομολογούνται αποκαλύπτεται η στρατηγική του ευρωενωσιακού ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος. Διαψεύδεται περίτρανα η επιχειρηματολογία των δυνάμεων εκείνων που δουλεύουν για τον αποπροσανατολισμό του λαού και τον εξωραϊσμό της ΕΕ, χρεώνοντας αποσπασματικά στο μνημόνιο τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης, λες και αυτές δεν αποτελούν κομμάτι της συνολικής στρατηγικής των μονοπωλίων.
Το χτύπημα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων απ' άκρη σ' άκρη στην ΕΕ προϋπήρχε του μνημονίου. Επανέρχεται διαρκώς στην επιφάνεια μέσα από τα επίσημα κείμενα της ΕΕ για όλα τα κράτη - μέλη και όχι μόνο για την Ελλάδα ή τις «υπερχρεωμένες» δημοσιονομικά χώρες. Και αυτό, επειδή τα βάρβαρα μέτρα δεν επιβάλλονται για να ξεπεραστούν τα ελλείμματα και τα χρέη, που το κεφάλαιο και τα κόμματά του προκάλεσαν, αλλά αποτελούν στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας στην ΕΕ, που επιζητά τη διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, για να διατηρήσει και να ενισχύσει την κερδοφορία της, να βελτιώσει τη θέση της έναντι άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Τα αντιλαϊκά πακέτα, η ένταση της λυσσαλέας επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα και την ΕΕ δεν έχουν τέρμα, όσο ο λαός δεν παρεμβαίνει για να καθορίσει προς όφελός του τις εξελίξεις. Είναι κομμάτι της προσπάθειας θωράκισης του καπιταλισμού και εξόδου από την οικονομική κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. Γι' αυτό και κάθε είδους προτάσεις που ασκούν κριτική αποσπασματικά στη μια ή την άλλη έκφραση αυτής της ενιαίας αντιλαϊκής πολιτικής έχουν στόχο τον ευνουχισμό της λαϊκής πάλης από τη σύγκρουση με την πηγή της αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή την εξουσία των μονοπωλίων. Η στρατηγική της πλουτοκρατίας αντιπαλεύεται ουσιαστικά μόνο με τη λαϊκή συσπείρωση και το δυνάμωμα της πάλης, που θα φτάνει μέχρι την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Καπιταλιστική η αναβάθμιση
Γρηγοριάδης Κώστας
Α! ΜΑΛΙΣΤΑ. Ωστε γι' αυτό θέλει διάλογο ο υπουργός Μεταφορών Δ. Ρέππας, με τα σωματεία των εργαζομένων στα Μέσα Μεταφοράς. Για να κουβεντιάσουν «πώς θα αναβαθμίσουν τις αστικές συγκοινωνίες»...
Κι εμείς που, στην αρχή, νομίσαμε ότι το κάνει για να εκτονώσει αντιδράσεις και τελικά να περικόψει χρήματα από τις δημόσιες συγκοινωνίες στις λογικές του Μνημονίου. Κοίτα πού πήγε το μυαλό μας!
Βέβαια, από την άλλη, η δραστική μείωση της κρατικής συμμετοχής, οι εκδιώξεις προσωπικού και η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου δε μοιάζουν και πολύ για «μέτρα αναβάθμισης». Περισσότερο μέτρα καταστροφής θυμίζουν...
Εδώ που τα λέμε μάλιστα, μια κυβέρνηση που υποβάθμισε την Κοινωνική Ασφάλιση, τη δημόσια Υγεία, τη δημόσια Παιδεία, την πολιτική προστασία και τη Δημόσια Διοίκηση, γιατί να κάνει κάτι διαφορετικό στις συγκοινωνίες. Θα ήταν αταίριαστο.
