Από τις πρώτες κιόλας καταθέσεις στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής κατέρρευσαν οι αστείοι ισχυρισμοί της κυβέρνησης, αλλά και των πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ (Δρυς) ότι τάχα οι υπουργοί είτε παραπλανήθηκαν είτε δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς μετά τις ομόφωνες αποφάσεις των Γνωμοδοτικών Συμβουλίων για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Αυτό που φάνηκε καθαρά από τις καταθέσεις ήταν ότι τα Γνωμοδοτικά Συμβούλια αποφάσιζαν με βάση «πλήρεις» φακέλους που είχαν προετοιμαστεί από τα πριν από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες (διάβαζε Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου), από το περιεχόμενο των οποίων προέκυπτε αβίαστα η πολιτική βούληση για εκχώρηση δημόσιας περιουσίας στη Μονή. Οπως είπαν οι εισηγητές των γνωμοδοτικών οργάνων, ο φάκελος περιείχε τα χρυσόβουλα των βυζαντινών αυτοκρατόρων, τα φιρμάνια των σουλτάνων και τα πατριαρχικά σιγγίλια, «σε βαθμό που να μην προκαλείται καμία αμφιβολία για τα δικαιώματα της Μονής στη νησίδα της λίμνης Βιστονίδας»... Είναι ολοφάνερο ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ήταν καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης και τέτοια μπορεί και πρέπει να είναι η απόφαση για δήμευση και επιστροφή στο Δημόσιο όλων των δημόσιων εκτάσεων που έχουν εκχωρηθεί σε μονές και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Μακριά από το πραγματικό κίνημα
Στα λόγια κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τους «κοινούς αγώνες», στην πράξη όμως οι δυνάμεις που συμβιβασμού δεν μπορούν να κρύψουν ούτε το χαρακτήρα τους ούτε την απόσταση που τις χωρίζει από τις δυνάμεις που προβάλλουν τους αγώνες με ταξικά χαρακτηριστικά. Οταν χτες, στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου φορέων για το ζήτημα της εισαγγελικής παρέμβασης στα σχολεία ο γεν. γραμματέας της ΟΛΜΕ ρωτήθηκε γιατί η Ομοσπονδία δε διαδηλώνει αύριο μαζί με τους μαθητές στην Ομόνοια, αλλά επέλεξε ως σημείο συγκέντρωσης τα Προπύλαια, η απάντηση ήταν ότι εκεί καλούσε η ΠΟΣΔΕΠ. Τα ίδια είχε ισχυριστεί η πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ και στη σχετική συνεδρίαση του ΔΣ, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η ΠΟΣΔΕΠ δεν είχε ορίσει καν συγκέντρωση μέχρι τότε. Και αφού η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ όρισε τα Προπύλαια ως τόπο συγκέντρωσης, ακολούθησε και η παράταξη του ΣΥΝ στην ΠΟΣΔΕΠ. Πρόκειται για μια ακόμα έκφραση της συμμαχίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ προκειμένου να αποδώσουν στους εαυτούς τους το ρόλο του «ηγέτη» στους αγώνες στο χώρο της Παιδείας, μακριά από το πραγματικό κίνημα.
Καμία σχέση
«Ακόμη επισημάνθηκε η αναγκαιότητα διοργάνωσης μεγάλων συζητήσεων που θα επαναφέρουν το ζήτημα της επικαιρότητας της μαρξιστικής σκέψης και ανάλυσης στις παρούσες συνθήκες».
Το «ανέκδοτο» αυτό φιλοξενείται σε ανακοίνωση της ΠΓ του ΣΥΝ, στο πλαίσιο της χτεσινής συνεδρίασης της οποίας έγινε η παραπάνω επισήμανση.
Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα, με τις γνωστές εξελίξεις που αφορούν στην οικονομία, θυμήθηκε τον Μαρξ.
Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αίγλη του έργου του, την απήχηση και την επικαιρότητά του, ασελγώντας όμως πάνω σ' αυτό, σαλαμοποιώντας το και κρατώντας ό,τι τη συμφέρει να κρατήσει.
