Οταν διαβάζεις τις Θέσεις δεν διαβάζεις απλώς ένα πολιτικό κείμενο. Αν σταθεί κανείς λίγο πιο προσεκτικά θα καταλάβει ότι δεν δείχνουν μόνο το παρόν αλλά και το πώς φτάσαμε ως εδώ. Εχουμε ζήσει κρίσεις, περιόδους αβεβαιότητας, υποσχέσεις κ.λπ. Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τη θεωρία από την πράξη. Το κείμενο μιλάει για πραγματικές ανάγκες, για την καθημερινότητα που δεν χωρά σε αφηρημένες διακηρύξεις και προεκλογικά συνθήματα.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κουραστεί με την πολιτική. Δεν φταίει μόνο η απογοήτευση, φταίει και η αίσθηση ότι όλα είναι ήδη αποφασισμένα. Οι θέσεις μάς θυμίζουν κάτι βασικό, ότι η κοινωνία δεν είναι ένα στατικό πράγμα, είναι οι άνθρωποι. Και αν αυτοί οι άνθρωποι σηκωθούν, οργανωθούν, συζητήσουν, τότε μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Το κόμμα δεν μιλά για εύκολες λύσεις αλλά για συνειδητοποίηση. Για να καταλάβουμε ότι πίσω από κάθε «δεν γίνεται αλλιώς» υπάρχει μια επιλογή που εξυπηρετεί κάποιους. Στο κείμενο δεν ζητείται απλώς να διαμαρτυρηθείς, ζητούν να κατανοήσεις. Να δεις πώς λειτουργεί το σύστημα, γιατί η αδικία επαναλαμβάνεται, γιατί το άγχος και η ανασφάλεια έγιναν φυσιολογικά. Αυτό μας αγγίζει βαθιά γιατί έχουμε δουλέψει, δουλεύουμε, νοικιάζουμε σπίτια με δυσκολία ή έχουμε νιώσει ότι το μέλλον εξαρτάται από αποφάσεις που παίρνονται αλλού. Και εδώ έρχεται η ώρα για δράση. Γιατί όλοι λέμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει αλλά λίγοι κάνουμε το βήμα. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο μόνος σου, σύμφωνα με τις θέσεις, αρκεί να σταθείς δίπλα σε άλλους που σκέφτονται το ίδιο. Να συζητάμε, να συμμετέχουμε, να προσφέρουμε, να μη μένουμε θεατές. Η αλλαγή δεν θα έρθει ξαφνικά αλλά από μικρές αποφάσεις που δημιουργούν νέες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή είναι η πιο αυθεντική μορφή επανάστασης. Οι Θέσεις θέλουν να δείξουν ότι η απογοήτευση δεν είναι αδυναμία αλλά αποτέλεσμα συνθηκών που οι άνθρωποι δεν επέλεξαν. Αντίδραση, οργανωμένη ή όχι, σημαίνει αναζήτηση.

Εχουμε μάθει να μην πιστεύουμε εύκολα. Αλλά έχουμε την εμπειρία να αναγνωρίζουμε πότε κάτι έχει αλήθεια μέσα του. Οι θέσεις δεν είναι κείμενο για ηγέτες, είναι μια πρόσκληση να δεις τον εαυτό σου χωρίς φόβο. Να αναρωτηθείς τι αξίζει, τι σε κρατά πίσω, τι θα άξιζε να παλέψεις. Μπορεί να μην ταυτίζομαι με όλα, αλλά μέσα από τα ερωτήματα που θέτουν μπορείς να βρεις κάτι που μιλά για μας. Τίποτα δεν αλλάζει αν μένουμε στα λόγια. Και τίποτα δεν αλλάζει αν περιμένουμε κάποιον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα. Οι θέσεις είναι στην ουσία τους ένα κάλεσμα να ξαναδούμε τι σημαίνει συλλογικότητα, ευθύνη, τι σημαίνει να μην παραιτείσαι. Γιατί το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα είναι να νοιάζεσαι. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανθρώπινο μήνυμα του κειμένου, η αδικία δεν είναι φυσικός νόμος, είναι επιλογή. Και αν μπορούμε να τη συντηρούμε μπορούμε και να την ανατρέψουμε. Αρκεί να πιστέψουμε ξανά όχι στα μεγάλα λόγια αλλά στον εαυτό μας και στους άλλους γύρω μας. Εκεί ξεκινά η αληθινή πολιτική, όχι στα έδρανα, αλλά στις ζωές που επιμένουν να ελπίζουν.