Την ίδια στιγμή, η ηγεσία του υπουργείου θεωρεί βεβαίως την επιστράτευση των απεργών «έσχατο μέσο», αλλά όλο γι' αυτήν μιλάει. Και συνεχίζουν να «παίζουν» τα στημένα ρεπορτάζ από τα «φίλα προσκείμενα κανάλια» (δηλαδή, τα περισσότερα).
Το έργο το έχουμε δει φέτος πάρα πολλές φορές και, όπως πάμε, μάλλον θα επιβάλουν την επιστράτευση ως ...μόνιμο καθεστώς για να μην κουράζονται κιόλας.
Ομως, ό,τι κι αν κάνουν οι «ανυπόταχτοι» θα πληθαίνουν. Τόσο στις επιστρατεύσεις όσο και στις πολιτικές τους.
Ε, ΦΥΣΙΚΑ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ. Πού αλλού θα μπορούσε να πάει το μυαλό τους: Ναι μεν θα επιτρέπεται το κάπνισμα στα καταστήματα (εστιατόρια, μπαρ κ.λπ.), αλλά θα πρέπει να πληρώνουν φόρο γι' αυτό...
Οπως καταλαβαίνετε, αυτά τα μέτρα δε θα πλήξουν ούτε τα κυκλώματα της παραλιακής, ούτε τις αλυσίδες εστιατορίων, ούτε τις μεγαλο - εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο, και δεν είναι λίγες.
Γρηγοριάδης Κώστας
Οι μικρές επιχειρήσεις θα πληρώσουν τη νύφη κι απ' ό,τι φαίνεται το σχεδίαζε καιρό η κυβέρνηση...
«Συνολική λύση» υπέρ των ευρωμονοπωλίων
Γρηγοριάδης Κώστας
Με αισθήματα ανακούφισης και ικανοποίησης υποδέχθηκαν τα αστικά ΜΜΕ και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια τη «συνολική λύση» για την αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ, στην οποία αναφέρθηκε χτες ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Από την πλευρά της πλουτοκρατίας, τα συμφέροντα της οποίας εκφράζουν, είναι απόλυτα δικαιολογημένη αυτή η υποδοχή. Ομως για το λαό η αποκαλούμενη «συνολική λύση» - τον ίδιο όρο χρησιμοποιεί εδώ και βδομάδες ο πρωθυπουργός - είναι το άλλο όνομα του πολέμου που διεξάγουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ για λογαριασμό της κερδοφορίας των ευρωμονοπωλίων. Η «συνολική λύση» δεν αφορά μόνο τα μέτρα για την αντιμετώπιση της λεγόμενης κρίσης χρέους των κρατών - μελών της ΕΕ, όπως επιπλέον ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, επιμήκυνση αποπληρωμής, ευρωομόλογο, που σημαίνουν ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και μεταφορά των συνεπειών στις πλάτες των λαών που επίσης σημαίνει νέα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά περιλαμβάνει το σύνολο των μέτρων που είναι ενταγμένα στη στρατηγική της ΕΕ για να κάνει πιο ανταγωνιστικά τα ευρωμονοπώλια και να διασφαλίσει την κερδοφορία τους. Στην αιχμή του δόρατος αυτών των μέτρων βρίσκονται τα μέτρα που παρουσίασε προχτές η Κομισιόν, υλοποιώντας ακριβώς τη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η ευελιξία στην αγορά εργασίας, δηλαδή η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η γενίκευση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, η κατεδάφιση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, οι δραστικές μειώσεις των μισθών, η απελευθέρωση των υπηρεσιών, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται στην καρδιά της συνολικής λύσης, που δικαιολογημένα αποκαλείται και μόνιμο «ευρω-μνημόνιο». Η σύγκρουση και η ρήξη με τη στρατηγική της ΕΕ είναι μονόδρομος για το λαό.