Ο Μαρξ όμως ήταν αυτός που είχε πει ότι το ζήτημα δεν είναι να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε.
Και το έργο του υπηρετεί αυτή την προοπτική, με την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση.
Ευρωενωσιακές αυταπάτες
«Αρα, λοιπόν, ας αφήσουμε τις ψεύτικες υποκριτικές δηλώσεις περί χαλάρωσης ενός Συμφώνου, που είναι ήδη κουρελόχαρτο, κι ας μιλήσουμε για την ανάγκη να υπάρξει ένα νέο Σύμφωνο με άξονα την κοινωνική ανασυγκρότηση, την κοινωνική ευημερία, την κοινωνική συνοχή, την ανάπτυξη με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον», είπε χτες μιλώντας σε εργαζόμενους του Δήμου Αθήνας ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας. Τώρα, το πόσο «κουρελόχαρτο» είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας και το πόσο από την ΕΕ των καπιταλιστών μπορεί να υπάρξει ένα άλλο υπέρ των λαών, φάνηκε από τη σύνοδο του ΕΚΟΦΙΝ. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι του μόχθου έχουν πλέον αντιληφθεί ότι απ' την ευρωένωση των μονοπωλίων δεν πρόκειται να «γεννηθεί» ούτε υποψία φιλολαϊκού μέτρου.
Σταθερή η ιμπεριαλιστική ρότα
Οι γραφίδες και τα ρεπορτάζ των ηλεκτρονικών ΜΜΕ έχουν βαλθεί τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τις χτεσινές προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ (τα αποτελέσματα θα γίνονταν γνωστά σήμερα), να πείσουν ότι στην Αμερική πνέει «άνεμος αλλαγής». Ο υποψήφιος των «Δημοκρατικών» Μπαράκ Ομπάμα «αγαπιέται» με όλους τους τρόπους, από τη μεγαλύτερη μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της άρχουσας τάξης, έναντι του έτερου του δικομματικού συστήματος, του υποψηφίου των «Ρεπουμπλικάνων», Τζον Μακέιν. Οι προσδοκίες για αλλαγές στο εσωτερικό και τη διεθνή σκηνή, που καλλιεργούνται για την προεδρία Ομπάμα, φουσκώνονται υπερβολικά και με την τεράστια πλύση εγκεφάλου φαίνεται ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης να τις πιστεύει.
Ωστόσο, αυτό που είναι σταθερό στην πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως προσώπων, είναι η προώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του αμερικανικού κεφαλαίου. Τα δήθεν διλήμματα για την αφροαμερικάνικη προέλευση του Ομπάμα σε σχέση με τον Μακέιν, ότι είναι νεότερος και πιθανά εξυπνότερος, για την επικοινωνιακή του δεινότητα κλπ., σε τίποτα δεν αλλάζουν το γεγονός ότι ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση στη μητρόπολη του ιμπεριαλισμού έχουν προαποφασισμένη ατζέντα. Ιμπεριαλισμός σημαίνει πόλεμος, κατοχή, καταλήστευση πόρων άλλων λαών και ενίσχυση του κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων της χώρας του.
Και στη χώρα μας δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και του οπορτουνισμού, προεξάρχοντος του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, αλλά και αρθρογραφία σε εφημερίδες του χώρου, κάνουν λόγο για «ελπίδα που γεννιέται» με την εποχή Ομπάμα. Τα ίδια έλεγαν και το Νοέμβρη του 1992, με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον, που μάλιστα τη χαρακτήριζαν και ως στροφή «προς τα αριστερά». Η μετέπειτα ιστορία, με κύριο σταθμό την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία στις 24 Μάρτη του 1999, που οδήγησε στο διαμελισμό της ενιαίας χώρας, αποδεικνύει το αντίθετο. Είχαν προηγηθεί τα χτυπήματα στη Βοσνία και το μακελειό στη Σομαλία. Ολα επί προεδρίας του «δημοκρατικού» Κλίντον. Είναι ο ίδιος που τώρα συμμετέχει στο πλευρό του Ομπάμα, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Τέτοια είναι η «αλλαγή» που θα έρθει στις ΗΠΑ με την αλλαγή φρουράς.