Με εκτίμηση

Εύχομαι καλή επιτυχία στο Συνέδριο και επαυξάνω στη συμφωνία μου με τις Θέσεις.

Ο Ιδεαλισμός (Θέσεις σελ. 48 & 74), συνεπώς και ο Μεταμοντερνισμός θα βρουν μπροστά τους ιδεολογικό μέτωπο, όταν χτυπήσουμε τον εμπειρισμό, ξεπερασμένες και εξίσου ιδεαλιστικές αντιλήψεις υπεράσπισης του γάμου, της πυρηνικής οικογένειας και απόψεις βιολογικού αναγωγισμού, κόντρα στον διαλεκτικό υλισμό.

Ιδεολογικά, αντιφάσκουμε, όταν από τη μία δηλώνουμε μη συμφωνία με τον απαρχαιωμένο θεσμό του γάμου, αλλά από την άλλη υπερασπιζόμαστε τη δήθεν αιτία γέννησής του ως δήθεν θεσμού προστασίας του τέκνου (βλέπε «Ριζοσπάστης» 20.01.2024 και 17.02.2024: «Η οικογένεια, ως μορφή κοινωνικής συμβίωσης, έχει στη βάση της την αναπαραγωγή του είδους», όπου υιοθετείται μια εχθρική αρχή ως προς την ιδεολογία μας).

Η οικογένεια εξελίχθηκε σε μονογαμική για τη γυναίκα, γιατί ο άνδρας ιδιοκτήτης έπρεπε να είναι σίγουρος για τους κληρονόμους του. Αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία του γάμου και της πυρηνικής οικογένειας με βάση τους Μαρξ-Ενγκελς και όχι η αναπαραγωγή του είδους. Με βάση τον ιστορικό υλισμό αυτό που καθορίζει την οικογένεια δεν είναι κάποια «βιολογική βάση», αλλά οι συγκεκριμένες υλικές συνθήκες, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η οικονομική οργάνωση της κοινωνίας.

Πρέπει το Κόμμα μας να δει την εξέλιξη των κοινωνικών σχέσεων, την ανάπτυξη και ανάδειξη της γονεϊκότητας, τα χαρακτηριστικά της παλιά και νέα, όχι σε αντιπαράθεση με τη μητρότητα ή την πατρότητα, αλλά ως διαλεκτική ενότητα με αυτές τις μορφές γονεϊκότητας. Εξάλλου, ρόλος του ΚΚ δεν είναι απλώς να αναλύει, ούτε φυσικά να υπερασπίζεται τις υπάρχουσες κάθε φορά κοινωνικές σχέσεις. Στον σοσιαλισμό, η Κοινωνία θα έχει αυξημένο ρόλο στην ανατροφή των τέκνων.

Εντόπιζε η Κολοντάι στο «Κομμουνισμός και Οικογένεια»: «Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να μας τρομάζει το γεγονός ότι η οικογένεια τροποποιείται, ότι λίγο - λίγο τα υπολείμματα από το παρελθόν, που έχουν ξεπεραστεί, καταργούνται, και ότι νέες σχέσεις εισάγονται ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα... Η οικογένεια με την τωρινή της μορφή είναι επίσης μια από τις κληρονομιές του παρελθόντος...».

Η κοινωνική κίνηση της ύλης είναι μια ανώτερη μορφή κίνησης, που ως τέτοια όμως εμπεριέχει και τη βιολογική κίνηση ως κατώτερη μορφή (βλ. και ΚΟΜΕΠ 4-5/2006). Η βιολογική κίνηση δεν αποτελεί το καθοριστικό, αρχικό και τελικό. Εμπεριέχεται, ως κατώτερη μορφή εντός της κοινωνικής κίνησης.

