Παρά τις διαφορές στα συνθήματα και στα προεκλογικά διλήμματα, το κριτήριο ψήφου που προσπαθούν να επιβάλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ είναι το ίδιο.

Προϋποθέτει να αποδεχτεί ο λαός το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της θωράκισης δηλαδή των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, ως μονόδρομο, αλλά και ως δικό του στόχο.

Αυτό σημαίνει όμως θυσίες δίχως τέλος, «αναδιαρθρώσεις» και «μεταρρυθμίσεις» που τσακίζουν δικαιώματα και σύγχρονες ανάγκες.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος βάζουν το δίλημμα της «δίκαιης» ανάπτυξης από τη μια και της «βιώσιμης» από την άλλη, καλώντας το λαό να διαλέξει ποιος θα τον γδάρει καλύτερα...

Προϋποθέτει επίσης να αποδεχτεί ο λαός τους δημοσιονομικούς στόχους στους οποίους δεσμεύονται ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Να αποδεχτεί ως τετελεσμένα τις απώλειες που είχε τα προηγούμενα χρόνια, για να μην επαναληφθεί η «δημοσιονομική εκτροπή».

Από εκεί και πέρα, το δίλημμα που του βάζουν προεκλογικά είναι να διαλέξει με ποια αναλογία θα χάσει. Αν δηλαδή οι ματωμένοι στόχοι θα πιαστούν με περισσότερες περικοπές και λιγότερους φόρους ή το αντίστροφο.

Προϋποθέτει ακόμα να συμβιβάσει ο λαός τις προσδοκίες του για κάτι καλύτερο με τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με την προϋπόθεση μάλιστα ότι θα πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Από εκεί και πέρα, το προεκλογικό καλάθι και των δυο έχει επιδόματα δήθεν στήριξης και ελάφρυνσης των πιο φτωχών, αλλά και ακάλυπτες επιταγές για κάποιο «μέρισμα» από την ανάπτυξη.

Δίπλα σ' αυτά, και οι δυο καλούν το λαό να αποδεχτεί ως «εθνικό συμφέρον» τη βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Εδώ μάλιστα δεν υπάρχει δεύτερη γνώμη ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα άλλα κόμματα.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο λειτουργούν τα ψευτοδιλήμματα ως κριτήριο ψήφου και η πόλωση πάνω από την κάλπη.

Ετσι, όμως, ο λαός μπαίνει στο γήπεδό τους, με το παιχνίδι χαμένο από τα αποδυτήρια, αφού του ζητάνε να επιλέξει ποιος θα εφαρμόσει την επόμενη μέρα ως κυβέρνηση το ίδιο αντιλαϊκό πρόγραμμα που μας έφερε έως εδώ, στη μία ή στην άλλη παραλλαγή του.

Γι' αυτό κανένας εργαζόμενος, κανένας που αισθάνεται προοδευτικός και αριστερός δεν πρέπει να παίξει το παιχνίδι τους, αλλά να φέρει την μπάλα στο δικό του γήπεδο, δυναμώνοντας το ΚΚΕ.

Σ' αυτό το γήπεδο, το παιχνίδι παίζεται για να είναι πιο μαχητική την επόμενη μέρα η πάλη για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού, απέναντι στην ίδια αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί από την όποια νέα κυβέρνηση.

Σ' αυτό το γήπεδο, ο αγώνας δίνεται για να μπορεί ο λαός να παλεύει από καλύτερες θέσεις για την ανάκτηση των απωλειών, για σύγχρονα δικαιώματα, για να διαμορφώνονται προϋποθέσεις αντεπίθεσης, με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Σ' αυτό το γήπεδο, το «στοίχημα» είναι να δυναμώσουν η ελπίδα και η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα διέξοδος για το λαό. Και μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ στις 7 Ιούλη μπορεί να την εγγυηθεί.