Την παρουσία και παρέμβαση αστυνομικών δυνάμεων μέσα και έξω από το Γηροκομείο Αθηνών, την περασμένη Κυριακή 28 Μάρτη, επιστράτευσε η διοίκηση του Γηροκομείου, προκειμένου να περιφρουρήσει τη Γενική Συνέλευση της Ελεήμονος Εταιρείας Αθηνών και την παραπέρα τρομοκράτηση των εργαζομένων του χώρου.

Η Ελεήμων Εταιρεία που διοικεί το Γηροκομείο έχει ήδη προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις εργαζομένων και σε δυσμενή μεταβολή σε προϊστάμενο εργαζόμενο, γιατί συμπαραστάθηκαν σε απολυμένους, με στόχο την τρομοκράτηση των εργαζομένων ώστε να τσακίσει ακόμη περισσότερα δικαιώματα. Τις απολύσεις, τις αντεργατικές πρακτικές, την επιχείρηση τρομοκράτησης των εργαζομένων, κατήγγειλαν από την πρώτη στιγμή και αντιπαλεύουν το Σωματείο Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών και οι ταξικές δυνάμεις του χώρου, μαζί με απολυμένους του Γηροκομείου.

Σε καταγγελία με αφορμή την κλήση της Αστυνομίας στο Γηροκομείο την περασμένη Κυριακή, το Σωματείο Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι η Ελεήμων Εταιρεία «χρησιμοποιεί γενικότερα μεθόδους σπίλωσης των απολυμένων συναδέλφων μας και του αγώνα που δίνουμε εδώ και δυο μήνες. Την τακτική της Διοίκησης στηρίζει και προωθεί με κάθε τρόπο και η πλειοψηφία του ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου». Στέλνει, δε, ξεκάθαρο μήνυμα ότι «η τρομοκρατία δε θα περάσει - Του λαού η πάλη θα την σπάσει».

Γρηγοριάδης Κώστας

Οχι ότι μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Εχουμε δει και ακούσει κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του ανάμεσά τους, να εκλιπαρούν για τη γιατρειά του ασθενή - καπιταλισμού και να υποδεικνύουν αποτελεσματικές «θεραπείες». Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να συμμερίζονται τα άγχη τους. Μπορούν την κρίση να την αξιοποιήσουν προς όφελός τους, μπορούν με την πάλη τους να λαβώσουν κι άλλο το λαβωμένο θηρίο.

Βέβαια, ΕΕ υπάρχει. Οπως κάθε καπιταλιστική δύναμη ενωμένη, με μια φωνή, απέναντι στους λαούς, για την καρατόμηση των δικαιωμάτων τους προς όφελος του κεφαλαίου. Αυτή η ενότητα των καπιταλιστών δε διακυβεύεται καθόλου απ' τις εσωτερικές τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που υπήρχαν, υπάρχουν και θα τους συνοδεύουν ως το τέλος τους. Στο πλαίσιο του συστήματος αυτού, καμία κυβέρνηση δε θα μπορέσει να εκφράσει την Ευρώπη της φτώχειας, της ανεργίας και της κρίσης, παρά μόνον απ' την άποψη της ευθύνης της πρόκλησης και διόγκωσης όλων αυτών. Οσοι ισχυρίζονται και ρητορεύουν περί του αντιθέτου κοροϊδεύουν το λαό ασύστολα, αποπροσανατολίζουν από το κύριο, τον αντίπαλο, δηλαδή τα μονοπώλια, υπονομεύουν τη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και την ανάγκη του αγώνα διεκδίκησης όλων των λαϊκών αναγκών. Αγώνα ενταγμένο στη ρότα της ρήξης με τα μονοπώλια, με την εξουσία τους, με τα κόμματα του ευρωμονόδρομου σε κάθε χώρα και συντονισμένα στην ΕΕ.

