Με το πρόσχημα των κλιματικών αλλαγών και της διάδοσης των ασθενειών που πλήττουν τις καλλιέργειες, τα μονοπώλια της παραγωγής, μεταποίησης και διακίνησης των αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων, προσπαθούν να νομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις των λαϊκών μαζών την απελευθέρωση της καλλιέργειας Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ). Ενας από τους εκπροσώπους τους, η απερχόμενη Επίτροπος Γεωργίας της ΕΕ, Μ. Φ. Μπόελ, στην Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για τη Διατροφική Ασφάλεια που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, μεταξύ 16 και 18 Νοέμβρη, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Σε ομιλία της με τίτλο «Βελτιώνοντας την Παγκόσμια Διακυβέρνηση» έθεσε το ζήτημα της απελευθέρωσης των μεταλλαγμένων, ανάμεσα στις βασικές προϋποθέσεις για τη διατροφική ασφάλεια. Συγκεκριμένα, η Μ. Φ. Μπόελ υποστήριξε πως τη στιγμή που η κλιματική αλλαγή εξελίσσεται (σ.σ. εννοεί προς το χειρότερο, σύμφωνα και με το πνεύμα της Συνδιάσκεψης) και όσο τα υδάτινα αποθέματα και οι ασθένειες (των καλλιεργειών) εξελίσσονται ανησυχητικά, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη σκέψη των πιθανών ωφελημάτων από Γενετικά Τροποποιημένες καλλιέργειες, που επιδεικνύουν αντοχή τόσο στις ασθένειες όσο και στις κλιματικές αλλαγές». Ταυτόχρονα, πρόσθεσε και το εξής: «Φυσικά, όταν κουβεντιάζουμε τα ζητήματα της τεχνολογίας (σ. σ. τροφίμων) δεν μπορούμε να αποφύγουμε την κουβέντα περί πνευματικών δικαιωμάτων...». Το ζήτημα είναι πολύπλοκο και δεν αφορά μόνο τη «νομιμοποίηση» των μεταλλαγμένων και των όποιων αρνητικών συνεπειών τους στον άνθρωπο και συνολικά στο περιβάλλον, αλλά και στο στρατηγικό στόχο των μονοπωλίων να ελέγχουν απόλυτα (μέσω της κατοχύρωσης πνευματικών δικαιωμάτων στην παραγωγή σπόρων) το σύνολο της αγροτικής παραγωγής. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, είναι βέβαιο ότι οι απανταχού εκπρόσωποί τους θα χύνουν αφειδώς κροκοδείλια δάκρυα, για την κλιματική αλλαγή και την πείνα στον πλανήτη...

Να σιγοντάρει τις αντιασφαλιστικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης έσπευσε για μια ακόμα φορά χτες ο εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., προκαλώντας με τον ισχυρισμό ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης είναι επιβεβλημένη. Η δήλωσή του έχει ως εξής: «Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το υπόλοιπο των ταμείων, αλλά παράλληλα είναι οδυνηρή για τους ανέργους των οποίων καθυστερεί η ένταξη στους χώρους εργασίας. Οι αποφάσεις πανικού είναι εξίσου επιζήμιες με τις αποφάσεις σκοπιμότητας προηγούμενων κυβερνήσεων».

Βεβαίως η κυβέρνηση δεν κινείται με γνώμονα τον πανικό όπως ισχυρίζεται ο ΛΑ.Ο.Σ.. Κινείται στη βάση μιας πολύ συγκεκριμένης πολιτικής ταξικής υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου. Κι αυτό αποδεικνύεται απ' το γεγονός ότι σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση αντίστοιχα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα προωθούνται. Επιπλέον, ο ΛΑ.Ο.Σ. αποσιωπά ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης είναι «απαραίτητη» για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι για το «υπόλοιπο των ταμείων», το οποίο διαχρονικά καταληστεύτηκε απ' τους μεγαλοεπιχειρηματίες με την πολιτική και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που τώρα ζητάνε και τα «ρέστα» απ' την εργατική τάξη. Και δεν είναι οδυνηρή μόνο για τους ανέργους, είναι οδυνηρή για όλους τους εργαζόμενους. Γι' αυτό και επιβεβλημένη η συμμετοχή όλων στον αγώνα, που για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να είναι επιθετικός, να προβάλλει αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων, να απομονώνει και να καταδικάζει φωνές όπως αυτή του ΛΑ.Ο.Σ..