Αυτό που θα συμβεί είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα στο Λευκό Οίκο, αλλά η πολιτική θα παραμείνει ίδια. Το αμερικανικό δικομματικό σύστημα έχει καταφέρει να διοχετεύει κάθε φορά τη λαϊκή δυσαρέσκεια από το ένα στο άλλο κόμμα, να εγκλωβίζει τα λαϊκά στρώματα, με την παραπληροφόρηση και τη χειραγώγηση, πότε στη «Σκύλλα» και πότε στη «Χάρυβδη». Το ζητούμενο ωστόσο, τόσο για τον αμερικανικό λαό, όσο και για τους λαούς σε όλο τον κόσμο και τη χώρα μας είναι να δυναμώσουν τον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα, να μην πέσουν σε αυταπάτες περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και να διεκδικήσουν όλο τον πλούτο που παράγουν. Να κλείσουν τ' αυτιά τους στις αυταπάτες που καλλιεργούνται για δήθεν φιλολαϊκές προσδοκίες με τον Ομπάμα. Αλλωστε, το έργο το έχουν ξαναδεί με την ίδια, από τα ελληνικά αστικά ΜΜΕ, αλλά και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, προπαγάνδα την περίοδο της εκλογής του Κλίντον. Εδώ ισχύει το «φοβού τους Δαναούς...». Γι' αυτό μακριά και αλάργα, σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια και τη φιλοαμερικανική, ευρωατλαντική, ιμπεριαλιστική πολιτική έως την ανατροπή της.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Στην υπηρεσία του κεφαλαίου...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ αυτή την κυβέρνηση για έλλειψη συντονισμού είναι ένας κοινός συκοφάντης.
Τα μέλη της δίνουν ...«ρέστα» στον τρόπο που συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Μιλάμε για καλολαδωμένη μηχανή που δουλεύει τέλεια...
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Χτες, ο υφυπουργός Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου δήλωσε πως η κυβέρνηση «θα εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες για να βοηθήσει τους οικονομικά ασθενέστερους».
Λίγο αργότερα βγήκε ο Γιώργος Αλογοσκούφης και συμπλήρωσε τη δήλωση του υφυπουργού τονίζοντας πως ...εξαντλήθηκαν τα περιθώρια.
Αν δεν είναι αυτό τέλειο δείγμα συνεργασίας τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Τώρα, το πώς γίνεται τα περιθώρια ενίσχυσης των εργαζομένων να εξαντλούνται τόσο γρήγορα ενώ τα αντίστοιχα περιθώρια για τους τραπεζίτες να είναι ...ανεξάντλητα και ελαστικά όσο δεν παίρνει άλλο, είναι μια άλλη ιστορία.
Για την ακρίβεια, είναι «Η» ιστορία σε αυτό τον τόπο. Οπου «γαλάζιες» ή «πράσινες» κυβερνήσεις έχουν πάντα χρήματα, παροχές, διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές και ρυθμίσεις για το κεφάλαιο.
ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ είχατε άγχος, το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε πρόταση νόμου για το περίφημο σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο επισημαίνει ότι είναι πολύ πιο προοδευτικό από τον αντίστοιχο νόμο της ΝΔ.
Πάλι καλά που υπάρχει και κανένα τέτοιο θέμα ώστε να προσπαθεί το ΠΑΣΟΚ να «πουλήσει» ολίγο προοδευτισμό. (Το τι «προοδευτισμός» είναι αυτός ...αφήστε το καλύτερα).
Η ουσία είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι έχει διαφορετικές αντιλήψεις με τη ΝΔ στο θέμα της συμβίωσης των ζευγαριών μόνο και μόνο για να κρύψει ότι έχει ακριβώς την ίδια πολιτική στο θέμα της ...επιβίωσής τους!