Μια συντάκτρια του χτεσινού «Βήματος» δεν πρωτοτύπησε. Εξέφρασε όσο πιο πιστά μπορούσε τη γραμμή της εφημερίδας της, που, με τη σειρά της, εκφράζει με απόλυτη πιστότητα τη γραμμή της άρχουσας τάξης, όπως αυτή καθορίζεται από τα συμφέροντά της. Πάει πολύς καιρός απ' όταν μια σειρά δικαιώματα και ελευθερίες του λαού, κατακτημένα με πολύχρονους σκληρούς αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, χαρακτηρίστηκαν «λείψανα άλλης εποχής», βαρίδια στην υποτιθέμενη «φυγή» της χώρας προς το μέλλον, στην πραγματικότητα βαρίδια στην προσπάθεια του κεφαλαίου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία του. Γιατί να αποτελούσε εξαίρεση το άσυλο; Αυτή η κατάκτηση και όχι «ιδιότυπο καθεστώς» είναι, κατά την συντάκτρια, «εντελώς passe» και «λείψανο», που οφείλει την ύπαρξή του στο γεγονός ότι «αρκετός κόσμος» καταπιέζεται από τα «εύσημα αριστεροσύνης» και «επιχειρεί να επιβάλει έναν συμβολισμό ως αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία της εκπαίδευσης». Και αναφωνεί η συντάκτρια πως έχουμε να κάνουμε με «αστεία πράγματα», γιατί «η χούντα πέρασε, μπήκαμε σε άλλο αιώνα, τα μυαλά αλλάζουν...»!

Μάλιστα. Ωστε διεκδικούν εύσημα αριστεροσύνης όσοι υπερασπίζονται το άσυλο; `Η άλλα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες; Ωστε πρόκειται για «κολλημένους» στο παρελθόν, που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι εποχές άλλαξαν; Ισως γιατί δεν συχνάζουν στα μέρη που συχνάζουν οι έχοντες αυτήν την άποψη. Οσοι υπερασπίζονται λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες συχνάζουν σε μέρη όπου αυτά καταπατούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο, αποδεικνύοντας ότι μόνον ημερολογιακά άλλαξε ο αιώνας και υπογραμμίζοντας την πάγια ανάγκη της υπεράσπισής τους. Το άσυλο είναι ένα απ' αυτά, κι όσο κι αν βιάζεται να το «νεκροφιλήσει» το «Βήμα» χαρακτηρίζοντάς το «λείψανο», λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόνο που στην πραγματικότητα δεν έχουμε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά δύο: Τις πολυεθνικές που θέλουν να διασφαλίσουν αιωνίως τα υπερκέρδη τους και τους λαούς που υποφέρουν (εξαιτίας ακριβώς αυτών των κερδών).

Ομως, αυτούς - όπως και την «κοινωνικά ευαίσθητη» Ευρωπαϊκή Ενωση - τους αφορά μόνον το πρώτο πρόβλημα. Το δεύτερο θεωρείται ...δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, ΟΜΩΣ, λόγο να φοβόμαστε! Η λύση στο πρόβλημα θα προέλθει από την Ελλάδα, μια και διαθέτουμε τρία κόμματα που έχουν βρει την άκρη στο όλο θέμα.

Ετσι, λοιπόν, η παγκόσμια κοινότητα και, κυρίως, οι ηγέτες των μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών κρατών μπορούν να επιλέξουν την «ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή», που προτείνει ο Καραμανλής.

Αν δεν τους κάνει, διαθέτουμε και το μοντέλο της «Πράσινης Ανάπτυξης», που προτείνει ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου.

Εφόσον δεν τους αρέσει ούτε αυτή η λύση, διαθέτουμε και πρόταση ενός «φιλολαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας», που, φυσικά, προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθότι είναι συνεπές «ευρωπαϊκό» κόμμα...

Δεν πρέπει να έχουν παράπονο, στη χώρα μας το ...μενού διαχείρισης της αντιλαϊκής πραγματικότητας είναι πλήρες και με πολλές επιλογές. Αλλωστε, πάντα μπορούν να γίνουν και ...συνδυασμοί των προτάσεων.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ στην Αστυνομία θα γίνουν, και οι κάμερες θα βγάλουν φωτιές, και περιπολίες θα έχουμε σε όλους τους δρόμους. Τα ανακοίνωσε ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης χτες κι εμείς έχουμε υποχρέωση να νιώσουμε ασφαλείς...

Ελα, όμως, που τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γιατί όταν ακούς αυτά τα μέτρα, ξέρεις πολύ καλά πού στοχεύουν και εναντίον ποιου θα λειτουργήσουν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Παραμονές της πανεργατικής απεργίας χτες και τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν εξετάσεις σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι οι κινητοποιήσεις είναι καλές και θεμιτές μόνο μέχρι το σημείο που δε θίγουν την καρδιά των εργοδοτικών συμφερόντων. Αυτό μετέφερε - ούτε λίγο ούτε πολύ - ο πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου των εργαζομένων της Citibank, στους συγκεντρωμένους έξω από το κατάστημα της τράπεζας στο Σύνταγμα.