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οχι, δεν πήγε για διακοπές, ας μην είμαστε κακεντρεχείς. Για το Συμβούλιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς πήγε. Γιατί από εκεί προσδοκά η ανθρωπότητα τη λύση στα προβλήματα του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης και της παγκόσμιας ειρήνης.

Ας κανονίσουμε λοιπόν - ως έθνος - όταν γυρίσει, πονοκεφαλιασμένος από την ενασχόλησή του με θέματα παγκοσμίου εμβέλειας, να μην τον ταράξουμε με τις συνήθεις γκρίνιες της «ψωροκώσταινας».

Είπαμε, θα αυξηθούν κάπως τα όρια ηλικίας, θα παγώσουν οι μισθοί, θα περικοπούν κάπως και οι δαπάνες για τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Μην το κάνουμε πια και τόσο μεγάλο θέμα...

Στο κάτω κάτω, σε όλη την Ευρώπη γίνονται αυτά. Εμείς ας μην είμαστε παλιοχαρακτήρες και μουρμουράμε με αυτά που είναι ...αναπόφευκτα και από χρόνια συμφωνημένα.

Οχι τίποτε άλλο, αλλά αν τον ...πρήξουμε πολύ δεν το έχει σε τίποτε να ξαναπάει στην Καραϊβική και να γυρίσει όταν βάλουμε μυαλό (κι έχουν κάνει οι υπουργοί του τη δουλειά τους).

«Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ χωρίς πυξίδα», σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα. Τέτοια, φαίνεται, θα ήθελε να πει στο «ντιμπέιτ» που πρότεινε, αλλά ...δεν προέκυψε.

Γρηγοριάδης Κώστας

Μάλλον, όμως, αυτές οι αναφορές δεν είναι και πολύ ταιριαστές στην ...υπεύθυνη, ώριμη, εναλλακτική και γεμάτη προτάσεις αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε, θίγουν την ουσία των πραγμάτων!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Την απάντηση τη δίνει μόνος του στο ίδιο άρθρο. «Καμία λύση, εξάλλου, δε θα είναι εύκολη, γρήγορη ή ανώδυνη».

Θα υποφέρει πολύς κόσμος κι ακόμη περισσότερο από σήμερα εάν προχωρήσουν τα σχέδια των μεγαλοεπιχειρηματιών. Κι από τον ενθουσιασμό τους για τη νέα κυβέρνηση φαίνεται ότι η δουλειά τους θα γίνει.

Οπότε, πολύ λογικά κρίνουν ως καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που εισηγούνται, να έχουν πειστεί όσο γίνεται περισσότεροι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τη βελτίωση της κατάστασης. Διαφορετικά, η αντίδραση που θα σημειωθεί θα είναι τέτοια που θα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων όλα τα αντεργατικά σχέδια και μέτρα.

Ε, άμα πιστεύει τόσο πολύ ο ΣΕΒ στη δύναμη του αγώνα των εργαζομένων, και πράγματι έτσι είναι, αυτό τον αγώνα φοβούνται, ένας ακόμη λόγος παραπάνω να το πιστέψουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και με την πάλη τους να ξεκαθαρίσουν μια και καλή ότι και τα αντεργατικά μέτρα μπορούν να τσακίσουν και τις ανάγκες των οικογενειών τους να διεκδικήσουν.