Σκάνδαλο η πολιτική τους
Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα τα δημοσιεύματα για έλεγχους στα «πόθεν έσχες» πρώην υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σχετικά με ατασθαλίες που θα τους οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη και ενδεχόμενα στη φυλακή. Η όλη επιχείρηση «καθαρά χέρια», όπως την έχει βαφτίσει ο φιλοκυβερνητικός κυρίως Τύπος, παρουσιάζεται να διευθύνεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με την πλήρη σύμπνοια του προέδρου της ΝΔ. Φημολογείται μάλιστα ότι πρόθεση των δύο κομμάτων είναι να καταλήξουν σε κοινό πόρισμα για το σκάνδαλο με τη «Ζήμενς» και να παραπέμψουν πρώην στελέχη τους, που είτε χρηματίστηκαν από την πολυεθνική, είτε έπαιξαν ρόλο ενδιάμεσου στη μεταφορά μεγάλων ποσών από τα ταμεία της «Ζήμενς» στα κόμματά τους.
Πού αποσκοπεί η όλη συζήτηση; Πρώτα και κύρια αποτελεί μέρος της συνολικότερης προσπάθειας των αστικών κομμάτων να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι το σάπιο σύστημα που υπηρετούν μπορεί να κάνει την αυτοκάθαρσή του. Να πείσουν, δηλαδή, ότι η διαφθορά και η διαπλοκή του κεφαλαίου με τα κόμματά του δεν είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό, αλλά μια παθογένεια του συστήματος, η οποία, με την απαραίτητη πολιτική βούληση, μπορεί δήθεν να εξαλειφθεί. Πρόκειται για ωμή κοροϊδία του λαού. Το παράδειγμα της «Ζήμενς» είναι αποκαλυπτικό. Η πολυεθνική έκανε μπίζνες με το δημόσιο μοιράζοντας μίζες στα δύο κόμματα που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και σε στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Τώρα, επιδιώκεται η αυτονόητη τιμωρία των άμεσα εμπλεκομένων, για να βγει λάδι συνολικά το σύστημα και η δεδομένη διαπλοκή των επιχειρήσεων με τα αστικά κόμματα, η οποία σε άλλες καπιταλιστικές χώρες είναι κατοχυρωμένη ακόμα και νομικά!
Το δεύτερο που επιδιώκουν, κύρια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είναι να κατευνάσουν τη δεδομένη λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική τους. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο που αναπαράγουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι η κλοπή του πλούτου που παράγει ο λαός και η ιδιοποίησή του από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. Μέσα σ' αυτό το θερμοκήπιο της εκμετάλλευσης φύονται η διαπλοκή, η ρεμούλα, οι μίζες, σαν φαινόμενα που συνυπάρχουν στη σχέση του κεφαλαίου με τα κόμματά του. Τώρα, οι ίδιοι που ευθύνονται για τη φτώχεια του λαού, για τα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη, εμφανίζονται πρόθυμοι να θυσιάσουν ορισμένα από τα στελέχη τους στο όνομα του να διασκεδάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση για τη διαχρονική αντιλαϊκή στρατηγική τους, που φουντώνει σε συνθήκες κρίσης.
Οι ίδιοι που θρηνούν για την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και εκφράζουν την ανησυχία τους για συνθήματα όπως «έξω οι κλέφτες», είναι οι πρώτοι που τα αναπαράγουν, επειδή τους είναι βολικά, δείχνουν το σύμπτωμα και κρύβουν την αιτία. Ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί. Με την πάλη του πρέπει να ασκεί πίεση για την αυτονόητη καταδίκη όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα και, ταυτόχρονα, να δυναμώνει το λαϊκό εκείνο ρεύμα που παλεύει για να μεγαλώσουν τα ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που είναι και η γενεσιουργός αιτία των σκανδάλων.
Το ζήτημα της εξουσίας...