Ο άνθρωπος και οι κοινωνικές του σχέσεις δεν αποτελούν μια μηχανιστική αναπαράσταση της σχέσης βάσης - εποικοδομήματος. Οι «βιοκοινωνικές» σχέσεις που αναφέρουμε δεν είναι ούτε άθροισμα, ούτε κοινωνικά στοιχεία χτισμένα πάνω σε μια δοσμένη βιολογική αντικειμενικότητα - ιερότητα. Αποτελούν καταφανές παράδειγμα της ενότητας και πάλης των αντιθέτων, όπου το βιολογικό με το κοινωνικό συγκεράζονται σε μια αντιφατική σχέση παράγοντας νέες ποιότητες. Οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι απλές προεκτάσεις της βιολογίας των ανθρώπων. Μάλιστα, «βιοκοινωνική» δεν είναι μόνο η σχέση μητέρας - πατέρα, μητέρας - παιδιού κ.λπ. Είναι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, έτσι και η γονεϊκότητα. Εκ μίας εσφαλμένης επιμονής κι υπερβολής, φτάνει ν' αναφέρει η απόφαση της ΚΕ ότι «χωρίς τη σχέση μητρότητας-πατρότητας, το ανθρώπινο είδος δεν αναπαράγεται»!

Στην απόφαση της ΚΕ (26/1/2024) αναφέρεται: «Η έννοια της διπλής ομόφυλης γονεϊκότητας στην ουσία αποκόπτει την έννοια της γονικής ευθύνης από την αντικειμενική κοινωνική και βιολογική βάση της», όπου αναπαράγουμε ένα μοντέλο βιολογικού αναγωγισμού, με βάση το οποίο υπάρχει: 1. Η δήθεν αναλλοίωτη βιολογική βάση 2. Πάνω στην οποία χτίζεται ήδη προκαθορισμένα από τη βιολογία η κοινωνική βάση της μητρότητας - πατρότητας και 3. Πάνω σε αυτά βασίζεται η γονική ευθύνη. Μόνο που αυτό αποτελεί μηχανιστική ανάλυση, βλέποντας τον άνθρωπο πυραμιδικά, με δοσμένη βάση και άρα μία κάποια προκαθορισμένη κοινωνικο-βιολογική εξέλιξη. Το ορθό θα ήταν να κατακεραυνώνουμε τον γενετικό ντετερμινισμό, τις θεωρίες κοινωνιοβιολογίας και βιολογισμού.

Οι έννοιες της «μητρότητας» και της «πατρότητας» είναι συνδεδεμένες με τη μορφή που ο οικογενειακός δεσμός παίρνει σε κάθε κοινωνία. Διότι π.χ. υπήρχαν κοινωνίες που ο «πατέρας» δεν υπήρχε (με την έννοια του κοινωνικού ρόλου στην ανατροφή). Το Κόμμα μας ταυτίζει με αντιδιαλεκτική απολυτότητα την γονεϊκή σχέση και γονική μέριμνα με τη βιολογική σχέση της τεκνοποίησης. Κι αυτό τη στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες ή έχουν υιοθετηθεί και μεγαλώνουν με μη βιολογικούς γονείς και δεν έχουν καμία σχέση με την διαδικασία της τεκνοποίησης.

Επιπλέον, η καταφυγή από μέρους του ΚΚΕ σε άρθρα αστών πολιτικών (Οδ. Βουδούρης, Πασόκ, 902), με αντιδιαλεκτικές αντιλήψεις, δεν προστατεύει το Κόμμα μας. Τούτο, φοβάμαι προκύπτει και από τη δημοσίευση του βιβλίου «Σεξουαλικότητα και Επανάσταση» (Χόλιτσερ), που βρίθει ανακριβειών, είναι εχθρικό στη στρατηγική μας ως ΚΚ (θεωρία σταδίων), περιέχει ανορθολογικές προσεγγίσεις της ομοφυλοφιλίας (βλ. πειράματα με ποντίκια) ξεπερασμένες αντιλήψεις (περί σχολείων αρρένων και θηλέων ως αίτιο) και καμία αναφορά στην γυναικεία ομοφυλοφιλία.