«Παρέμβαση των ΗΠΑ στο Αιγαίο» («Βήμα»), «Παρέμβαση ΗΠΑ για Κυπριακό, Σκοπιανό» («Καθημερινή»). Οι πανομοιότυποι και αλληλοσυμπληρούμενοι τίτλοι των σχετικών ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν στα κυριακάτικα φύλλα των παραπάνω εφημερίδων, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι έχουν πάρει φωτιά τα παρασκηνιακά παζάρια με την άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τη διευθέτηση και «επίλυση» κρίσιμων θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής, με γνώμονα βέβαια τα ευρύτερα στρατηγικά σχέδια και συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί σύμμαχοι θέλουν να τακτοποιήσουν τις «διαφορές» στο Αιγαίο ώστε να αποκατασταθεί η «εύρυθμη λειτουργία» της συμμαχίας στην περιοχή και να «απελευθερωθούν» δυνάμεις για άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (π.χ. Αφγανιστάν), θέλουν να «λύσουν» το Κυπριακό ώστε να διευκολυνθεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας κ.ο.κ. Αυτό που προκαλεί όμως μεγάλη ανησυχία είναι η βούληση της ελληνικής κυβέρνησης να εμπλακεί σε τέτοιες συζητήσεις, αλλά και η προθυμία της να συμμετέχει σε όλα τα επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών (π.χ. «αντιπυραυλική ασπίδα»). Τίποτα θετικό βέβαια δεν προμηνύεται ο «εφ' όλης της ύλης διάλογος» που έχει ξεκινήσει με την τουρκική κυβέρνηση. Το επιπλέον γεγονός ότι ο «διάλογος» αυτός διεξάγεται σε συνθήκες άκρας μυστικότητας, επιβεβαιώνει ότι δρομολογούν λύσεις ερήμην του λαού και ενάντια στα συμφέροντά του.

Γερές πλάτες για να προχωρήσει το ταχύτερο δυνατόν η νέα αντιλαϊκή επίθεση είναι αποφασισμένη να βάλει η ΝΔ όποια ή όποιος και αν εκλεγεί στην ηγεσία της. Αν χρειαζόταν κάποια επιπλέον επιβεβαίωση τη δίνουν ευθέως οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι αρχηγοί. «Εσείς προσωπικά θα στηρίξετε πρωτοβουλία της κυβέρνησης για επώδυνα μέτρα;», είναι η ερώτηση που καλούνται να απαντήσουν, μεταξύ άλλων, στο ιδιότυπο ντιμπέιτ του «Βήματος» και ιδού οι απαντήσεις τους. «Αν είναι σωστό και αναγκαίο ένα μέτρο, θα προτάξουμε το συμφέρον της χώρας και όχι το κομματικό» (Ντ. Μπακογιάννη). «Θα στηρίξω τα χρήσιμα μέτρα. Αυτά που επιβάλλει το εθνικό συμφέρον» (Α. Σαμαράς). Περιττή μάλλον διευκρίνιση: Οι πάντες βέβαια γνωρίζουν ότι όταν η ηγεσία της ΝΔ μιλά για εθνικό συμφέρον εννοεί το γενικότερο συμφέρον της αστικής τάξης. Και οι δύο τους, πάντως, δε διστάζουν να εκφράσουν τη βούληση και ετοιμότητά τους να «συνεργαστούν» με την κυβέρνηση για την «επίλυση» του ασφαλιστικού, επισημαίνοντας μάλιστα ότι «δεν μπορεί να επιλυθεί χωρίς να συμφωνήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα». Το συμπέρασμα είναι ολοφάνερο: Δεν υπάρχει περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Είναι επείγουσα και επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως του τι ψήφισαν, να οργανώσουν την ενωμένη και ενιαία αντεπίθεσή τους με στόχο να μην πληρώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, να διεκδικήσουν λύση στα δίκαια αιτήματά τους και να ανοίξουν το δρόμο για τη δική τους εξουσία.