Αυτό που περιλαμβάνει το Μνημόνιο είναι μία συγκροτημένη πολιτική απαξίωσης της αξίας της εργατικής δύναμης. Δε γέννησε την κρίση το Μνημόνιο, η κρίση έφερε το Μνημόνιο. Η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Ετσι στο έδαφος του καπιταλισμού η διέξοδος από την κρίση, που ταυτίζεται με την ανάκαμψη της κερδοφορίας απαξιώνει, καταστρέφει δηλαδή εργατική δύναμη. Πρώτα θα απαξιωθεί η εργατική δύναμη και μετά θα καταστραφεί κι ένα μέρος του κεφαλαίου. Και καταστρέφεται κι ένα μέρος του κεφαλαίου και καπιταλιστικές επιχειρήσεις κλείνουν και θα κλείσουν κι άλλες. Καλλιεργείται και η αντίληψη από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις ότι αν φύγει από τη μέση το Μνημόνιο, σώθηκαν οι εργαζόμενοι, τελειώνουμε με την κρίση. Στο Μνημόνιο εντάχθηκαν μια σειρά από μέτρα που στην Ελλάδα ήταν προγραμματισμένα και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ να παρθούν και δεν πάρθηκαν. Ενας παράγοντας που δεν πάρθηκαν όλα τα μέτρα πριν από την κρίση -γιατί πολλά πάρθηκαν- είναι γιατί υπήρχαν αντιστάσεις μέσα στο κίνημα. Δεν πάρθηκαν τα μέτρα και μπήκαν όλα μέσα στο Μνημόνιο. Φιλολαϊκή πολιτική διεξόδου από την κρίση στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Επομένως, κατάργηση του Μνημονίου, διαγραφή του χρέους, και αποδέσμευση από την ΕΕ, που συνδέεται με ανατροπή των μονοπωλίων, αυτά τα τρία μαζί, είναι γραμμή πάλης, υπεράσπισης των συμφερόντων εργατοϋπαλλήλων, αυτοαπασχολουμένων και φτωχής αγροτιάς.