Παράλληλα, πρόχειρες προσεγγίσεις μας, που αναλύουν το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας ως οφειλόμενο σε «άτσαλη είσοδο της γυναίκας στον κόσμο της δουλειάς» ή σε «άγχος και ερωτικές απογοητεύσεις», είναι βαθιά λανθασμένες και εμπειρίστικες όσο και οι αναλύσεις του Χόλιτσερ για ομοφυλοφιλία που δήθεν «μαθαίνεται» και «ξεμαθαίνεται». Πλην τούτων εκθέτουν το Κόμμα μας, ανοίγουν δρόμους να επιτεθεί ο ταξικός αντίπαλος. Δυστυχώς, η παλιά και ανορθολογική άποψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια «αστική παρέκκλιση», ένα λάθος που θα... «διορθωθεί» στο σοσιαλισμό, ακόμη διατρέχει τη σκέψη μελών μας και πρέπει να δούμε το ζήτημα αυτοκριτικά με θάρρος και επαναστατική διάθεση,

Περιέχουμε σε αναλύσεις μας, παρά τις επανειλημμένες διαψεύσεις από τη ζωή και την επιστήμη, αιτιολογήσεις «ανάπτυξης» ομοφυλοφιλίας πχ. λόγω πολέμου και απουσίας αντρών ή συμπαρουσίας αντρών στα μέτωπα (ΚΟΜΕΠ 3/2015), ή ότι οι άνθρωποι «επιλέγουν» δήθεν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και την ομοφυλοφιλία ως σύμπτωμα βασιζόμενο σε «χρόνια κοινωνικά προβλήματα» (αμφότερα «Ριζοσπάστης» 20.12.2015). Τα φαινόμενα στα οποία αποδίδουμε συνεχώς το ζήτημα εξαλείφονται μέσα στα χρόνια ή στους αιώνες.

Σε κάθε περίπτωση, δεν συμβάλλαμε σε μία λύση μιας σειράς ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι εργαζόμενοι, την ώρα που η νομική σύμβαση του γάμου αξιοποιείται από πολλές μορφές ετερόφυλων ζευγαριών, και κομμουνιστών, ασχέτου ηλικίας, ασχέτως δυνατότητας ή θέλησης τεκνοποίησης για άλλους νομικούς, ηθικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς λόγους. Την ώρα που, παράλληλα, όλα τα αποτελέσματα ερευνών για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των τέκνων που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς διαψεύδουν τις πιθανολογήσεις μας.

Οπως, όμως ορθά βλέπουμε τον άνθρωπο ως βιοκοινωνικό ον, έτσι ομοίως και ο ομόφυλος προσανατολισμός βασίζεται σε μία βιοκοινωνική ανάπτυξη που τον καθορίζει ως τέτοιο.

Συντροφικά

Η θέση για την Κίνα (Πρώτο κεφάλαιο, Α', 2) δεν είναι αντικειμενική. Η Κίνα σήμερα έχει ισχυρό σοσιαλιστικό αποτύπωμα, στην εσωτερική και στη διεθνή της πολιτική. Οι ανισότητες μειώνονται τα τελευταία χρόνια, η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν άλματα. Στη χώρα διεξάγεται έντονη, σημαντική και δημοκρατική συζήτηση για όλα τα ζητήματα. Η διεθνής παρουσία της ΛΔΚ συμβάλλει στην τοπική ανάπτυξη πολλών λαών και στην οργανωμένη αντιπαράθεση στον αμερικανικό και δυτικό ιμπεριαλισμό. Η Κίνα αποδεικνύει την ανωτερότητα της κρατικής οικονομίας στην επιστημονική και τεχνική ανάπτυξη και στην οικολογική πρόοδο. Η κινεζική σοσιαλιστική επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη και χρειάζεται την υποστήριξή μας. Οι υπαναχωρήσεις και οι συμβιβασμοί ασφαλώς είναι υπαρκτοί και θα πρέπει να εντοπίζονται με ειλικρίνεια. Είναι λάθος όμως να υποτιμάμε το εχθρικό περιβάλλον στο οποίο οικοδομείται ο σοσιαλισμός στην Κίνα, αλλά και τη πολύτιμη συμβολή της ΛΔΚ στη χειραφέτηση των λαών, στην ειρήνη και στην ιδεολογική ενίσχυση των σοσιαλιστικών ιδεών στον σημερινό κόσμο.

