Ο Μασούντ ήταν 20 χρόνων. Πριν δυο χρόνια ζούσε στο χωριό του, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κανταχάρ, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν. Οι γονείς του πάλευαν να ζήσουν τον ίδιο και τα τέσσερα αδέρφια του. Τα μέσα πενιχρά. Η εξαθλίωση απόλυτη. Συχνά η οικογένεια μετακινούνταν στο Πακιστάν σε στρατόπεδα προσφύγων. Αλλοτε για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς των πολεμικών αεροπλάνων των ΗΠΑ, όπως το 2001, αλλά και από τις συγκρούσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ηταν ο πρώτος αδερφός. Μεγάλη η ευθύνη του, στάθηκε στο πλευρό των γονιών του, δουλεύοντας για να ζήσουν τα υπόλοιπα παιδιά.

Ηταν και ο πρώτος που έπρεπε να φύγει για μια καλύτερη τύχη. Για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένειά του. Μάζεψε από τους συγγενείς του ό,τι μπόρεσε και μαζί με άλλους πέρασε στο Ιράν. Εμεινε πολλούς μήνες εκεί προσπαθώντας να επιβιώσει. «Ονειρο» δικό του και πολλών συμπατριωτών του η φυγή προς τις χώρες της Ευρώπης. Τη «Γη της Επαγγελίας», όπου δε θα είχε πόλεμο και θα μπορούσε να εργαστεί. Πίσω η οικογένειά του περίμενε. Κατόρθωσε με άλλους να «περάσει» στην Τουρκία. Οι δουλέμποροι που κάναν τη μεταφορά ζήταγαν χρήματα. Εδινε ό,τι μπορούσε. Αρχές του 2007 έφτασε στα παράλια. Πολλές φορές καθόταν στην ακτή βρέχοντας τα πόδια του στη θάλασσα. Κοίταγε απέναντι από το ελληνικό νησί τα φώτα των χωριών. Γι' αυτόν ήταν τα φώτα της ελπίδας. Δούλευε όπου μπορούσε. Χαμαλοδουλιές για να μαζέψει λεφτά να πληρώσει τους μεταφορείς. Στο τέλος του χειμώνα μαζεύτηκαν οκτώ άτομα. Ο δουλέμπορος τους έβαλε σε μια φουσκωτή βάρκα. Ηταν νύχτα, όταν ξεκίνησαν για τα ελληνικά παράλια. Στη βάρκα εκτός από έξι συμπατριώτες του ήταν και δυο Ιρακινοί. Η βάρκα των δουλεμπόρων ρυμουλκούσε το φουσκωτό προς τα ελληνικά χωρικά ύδατα.

Καταμεσής στο πέλαγος ο καιρός είχε αλλάξει. Δυνατός ο αέρας, ψηλά τα κύματα χτυπούσαν το καρυδότσουφλο που οι οκτώ άνδρες προσπαθούσαν να το κουμαντάρουν με δυο κουπιά. Από μακριά φάνηκε ο προβολέας ενός μεγαλύτερου σκάφους. Οι δουλέμποροι κόψανε το παλαμάρι που τους ρυμουλκούσε και τους εγκατέλειψαν. Το μεγάλο σκάφος πλησίασε κάνοντας βόλτες γύρω τους εφαρμόζοντας «τακτικές αποτροπής». Τα κύματα κουκούλωναν το φουσκωτό. Τα χέρια πάλευαν να το κρατήσουν άδειο. Μάταιος κόπος. Η «τακτική της αποτροπής» συνεχιζόταν. Αρχισαν να φωνάζουν προς το σκάφος. Στα παστούν, στα αραβικά. Η «τακτική αποτροπής» εξακολουθούσε. Τα κύματα αναποδογύρισαν τη βάρκα. Οι άνδρες πιάστηκαν από αυτήν. Το μεγάλο σκάφος έφυγε. Το νερό ήταν κρύο. Ο Μασούντ με όση δύναμη είχε κρατούνταν στη ζωή. Η αγωνία άρχισε να τον κυριεύει. Πέρασε αρκετή ώρα. Ενας - ένας οι άνδρες χάνονταν στη θάλασσα. Δεν ένιωθε τα πόδια του. Κάποια στιγμή ήρθαν στο μυαλό του οι δικοί του. Τα δάκρυά του, αλμυρά, ανακατεύονταν με την αλμύρα της θάλασσας. Το σκοτάδι που επικρατούσε γύρω του έγινε ένα με το σκοτάδι του θανάτου. Η θάλασσα αργά τον αγκάλιασε και τον παρέσυρε μακριά από τη «Γη της Επαγγελίας».

Ο Μασούντ δε βρέθηκε. Δεν καταγράφηκε, όπως 120 μετανάστες και πρόσφυγες που το 2007 πνίγηκαν στο Αιγαίο στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ελλάδα. Το κορμί του, όπως πολλών άλλων έμεινε στη θάλασσα.