Γιατί είτε με τον έναν είτε με τον άλλο στην κυβέρνηση ένα νέο ζευγάρι μόνο στα ...όνειρά του μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και με δυνατότητα να καλύψει τις στοιχειώδεις του ανάγκες.
Γρηγοριάδης Κώστας
Διεκδικεί «ενισχυμένο ρόλο» η ΕΕ
Γρηγοριάδης Κώστας
Διόλου τυχαίο ασφαλώς το γεγονός ότι οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ έσπευσαν να υιοθετήσουν ένα κείμενο - πλαίσιο για τη συνεργασία με τις ΗΠΑ, μια μέρα πριν από την ανάδειξη του νέου Αμερικανού προέδρου. Θέλουν να προλάβουν και να «κατοχυρώσουν» το διευρυμένο ρόλο του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, αξιώνοντας μεγαλύτερο μερίδιο στο ξαναμοίρασμα των αγορών. Ακριβώς για αυτό στο κείμενο που ενέκριναν οι 27 ΥΠΕΞ στη Μασσαλία τονίζεται ότι οι διατλαντικές σχέσεις αλλάζουν κεφάλαιο και ότι οι «φίλοι Αμερικανοί» παραμένουν «μεγάλη δύναμη αλλά όχι η κυρίαρχη», σε έναν «πολυπολικό πλέον κόσμο». Επιδιώκοντας να αναδείξουν τον ενισχυμένο ρόλο της ΕΕ σε πλανητικό επίπεδο στο κείμενο επισημαίνεται «η πολυπολικότητα του νέου παγκοσμιοποιημένου συστήματος, στο οποίο οι Ευρωπαίοι κλήθηκαν να παίξουν και παίζουν ενεργό ρόλο με αφορμή την κρίση της Γεωργίας, αλλά και τη διεθνή οικονομική κρίση». Επίσης πρέπει «το κεφάλαιο της Μέσης Ανατολής να αποτελέσει πολύ υψηλή προτεραιότητα», περιλαμβανομένων του Ιράν και του Ιράκ, ενώ για το Αφγανιστάν αναφέρεται ότι «οι Ευρωπαίοι μοιραζόμαστε με τις ΗΠΑ κοινό όραμα και έχουμε ήδη πολυετή εμπειρία με την παρουσία μας στην περιοχή». Αναφορικά με τις σχέσεις με τη Ρωσία, προτείνεται ότι πρέπει να υπάρξει διάλογος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και διαμάχες θα περάσουν σε νέα φάση, όποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ...
Υποκρισία για τα κολέγια...
Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε είναι η Επίκαιρη Ερώτηση του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Αλαβάνου, δήθεν για κατάργηση της λειτουργίας των ΚΕΣ, η οποία έρχεται έξι χρόνια μετά τις ερωτήσεις του ίδιου προς την Κομισιόν για την αναγνώριση των πιστοποιητικών που παρέχουν τα διάφορα «παραμάγαζα» - ΚΕΣ!
Ο Αλ. Αλαβάνος, σε μια κίνηση υποκρισίας και αποπροσανατολισμού, προσπαθεί να σβήσει μονοκοντυλιά ότι ο ίδιος έχει καλέσει την Κομισιόν να παρέμβει για να αναγνωρίσει η Ελλάδα τα πιστοποιητικά των κολεγίων, τα οποία ο Αλ. Αλαβάνος χαρακτήριζε τότε «πανεπιστημιακούς τίτλους αλλοδαπής»! Η Κομισιόν απλά ...έκανε ό,τι ζητούσε ο Αλαβάνος!
Οπως τότε, έτσι και τώρα ο Αλ. Αλαβάνος αποκαλύπτει ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα προσηλωμένος στις αρχές και τις πολιτικές της ΕΕ. Ετσι, μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που επιβάλλει την αναγνώριση των πιστοποιητικών των ΚΕΣ, ο Αλ. Αλαβάνος σημειώνει ότι το μόνο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για να τηρήσει το Σύνταγμα είναι να ...τα κλείσει.
