Η υπόσχεση που είχε δοθεί πέρσι, τηρήθηκε. Το Φεστιβάλ έγραψε και φέτος νέες λαμπρές σελίδες. Η ΚΝΕ τα κατάφερε!

Για τέσσερις μέρες το Πάρκο Τρίτση πλημμύρισε από δεκάδες χιλιάδες λαού, χιλιάδες νέους και νέες...

Για τέσσερις μέρες αυτή η κόκκινη πολιτεία που στήνεται χωρίς χορηγούς, μόνο με το μεράκι, τη σχεδιασμένη εθελοντική δουλειά των μελών και των φίλων του Κόμματος και της ΚΝΕ, κατάφερε και έγινε ένας φιλόξενος τόπος όσων δεν βολεύονται στα στενά όρια αυτού του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, σε όσους αναζητούν διέξοδο στις ελπίδες και τα όνειρά τους!

Το Σάββατο, μέρα κορύφωσης των εκδηλώσεων, αποτυπώθηκε αυτή η δύναμη στη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση στον χώρο του Σαββάτου. Με το βλέμμα στο νέο, κόντρα στο παλιό σύστημα που σαπίζει, με την αισιοδοξία και την αποφασιστικότητα που μας γεμίζει το Φεστιβάλ, με εξεγερτικά τραγούδια και τις σημαίες ψηλά, οι νέοι και οι νέες της ΚΝΕ μπήκαν με τις προσυγκεντρώσεις τους στον χώρο της Κεντρικής Σκηνής, στην πραγματικά τεράστια συγκέντρωση με την οποία κορυφώθηκε το φετινό, 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Ο «Οδηγητής» του Κώστα Βάρναλη έδωσε τον τόνο της έναρξης της μεγάλης συγκέντρωσης και στο βήμα ανεβαίνει ο Θοδωρής Κωτσαντής, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, και μιλάει για τη δυνατότητα για νέα άλματα που ανοίγονται για το ίδιο το Φεστιβάλ και για την ΚΝΕ, που είναι «ένα μαζί».

Στη συνέχεια, στο βήμα ανέβηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, πως το Φεστιβάλ μπορεί να «δίνει διέξοδο στον νέο και την νέα που δεν βολεύονται "με λιγότερο ουρανό". Που βλέπουν ότι μεγαλώνει συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς τελικά ζούμε, γιατί από παντού φανερώνεται πως τα κέρδη των λίγων δεν λογαριάζουν τις ανάγκες των πολλών.

Μπορούμε όμως να τα καταφέρουμε! Με τη σιγουριά και τη γνώση που μας έχει εφοδιάσει η κοσμοθεωρία μας ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο, στάσιμο, όλα αλλάζουν κι έρχεται η ώρα που η σπίθα της αμφισβήτησης μπορεί να γίνει πυρκαγιά.

Και γι' αυτές τις μεγάλες, τις συγκλονιστικές στιγμές, τότε που η σπίθα θα γίνει πυρκαγιά, προετοιμαζόμαστε! Με ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμοι στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον σοσιαλισμό, όπως λέει και το σύνθημα του 22ου Συνεδρίου μας, θα τα καταφέρουμε!».

Αυτή η αποφασιστικότητα αποτυπώθηκε και στο τέλος της συγκέντρωσης, με τις γροθιές υψωμένες στο άκουσμα της «Διεθνούς», ενώ όλη η Κεντρική Σκηνή έλαμψε και φωτίστηκε από δεκάδες καπνογόνα που άναψαν περιμετρικά της.

Το «παρών» έδωσαν οι πρέσβεις της Κούβας Αραμις Φουέντε Ερνάντες και της Παλαιστίνης Yussef Dorkhm. Επίσης ο συνδικαλιστής της USB (Ιταλία) Pier Paolo Leonardi, καθώς και οι εκλεγμένοι με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» δήμαρχοι Καισαριανής, Πετρούπολης, Πάτρας, Ικαρίας, Χαϊδαρίου, η Μάγδα Φύσσα, πλήθος καλλιτεχνών, επιστημόνων, ανθρώπων του πνεύματος.

«Ως τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι...». Και αυτή η κραυγή του παλαιστινιακού λαού ακούστηκε δυνατά στο πάρκο Τρίτση. Από το σημείο συγκέντρωσης των σχολικών ειδών για τα παιδιά της Δυτικής Οχθης και τα μικρά σημειώματα που συνόδευαν αυτή την ελάχιστη βοήθεια... «Θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να γελάσουν τα παιδιά της Γάζας ξανά», αλλά και ένας ήλιος ζωγραφισμένος και δίπλα δύο λέξεις γραμμένες από παιδικό χεράκι, «Σας σκέφτομαι». Στο σπίτι που «μετέφερε», όσο γινόταν αυτό, σε μια «στιγμή στη Γάζα», μέχρι τη μεγάλη υπαίθρια εικαστική έκθεση, όπου 123 δημιουργοί έδωσαν σχήμα και μορφή στην «Γκουέρνικα» του 21ου αιώνα.

Για τέσσερις μέρες η καρδιά της αλληλεγγύης στα παιδιά και τον λαό της Παλαιστίνης χτυπούσε δυνατά από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Οι παλαιστινιακές μαντήλες πότε περασμένες στους ώμους και πότε υψωμένες ψηλά, αλλά και η αναφορά από σχεδόν όλες, θα έλεγε κανείς, τις συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν αυτές τις 4 μέρες. Τότε που καλλιτέχνες και κοινό γίνονταν μια φωνή για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μετατράπηκε και σε σημείο οργάνωσης του αγώνα μπροστά στην αυριανή απεργία.

Το σύνθημα: «Κανείς για δουλειά! Το νομοσχέδιο της 13ωρης σκλαβιάς και της ευελιξίας απορρίπτεται!» έφτασε παντού. Κυριάρχησε στο Στέκι Νέων Εργαζομένων, στους χιλιάδες νέους που πέρασαν τις πύλες του Φεστιβάλ, στο απεργιακό σάλπισμα από τις Σκηνές.

Οι παρεμβάσεις των συνδικαλιστών ανάμεσα στις συναυλίες, αλλά και οι αναφορές από σκηνής από δεκάδες καλλιτέχνες γίνονταν δεκτές με χειροκροτήματα και συνθήματα. «Με το έκτρωμα που φέρνουν θέλουν να μας στερήσουν το μεγάλωμα των παιδιών μας, το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και τον πολιτισμό... Την 1η Οκτώβρη δείχνουμε τη δύναμή μας, νεκρώνουμε τους χώρους δουλειάς».

Ξεχωριστό ήταν και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Αλλωστε, το Φεστιβάλ έχει κατακτήσει να είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός και ταυτόχρονα πολιτιστικός θεσμός στη νεολαία.

Οι πάνω από 400 καλλιτέχνες... Αλλοι έρχονταν για 1η φορά και άλλοι για... 51η φορά. Ομως όλοι ανανέωσαν το ραντεβού τους για του χρόνου, αναγνωρίζοντας την ουσιαστική δουλειά που κάνουν το Κόμμα και η ΚΝΕ στον τομέα του Πολιτισμού, γιατί ακριβώς αναγνωρίζει την αξία του στη διαμόρφωση της ανάπτυξης της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα ρεπορτάζ από τη συγκλονιστική πολιτική συγκέντρωση του 51ου Φεστιβάλ με την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, και τον χαιρετισμό του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρή Κωτσαντή, καθώς επίσης ρεπορτάζ από το πρόγραμμα την τρίτη και την τέταρτη μέρα του Φεστιβάλ.

Φίλες και φίλοι

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πριν έναν χρόνο, όταν γιορτάζαμε τα 50χρονα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», δίναμε μια υπόσχεση: Το Φεστιβάλ, αυτή η μικρογραφία του φωτεινού μέλλοντός μας, να συνεχίσει να γράφει νέες λαμπρές σελίδες Ιστορίας.

Τα καταφέραμε. Η ΚΝΕ τα κατάφερε!

Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής μας, τα παιδιά της ΚΝΕ «έχουν δοσμένο τον μεγάλο όρκο στη Λευτεριά, στον Ερωτα, στην Ομορφιά, στη Δικαιοσύνη να φτιάξουν μέρες δυνατές και ειρηνικές από τρακτέρ, αγάλματα, σημαίες, ποιήματα, να φτιάξουν έναν κόσμο ευτυχισμένο».

Ναι, το Φεστιβάλ έγραψε και φέτος νέες σελίδες Ιστορίας. Κι αν καταφέρνει τέσσερις μέρες τώρα το Πάρκο Τρίτση, αυτή η όμορφη γωνιά των Δυτικών Συνοικιών, να πλημμυρίζει από νέους και νέες, είναι γιατί το Φεστιβάλ με τις εκδηλώσεις του μπορεί να μιλάει στην καρδιά και στο μυαλό τους. Μπορεί να εμπνέει και να εμπνέεται από κάθε νέο και νέα που τολμά να βλέπει έξω από τα όρια του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, να αντανακλά τις ελπίδες, τα όνειρά τους.

Με τις αξίες της δημιουργίας, της ελευθερίας, της συλλογικότητας και της εθελοντικής προσφοράς, μπορεί να καλλιεργεί αντισώματα απέναντι στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στις σάπιες αξίες του ατομισμού, του εύκολου πλουτισμού, του ρατσισμού, που προωθεί το σάπιο σύστημά τους. Να δίνει διέξοδο στον νέο και στην νέα που «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό». Που βλέπουν ότι μεγαλώνει συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς τελικά ζούμε, γιατί από παντού φανερώνεται πως τα κέρδη των λίγων δεν λογαριάζουν τις ανάγκες των πολλών.

Μπορούμε όμως να τα καταφέρουμε! Με τη σιγουριά και τη γνώση που μας έχει εφοδιάσει η κοσμοθεωρία μας ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο, στάσιμο, όλα αλλάζουν και έρχεται η ώρα που η σπίθα της αμφισβήτησης μπορεί να γίνει πυρκαγιά.

Και γι' αυτές τις μεγάλες, τις συγκλονιστικές στιγμές, τότε που η σπίθα θα γίνει πυρκαγιά, προετοιμαζόμαστε! Με ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμοι στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον σοσιαλισμό, όπως λέει και το σύνθημα του 22ου Συνεδρίου μας, θα τα καταφέρουμε!

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να γράφει νέες σελίδες Ιστορίας, γιατί τούτες τις μέρες, από δω, χιλιάδες νέες και νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές έστειλαν μήνυμα αντίστασης και πάλης ενάντια στην αποκτήνωση των ανθρώπου.