Το ΠΑΜΕ, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Μέρας ενάντια στην εκμετάλλευση απέκλεισε συμβολικά το κτίριο της πολυεθνικής που σύμφωνα με πληροφορίες ετοιμάζει 1.500 «εθελούσιες» απολύσεις στο όνομα της κρίσης. Ο πρόεδρος του Σωματείου και εκλεγμένος με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη διοίκηση της ΟΤΟΕ, εμφανίστηκε ασθμαίνοντας λίγες ώρες μετά, για να «μαλώσει» τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές που βρέθηκαν έξω από την «τράπεζά μας» (!) όπως χαρακτηριστικά είπε.

Δε σταμάτησε, όμως, εκεί. Διαβεβαίωσε εκ μέρους της εργοδοσίας ότι «απολύσεις δεν έχουμε» και κατά συνέπεια η κινητοποίηση είναι άστοχη, ενώ επαναλάμβανε διαρκώς ότι «ο χώρος καλύπτεται συνδικαλιστικά από το σωματείο της Citibank», υπονοώντας ότι κανείς άλλος δεν έχει θέση στα χωράφια του. Ορθά κοφτά μάλιστα υποστήριξε ότι όταν κάποιος φεύγει με το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά παίρνει μεγάλη αποζημίωση, τότε αυτό δε θεωρείται απόλυση, σα να πρόκειται η εργοδοσία να κάνει και χάρη σε όποιους απολύει με τη μέθοδο της «εθελούσιας».

Μετά απ' όλα αυτά, ο πρόεδρος διαβεβαίωσε πως σήμερα θα απεργήσει και θα συμμετάσχει στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ. Αυτονόητο. Τέτοιοι συνδικαλιστές, με τέτοια λογική και πλαίσιο καλούν στη σημερινή συγκέντρωση, απ' όπου θα παρελάσουν και όσοι από το ΠΑΣΟΚ ράβουν από τώρα τα κυβερνητικά κουστούμια. Μ' αυτούς τους συνδικαλιστές, μ' αυτά τα κόμματα που κινούνται στην ίδια στρατηγική ρότα με την κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα κοινό. Η θέση τους σήμερα είναι με το ΠΑΜΕ. Κι εκεί θα βρεθεί ξανά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου.

Επειδή ορισμένοι νομίζουν ότι ο οπορτουνισμός και η πολιτική διπλοπροσωπία μπορούν να υπερβούν τη μνήμη των εργαζομένων, αξίζει να ανατρέξει κανείς σε ορισμένα βασικά στοιχεία που σχετίζονται με το Σύμφωνο Σταθερότητας, για το οποίο τώρα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις εμφανίζονται να ζητούν την «χαλάρωσή» του για να αντιμετωπιστεί δήθεν η κρίση. Το κατά πόσο η όποια «χαλάρωση» θα αποβεί προς όφελος των εργαζομένων, αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία, αφού όποιο μέτρο κι αν παρθεί εντός ή εκτός των ορίων του Συμφώνου, σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να στοχεύει στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Επειδή όμως σ' αυτόν τον μικρό κόσμο όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ας θυμηθούμε τι είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας και ποιος ευθύνεται για την ψήφισή του. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης εντάσσεται στο πλαίσιο της τρίτης φάσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) που ξεκίνησε την 1η Γενάρη 1999. Στόχος του ήταν και παραμένει να εξασφαλίσει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία των κρατών - μελών, δηλαδή η πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και των εργασιακών ασφαλιστικών ανατροπών, θα συνεχιζόταν και μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος.

Στις 18 Μάη 2000, η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) στο Στρασβούργο γνωμοδότησε θετικά υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο «τρίτο στάδιο» της ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Αυτόματα, η Ελλάδα αποδεχόταν και το βραχνά του Συμφώνου Σταθερότητας. Ποιοι ψήφισαν υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ; Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ. Ποιος καταψήφισε; Μόνο το ΚΚΕ. Αυτοί που τότε σήκωναν το χέρι τους για να δέσουν τους εργαζόμενους χειροπόδαρα, τώρα κλαίγονται και ζητάνε τη «χαλάρωσή» του. Ετσι είναι οι οπορτουνιστές. Και σαν τέτοιοι πρέπει να τιμωρηθούν από τους εργαζόμενους και το λαό.