Σε μια προσπάθεια να συμβάλω στον προβληματισμό των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο ζητήματα από την πείρα της ΤΟ Εύβοιας.

1. Η προβολή του σοσιαλισμού ως ριζικά εναλλακτική διέξοδος και όχι ως ένα καλύτερο σχέδιο.

Τα προηγούμενα χρόνια, αξιοποιώντας τις επεξεργασίες του Κόμματος, πραγματοποιήσαμε μια σειρά θεματικές εκδηλώσεις όπου προβάλαμε τις θέσεις μας για μια σειρά μέτωπα πάλης, και στις εκδηλώσεις αυτές έγινε σημαντική προσπάθεια να αναδειχθεί η ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Διαδικασία που συνέβαλε στην απάντηση των αστικών ιδεολογημάτων και επιχειρημάτων στην πολιτικοποίηση της πάλης, στο να δένεται σε έναν βαθμό με την προοπτική η καθημερινή διαπάλη.

Παρά την ανάγκη αυτή η δουλειά να συνεχιστεί και για άλλα ζητήματα, αναδεικνύονται και τα όριά της! Η εξειδίκευση της θέσης σε ένα μέτωπο, όσο αναγκαία και να είναι, δεν μπορεί από μόνη της να δώσει όλο το περιεχόμενο του τι είναι ο σοσιαλισμός: Την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό ως σχέση παραγωγής και όχι ως καλύτερο σχέδιο, το εργατικό κράτος, τον ρόλο της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κόμματος.

Για παράδειγμα, η θέση μας για την Ενέργεια, την Υγεία και τα άλλα μέτωπα, όσο καλά και να δοθεί, δεν μπορεί να πείσει κανέναν για το δίκιο του σκοπού μας, για την ανάγκη να στρατευτεί και να παλέψει για τον σοσιαλισμό. Απαιτείται αυτοτελής δουλειά για το περιεχόμενο της πάλης μας, τον σκοπό μας.

Αυτή η συζήτηση είναι σήμερα πιο ώριμο από ποτέ να ανοίξει μαζικά. Αυτό δείχνει ο προβληματισμός εργαζομένων για το «πού πάει η κατάσταση», αλλά και η διάθεση να ακούσουν τι έχει να πει το Κόμμα.

Βέβαια, τις απαιτήσεις αυτής της συζήτησης τις είδαμε στην οργάνωση των μαθημάτων με οπαδούς, τις βλέπουμε τώρα στο μάθημα «Ο δρόμος της ανατροπής» στις ΚΟΒ.

Είναι καθοδηγητική ευθύνη καταρχήν να δοθεί χρόνος στην αυτοτελή συζήτηση για την πρότασή μας, ιδιαίτερα με τις περιπτώσεις για στρατολογία, αλλά και να δεθεί η συζήτηση με τα καθημερινά τρέχοντα καθήκοντα της διαπάλης, όπως για παράδειγμα με τη συζήτηση για την εφαρμογή του 13ωρου. Ετσι μπορούμε να απαντήσουμε με προοπτική στο «ψηφίστηκε, τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;», ερώτημα που πολλές φορές δεν εκφράζει διάθεση αποστράτευσης, αλλά διερεύνηση διεξόδου από την καθημερινή ασφυκτική κατάσταση.

2. Για την καθοδήγηση των ΚΟΒ.

Τα βήματα που έχουν γίνει στην τακτική μηνιάτικη συνεδρίαση των ΚΟΒ είναι βασική προϋπόθεση για να ανέβει και η ποιότητα της λειτουργίας τους.

