Η συμφωνία για την ανακήρυξη θαλάσσιων ζωνών ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη, παρακάμπτοντας την επήρεια του Καστελόριζου, ακόμα και της Κρήτης (!), δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Η Τουρκία αυξάνει σταθερά και σχεδιασμένα την προκλητικότητά της στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο, επιχειρώντας να δημιουργήσει τετελεσμένα στην εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευση για το ρόλο της στην περιοχή.

Αξιοποιεί την ισχύ της ως ενός από τους μεγαλύτερους στρατούς του ΝΑΤΟ και «στρατηγικού εταίρου» της ΕΕ, ακόμα και το ρόλο της στη διαχείριση του Προσφυγικού, για να κατοχυρώσει και να διευρύνει τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης σε όλο το τόξο από τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μέχρι τη ΝΑ και Κεντρική Μεσόγειο, αμφισβητώντας τη Συμφωνία της Λοζάνης, εισβάλλοντας στο Ιράκ και στη Συρία, προσβάλλοντας κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Οι «κορόνες» της κυβέρνησης ότι θα καταγγείλει την τουρκική επιθετικότητα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και ότι θα ζητήσει την καταδίκη της για παραβίαση του «διεθνούς δικαίου» είναι αστείες. Οι προκλήσεις αυτές δεν είναι άγνωστες σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που παζαρεύουν με την Τουρκία την παραμονή της στην ευρωατλαντική συμμαχία και την απομάκρυνσή της από τη ρωσική επιρροή, στόχο με τον οποίο συμφωνεί και συμπράττει με όλα τα μέσα η Ελλάδα.

Μόλις πρόσφατα, άλλωστε, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναγνώρισαν τις «βάσιμες ανησυχίες της Τουρκίας για την ασφάλειά της στη Βόρεια Συρία», νομιμοποιώντας τη στρατιωτική εισβολή και την παραβίαση κάθε έννοιας «δικαίου», παρά τις αντιδράσεις που ακολούθησαν από τη Γερμανία, τη Γαλλία και άλλους για το πλήγμα που δέχτηκε η συμμαχία του ΝΑΤΟ με τους Κούρδους.

Αλλά και πριν η Τουρκία προσεγγίσει τη Ρωσία, προκαλώντας την ανησυχία των ΗΠΑ και άλλων «συμμάχων», ΝΑΤΟ και ΕΕ αναγνώριζαν «ζωτικά» της συμφέροντα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, αντιμετωπίζοντας την ευρύτερη περιοχή ως «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο» στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ, δίνοντας αέρα στα πανιά των τουρκικών προκλήσεων σε γη, αέρα και θάλασσα.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος η Τουρκία επεκτείνει τις αμφισβητήσεις δυτικότερα, στην καρδιά της Μεσογείου, και με όχημα τα Ενεργειακά προωθούνται σενάρια για λύσεις «win - win» με Ελλάδα και Κύπρο, που έχουν στον πυρήνα τους τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου.

Τα σενάρια αυτά επανέρχονται με κάθε αφορμή από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που κατά τ' άλλα παρουσιάζονται από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις ως οι «θεματοφύλακες» των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, ενώ είναι παράγοντες αστάθειας και κινδύνων για το λαό.

Οι εξελίξεις εκθέτουν τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, που προωθούν την παραπέρα εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τη συμμετοχή σε τριμερή σχήματα, με την «ομπρέλα» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όπως με το Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο και την Ιορδανία, ως «ασπίδα» τάχα απέναντι στις αμφισβητήσεις της Τουρκίας.

Δεν καλλιεργούν μόνο εφησυχασμό για το ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, αλλά κρύβουν και τη μεγάλη εικόνα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών, στους οποίους συμμετέχει μέχρι τα μπούνια η Ελλάδα. Θολώνουν παράλληλα τις πραγματικές αιτίες της τουρκικής επιθετικότητας, μιλώντας άλλοτε για «εξαγωγή της εσωτερικής πολιτικής κρίσης», άλλοτε για «παιχνίδια εντυπώσεων του "σουλτάνου" Ερντογάν» και άλλοτε για «αντιπερισπασμό εξαιτίας της απομόνωσής της από Αμερικανούς και Ευρωπαίους».

Οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν εφησυχασμό. Κανένα άλλοθι δεν πρέπει να δώσει ο λαός στην κυβέρνηση και στα άλλα κόμματα, που κάνουν εκκλήσεις για «συναίνεση» και την ίδια ώρα παρουσιάζουν ως «απάντηση» στην τουρκική επιθετικότητα την παραπέρα εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στο όνομα της αναβάθμισης του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης, που καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού. Αντίθετα, η στάση αυτή τα ναρκοθετεί αφού τα βάζει σε ένα φαύλο κύκλο παζαριών και αντιπαραθέσεων.

Απέναντι στις επικίνδυνες εξελίξεις επιβάλλεται να δυναμώσει η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και την ελληνική συμμετοχή, για την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου που τον γεννά.