Τι άλλο από αποκτήνωση είναι να δουλεύουν οι εργαζόμενοι από τις 8 το πρωί έως τις 9 το βράδυ για τα κέρδη της μεγαλοεργοδοσίας, λες και είναι μηχανές; Μόνο που οι εργαζόμενοι έχουν ζωή, δεν προγραμματίζονται για να δουλεύουν διαρκώς. Δουλεύουν για να μπορούν οι ίδιοι να προγραμματίζουν τη ζωή τους.

Να λοιπόν γιατί την ερχόμενη Τετάρτη 1η Οκτώβρη, στη μεγάλη πανεργατική απεργία, πρέπει να σβήσουν οι πραγματικές μηχανές, να αδειάσουν γραφεία, να κατέβουν ρολά, να βουλιάξουν όλοι οι δρόμοι και να ακουστεί δυνατά το «όχι» της εργατικής τάξης στη σύγχρονη σκλαβιά!

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να γράφει νέες σελίδες Ιστορίας, γιατί εδώ στήθηκε μια πραγματική Διεθνούπολη με πάνω από 35 Κομμουνιστικές Νεολαίες και αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο, τις οποίες και καλωσορίζουμε στην κόκκινη πολιτεία μας. Εδώ κάθονται δίπλα - δίπλα νέοι από την Ουκρανία και από τη Ρωσία, από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, από την Τουρκία και την Κύπρο, δίνοντάς μας μια μικρή μόνο εικόνα από το όμορφο μέλλον που μπορούν να χτίσουν οι λαοί, όταν αποφασίσουν να απαλλαγούν από τους ιμπεριαλιστές και όλους τους εκμεταλλευτές τους.

Τις πιο λαμπρές σελίδες του γράφει φέτος το Φεστιβάλ, γιατί τούτη εδώ η συγκέντρωση γίνεται σήμερα μια απέραντη διαδήλωση αλληλεγγύης στον ήρωα λαό της Παλαιστίνης, που επιμένει να αντιστέκεται και να μάχεται για το δίκιο του. Με όπλο το δίκιο του στέκεται ακόμα όρθιος, αρνείται να ισοπεδωθεί κάτω από τη δολοφονική πολεμική μηχανή του Ισραήλ, το οποίο επιχειρεί τώρα να ολοκληρώσει την κτηνωδία του με την ισοπέδωση και κατάληψη της Γάζας.

Εδώ χτυπά απόψε η καρδιά όποιου θέλει να λέγεται άνθρωπος, όποιου δεν το βαστά η συνείδησή του να μένει σιωπηλός, παρακολουθώντας σε απευθείας μετάδοση έναν λαό και τα παιδιά του να ματώνουν και να λιμοκτονούν.

Και ευτυχώς είμαστε πολλοί αυτοί που δε μένουμε σιωπηλοί! Ναι, είμαστε η πλειοψηφία και αυτοί είναι η μειοψηφία! Μια απέραντη διαδήλωση, ενάντια στη στήριξη που επιμένει ξεδιάντροπα να παρέχει στον σφαγέα Νετανιάχου η ελληνική κυβέρνηση, σε πλήρη αντίθεση με το αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ακολουθώντας βέβαια αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ετσι είναι. Οσο κι αν κάποιες κυβερνήσεις, στο πλαίσιο και των μεταξύ τους ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της «λείας» στη Μέση Ανατολή, χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα για την «ανθρωπιστική καταστροφή» και προχωρούν σε κινήσεις για μια «θολή» και με αστερίσκους αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.

Ακόμα όμως κι αυτή η εξέλιξη δείχνει τη δύναμη που έχει ο αγώνας των λαών, όταν πετάει στα σκουπίδια τα προσχήματα, την παραχάραξη της αλήθειας και της Ιστορίας, τους εκβιασμούς και τις απειλές που χρησιμοποιούν οι «από πάνω» για να κάνουν τους «από κάτω» να συμβιβαστούν με τη βαρβαρότητα.

Ετσι και στη χώρα μας οι κυβερνώντες και όχι μόνο προσπαθούν δυο χρόνια τώρα να δηλητηριάσουν το μυαλό της νέας γενιάς, καλώντας τη να συμφιλιωθεί με τη βαρβαρότητα, γιατί αυτό, λέει, επιτάσσει το υποτιθέμενο «εθνικό συμφέρον» - έτσι ονομάζουν αυτοί πάντα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και τα συμφέροντα των «συμμαχιών της χώρας».

Τις είδαμε, βέβαια, κι αυτές τις συμμαχίες. Με τα όσα έγιναν στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, εκεί που κατέρρευσαν για μια ακόμη φορά οι μύθοι περί «ήρεμων νερών», περί «ισχυρών συμμάχων» και πάει λέγοντας.

Εδώ που τα λέμε, πάλι καλά που δέχτηκε να συναντήσει τον Μητσοτάκη αυτός ο τζιχαντιστής τρομοκράτης που έχουν βάλει οι Ευρωατλαντικοί να παριστάνει τον Πρόεδρο της Συρίας, και δεν έμεινε εντελώς παραπονεμένος ότι τον γράψανε όλοι στα παλαιότερα των υποδημάτων τους... Αφού η ελληνική κυβέρνηση πρωτοστάτησε σε όλους τους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, αφού πλήρωσε έναν σκασμό λεφτά του λαού για εξοπλισμούς, στο όνομα δήθεν της «άμυνας της χώρας» και της «υπεροχής έναντι της Τουρκίας», τώρα είδαμε τον Τραμπ να υποδέχεται τον Ερντογάν, φορώντας στο πέτο καρφίτσα στο σχήμα μαχητικού αεροσκάφους, και να συζητούν τις μπίζνες με τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα.

Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά αυτό που έλεγε το ΚΚΕ όταν όλοι οι άλλοι μαζί υπερψήφιζαν τις πολεμικές δαπάνες του προϋπολογισμού: Οτι οι λαοί ματώνουν για εξοπλισμούς οι οποίοι το μόνο που υπηρετούν είναι το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Αντίστοιχα, κατέρρευσαν οι μύθοι και για τους διάφορους δήθεν «ειρηνοποιούς» ιμπεριαλιστές - όπως έλεγαν στη χώρα μας για τον Τραμπ διάφοροι που το παίζουν αντισυστημικοί, τρομάρα τους, Βελόπουλοι και Σία - αφού είναι πλέον σαφές ότι το βέλος των εξελίξεων, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δείχνει προς την κατεύθυνση μιας πολύ σοβαρής κλιμάκωσης, με τη χώρα μας μπλεγμένη σε μεγάλους κινδύνους, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και τις πλάτες των υπόλοιπων.

Σε αυτόν τον αγώνα για την απεμπλοκή από το μακελειό των πολέμων, την υπεράσπιση του Παλαιστινιακού λαού, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις μαζί με χιλιάδες ακόμα αγωνιστές. Είμαστε περήφανοι και δίνουμε υπόσχεση ότι στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε!

Τώρα είναι η ώρα της μέγιστης δυνατής κινητοποίησης, της μέγιστης δυνατής πίεσης στην κυβέρνηση της ΝΔ για να διακοπεί κάθε συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ. Για να προχωρήσει στην πραγματική αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, με βάση την ομόφωνη απόφαση της Βουλής από το 2015. Τώρα και όχι «στο τέλος κάποιου δρόμου», όπως τολμούν να πουν οι κυβερνώντες, ούτε και μετά από καμία «επικαιροποίηση» της απόφασης αυτής, όπως ύποπτα ζητά το ΠΑΣΟΚ.

Να προχωρήσει δηλαδή στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους με σύνορα στα όρια του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ενός κράτους με εδαφική ενότητα, χωρίς στρατεύματα κατοχής και εποικισμούς. Ενός κράτους με όλες τις δομές και τις εξουσίες που έχουν και τα υπόλοιπα κράτη. Ενός κράτους πραγματικά ανεξάρτητου, χωρίς επικυρίαρχους, στο οποίο ο λαός - και όχι οι ιμπεριαλιστές - θα αποφασίζει ποιος θα συμμετέχει και ποιος όχι στη διακυβέρνηση, και αν το αποφασίσει θα πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του.

Αυτό είναι το περιεχόμενο του συνθήματος που εδώ και δυο χρόνια ακούγεται δυνατά σε όλη τη χώρα:

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Η επιτυχία του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», η ανοδική πορεία του μέσα στον χρόνο, αποτελεί και μία ακόμα απόδειξη της υπεροχής των ιδεών μας, των αρχών συγκρότησης και λειτουργίας του Κόμματος και της ΚΝΕ, του οράματος για τον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα του συστήματος και οι νεολαίες τους δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή ενασχόληση με τον πολιτισμό, δεν κοπιάζουν ιδιαίτερα για να επεξεργαστούν τις ιδέες τους, να δημιουργήσουν μορφωτικό, ιδεολογικό ρεύμα στις γραμμές τους και στον περίγυρό τους. Βέβαια, δεν έχουν και ανάγκη να τα κάνουν όλα αυτά.

Τα κάνει, βλέπετε, για λογαριασμό τους το ίδιο το σύστημα, μέσω της Εκπαίδευσης, των Μέσων Ενημέρωσης και Κοινωνικής Δικτύωσης, της πολιτιστικής βιομηχανίας, των διαφόρων ιδρυμάτων του κεφαλαίου, τα οποία μπουκώνουν με δισεκατομμύρια, στοχεύοντας ιδιαίτερα στη συνείδηση της νέας γενιάς.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, όμως, πάνε κόντρα στο ρεύμα, όπως έκαναν πάντα στην Ιστορία τους! Γι' αυτό έχουμε υποχρέωση να πατήσουμε σε όσα έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα και να πάμε ακόμα πιο ψηλά, σε όλους τους τομείς της λειτουργίας και δράσης μας.

Ειδικά στη σημερινή εποχή, που είναι εποχή συνολικά αρνητικού συσχετισμού, αλλά και εποχή των μεγάλων αδιεξόδων του συστήματος, που δεν βρίσκουν γιατρειά, οι αγώνες του λαού και της νεολαίας, όσο μαζικοί κι αν είναι, θα μένουν στη μέση, θα είναι ευάλωτοι στην ενσωμάτωση από το σύστημα, αν περιορίζονται αποκλειστικά σε κάποια επιμέρους αιτήματα, αν δεν οξύνουν το ιδεολογικό μέτωπο με τον ταξικό αντίπαλο στη μάχη των ιδεών.