Αυτό όμως δεν αρκεί. Υπάρχει η αρνητική πείρα της μετατροπής της συνεδρίασης της ΚΟΒ σε καθηκοντολόγιο με παράθεση ημερομηνιών. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος ώστε η ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση στον χώρο ευθύνης να γίνεται αγγαρεία και να συμβάλλει στην αποστράτευση.

Αντίθετα, η ιδεολογικοπολιτική στήριξη της ΚΟΒ με επιχειρήματα, με επεξεργασία της διαπάλης για το ζήτημα που καλείται να ανοίξει, με σύνδεση του συγκεκριμένου μετώπου με το συνολικότερο σχέδιο για τη συσπείρωση δυνάμεων στο Κόμμα, τη στρατολογία και την ανασύνταξη του κινήματος, μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις, να συμβάλει στη στράτευση κομματικών μελών και περίγυρου.

Για παράδειγμα, η μάχη για το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας δόθηκε με αυτόν τον τρόπο. Με την εισήγηση της ΤΕ συνεδρίασαν όλες οι ΚΟΒ, τέθηκαν οι στόχοι μας στο Εργατικό Κέντρο και στο κίνημα και προσδιορίστηκαν τα συγκεκριμένα καθήκοντα ανά ΚΟΒ και ανά κομματικό μέλος, ανεξάρτητα αν είναι εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ή όχι.

Η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση στην ΚΟΒ είναι ακόμα προϋπόθεση ώστε να μην αποσπάται η καθημερινή δουλειά από τον στρατηγικό μας στόχο, να μη συνδικαλιστικοποιείται η πολιτική επιρροή του Κόμματος.

Για παράδειγμα, δίνουμε αυτήν την περίοδο τη μάχη για τη μη υποβάθμιση των Νοσοκομείων Καρύστου και Κύμης μέσω της συγχώνευσης των Οργανισμών τους με αυτού της Χαλκίδας. Αν, με ευθύνη του Κόμματος, παράλληλα με την οργάνωση του κινήματος και τις μαζικές κινητοποιήσεις δεν αντιπαραθέσουμε στα σχέδια της κυβέρνησης τη δυνατότητα και αναγκαιότητα της αλλαγής τάξης στην εξουσία για να βρει ο λαός την υγεία του, τότε δεν θα βοηθήσουμε ώστε ο κόσμος που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις να ριζοσπαστικοποιεί τη σκέψη του, να προσεγγίζουν οι πιο πρωτοπόροι, ιδιαίτερα από τον χώρο των υγειονομικών, τη στρατηγική του Κόμματος.

Φυσικά, για να γίνει αυτό χρειάζεται η αποφασιστική στήριξη του Γραμματέα και του Γραφείου της ΚΟΒ.

Ορισμένες φορές πάνω στον όγκο των καθηκόντων μπορεί να παραλείψουμε τις σταθερή συνεργασία με τον Γραμματέα της ΚΟΒ, ή να κάνει το μέλος του ΤΓ την εισήγηση στην ΚΟΒ, λες και δεν έχει Γραμματέα. Είναι επιβεβαιωμένο ότι αυτό μακροπρόθεσμα δεν λύνει τίποτα. Αν ο Γραμματέας της ΚΟΒ δεν στηριχθεί με την πολιτική συζήτηση, με τη μέθοδο δουλειάς ώστε να κάνει συνεργασίες με τα μέλη, να αντιμετωπίσει ο ίδιος ζητήματα και ερωτήματα, να προσπαθήσει να δώσει λύση, να κάνει σύσκεψη με οπαδούς, να επανέλθει για συζήτηση για τις δυσκολίες που συνάντησε, δεν πρόκειται να ανταποκριθεί ποτέ στον ρόλο του.

Επίσης διαμορφώνεται μια πείρα για την ανάγκη πιο συλλογικής δουλειάς των στελεχών σε μια περιοχή. Στη Χαλκίδα τον τελευταίο περίπου έναν χρόνο λειτουργούμε επιτελείο Γραμματέων των εδαφικών ΚΟΒ, το οποίο συνεδριάζει σχεδόν κάθε βδομάδα.