Πολλά γράφονται και λέγονται αυτές τις μέρες για τα πετρέλαια και την ανάγκη η Ελλάδα να αξιοποιήσει τους υδρογονάνθρακές της. Στην αντίπερα όχθη εκείνων που προωθούν τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, επιδιώκοντας τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου χωρίς την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, βρίσκονται αυτοί που θέλουν την εδώ και τώρα εκμετάλλευση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου κατ' αποκλειστικότητα από την Ελλάδα, με το επιχείρημα μάλιστα ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έσωζε τη χώρα από την οικονομική καταστροφή. Η άποψή τους είναι εξίσου επικίνδυνη και ασύμφορη για το λαό, όπως και η πολιτική της κυβέρνησης. Προσπαθούν από άλλη μεριά να ταυτίσουν το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης με αυτό των εργαζομένων και του λαού, λέγοντας ότι η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από μονοπώλια που θα έχουν ισχυρή ελληνική παρουσία, θα αποφέρει περισσότερα κέρδη στο κράτος απ' ό,τι η συνεκμετάλλευση με την Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι όσο ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου εναλλάσσεται με τον εθνικισμό και όσο στην όλη συζήτηση δεν μπαίνει η προοπτική της λαϊκής εξουσίας και της κοινωνικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και τον φυσικό πλούτο της χώρας, ο λαός θα βρίσκεται πάντα χαμένος και τα μονοπώλια, ανεξάρτητα από πατρίδα, θα είναι σταθερά κερδισμένα. Για όσους μάλιστα εκφράζουν τα συμφέροντα μιας μερίδας της ντόπιας αστικής τάξης που διεκδικεί για τον εαυτό της τους υδρογονάνθρακες, το παράδειγμα του κοιτάσματος του Πρίνου, ανοιχτά της Θάσου, είναι αποκαλυπτικό για το ποιος κερδίζει στον καπιταλισμό.
... και το παράδειγμα του Πρίνου
Στα 25 χρόνια λειτουργίας του, ο Πρίνος έβγαλε 20 εκατ. βαρέλια, ύστερα από έρευνες κόστους 200 εκατ. δολαρίων και επενδύσεις 1 δισ. δολαρίων, κύρια από το κράτος. Οι δαπάνες παραγωγής έφτασαν τα 1,5 δισ. δολάρια. Τα έσοδα - σύμφωνα με την κυβέρνηση - είναι 7,5 δισ. και τα προ φόρου κέρδη των εταιρειών 1,5-2 δισ. δολάρια. Για το κράτος, μένουν 3 δισ. δολάρια σε βάθος 25ετίας. Πού πήγαν τα κέρδη από τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση του κοιτάσματος; Στις εταιρείες που το εκμεταλλεύονται και ένα μέρος στο κράτος. Και τι έγιναν αυτά τα 3 δισ. που αποκόμισε το κράτος από τον Πρίνο; Μήπως έγιναν αυξήσεις στις συντάξεις και στους μισθούς, νοσοκομεία και σχολεία για το λαό, παιδικοί σταθμοί και άλλες υπηρεσίες δωρεάν για τους εργαζόμενους; Οχι. Εγιναν επιδοτήσεις και νέα προνόμια για το κεφάλαιο. Το ίδιο θα συμβεί και με τα πετρέλαια του Αιγαίου, όποιος κι αν αναλάβει την εκμετάλλευσή τους, αν ο λαός δε λύσει το ζήτημα της εξουσίας και της ιδιοκτησίας προς όφελός του. Αυτό, βέβαια, σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι στις σημερινές συνθήκες πρέπει να αποδεχτεί την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων, η οποία συνδέεται άμεσα με τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Το αντίθετο ισχύει. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι συστατικό στοιχείο της λαϊκής πάλης στο σήμερα, άμεσα συνδεδεμένο με το δικαίωμα της χώρας στην άμυνα, αλλά και το δικαίωμα του λαού αύριο, στο πλαίσιο μιας άλλης, λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, να είναι αυτός ο κάτοχος του πλούτου που αποδεδειγμένα κρύβει στο υπέδαφος η Ελλάδα.
Feeds