Για παράδειγμα, ο αγώνας ενάντια στο νομοσχέδιο - έκτρωμα της 13ωρης εργασίας είναι και μια ιδεολογική μάχη για το τι είναι σήμερα σύγχρονο και προοδευτικό. Γιατί στην εποχή των μεγάλων τεχνολογικών επιτευγμάτων και της Τεχνητής Νοημοσύνης, της πρωτόγνωρης ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας, το σύγχρονο και απόλυτα εφικτό είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν 7ωρο, 5ήμερο και 35ωρο, με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα κατοχυρώνουν όλα τα δικαιώματά τους, θα απολαμβάνουν ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.

Εμπόδιο σε αυτό μπαίνει μονάχα το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που καθορίζει τα πάντα στο σημερινό σύστημα και μας γυρίζει στον εργασιακό Μεσαίωνα. Είναι μάχη ενάντια στο αστικό ιδεολόγημα που ντύνει κάθε ανατροπή δικαιωμάτων υπέρ του κεφαλαίου με τον μανδύα της «ατομικής επιλογής», την οποία αποσυνδέει από το κοινωνικό πλαίσιο, τη φέρνει σε αντιπαράθεση με τις κοινωνικές ανάγκες.

Είναι μάχη ενάντια στον εξωραϊσμό της ΕΕ και της περιβόητης «κανονικότητάς» της, που αναμασούν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζοντας όσα συμβαίνουν στη χώρα μας σαν μια «απόκλιση» από αυτή, η οποία βέβαια μας λένε κοροϊδεύοντας ότι δήθεν θα διορθωθεί αν απλά κάτσουν εκείνοι στις κυβερνητικές καρέκλες.

Και δεν πτοούνται ούτε από το γεγονός ότι η Κομισιόν και αρχηγοί άλλων κρατών της ΕΕ δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για το αντεργατικό της έκτρωμα, αφού κι αυτοί τέτοιοι είναι, αφού τις δικές τους αντεργατικές Οδηγίες υλοποιεί. Τέτοιες είναι, βλέπετε, οι δεσμεύσεις και η αφοσίωσή τους στη σάπια ΕΕ των λόμπι και του πολέμου, που φτάνουν σε σημείο τύφλωσης.

Αλλά και οι αγώνες για δημόσια και δωρεάν πραγματική Παιδεία, για φοιτητική μέριμνα και όχι διαγραφές εργαζόμενων φοιτητών, για σύγχρονη και δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, για πρόσβαση στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, για τις υποδομές που έχει ανάγκη ο λαός για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του, είναι κι αυτοί μια συνεχής μάχη με τις περιβόητες δήθεν «αντοχές της οικονομίας», με τις δεσμεύσεις για τα ματωμένα πλεονάσματα και τις «οροφές δαπανών», με τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ. Είναι μια διαρκής μάχη με τις προτεραιότητές τους για τη διοχέτευση δισεκατομμυρίων στην πολεμική βιομηχανία, στη μετατροπή όλης της οικονομίας σε πολεμική.

Αυτά όμως είναι τα βάθρα της ακολουθούμενης πολιτικής, στα οποία είναι δεσμευμένοι τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Γι' αυτό και τους ακούμε να τσακώνονται για το ποιανού το πρόγραμμα είναι το πιο καλά «κοστολογημένο» και δεν θέτει σε αμφισβήτηση τις δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους συμμάχους της.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αντιμάχεται αυτήν τη λογική. Ο,τι και να λένε, εμείς ποτέ δεν θα δεχτούμε να μετρήσουμε με τη μεζούρα των καπιταλιστικών κερδών και των κατευθύνσεων της ΕΕ τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου.

Και θα αποκαλύπτουμε τα παραμύθια τους ότι «λεφτόδεντρα» για τις ανάγκες των εργατών, αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των συνταξιούχων δεν υπάρχουν, αλλά όταν πρόκειται για επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, τότε «λεφτόδεντρα» φυτρώνουν από το πουθενά.

`Η ότι υπάρχει γενικά και αόριστα κάποια «στενότητα πόρων», από την οποία μάλιστα ταλαιπωρούνται το ίδιο και οι οικογένειες των ανέργων και οι δισεκατομμυριούχοι, όπως γράφουν οι γελοίοι στα σχολικά βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά 14 χρονών! Αλήθεια, τους έμεινε καθόλου τσίπα εκεί στο υπουργείο Παιδείας; Από ποια γυάλα έβγαλαν αυτά τα φυντάνια που τα γράφουν αυτά;

Εμείς ποτέ δεν θα καλέσουμε τους εργαζόμενους να πουν «καλά είναι και τα ψίχουλα» που τους επιστρέφουν μια στο τόσο οι κυβερνήσεις, αφού πρώτα τους έχουν γδάρει για τα καλά. Γιατί αυτοί οι εργαζόμενοι είναι οι παραγωγοί όλου του πλούτου, ο οποίος συνεχώς διευρύνεται και τον οποίον τους κλέβει η τάξη των εκμεταλλευτών σε κάθε χώρα.

Οι καπιταλιστές και τα κέρδη τους είναι το μόνο πραγματικό και δυσβάσταχτο κόστος σε κάθε κοινωνία. Και έχουν από πάνω και το θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στους λαούς, να τους λένε ότι πρέπει να δεχτούν θυσίες, γιατί δήθεν «για χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους», όπως είπε ο Γερμανός καγκελάριος, ο επικεφαλής της συγκυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών.

Οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες πάντα ζούσαν κάτω από τις δυνατότητες της εκάστοτε εποχής και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο η απόσταση ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς πραγματικά ζούμε, γίνεται μεγαλύτερη. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Οι σημερινοί μαθητές και φοιτητές πρέπει να μάθουν και οι μεγαλύτεροι να θυμηθούν ότι αυτή τη φράση που ακούγεται σήμερα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ, που βρίσκονται στο χείλος της καπιταλιστικής κρίσης, τη Γερμανία και τη Γαλλία, την έλεγαν στη χώρα μας για χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε καλούσαν τον λαό να φορτωθεί τα βάρη της οικονομικής κρίσης, για να καταφέρουμε να γίνουμε «σαν τις άλλες χώρες της Ευρώπης». Σήμερα τον καλούν να φορτωθεί τα βάρη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ακρίβεια, τους φόρους, την αδυναμία εύρεσης στέγης, τους μισθούς που τελειώνουν στα μισά του μήνα, για να «μη γίνουμε σαν άλλες χώρες της Ευρώπης».

Τα χρόνια πέρασαν, οι κυβερνήσεις άλλαξαν. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι ποιοι καλούνται να κάνουν μόνιμα θυσίες και ποιοι βλέπουν τα κέρδη τους να αυγαταίνουν, χωρίς να τους αγγίζει κανείς.

Μιλάμε για τις εισηγμένες εταιρείες, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους ενεργειακούς ομίλους, τους ιδιοκτήτες των σούπερ μάρκετ, τα κέρδη των οποίων σπάνε ρεκόρ κάθε χρόνο και δεν ιδρώνει φυσικά το αυτί τους από τα πρόστιμα - χάδι, τα οποία μάλλον τα έχουν ήδη συμπεριλάβει στους προϋπολογισμούς τους από την αρχή της χρονιάς. Κάθε εμπόδιο στη ζωή της νέας γενιάς είναι και ένα παραπάνω μηδενικό που προσθέτει εκατομμύρια στους ισολογισμούς των κερδών όλων αυτών.

Γι' αυτό και η απάντηση του λαού και της νεολαίας σε όσους τους καλούν να βάζουν διαρκώς «κόφτες» στις ανάγκες και τις διεκδικήσεις τους, πρέπει να είναι μόνο μία: Πιο μαζικά, πιο οργανωμένα, πιο επιθετικά στον αγώνα για τις ανάγκες μας, για τη ζωή που δικαιούμαστε στον 21ο αιώνα!

Αυτός ο αγώνας, για να είναι νικηφόρος, για να μπορέσει να πάει μέχρι τέλους, πρέπει να βάζει στο στόχαστρο τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα του συστήματος, συνολικά το σημερινό εχθρικό κράτος και τους αντιλαϊκούς θεσμούς του, την καπιταλιστική εργοδοσία, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις οποίες συμμετέχει η χώρα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, όλα αυτά δηλαδή που συγκροτούν πραγματικά αυτό που λέγεται «σύστημα». Γιατί όλα αυτά είναι το σύστημα.

Να τα βάλει πιο αποφασιστικά με την κυβερνητική πολιτική και ταυτόχρονα να κάνει στην άκρη όσους προσπαθούν να καβαλήσουν το δικαιολογημένο κύμα της αγανάκτησης απέναντι σε αυτήν, για να ανακατέψουν απλώς την τράπουλα του σάπιου πολιτικού συστήματος, επαναφέροντας δοκιμασμένες συνταγές που στέρησαν πολύτιμο χρόνο από τον λαό και του έφεραν απογοήτευση, για να φτιάξουν τους νέους πόλους της ενσωμάτωσης στην ίδια και απαράλλακτη, τελικά, πολιτική, με διαφθορά, σκάνδαλα, εκμετάλλευση, αδικία.

Τα αδιέξοδα αυτών των δυνάμεων δεν είναι αποτέλεσμα της πολυδιάσπασής τους, όπως ακούμε να λένε. Το αντίθετο ισχύει: Είναι κυρίως αποτέλεσμα της διάψευσης των ελπίδων που είχαν καλλιεργήσει στον λαό, κάθε φορά που κυβέρνησαν, η συναινετική τους στάση ως αντιπολίτευση, οι ίδιες οι μεγάλες δεσμεύσεις τους απέναντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στο μεγάλο κεφάλαιο, όλα αυτά έχουν οδηγήσει στην απαξίωσή τους στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας του λαού.

Αυτή η κατάσταση, με τη σειρά της, έχει οδηγήσει στο να υπάρχει σήμερα ένα μωσαϊκό κομμάτων και προσώπων, μέσα στο οποίο ο καθένας και η καθεμιά τους προσπαθεί να ξεπλύνει τις δικές του ευθύνες, να παζαρέψει τη θέση του στην όποια κατάσταση διαμορφωθεί τελικά αύριο, ακόμα και να διασώσει τη βουλευτική του καρέκλα. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης για τον λαό.

Το ίδιο και όσοι και όσες βαφτίζουν «αντισυστημισμό» την αποθέωση των θεσμών του συστήματος, την πολύ παλιά αυταπάτη ότι με μια διαδικασία «κάθαρσης» μπορούν αυτοί να μπουν σε λειτουργία προς όφελος των πολλών, όταν είναι φτιαγμένοι και δομημένοι για το ακριβώς αντίθετο.