Καταρχάς, έχει βοηθήσει στην εξειδίκευση του σχεδίου του ΤΓ στην πόλη της Χαλκίδας και ανά ΚΟΒ. Επίσης έχει συμβάλει στην άμεση συζήτηση όσων θεμάτων συζητιούνται στο ΤΓ να φτάνουν στους Γραμματείς, καθώς και σε έναν βαθμό στην ανταλλαγή πείρας. Φυσικά, το επιτελείο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ατομική συνεργασία από τον κάθε Γραμματέα.

Το επόμενο διάστημα χρειάζεται καλύτερα να δούμε τη συζήτηση θεμάτων, την οργάνωση δουλειάς που δεν αφορά ξεχωριστά κάθε ΚΟΒ (π.χ. η παρέμβασή μας στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης). Χρειάζεται επίσης να δούμε στο πλαίσιο του επιτελείου τον καταμερισμό καθηκόντων για μια σειρά μετώπων πάλης, ώστε να οργανωθεί καλύτερα η παρέμβασή μας με στόχο τα πιο άμεσα αποτελέσματα στην οικοδόμηση και στη στρατολογία, στη διεύρυνση του περίγυρου, στην καθοδήγηση φορέων και στην παρέμβαση για λαϊκά προβλήματα.

Συμφωνώ με τις θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματός μας.

Το 22ο Συνέδριο μας βρίσκει ακόμα πιο δυνατούς και ικανούς στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Δουλεύουμε ακόμα πιο στοχοπροσηλωμένα με βάση τις αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων και Συνδιασκέψεων, δουλεύοντας στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, στοχεύοντας στην κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη, στους μισθωτούς εργαζόμενους, ιεραρχώντας τους μεγάλους χώρους δουλειάς. Εξειδικεύουμε πολύ καλύτερα την στρατηγική μας ανά κλάδο σε σχέση με παλαιότερα. Για παράδειγμα, για τον κλάδο της Υγείας έχουμε βρει στοιχεία για το εργατικό δυναμικό στα νοσοκομεία, τις εργασιακές σχέσεις, πόσες κενές θέσεις υπάρχουν, ακόμη και πόσα χειρουργεία παραπάνω θα μπορούσαν να γίνονται αν λειτουργούσαν όλες οι χειρουργικές αίθουσες στην Αττική. Εχουμε επεξεργαστεί συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις, ακόμη και για το δικό μας νοσοκομείο (Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών) ξεχωριστά. Ωστόσο, στο επίκεντρο της κουβέντας μας, ενόψει και του Συνεδρίου μας, μπαίνει το πώς θα προχωρήσουμε παραπέρα από αιτήματα και προτάσεις που βάζει ένα συνδικαλιστικό όργανο (σωματείο εργαζομένων νοσοκομείου ή ένωση νοσοκομειακών ιατρών). Αυτό θα πρέπει να απασχολεί την κουβέντα σε μία συνέλευση ΚΟΒ, πώς θα πείσουμε τον συνάδελφο, που βλέπει καθημερινά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα αυτού του οικονομικού συστήματος, για την ανωτερότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας και οικονομίας, για τη μόνη διέξοδο στα αδιέξοδά του, πώς θα αξιοποιήσουμε τα υλικά του Κόμματος για αυτήν την υπόθεση (έκδοση για τη Δημόσια Υγεία στην ΕΣΣΔ, Ημερίδα για Ψυχική Υγεία πριν 2 έτη κ.ά.). Οπως πολύ σωστά επισημαίνεται και στις θέσεις ότι «είναι ανάγκη να ανέβει η λειτουργία των ΚΟΒ με εμπλουτισμό της θεματολογίας, του περιεχομένου της συζήτησης, ώστε να αφορά στο σύνολο της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς στον χώρο ευθύνης τους».

