Η κυβέρνηση θριαμβολογεί, επαναλαμβάνοντας το μοτίβο: «Οι θυσίες έπιασαν τόπο, ανοίγει πλέον ο δρόμος για την ανάπτυξη, που σε μια πορεία θα βάλει τέλος και στη λιτότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μεριά του, καταγγέλλει την κυβέρνηση για παρουσίαση ενός σκηνικού «εικονικής πραγματικότητας», για αδυναμία να οδηγήσει την οικονομία σε ανάκαμψη, λόγω της εμμονής της στις πολιτικές της λιτότητας.

«Μέτρα ή καταστροφή» λέει η κυβέρνηση, «λιτότητα ή ανάπτυξη» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Διλήμματα ψεύτικα και αποπροσανατολιστικά για το λαό. Το νέο πακέτο «διαρθρωτικών» μέτρων του πολυνομοσχεδίου αποδεικνύει ότι στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης σημαίνει ισοπέδωση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης.

Η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάκαμψη δε θα αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες των εργαζομένων και του λαού, δε θα λύσει το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας, δε θα επαναφέρει μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα. Ακόμα και όσες λίγες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν θα είναι προσωρινές, κακοπληρωμένες και χωρίς δικαιώματα. Αντικειμενικά, θα πραγματοποιείται σε επώδυνες συνθήκες για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Θυμίζουμε ότι και στις συνθήκες πριν από την κρίση, το μεγάλωμα της πίτας δεν έφερε τη λαϊκή ευημερία, όχι γιατί «δεν μοιράστηκε σωστά», όπως λένε διάφοροι επίδοξοι διαχειριστές, αλλά γιατί έτσι γίνεται στον καπιταλισμό. Ο πλούτος που παράγεται ανήκει στους βιομήχανους, στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές. Η αύξησή του προϋποθέτει την υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Η καπιταλιστική ανάπτυξη όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά προϋποθέτει τη «λιτότητα» για το λαό.

Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για το λαό. Είτε με το ένα, είτε με το άλλο μείγμα διαχείρισης, ο λαός θα εξακολουθεί να ματώνει. Ο καπιταλισμός έχει ξεπεράσει την ιστορική αυτή φάση, που είτε επειδή μπορούσε, είτε κάτω από το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και την ταξική πάλη εξασφάλιζε ορισμένες παροχές στους εργαζόμενους. Οι απαιτήσεις του κεφαλαίου δεν θα μειωθούν αλλά θα ενισχύονται όσο υπάρχουν ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και η ΕΕ, που στηρίζουν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης.

Είναι χαρακτηριστικές, π.χ., οι σχετικές αναφορές του Αντ. Σαμαρά σε συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή, όταν από τη μία δήλωνε ότι μέσα στους στόχους του με την επίτευξη ανάκαμψης είναι η νέα προκλητική μείωση του συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων στο 15% και, ταυτόχρονα, τόνιζε ότι «δε θα θέσουμε σε κίνδυνο τα πλεονάσματα στον Προϋπολογισμό», προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την ακόμα μεγαλύτερη φοροληστεία σε βάρος του λαού.

Είναι εξίσου χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι τη διατήρηση των ίδιων «πρωτογενών πλεονασμάτων», που δεν μπορεί να προκύπτουν παρά από το ξεζούμισμα του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο την αποδέχεται, αλλά την προβάλλει ως εργαλείο ανάπτυξης που πρέπει να κατευθυνθεί στα ντόπια μονοπώλια αντί στους δανειστές. Οι καταγγελίες ενάντια στη λιτότητα, εξάλλου, δεν είναι «αποκλειστικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ: Προέρχονται από ένα ευρύτερο φάσμα αστικών δυνάμεων και δεν αφορούν την τσέπη των εργαζομένων, αλλά τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου. Η λιτότητα στην οποία αναφέρονται, στην πραγματικότητα αφορά στο αν το αστικό κράτος θα είναι σε θέση να ενισχύει με ρευστό την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Πίσω από ψεύτικα για το λαό διλήμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να βάλουν τα λαϊκά στρώματα να βλέπουν τη ζωή τους μέσα από το πόσα κέρδη θα έχουν τα μονοπώλια, επιδιώκουν να κάνουν τους εργαζόμενους να ταυτίσουν τα συμφέροντά τους με αυτά του κεφαλαίου. Η διέξοδος για το λαό, όμως, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, αυτής της οικονομίας. Βρίσκεται στην κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους ως κινήτρου της παραγωγής, σε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου κίνητρο της παραγωγής θα είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος και η ικανοποίηση των αναγκών του.