Ο αγώνας που κρατά εδώ και 2,5 χρόνια για τη δικαίωση της μνήμης των 57 παιδιών μας που έχασαν τη ζωή τους στο έγκλημα των Τεμπών, αναδεικνύει τι ακριβώς έχουμε απέναντί μας.

Ενα ολόκληρο σύστημα, που πρώτα έκανε τον σιδηρόδρομο πεδίο επιχειρηματικής δράσης με σκοπό το κέρδος και σε βάρος της ασφάλειας και αφού οδήγησε στο έγκλημα, μετά έβαλε μπροστά όλους τους μηχανισμούς συγκάλυψης. Κράτος, εταιρείες, αστική δικαιοσύνη, μέσα ενημέρωσης, όλα τα γρανάζια δουλεύουν συγχρονισμένα για τον ίδιο σκοπό, για να μην αναδειχθούν οι πραγματικές ευθύνες και βέβαια για να μην αλλάξει τίποτα.

Τι άλλο να πει κανείς, όταν αρνούνται στους γονείς, όπως στον Πάνο Ρούτσι για τόσες μέρες, μέχρι και το αυτονόητο δικαίωμα να μάθουν τι ακριβώς έχει γίνει με τα παιδιά τους...! `Η όταν αυτή η ανεκδιήγητη «Hellenic Train», η εταιρεία που λυμαίνεται τον σιδηρόδρομο, χάρη στις κατευθύνσεις της ΕΕ για την «απελευθέρωσή» του και χάρη στις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ που τον ξεπούλησαν, έχει το θράσος να καλεί σε απολογία έναν εργαζόμενο, έναν εκλεγμένο συνδικαλιστή και μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, τον Νίκο Τσακλίδη, που μάλιστα είναι και συγγενής της Αγάπης Τσακλίδη που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη, με την κατηγορία ότι προκάλεσε, λέει, «υπηρεσιακή ανωμαλία»! Και αυτό, αλήθεια, γιατί; Επειδή έκανε το αυτονόητο: Τήρησε τα μέτρα ασφάλειας, αρνούμενος να εκτελέσει μόνος του επικίνδυνη εργασία που προβλέπεται να γίνεται από τουλάχιστον δυο άτομα! Ελεος πια! Πού θα φτάσουν στο κυνήγι τους για το κέρδος;

Κι όμως, τα έχουν βρει σκούρα απέναντι σε έναν λαό και μια νεολαία που επιμένει να διαδηλώνει, να φωνάζει «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Να στέκεται στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων στον αγώνα που δίνουν για δικαίωση. Το ΚΚΕ, χωρίς φανφάρες και μικροκομματισμούς, από την πρώτη στιγμή συμβάλλει καθοριστικά και πρωτοπόρα, μέχρι την οριστική δικαίωση, μέχρι να μην ξαναέχουμε νέα Τέμπη.

Οι μεγάλοι αγώνες που έδωσαν ο λαός και η νεολαία τα τελευταία χρόνια με την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, υπογραμμίζουν τις ευθύνες που έχει το Κόμμα μας, ώστε, τα χρόνια που έρχονται, να συμβάλει ακόμα περισσότερο για να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα στην πορεία ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στην ισχυροποίηση της αντικαπιταλιστικής γραμμής μέσα σε αυτό.

Στη συγκρότηση ενός πανελλαδικά ενιαίου κινήματος, με κοινές θέσεις και στόχους διεκδίκησης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Ενός κινήματος που δεν θα υποταχθεί στη γραμμή «τα κεφάλια μέσα» και στη στήριξη των «εθνικών» στόχων του κεφαλαίου, στη δήθεν «σταθερότητα» που ζητά ο Μητσοτάκης, για να περνάει την αντιλαϊκή πολιτική χωρίς εμπόδια.

Δεν θα συνταχθεί με τους εκμεταλλευτές του, για να βελτιώσουν αυτοί τη θέση τους εις βάρος του λαού. Για την ανάπτυξη ενός κινήματος το οποίο θα συμβάλει με τη διεθνιστική δράση και αλληλεγγύη του να μην διαχωριστούν οι εργάτες όλου του κόσμου, παίρνοντας το μέρος του ενός ή του άλλου ληστή του πλούτου που εκείνοι παράγουν.

Ενός κινήματος που θα καλλιεργεί την οργανωμένη απειθαρχία και την αγωνιστική, ταξική αναμέτρηση, τόσο με την πολιτική του κεφαλαίου όσο και με την προσπάθεια να γίνει σκαλοπάτι της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής. Θα συμβάλλει στην ωρίμανση των προϋποθέσεων για την αποφασιστική σύγκρουση και ρήξη με την εκμεταλλευτική εξουσία.

Το ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του και τις αναλαμβάνει στο ακέραιο. Γι' αυτό και, βαδίζοντας προς το 22ο Συνέδριό μας, θέτουμε στο επίκεντρο της συζήτησης αυτά ακριβώς τα ζητήματα. Υποδεχόμαστε το Συνέδριό μας με πνεύμα ευθύνης, περηφάνιας, μαχητικής και ρεαλιστικής αισιοδοξίας για το δίκιο του αγώνα μας.

Γιατί το δίκιο του αγώνα μας επιβάλλει σήμερα στο Κόμμα μας να εναρμονιστεί πλήρως και με πιο γρήγορους και αποτελεσματικούς ρυθμούς με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και το Καταστατικό του, να είναι πραγματικά «κόμμα έτοιμο για όλα», καθοδηγητής της πάλης του λαού μας στο σήμερα και το αύριο, για τον σοσιαλισμό.

Προετοιμαζόμαστε από σήμερα για όλα τα ενδεχόμενα, γιατί γνωρίζουμε ότι, σε αντίθεση με όσα λένε οι υπερασπιστές του σάπιου συστήματος, αυτοί οι ξεπερασμένοι οπαδοί της ακινησίας, τίποτα δεν μένει ακίνητο. Ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος, όπως αιώνιο δεν ήταν και κανένα κοινωνικό σύστημα πριν από αυτόν. Ούτε πανίσχυρος, παρά τον εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων απέναντι στον οποίο δεν κλείνουμε τα μάτια.

Αντίθετα, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του, αποτελώντας τροχοπέδη στην κοινωνική εξέλιξη και συσσωρεύοντας βάσανα στους λαούς, αλλά δημιουργώντας ταυτόχρονα και τις προϋποθέσεις να βγουν αυτοί ορμητικά στο προσκήνιο.

Θέλουμε από το Συνέδριό μας να βγούμε πιο έτοιμοι, πιο ικανοί να δρούμε μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, βιοπαλαιστές αγρότες, νέους και νέες, να τους μεταδίδουμε - πατώντας στα ίδια τους τα βιώματα - την πίστη πως δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από τα δεινά των πολέμων, της εκμετάλλευσης, από τα χίλια δυο καθημερινά προβλήματα που μας ταλανίζουν, χωρίς την ανατροπή αυτής της σάπιας και διεφθαρμένης άρχουσας τάξης, αν δεν αναδειχτεί η νέα ηγέτιδα τάξη της Ιστορίας, η εργατική.

Αυτή πρέπει να βγει στο προσκήνιο, να παλέψει για την εγκαθίδρυση της δικής της, νέας εργατικής, λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, παίρνοντας στα χέρια της και κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, βάζοντας σε εφαρμογή το δικό της επιστημονικό κεντρικό σχέδιο, που μόνιμο στόχο θα έχει να ικανοποιεί τις δικές της σύγχρονες ανάγκες.

Εχουμε βαθιά πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε, γιατί το Κόμμα μας πέρασε, σε όλη του την Ιστορία, μέσα από φωτιά και από σίδερο, όμως στάθηκε όρθιο και άντεξε σε όλες τις στροφές της ταξικής πάλης.

- Και στα ωμά πέτρινα χρόνια της παρανομίας, των διώξεων, των φυλακίσεων που στάθηκε αλύγιστο...

- Και στα χρόνια της ύπουλης αστικής νομιμότητας, που δεν τους έκανε τη χάρη να τα διπλώσει, να γίνει ουρά του συστήματος.

- Και στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης του 1989-1991, όταν το Κόμμα μας κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία που άλλοι κατέβαζαν...

Σήκωνε το ανάστημά του, δηλώνοντας πεισματικά ότι «η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών» και με αυτή την ελπίδα ξεκινούσε από την αρχή την προσπάθεια στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

- Και στα δύσκολα χρόνια της ανασυγκρότησης, όταν λογάριαζαν ότι δεν θα βγάλουμε τον ανήφορο. Εκαναν λάθος, γιατί αυτό το Κόμμα έχει βαθιές ρίζες μέσα στον λαό. «Οχι μόνο δεν λυγάει», αλλά «όλο φυλλωσιές πετάει»...

Αυτό το Κόμμα, σ' αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, είχε το θάρρος να μελετήσει και να βγάλει συμπεράσματα για τις αιτίες της ανατροπής του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Μπόρεσε με περηφάνια και σεβασμό να μελετήσει και τη δική του Ιστορία, να βγάλει πολύτιμα διδάγματα για το σήμερα και το αύριο, να διαμορφώσει το σύγχρονο Πρόγραμμά του. Και μπορεί σήμερα να κοιτάει στα μάτια κάθε τίμιο αγωνιστή και αγωνίστρια, γιατί δεν πέρασε απέναντι.

Εμεινε εκεί, στην πλευρά της εργατικής τάξης, του λαού, όταν αρνήθηκε να συμμετέχει ή να δώσει στήριξη σε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση που στο όνομα της δήθεν «σωτηρίας του λαού από τα μνημόνια» έφερε τελικά το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο.

Και έπειτα, στα χρόνια της μεγάλης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας, όταν δεν δέχτηκε το σιωπητήριο των διεκδικήσεων στο όνομα των «έκτακτων συνθηκών» και σάλπισε νέους αγώνες.

Και σήμερα στις μέρες των πολέμων, όταν επιμένει ότι η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι με τους λαούς απέναντι από τις κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους. Αλλά και κάθε μέρα, κάθε ώρα με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες, τις νέες προκλήσεις, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες του καιρού μας.

Ναι, συνεχίζουμε και θα τα καταφέρουμε, με ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον σοσιαλισμό!

Με πίστη στο δίκιο του αγώνα μας, με εφόδιο την ηρωική Ιστορία μας, με όπλο το σύγχρονο, επιστημονικά επεξεργασμένο Πρόγραμμά μας.

Συνεχίζουμε πιο δυναμικά, πιο αποφασιστικά! Θα τα καταφέρουμε!

Καλούς αγώνες!