Ακόμη, έχουμε πολλά βήματα να μετρήσουμε στην εξειδίκευση της δουλειάς μας στις γυναίκες. Μας απασχολεί στον χώρο μας, καθώς μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων είναι γυναίκες με νυχτερινά ωράρια ή εφημερίες, μητέρες μικρών παιδιών. Νέες γυναίκες που αναγκάζονται ορισμένες φορές να εργάζονται νυχτερινά ωράρια κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης ή να σκύβουν και να σηκώνουν βαρέως πάσχοντες ασθενείς. Πώς θα απευθυνθούμε σε αυτές τις γυναίκες; Πώς θα τις πείσουμε ότι η πραγματική απελευθέρωσή τους θα έρθει με την κατάργηση της εκμετάλλευσης, με την απελευθέρωση όχι από τον ζυγό του «άντρα και της πατριαρχίας», αλλά από τον ζυγό της αστικής τάξης, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Πώς θα γίνουμε καλύτεροι σε αυτό; Με επεξεργασία αιτημάτων για τις ιδιαίτερες ανάγκες τους μόνο στο συνδικαλιστικό κίνημα; Ισως κάποιες συγκεκριμένες ΚΟΒ, όπως η δική μας, χρειάζονται και ιδιαίτερη βοήθεια από κάποιο Τμήμα ή Βοηθητική Επιτροπή. Πώς θα πείσουμε την νέα εργαζόμενη γυναίκα, που μπορεί να έχει να φροντίσει και τον παππού ή τη γιαγιά στο σπίτι (και αυτό στις πλάτες των γυναικών πέφτει συνήθως, λόγω και της έλλειψης κρατικής πρόνοιας και φροντίδας στους ηλικιωμένους), να παλέψει οργανωμένα για μια κοινωνία που θα είναι πραγματικά ελεύθερη; Μας λένε συχνά στις κουβέντες μας: «δεν έχω χρόνο για τέτοια, έχω τα παιδιά, θα διαλυθεί το σπίτι αν οργανωθώ στο Κόμμα κ.τ.λ.». Την απάντηση να τη δίνουμε εμείς καθημερινά με το παράδειγμά μας, να παλεύουμε ακούραστα και καθημερινά για την υπόθεση της εργατικής τάξης, να γινόμαστε έτσι πρότυπο και πηγή έμπνευσης για τα παιδιά μας. Αυτό να μας δίνει το κίνητρο να συνεχίσουμε, να τους δείξουμε τον τρόπο ζωής και σκέψης μέσα από τη δική μας δράση.

Θεωρώ ότι το κείμενο των θέσεων γενικολογεί πάνω στο θέμα της δουλειάς μας στις γυναίκες, χωρίς να κάνει συγκεκριμένο πώς θα εξειδικεύσουμε τη δουλειά μας στις γυναίκες της εργατικής τάξης, πώς θα εντάξουμε αυτήν τη δουλειά στη γενικότερη δουλειά στο εργατικό κίνημα. Από την άλλη, το κείμενο εντοπίζει τις καθοδηγητικές αδυναμίες και τα ιδεολογικοπολιτικά κενά που υπάρχουν, ειδικά στις νεότερες ηλικιακά κομματικές δυνάμεις, ως προς την πιο βαθιά αφομοίωση της αντίληψής μας για την οικογένεια, το περιεχόμενο της γονικής ευθύνης. Μην ξεχνάμε ότι η αντίληψη που επικρατεί και σίγουρα επηρεάζει και τις γραμμές μας, είναι η ατομική ευθύνη στην ανατροφή της οικογένειας και ότι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ευθύνη των γονέων. Επίσης, η πείρα από τη δουλειά που γίνεται στους Συλλόγους Γυναικών ή στα ΔΣ δεν μεταδίδεται στις ΚΟΒ, δεν έρχεται κάποια τέτοια εικόνα.

Συνεπώς, η βελτίωση της δουλειάς μας απαιτεί βαθύτερη ιδεολογικοπολιτική δουλειά, ανάπτυξη της στρατηγικής μας, της αντίληψής μας για την κοινωνία, καθώς και καλύτερη αφομοίωσή της από τα ίδια τα Κομματικά μέλη.

Συνεχίζουμε ακούραστα μέχρι τη νίκη της εργατικής τάξης!