Πού να τολμήσει να μιλήσει για απειθαρχία και ανυπακοή ο προσκυνητής των Βρυξελλών... Κοροϊδεύει όμως ακόμα και με αυτό το αίτημα, αφ' ενός γιατί δεν τάσσεται ενάντια στην ιδιωτική εκπαίδευση γενικά, αλλά μόνο στα κολέγια που λειτουργούν με το σύστημα της δικαιόχρησης και αφ' ετέρου γιατί χωρίς πολιτική ρήξης και ανατροπής, χωρίς ξεκάθαρη στάση απειθαρχίας και ανυπακοής στην ΕΕ και τους νόμους του κεφαλαίου, πώς ζητάς να κλείσουν οι επιχειρήσεις;
... και δημόσια παιδεία με «εξαιρέσεις»
Οσο για την ουσία της πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην παιδεία, είναι αποκαλυπτική η ανακοίνωση της θεματικής επιτροπής παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ: «Καμία επιχειρηματική δραστηριότητα αντίθετη με το άρθρο 16 του Συντάγματος»! Δηλαδή, πέρα από την τυπική ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ο ΣΥΝ συμφωνεί με τα ιδιωτικά σχολεία, τα φροντιστήρια και κάθε είδους ιδιωτικά εκπαιδευτήρια σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οπως φαίνεται όμως, συμφωνεί και με την επιχειρηματική λειτουργία των κατ' όνομα «δημόσιων» πανεπιστημίων, την ανταποδοτικότητα, την έρευνα που παραγγέλνεται από επιχειρήσεις, το να δίνονται πλευρές της λειτουργίας των ιδρυμάτων σε ιδιώτες, το να γίνονται τα ίδια τα πανεπιστήμια επιχειρηματίες...
Συμφωνεί δηλαδή με την ουσιαστική ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της παιδείας και κρατάει απλά τους τίτλους του ...Συντάγματος! Γι' αυτό και προφανώς σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης, η επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμενη στην «προσπάθεια για εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης» την εντοπίζει αποκλειστικά και μόνο στην προσπάθεια για αναθεώρηση του άρθρου 16. Ο νόμος - πλαίσιο, η «αξιολόγηση», τα μεταπτυχιακά με δίδακτρα κλπ. προφανώς για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλευρές της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης...
Συνταιριάζουν στον ευρωμονόδρομο
Σχολιάζοντας ο εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ. τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για την Οικονομία, δήλωσε: «Αντιγραφή μήτηρ πάσης μαθήσεως αποδεικνύεται η πρόταση ΠΑΣΟΚ για πάγωμα δανείων αφού εδώ και καιρό ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. πρότεινε το παραπάνω μέτρο». Ακολούθως, σχολιάζοντας τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες, είπε: «Χαιρόμαστε, που μετά το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και ετεροχρονισμένα, υιοθετεί τις προτάσεις μας για τις τράπεζες και την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης». Κόμματα του ευρωμονόδρομου, με κάποιες διαφορές, αλλά και σαφή την πίστη στο Μάαστριχτ, την Ενωση του μεγάλου κεφαλαίου, πώς να μη συνταιριάζουν στα βασικά;
Ο ρόλος των εργοδοτικών
Η ανοιχτή στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ στην απόφαση της κυβέρνησης να φιλοδωρήσει με ζεστό χρήμα τις τράπεζες, αλλά και τα καμώματα συνδικαλιστών της συναίνεσης σε κλάδους και επιχειρήσεις, όπου με μεγαλύτερη ένταση οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο των καπιταλιστικών αδιεξόδων, είναι ενδεικτικά του «αναβαθμισμένου» ρόλου που έχει επωμιστεί ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, καθώς η οικονομική κρίση εκδηλώνεται και βαθαίνει. Ολοένα και πιο καθαρά καταδεικνύεται ότι οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, τόσο