Την Τετάρτη, όλοι και όλες στη μεγάλη απεργία και στα συλλαλητήρια!

Το άλλο Σάββατο, όλοι και όλες, με τον «Ριζοσπάστη» και τις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο στο χέρι!

Απλώνοντας το χέρι και την αγκαλιά μας σε όσους και όσες θέλουν να βαδίσουμε μαζί στον όμορφο δρόμο του αγώνα, του χρέους και της τιμής!

Ευχαριστούμε όλους τους καλλιτέχνες που λάμπρυναν με την παρουσία τους το Φεστιβάλ. Ολους και όλες, αυτούς και αυτές που βοήθησαν να στηθεί αυτή η όμορφη κόκκινη πολιτεία, τα χιλιάδες μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

ΖΗΤΩ ΤΟ 22ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ!

Φίλες και φίλοι

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» μπήκε στη νέα του πεντηκονταετία, πάντα νέο και πρωτοπόρο, ακόμα πιο όμορφο και πιο μεγάλο.

Μια ανάσα πολιτισμού και αισιοδοξίας, μια αχτίδα φωτός κόντρα στο σκοτάδι του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στη σκλαβιά της 13ωρης δουλειάς, στη σαπίλα του συστήματος.

Το Φεστιβάλ επιβεβαιώνει την ελκτική του δύναμη, τη νεανική του φρεσκάδα, τη δυνατότητα για νέα άλματα όχι μόνο του ίδιου ως θεσμού μα και της ΚΝΕ. Γιατί Φεστιβάλ και ΚΝΕ είναι ένα.

Η πορεία του δείχνει τι μπορεί να πετύχει η ΚΝΕ στηριγμένη στην ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, στην προσφορά, στην έμπνευση, στην πρωτοβουλία των μελών της, στις δημιουργικές δυνάμεις της Τέχνης και του Πολιτισμού.

Το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ χαιρετίζει όλα τα μέλη και φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ που δούλεψαν συλλογικά, εθελοντικά και έστησαν την κόκκινη πολιτεία του 51ου Φεστιβάλ. Τους χιλιάδες νέους και νέες που αγκάλιασαν τις εκδηλώσεις του. Τους εργαζόμενους και τη νεολαία της Δυτικής Αθήνας, που μας υποδέχτηκαν για ακόμα μια χρονιά στη γειτονιά τους.

Το σύνθημα του Φεστιβάλ είναι ένα κάλεσμα προς κάθε νέο και νέα να μπει στον αγώνα για να ανατρέψουμε το παλιό, το σάπιο και γερασμένο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον καπιταλισμό.

Με τη δύναμη της οργανωμένης πάλης να ανοίξουμε τον δρόμο στο νέο, στην κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας και κοινωνικής ευημερίας, τον σοσιαλισμό.

Μόνο έτσι μπορεί να νικήσει το δίκιο των καταπιεσμένων, αυτών που με τον ιδρώτα τους «μια πόλη χτίσανε μαζί, μα ακόμα ζουν στο νοίκι».

Ξέρουμε ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».

Εχουμε όμως εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις των ανθρώπων του μόχθου να αλλάξουν τον κόσμο.

Η πίστη μας αυτή στηρίζεται στις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας, στα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα που δημιουργεί η εργατική τάξη και μας επιτρέπουν να ζούμε πολύ καλύτερα, να δουλεύουμε λιγότερες ώρες, να έχουμε δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, ουσιαστική μόρφωση, πολιτισμό, αθλητισμό, ενεργή συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Η πίστη μας αυτή θεμελιώνεται στη γνώση ότι κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος! Γιατί ο καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να αχρηστέψει και τα πιο σύγχρονα μέσα καταπίεσης, χειραγώγησης, καταστολής, είναι ο άνθρωπος, και αυτός «έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται», να αμφισβητεί τους ισχυρούς, να ανατρέπει τους αρνητικούς συσχετισμούς.

Η πίστη μας αυτή δυναμώνει από τον ηρωικό αγώνα του παλαιστινιακού λαού που δεν παραδίδεται, δεν γονατίζει στο κράτος - κατακτητή, γίνεται σύμβολο αντίστασης και πάλης για τους λαούς όλου του κόσμου!

Στο Φεστιβάλ μας χτυπά η καρδιά της Παλαιστίνης ως τη λευτεριά!

Με ιδιαίτερη χαρά καλωσορίζουμε τις αντιπροσωπείες Κομμουνιστικών Νεολαιών και αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων από όλο τον κόσμο, την αντιπροσωπεία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, τους συντρόφους μας από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, που παλεύουν πλάι πλάι ενάντια στην ισραηλινή κατοχή.

Ολο το Πάρκο Τρίτση αυτές τις τέσερις μέρες βάφτηκε στα χρώματα της Παλαιστίνης!

Χιλιάδες φωνές ενώθηκαν σε μια φωνή καταδίκης της ελληνικής εμπλοκής στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, της ντροπιαστικής συνεργασίας του ελληνικού κράτους με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

Από τη σημερινή μεγαλειώδη συγκέντρωση απαιτούμε να σταματήσει η γενοκτονία, να αναγνωριστεί εδώ και τώρα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς όλους όσοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΚΝΕ για συλλογή σχολικών ειδών για τα παιδιά της Παλαιστίνης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να φτάσουν στον προορισμό τους, στη μαρτυρική Δυτική Οχθη. Ταυτόχρονα, κρατάμε ζωντανή την ελπίδα ότι κάποια από αυτά θα φτάσουν και στη Γάζα, σε μια Παλαιστίνη ελεύθερη, χωρίς κατοχή, λιμό και γενοκτονία.

Πολλοί νέοι σήμερα αναζητούν μια διέξοδο, βλέποντας τη ζωή τους να βουλιάζει στα αδιέξοδα του συστήματος.

Ακόμα περισσότεροι ασφυκτιούν μέσα στην «κανονικότητα» της ελαστικής εργασίας, στην αγωνία τού «να βγει ο μήνας». Βλέπουν τα όνειρά τους να μικραίνουν στα μέτρα των «αντοχών της οικονομίας». Βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται θυσία στα κάτεργα της εργοδοσίας, στα επικίνδυνα ΜΜΜ, στο σχολείο - εξεταστική αρένα, στο πανεπιστήμιο - σούπερ μάρκετ, στον Μινώταυρο της πολεμικής προετοιμασίας.

Για εμάς δεν αρκεί απλώς να διαπιστώνουμε τις αναζητήσεις και διαθέσεις των νέων, την οργή και αμφισβήτησή τους προς την κυρίαρχη πολιτική και το αστικό πολιτικό σύστημα.

Μπαίνουμε μπροστά ώστε αυτές οι διαθέσεις να εκφραστούν αγωνιστικά, με οργάνωση στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους, στις μαθητικές κοινότητες, παντού. Η αμφισβήτηση να γίνει θέληση και συνείδηση ότι ο λαός μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων, στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.

Στους νέους ανθρώπους δεν ταιριάζει ο συμβιβασμός, ο ατομισμός, η φυλακή των ναρκωτικών, του τζόγου, των εξαρτήσεων, οι σάπιες αξίες του συστήματος.

Δεν τους ταιριάζει η αναμονή κάποιου «σωτήρα» που θα κάνει δήθεν τον καπιταλισμό «δημοκρατικό», το εγκληματικό και διεφθαρμένο αστικό κράτος «κράτος δικαίου», την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ «περιστέρι της ειρήνης».

Στους νέους ταιριάζει η ανυπότακτη στάση ζωής.

Απλώνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον νιώθει ότι «κάτι πρέπει να γίνει» αλλά διστάζει, σε όποιον αναζητά ελπίδα αλλά δεν έχει βρει ακόμα τον δρόμο.

Η ΚΝΕ μπορεί να συναντηθεί και να εμπνεύσει ευρύτερες νεανικές δυνάμεις που θέλουν να ζήσουν αλλιώς.

Με την αισιοδοξία μιας γενιάς που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Με το πείσμα αυτών που δεν ξεχνάνε το έγκλημα στα Τέμπη, κανένα έγκλημα στον βωμό του κέρδους, και θα φτάσουν έως το τέρμα.

Με τη δίψα μιας ζωής στο μπόι των ανθρώπων, ελεύθερης από την άγνοια, τον φόβο, τη μισθωτή σκλαβιά.

Με τη δύναμη της οργάνωσης, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης.

Με την αλήθεια και το δίκιο των ιδανικών μας.

Με αντοχή μπροστά στις δυσκολίες και στα διλήμματα της ζωής και του αγώνα.

Με τόλμη να προχωράμε πάντα μπροστά, κόντρα στο ρεύμα. Να μοιραζόμαστε τη φιλία, την αγάπη, τον αγώνα, καθετί όμορφο που μας προσφέρει η πραγματική ζωή και όχι η εικονική πραγματικότητα των social media, των ψεύτικων φίλων και των πλαστών συναισθημάτων.

Παλεύουμε ώστε η ΚΝΕ να γίνει ακόμα πιο γερή και μαζική επαναστατική οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ. Πρωτοπόρα στον αγώνα, στη μόρφωση, στον πολιτισμό, οργάνωση μάχης για την ανατροπή.

Μέσα στα συνταρακτικά γεγονότα που ζούμε και έχουμε μπροστά μας, έχουμε χρέος να κάνουμε πιο γρήγορα βήματα στο δυνάμωμα της ΚΝΕ, στην οργάνωση μιας μεγάλης αντεπίθεσης των επαναστατικών ιδεών.

Να πρωτοστατήσουμε στη δημιουργία ενός μορφωτικού - πολιτιστικού κινήματος μέσα στη νεολαία. Ενός κινήματος που θα καλλιεργεί το ενδιαφέρον για όλες τις Τέχνες, τον Πολιτισμό, τις επιστήμες, τη γνώση. Κόντρα στο μαύρο σκοτάδι του ιδεαλισμού, του ανορθολογισμού, του αντικομμουνισμού, του φασισμού, της υποκουλτούρας, στις μουχλιασμένες ιδέες που παρουσιάζονται ως νέες και «μοντέρνες».

Ενα τέτοιο κίνημα, που αντλεί δύναμη και έμπνευση από τους αγώνες και τις ανησυχίες της νεολαίας, που συνδέεται με το εργατικό κίνημα, μπορεί να φλογίσει την καρδιά και το μυαλό των νέων ανθρώπων.

Μπορούμε και θα τα καταφέρουμε!

Με το ΚΚΕ μπροστά, που βαδίζει σταθερά και αποφασιστικά προς το 22ο Συνέδριό του...

...με τους λαούς όλου του κόσμου που αντιστέκονται...

...με τους χιλιάδες νέους και νέες που θα απεργήσουν και θα πλημμυρίσουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις την Τετάρτη 1η Οκτώβρη...

...ανατρέπουμε το παλιό. Ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός, για να νικήσει το δίκιο!

Ζήτω το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»!

Με αφιερώματα ξεκίνησε το πρόγραμμα στην Κεντρική Σκηνή την Παρασκευή και το Σάββατο.

Την Παρασκευή ο αιώνας του Μίκη αντήχησε δυνατά! Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού η μουσική του είναι δεμένη με τους αγώνες του λαού μας - όχι μόνο αυτούς που έγιναν, αλλά και αυτούς που θα 'ρθουν. Γιατί η μουσική αυτού του κορυφαίου δημιουργού - λαϊκού καθοδηγητή θα είναι πάντα η υπόκρουσή τους.

Με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη ξεδιπλώθηκε ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα, που έκανε ένα μικρό «πέρασμα» σε πολλά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη.

Μαζί του στη Σκηνή βρέθηκαν η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Βασίλης Λέκκας, η Γιώτα Νέγκα και ο Μανώλης Μητσιάς, που ο καθένας με τη δική του ερμηνεία κατόρθωσε να κάνει τους χιλιάδες που γέμισαν την Κεντρική Σκηνή μια μεγάλη συντροφιά - κοινωνό στο έργο του Μίκη. Ερμήνευσαν τόσα και τόσα τραγούδια που μας ανέβασαν λίγο ψηλότερα... Τραγούδια που θα μας συνοδεύουν μέχρι «να σημάνουν οι καμπάνες».

Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν ο Μ. Ανδρουλιδάκης αφιέρωσε εκ μέρους όλης της ορχήστρας τον «Μικρό Λαό», που πολεμά «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι», με τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα και να φωνάζει δυνατά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

«Στρατηγέ, ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται». Με στίχο δανεισμένο από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», του Μπ. Μπρεχτ, τιτλοφορήθηκε το αφιέρωμα που ετοίμασε η ΚΝΕ και πραγματοποιήθηκε μετά τη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Σε εποχές που ο κόσμος φλέγεται, η ΚΝΕ επέλεξε και μέσα από τον δρόμο της Τέχνης να προβληματίσει, να μαχητικοποιήσει, να αναδείξει τα διαχρονικά αίτια που γεννούν τους πολέμους, αλλά και τον δρόμο που πρέπει να διαλέξουν οι λαοί.

«51ο, έτσι; Και στο 1ο εδώ», ανέφερε ο Διονύσης Τσακνής καλωσορίζοντας τον κόσμο, και ερμήνευσε με το δικό του ξεχωριστό ηχόχρωμα τον «Στρατιώτη» αλλά και την «Μπαλάντα του νεκρού στρατιώτη», προτού πει το δικό του «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον».

Η Αγγελική Τουμπανάκη με την εκρηκτική της ερμηνεία συνεπήρε τους πάντες με «Τα λόγια και τα χρόνια», αλλά και τους δικούς μας «Ηρωες».

Με το «Bella Ciao» καλωσόρισε στη Σκηνή τον Ιταλό συνδικαλιστή Πιέρ Πάολο Λεονάρντι, ο οποίος μετέφερε την αγωνιστική πείρα από τη μεγάλη απεργία αλληλεγγύης των Ιταλών εργατών στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, απεργία η οποία «νέκρωσε» τα πάντα στη γειτονική χώρα, απαιτώντας τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα και παύση κάθε στρατιωτικής - εμπορικής σχέσης με το Ισραήλ.

Και η νύχτα έγινε μέρα με τα καπνογόνα, ενώ οι παλαιστινιακές σημαίες ανέμιζαν περήφανα ψηλά.

Με τον τρόπο που μόνο οι «Κοινοί Θνητοί» ξέρουν, έκαναν ένα πέρασμα από το «War Pigs» των Black Sabbath στο «Αδερφό τον αδερφό» του Μίκη Θεοδωράκη, για να κλείσουν με το δικό τους «Του κόσμου οι λαοί», γιατί αλλάζουν οι καιροί.

Ο Δημήτρης Μπάκουλης με την ευαισθησία του ερμήνευσε τη «Δίκοπη Ζωή» και τον «Μέρμηγκα», με τον κόσμο να τον συνοδεύει χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Τη χαρά της εξέφρασε η Ηρώ Σαΐα που βρέθηκε «σε αυτήν τη γιορτή της ειρήνης, το όνειρο κάθε ανθρώπου, κάθε λαού», και ερμήνευσε με την τεράστια σε εύρος φωνή της την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου και το «Νυν και αεί» του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Και η θέση πάνω στη Σκηνή δόθηκε στον Κώστα Θωμαΐδη, που ερμήνευσε απόσπασμα από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», ενώ ο λόγος του Κώστα Βάρναλη για τους λαούς που σκοτώνονται «για τ' αφέντη το φαΐ» ακούστηκε δυνατά από τον Μίλτο Πασχαλίδη.

Σημείο μουσικής συνάντησης που ξεχείλισε ήχους και μελωδίες από διάφορα είδη αποτέλεσε η Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζόμενων για τέσσερις μέρες, ενώ περιλάμβανε και πρόγραμμα που σκόρπισε πολύ γέλιο.

Την Παρασκευή το βράδυ, το ζήτημα της εργασίας, με το δικό του μοναδικό τρόπο και το πηγαίο χιούμορ του, ανέλυσε -σκορπίζοντας άφθονο γέλιο- ο Χριστόφορος Ζαραλίκος. Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη γενοκτονία του κράτους-δολοφόνου Ισραήλ σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης. Καταλήγοντας κάλεσε στην απεργία της 1ης Οκτώβρη.

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τα μουσικά σχήματα και τους ερμηνευτές που προηγήθηκαν, το βράδυ της Παρασκευής στη σκηνή ανέβηκαν οι Babo Koro, συγκρότημα που έχει μάθει να παντρεύει ήχους και διαθέσεις, δημιουργώντας μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Αντιγόνη Μπασακάρου, φορώντας παλαιστινιακή κεφίγια ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για τη συμμετοχή: «Χρόνια τώρα το στηρίζουμε και μας στηρίζει. Είναι το μεγαλύτερο Φεστιβάλ στην Ελλάδα και είμαστε πολύ χαρούμενοι που αποτελούμε κομμάτι του».

Με τη χαρακτηριστική τους ενέργεια οι Babo Koro ξεδίπλωσαν ένα μουσικό μωσαϊκό από ήχους βαλκανικούς μέχρι rock και swing, τραγουδώντας για τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τον έρωτα και το πάθος. Ιδιαίτερη φόρτιση προκάλεσε το τραγούδι που έγραψαν εμπνευσμένοι από το έγκλημα των Τεμπών και το οποίο αφιέρωσαν «σε όσους δεν έφτασαν, με την ελπίδα πως ο αγώνας θα βρει τελικά δικαίωση».

Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, παντρεμένη με τον ήχο της παράδοσης, τράνταξε την κατάμεστη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων στο αφιέρωμα «Ρίζες και ρεύμα», μια συνάντηση της παραδοσιακής μουσικής με το rock και το metal.

Το αφιέρωμα άνοιξαν τα Kanarya, με έναν μαγευτικό πολυφωνικό ήχο, όπου η γκάιντα και το λαούτο μπλέκονταν με ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο, δυναμιτίζοντας από νωρίς την ατμόσφαιρα.

Τη σκυτάλη πήραν οι «Νήμα», ξεσηκώνοντας τη σκηνή με ήχους από τη Θράκη και τη Μακεδονία, και έδωσαν στην μπαϊντούσκα και στον ζωναράδικο metal «χροιά».

Η υπέροχη Μάρθα Φριτζήλα με τη μαγευτική φωνή της, φορώντας κεφίγια επί σκηνής, έκανε ξεχωριστή αφιέρωση στους ήρωες γιατρούς του ΕΣΥ, που δίνουν μάχη καθημερινά, τραγουδώντας «Δεν μπορώ μανούλα μ', δεν μπορώ, άι σείρε να φέρεις τον γιατρό».

Στη σκηνή ο Στέλιος Μαγαλιός, εμπνευστής αυτής της δημιουργίας, υπό την ενορχήστρωση του Γιάννη Σακκέτου και του Χρηστου Κιτσαντά, έβαλε «φωτιά» στη σκηνή με το ηπειρώτικο «Στης πικροδάφνης τον ανθό», στο πιο όμορφο rock πάντρεμα. «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», φώναξε δυνατά, κάτι που ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη, ενώ κάλεσε «την Τετάρτη όλοι στους δρόμους».

Ακολούθησε ο «Αλεξανδρής», με τον κόσμο να γίνεται «ένα» στους ήχους του γνωστού θρακιώτικου, και η νεανική σκηνή σείστηκε σε αυτήν την όμορφη βραδιά.

Μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία έζησαν οι χιλιάδες νέοι και νέες που κατέκλυσαν τη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων κατά τη συναυλία των Pagan. Το συγκρότημα, γνωστό για τον progressive - ethnic ήχο του και τις θεατρικές του εμφανίσεις, παρουσίασε ένα μυσταγωγικό ταξίδι που συνέδεσε την παράδοση με τη δύναμη του metal.

Το κοινό μπήκε αμέσως στον ρυθμό, από τα πρώτα κιόλας κομμάτια, ακολουθώντας τα δυνατά riffs και τα έντονα τύμπανα. Ξεχώρισαν τα τραγούδια τους «Καρότσα» και «Κοίτα με», αλλά και διασκευές, όπως το «Απάνω στην Τριανταφυλλιά», που απογείωσαν την ατμόσφαιρα.

Το βράδυ του Σαββάτου ο Αλέξανδρος Κτιστάκης μαζί με την Ηλιάνα Πασπάλα ταξίδεψαν το κοινό με ένα έντεχνο λαϊκό «μωσαϊκό» μελωδιών. Συνοδεία του βιολιού, οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα όταν ο καλλιτέχνης, εμβόλιμα στον μελωδικό σκοπό του, έστειλε το μήνυμα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας, στην πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ, μετέτρεψε τη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων σε μια δεύτερη «Κεντρική Σκηνή». Αλλωστε, έπαιζε στην «έδρα» του, στην καρδιά των περισσότερων ιστοριών του, τη Δυτική Αττική. Οι μιμήσεις, οι κλασικοί κατοχυρωμένοι του «χαρακτήρες» βρήκαν τη θέση τους στην παράσταση που παρουσίασε, μαζί βέβαια με την κωμική ματιά στην ...καθόλου κωμική επικαιρότητα, που «άμα θέλεις να πας διακοπές πρέπει να δώσεις ένα νεφρό», την κριτική στις ανθρώπινες σχέσεις, την αποξένωση των social media... Ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για την πρόσκληση, και το Φεστιβάλ τον ευχαρίστησε γεμίζοντας τη σκηνή ασφυκτικά, και από τις δύο μεριές του ποταμιού...