στη ΓΣΕΕ, όσο και σε κλαδικές Ομοσπονδίες, συμμετέχουν ενεργά στην επιχείρηση που έχει στηθεί από το κεφάλαιο και τα κόμματά του να καταστήσουν τους εργαζόμενους συνένοχους στην καπιταλιστική κρίση, ώστε να πληρώσουν αδιαμαρτύρητα το κόστος για την επανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί η τακτική τους. Τα ίδια έκαναν και την περίοδο που η μεγαλοεργοδοσία απομυζούσε τεράστια υπεραξία από το βάθεμα της εκμετάλλευσης. Τα ίδια κάνουν και τώρα, που δυσκολεύεται να αναπαράγει αποδοτικά τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά της. Οταν, για παράδειγμα, η ΕΕ και οι ντόπιες κυβερνήσεις συναποφάσιζαν την απελευθέρωση τομέων στρατηγικής σημασίας, προκειμένου να βρουν οι πολυεθνικές νέο πεδίο υπερκερδοφόρας δράσης, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες παζάρευαν του όρους της απελευθέρωσης, παρέχοντας στρατηγική στήριξη στο κεφάλαιο. Οπως η πλειοψηφία της ΟΜΕ-ΟΤΕ με την κατάπτυστη συμφωνία της εθελούσιας εξόδου, που υπονόμευσε τα δικαιώματα των υπόλοιπων εργαζομένων. Τα ίδια με την «Ολυμπιακή», που έβαζαν πλάτη στο ξεπούλημά της. Οταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταργούσαν το 8ωρο, αύξαναν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και χτυπούσαν κάθε εργασιακό δικαίωμα, προκειμένου να μεγαλώσει ο βαθμός της εκμετάλλευσης, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες «τουφεκούσαν» για την τιμή των όπλων, χωρίς να αμφισβητούν τη στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου.
Οι ίδιες πλειοψηφίες καλούν σήμερα τους εργαζόμενους να δεχτούν νέες απώλειες στα δικαιώματά τους, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση. Είναι χαρακτηριστική η προτροπή συνδικαλιστή της πλειοψηφίας στην «Ιντρακόμ» προς τους συναδέλφους του να δεχτούν να παρακρατηθεί μέρος από το μισθό τους, προκειμένου η εργοδοσία να παρατείνει για 6 μήνες την απασχόληση των δεκάδων εργαζομένων, που σκοπεύει να απολύσει στο όνομα της κρίσης. Αυτή η αντίληψη απέναντι στην καπιταλιστική κρίση χαρακτηρίζει το σύνολο του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτές οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες συνειδητά δεν έκαναν τίποτα, και δε θα μπορούσαν να κάνουν, για να προετοιμάσουν τους εργαζόμενους, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε να απαντήσουν με επιθετικό τρόπο στην όξυνση της επίθεσης της πλουτοκρατίας.
Αυτό το σοβαρό καθήκον πέφτει διαχρονικά στις πλάτες των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων. Το ΠΑΜΕ, μαζί και οι κομμουνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του αναδεικνύουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και δείχνουν τον αντίπαλο που δημιούργησε την προηγούμενη και θα γεννήσει την επόμενη κρίση. Με αιτήματα και στόχους πάλης επιθετικούς, το ταξικό κίνημα μάχεται για να θωρακίσει τους εργαζόμενους απέναντι στις συνέπειες της κρίσης. Απαιτεί και παλεύει, το μάρμαρο να το πληρώσουν οι εργοδότες από τα αμύθητα κέρδη που έχουν συσσωρεύσει όλο το προηγούμενο διάστημα. Να παρθούν μέτρα για την ουσιαστική προστασία των ανέργων, για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος με κατάργηση του ΦΠΑ και των διοδίων. Να διασφαλιστούν με ευθύνη του κράτους και στο σύνολό τους τα αποθεματικά των Ταμείων. Μ' αυτά και άλλα αιτήματα δίνει τη μάχη ενάντια στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Feeds