Το αδιαχώρητο στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων έγινε και με την Ματούλα Ζαμάνη, με τον κόσμο να σιγοντάρει με μια φωνή το «Αερικό». Με τη μοναδική της ερμηνεία και την ενέργειά της ξεσήκωσε το πλήθος, με το ρεπερτόριό της που συνδυάζει παραδοσιακά και σύγχρονα στοιχεία.

Εναν πλούτο μουσικών ειδών σε συναυλίες με έντονο στίγμα, αλλά και σε καυστικό stand up comedy, χώρεσε στην «αγκαλιά» της την Παρασκευή και το Σάββατο η Μαθητική Σκηνή.

Την Παρασκευή, το πρόγραμμα «άνοιξε» ο Κώστας Μαλιάτσης - Σάλας, που για ακόμη μια χρονιά με το χειμαρρώδες χιούμορ του μας χάρισε πλούσιες στιγμές γέλιου.

Η συνέχεια δόθηκε στο αφιέρωμα στο hip hop. Ανήσυχοι και ασυμβίβαστοι στίχοι ενάντια στον φασισμό, την ταξική καταπίεση και την κοινωνική αδικία, στίχοι αφιερωμένοι στην πάλη του λαού και της νεολαίας, στους εργάτες που σηκώνουν το κεφάλι, κατέκλυσαν την ασφυκτικά γεμάτη Μαθητική Σκηνή

Οι ρίμες που διαδέχονται η μία την άλλη βάζουν «φωτιά» στη σκηνή, ενώ ακούγεται δυνατά το σύνθημα «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί», καθ' όλη τη διάρκεια.

Το κοινό καλωσόρισαν οι νεαροί καλλιτέχνες ARWN, OIWNOS και KRG, και εκείνο τους υποδέχτηκε με το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Ακολουθούν ο Retro of Rebbelion Connexion, ο Frank the Zapper, ο Drugitiz και ο Dason.

Σειρά έχει ο Raibo, που αφιερώνει το πρώτο τραγούδι του στον φαντάρο αδελφό του, ο οποίος όπως λέει τιμωρήθηκε με ποινή ενός μηνός επειδή είχε το θάρρος και την πυγμή να παρευρεθεί και να μιλήσει σε συγκέντρωση του ΚΚΕ.

Στη σκηνή ανεβαίνει ο Ζωγράφος, υφαίνοντας εικόνες και μπλέκοντας το hip hop με την ποίηση.

Θέση στα decks παίρνει ο Lef Kay και τη δυνατή συναυλία κλείνει ο Tiny Jackal διερωτώμενος μέσα από τους στίχους του «Ποια καλοσύνη; Ρώτα όσους μένουνε μέσα στην Παλαιστίνη», στέλνοντας μήνυμα αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό.

Με το κομμάτι «Ψήσου να λες και κάνα όχι» και ένα «ευχαριστώ» στην ΚΝΕ και στους hip hop καλλιτέχνες που έπαιξαν πριν από αυτόν, το Σφάλμα ανέβηκε στη Μαθητική Σκηνή και δήλωσε πως «καλύτερα η απάντηση να είναι οργανωμένη».

Οταν ακούστηκε το «Πακέτο», στη σκηνή ανέβηκε και η «Λίγκα» για να αφιερώσουν το καινούργιο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κομμάτι στους λιμενεργάτες που ξεκαθαρίζουν ότι «δεν θα περάσει από εδώ» πολεμικό υλικό ιμπεριαλιστών φονιάδων.

Την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ, το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στη Μαθητική Σκηνή άνοιξαν οι Hands of time, που αποτελούνται από μαθητές διαφόρων σχολείων της Αθήνας. Ευχαρίστησαν την ΚΝΕ για την πρόσκληση στο Φεστιβάλ και ανέλαβαν να ξεσηκώσουν το κοινό της Μαθητικής Σκηνής με τους metal ήχους τους και τα τραγούδια τους.

Τη σκυτάλη πήραν οι Υπεραστικοί, με τις παλαιστινιακές σημαίες κρεμασμένες στα αναλόγιά τους και το τραγούδι «Για την Παλαιστίνη» να «ανοίγει» τη συναυλία τους. Πιστοί στο ραντεβού τους με το Φεστιβάλ, ευχαρίστησαν την ΚΝΕ για την πρόσκληση και επεσήμαναν ότι τραγουδούν «για τον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης», ενάντια «στη γενοκτονία από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ», για τους εργαζομένους «που στην απεργία την 1η Οκτώβρη θα δώσουν μάχη ενάντια στο 13ωρο», αλλά και ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, σημειώνοντας ότι «ο λαός στους δρόμους θα φωνάξει ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Με ένα «εμβληματικό κομμάτι που είναι συνυφασμένο με την παλαιστινιακή αντίσταση» ξεκίνησε τη συναυλία του το συγκρότημα «Αγία Φανφάρα», μια πολυμελής ορχήστρα περίπου 20 πνευστών και κρουστών οργάνων, και το αφιέρωσε «στον λαό της Γάζας που είναι αντιμέτωπος με το τέρας».

Το πρόγραμμα της Μαθητικής Σκηνής έκλεισε με τους «Κοινούς Θνητούς», όπου ρίμες για την αδικία, δεμένες με παραδοσιακούς ήχους, φανκ ρυθμούς, πανκ εκρήξεις, ακόμα και μέταλ διασκευές ξεσήκωσαν το πλήθος από την πρώτη στιγμή της συναυλίας που τραγουδούσε με μια φωνή.

Τραγούδησαν μαζί «Ρίμες κόκκινες σε φόντο μαύρο» μαθητές γραπωμένοι από το κάγκελο, πατεράδες με τα παιδιά τους στους ώμους, νέες και νέοι ακόμα και στον χώρο πίσω από τη σκηνή!

Σε μια συναυλία όπου κανείς δεν κάθισε καλά, ανάμεσα σε συνθήματα για λευτεριά στην Παλαιστίνη, ενάντια στον φασισμό, η κορύφωση ήρθε στο τέλος, με φωνές και υψωμένα χέρια ανάμεσα στα καπνογόνα στο «Του κόσμου οι λαοί».

«Ευχαριστούμε την ΚΝΕ που είναι πάντα στο πλευρό μας και εμείς στο δικό της, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», είπαν οι «Κοινοί Θνητοί» αποχαιρετώντας το Φεστιβάλ.

«Είστε πολύ περισσότεροι φέτος. Γεια σας για 51η φορά. Βλέπω πολλούς καινούργιους... Ας συστηθώ...».

Με αυτά τα λόγια ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για 51η φορά χαιρέτησε τους χιλιάδες που κατέκλυσαν την Κεντρική Σκηνή, δίνοντας το έναυσμα για να ακολουθήσει το «Φοβάμαι».

Ο Β. Παπακωνσταντίνου ένωσε τη φωνή του με τον λαό μας και τους λαούς όλου του κόσμου, για να σταματήσει το έγκλημα στη Γάζα. «Πώς γίνονται να σκοτώνονται, να σφάζονται παιδιά; 20.000 παιδιά... Και όσα γλιτώνουν από το σφάξιμο να οδηγούνται στον θάνατο από την πείνα. Πώς γίνεται ο Τραμπ, ο Νετανιάχου και η Ευρώπη να κάνουν αυτό το έγκλημα; Να δούμε τι θα επακολουθήσει μετά από το μεγάλο "μπουμ"».

Στην Κεντρική Σκηνή όλες οι ηλικίες παρούσες... Μέχρι και ένα κοριτσάκι 2 ετών, με τα ακουστικά στο κεφάλι του, στην πρώτη σειρά. Και τα τραγούδια δίνουν ρυθμό, ξεσηκώνουν... Οι γροθιές και οι παλαιστινιακές σημαίες υψώνονται, όπως και οι κόκκινες σημαίες.

«51 χρόνια πριν, με τον Μάνο παρέα, τραγουδήσαμε στο 1ο Φεστιβάλ. Ετσι, ο Μάνος θα είναι πάντα παρών στο Φεστιβάλ». Και έγινε μια φωνή τραγουδώντας τον «Τσε» και τον «Στρατιώτη».

Κάθε τραγούδι και μια ιστορία, κάθε τραγούδι και μια παλιά αλλά και μια νέα ανάμνηση, που γεννιέται από τις μεγάλες συναυλίες, όπως ο Β. Παπακωνσταντίνου ξέρει να κάνει.

«Και του χρόνου πάλι εδώ! Ραντεβού στους δρόμους! Και αυτήν την Τετάρτη! Το παιχνίδι παίζεται ακόμα... Πάρτε την μπάλα!».

Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε, ανανεώνοντας το ραντεβού στους δρόμους αλλά και στην τελευταία μέρα των εκδηλώσεων του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

«Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, μάτια μου, μάτια μου, κάποτε γνώρισα μια λίμνη που 'θελε να 'ταν θάλασσα...». Με ένα παραμύθι που ξεκινάει κάπως έτσι, ένα «Παραμύθι με λυπημένο τέλος», που αποτελεί ταυτότητα και σήμα κατατεθέν για τα 30 χρόνια της υπέροχης πορείας του στο ελληνικό τραγούδι, ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ το βράδυ του Σαββάτου ο Μίλτος Πασχαλίδης και το κοινό τον αποθέωσε!

«Πώς τα καταφέρνετε και κάθε χρόνο είμαστε περισσότεροι, τι ωραία!», είπε από σκηνής, σχολιάζοντας όμως και την οδυνηρή πραγματικότητα που ζούμε και είναι κάθε χρόνο και χειρότερη, κι έπειτα γύρισε στις υπέροχες μουσικές του. Και η νύχτα έγινε μέρα όταν όλοι οι φακοί των κινητών άναψαν στις «Κακές συνήθειες», και όλα τα χέρια άνοιξαν ψηλά αμέσως μετά, σαν για να υποδεχτούν τις «Περσίδες» του!

«Αυτό είναι για τον Θάνο μου», αφιέρωσε αμέσως μετά τον «Τυμβωρύχο», ενώ στο επικό ζεϊμπέκικο «Ερωτας αρχάγγελος» αποδείξαμε για άλλη μια φορά ότι «είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε»!

«Στα 35 χρόνια που τραγουδάω στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι ένα τραγούδι που το αγαπήσατε, και με κάνετε περήφανο γι' αυτό», είπε, και το έπαιξε, γιατί εξάλλου είναι γνωστό ότι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι «Αγύριστο κεφάλι»!

Σειρά είχε το υπέροχο ποτ πουρί του φινάλε του, που ζήτησε μια κεφίγια για να το κάνει, και το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ακούστηκε για άλλη μια φορά δυνατά, ενώ ο καλλιτέχνης μάς ταξίδευσε από τον «Ερωτόκριτο» και το «Αν δεν βρω το τέρμα» μέχρι τις «ντομάτες μαζί με το μανάβικο του κυρ Αντώνη», τον ύμνο του ΕΑΜ και «τα ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια να ξεφορτώνουν στην Καισαριανή»...

Αλλη μια αξέχαστη συναυλία έκλεισε το πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»!

Μετά τη μεγαλειώδη πολιτική συγκέντρωση, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επισκέφτηκε τη μεγάλη υπαίθρια εικαστική έκθεση για την Παλαιστίνη που έχει στηθεί έξω από το Στέκι Πολιτισμού. 123 δημιουργοί όλων των ηλικιών ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ και με το έργο τους έδωσαν σχήμα και μορφή στην Γκουέρνικα του 21ου αιώνα.

Ο Δ. Κουτσούμπας περιηγήθηκε από την εικαστικό Εύα Μελά και συνομίλησε με καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην έκθεση.

Την ίδια μέρα στον χώρο του Φεστιβάλ ο Δ. Κουτσούμπας συναντήθηκε και συνομίλησε σε πολύ θερμό κλίμα με τον πρέσβη της Παλαιστίνης, Yussef Dorkhm.

Επίσης συναντήθηκε με τον Κώστα Θωμαΐδη, τον Θύμιο Παπαδόπουλο, τον Διονύση Τσακνή, την Αγγελική Τουμπανάκη, την Ηρώ Σαΐα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Μαρία Παπαγιάννη και την Μάγδα Φύσσα.

Ο εκδότης του εκδοτικού οίκου «Φουρφούρη» τού χάρισε το βιβλίο «Η χώρα του αύριο», της Τάνιας Σαφόναβα, που κυκλοφορεί από τις συγκεκριμένες εκδόσεις. Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχει προλογίσει το βιβλίο.

Την Παρασκευή ο Δ. Κουτσούμπας συναντήθηκε σε εγκάρδιο κλίμα με καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, και συγκεκριμένα με τον Βασίλη Λέκκα, τον Μανώλη Μητσιά, την Ρίτα Αντωνοπούλου, την Γιώτα Νέγκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Κώστα Τριανταφυλλίδη.

Με αφιερώματα στον Γιάννη Σπανό και στην Σωτήρια Μπέλλου, και ταξίδια στη μουσική παράδοση όλης της χώρας, ξετυλίχτηκε το πρόγραμμα της Λαϊκής Σκηνής την Παρασκευή και το Σάββατο.

Το βράδυ της Παρασκευής το πρόγραμμα ξεκίνησε με τη συναυλία - αφιέρωμα στον μεγάλο Γιάννη Σπανό, και η Λαϊκή Σκηνή βυθίστηκε στο μελωδικό σύμπαν του τόσο σημαντικού αυτού συνθέτη, που τα τραγούδια του βρίσκονται σε κάθε στόμα και οι συντελεστές του αφιερώματος τα τίμησαν και τα ανέδειξαν πραγματικά.

Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσε και η ανιψιά του Γ. Σπανού, Σοφία Μαγκαθά.

Ο Γιάννης Διονυσίου, ο Κώστας Τριανταφυλλίδης και η Πέγκυ Ζήνα ερμήνευσαν με μοναδικό τρόπο υπέροχα και εμβληματικά τραγούδια, ενώ το φινάλε, με όλους τους ερμηνευτές στη σκηνή, έγραψε «Ασπρα καράβια τα όνειρά μας»!

Από σκηνής η Π. Ζήνα είπε: «Τιμούμε έναν πολύ σπουδαίο συνθέτη, που πέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και έκανε πολύ αισθητή την παρουσία του στο "Νέο Κύμα"». Ευχαρίστησε την ανιψιά του συνθέτη και πρόσθεσε με νόημα ότι «αυτό το Φεστιβάλ τιμά πάντα τους μεγάλους, γι' αυτό και κάθε χρόνο βρισκόμαστε εδώ».

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με ακούσματα και ρυθμούς των Βαλκανίων, από την Bronza Banda, που με τη σύμπραξη του Ηλία Δημάνου και των αδελφών Μάλαμα από την Ηράκλεια Σερρών έδωσε το δικό της ξεχωριστό χρώμα.

Με οδηγό τις μελωδίες των χάλκινων και των ζουρνάδων, και τον ρυθμό που έδινε το νταούλι, ξεκίνησε ένα μουσικό καραβάνι που περιλάμβανε παραδοσιακά τραγούδια βγαλμένα από το ελληνικό ρεπερτόριο, με επίκεντρο τη Μακεδονία και τη Θράκη, αλλά και γενικότερα από τη Βαλκανική Χερσόνησο.

Το πρόγραμμα της Παρασκευής κορυφώθηκε με το «Γλέντι του Σεπτέμβρη», με ανθρώπους όλων των ηλικιών να χορεύουν στους ρυθμούς παραδοσιακών σκοπών από κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Η συναυλία έφερε κοντά εξαιρετικούς καλλιτέχνες: Τον Παναγιώτη Αγγελακόπουλο και την Λευκοθέα Φιλιππίδη, που με τις εκφραστικές φωνές τους απέδωσαν με πάθος τα παραδοσιακά μας τραγούδια, και τους δεξιοτέχνες του κλαρίνου Μάνο Αχαλινωτόπουλο και Νίκο Φιλιππίδη, που ανέδειξαν την ψυχή της ελληνικής υπαίθρου. Μαζί τους ο Γιώργος Μαρινάκης στο βιολί, ο Κώστας Φιλιππίδης στο λαούτο, ο Κώστας Μερετάκης στα κρουστά και ο Θάνος Σταυρίδης στο ακορντεόν.

Από τα πρώτα κιόλας τραγούδια, το «Αλησμονώ και χαίρομαι», την «Κοντούλα λεμονιά», τον «Ντελή παπά» και «Της πικροδάφνης τον ανθό», ο κόσμος ξεκίνησε τον χορό σε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι αργά...

Οι συγκλονιστικές φωνές του πολυφωνικού συγκροτήματος «Χαονία» πλημμύρισαν τη Λαϊκή Σκηνή το βράδυ του Σαββάτου.

Πιστή στην ηπειρώτικη παράδοση, η «Χαονία» απέδωσε με μοναδική ευαισθησία τη χαρακτηριστική πολυφωνία της Ηπείρου, όπου οι φωνές μπλέκονται αρμονικά χωρίς όργανα, δημιουργώντας έναν ήχο γεμάτο συναίσθημα. Τραγούδια όπως το «Ξενιτεμένο μου Πουλί» και το «Μαύρα μου Χελιδόνια» αντήχησαν, μεταφέροντας τον καημό της ξενιτιάς.

Τραγούδια που σφράγισε με τη φωνή και την ερμηνεία της η Σωτηρία Μπέλλου ακούστηκαν το βράδυ του Σαββάτου στη Λαϊκή Σκηνή, στη συναυλία με τίτλο «Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι».

Τη συναυλία επιμελήθηκε η καταξιωμένη στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία με την ευαισθησία και την ποιητική της ματιά έστησε ένα πρόγραμμα που «πάντρεψε» τα τραγούδια της Μπέλλου με σύγχρονες ενορχηστρώσεις, αναδεικνύοντας την αιώνια δύναμή τους.

Το δύσκολο έργο της απόδοσης των τραγουδιών έφεραν εις πέρας με επιτυχία η Εβελίνα Αγγέλου, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος και η Ασπασία Στρατηγού.

Οι τρεις εξαιρετικοί ερμηνευτές μας ταξίδεψαν στη μουσική κληρονομιά της Σ. Μπέλλου, με το κοινό να ανταποκρίνεται στις πανέμορφες ερμηνείες, σιγοτραγουδώντας και χορεύοντας, δείχνοντας ότι τα αθάνατα αυτά τραγούδια θα συνεχίσουν να μιλούν αιώνια στην καρδιά του λαού...

Ενα μουσικό ταξίδι στη Μεγαλόνησο προσέφεραν ο Βασίλης Σταυρακάκης με το μαντολίνο του και ο Γιώργης Μανωλάκης με το λαούτο του, συνοδεία του Γιώργου Σκορδάλου στη λύρα.

Το κρητικό αφιέρωμα ξεκινά με το πολυαγαπημένο ριζίτικο «Απού την Κάντανό 'ρχομαι», που μιλά για την καταστροφή της μαρτυρικής Καντάνου από τους ναζί. «Πανάθεμά σε φασισμέ» ακούγεται από τη σκηνή και από τα χείλη όλων όσοι βρίσκονται από κάτω.

Η σκηνή γεμίζει με κυκλωτικούς χορούς. Ακούγεται το τραγούδι «Πάρε με νύχτα», και όσοι είναι ακόμα καθισμένοι στα τραπέζια τινάζονται πάνω για να ανοίξουν διάπλατα τα χέρια, τραγουδώντας, ενώ στη μαντινάδα που ακολουθεί όλοι χειροκροτούν: «Ελα λαέ με το δρεπάνι σου, έλα με το σφυρί σου, έλα θέριζε, χτύπα αλύπητα, να ξοφληθούν οι οχτροί σου».

Τη σκυτάλη πήρε για την τελευταία συναυλία του 51ου Φεστιβάλ ο Νίκος Φάκαρος, και ένα απέραντο ικαριώτικο γλέντι μέχρι το πρωί.

Οταν ανέβηκαν στην σκηνή οι MUSICAROI από την Ικαρία, ο Ν. Φάκαρος έριξε αμέσως το σύνθημα: «Ζήτω η ΚΝΕ και το 51ο Φεστιβάλ της. Ζήτω η Ικαρία, ζήτω ο Κόκκινος Βράχος. Ζήτω το ΚΚΕ».

Το ικαριώτικο γλέντι ξεκινά με την «Αμπελοκουτσούρα» και αμέσως η σκηνή γεμίζει, λες και όλοι περίμεναν την πρώτη νότα για να βρεθούν επιτόπου εκεί! Το βιολί δίνει το ρυθμό ...και κανείς δεν μένει στην καρέκλα του!