«Αυτός είναι ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός»! Αυτή ήταν η φράση κλειδί που επαναλάμβαναν ένας - ένας οι κυβερνητικοί βουλευτές από το βήμα της Βουλής, στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2018.

Την ίδια «κασέτα» παίζουν όλα τα κυβερνητικά στελέχη από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Η σκοπιμότητα προφανής: Να καλλιεργήσουν αυταπάτες στο λαό, να μοιράσουν φρούδες ελπίδες ότι «η κατάσταση αλλάζει», ότι οσονούπω ξημερώνει το λαμπρό «μεταμνημονιακό μέλλον», όπου ο λαός μπορεί να ελπίζει σε καλυτέρευση της ζωής του, απαλλαγμένος τάχα από την «εποπτεία».

Επιστρατεύουν μάλιστα και διάφορα στατιστικά στοιχεία για να δείξουν ότι η πολιτική τους καταγράφει επιτυχίες, όπως οι προβλέψεις για αναιμική ανάκαμψη του ΑΕΠ, για σχετική μείωση της ανεργίας και πάει λέγοντας. Βέβαια, κανείς δεν αμφισβητεί τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης. Μόνο που αυτές δεν αφορούν το λαό και τις ανάγκες του, αλλά το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.

Ας δούμε ένα παράδειγμα με βάση τα τελευταία στοιχεία του συστήματος «Εργάνη». Η κυβέρνηση προβάλλει ως επιτυχία της πολιτικής της τη σχετική αύξηση της απασχόλησης, μετά από 10 σχεδόν χρόνια βαθιάς κρίσης, στη διάρκεια της οποίας η ανεργία εκτοξεύτηκε. Πράγματι, το 2017 δημιουργήθηκαν κάποιες νέες θέσεις εργασίας. Μόνο που την ίδια περίοδο διευρύνθηκε και άλλο η «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα σήμερα, ένας στους 5 να εργάζεται από μία έως 20 ώρες τη βδομάδα!

Παράλληλα, δύο και τρεις απασχολούμενοι μοιράζονται μια θέση εργασίας, ενώ 6 στους 10 που βρίσκουν δουλειά, απασχολούνται με μερική ή εκ περιτροπής εργασία. Ιδια είναι η εικόνα και για τους μισθούς: Ο μέσος μισθός περίπου 2 εκατ. μισθωτών με σχέση ιδιωτικού δικαίου μειώθηκε φέτος σε σχέση με το 2016, κατά 3,33%, ως αποτέλεσμα και της εργασιακής «ευελιξίας», ενώ 613.044 μισθωτοί αμείβονταν το 2017 με μισθό κάτω από 600 ευρώ μεικτά. Δηλαδή, κάτω και από τα όρια του κατώτερου μισθού.

Τι περιγράφουν τα παραπάνω στοιχεία; Την ένταση της εκμετάλλευσης και μάλιστα σε μια περίοδο όπου υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στον προθάλαμο της ανάπτυξης. «Εντάξει», απαντάει η κυβέρνηση, «αλλά όταν βγούμε από τα μνημόνια, η πολιτική μας εγγυάται την αντιστροφή αυτής της κατάστασης, επειδή εμείς φέρνουμε τη "δίκαιη" ανάπτυξη "με την κοινωνία όρθια"».

Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Με τον ίδιο τρόπο που τσάκιζαν το λαό την περίοδο των μνημονίων, για να διαμορφώσουν προϋποθέσεις ανάκαμψης για το κεφάλαιο, θα συνεχίσουν να το κάνουν, με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση, για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του στη «μεταμνημονιακή περίοδο».

Γιατί αυτοί είναι οι δυο «πυλώνες» στους οποίους στηρίζεται η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα και παγκόσμια: Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, από τη μια, και το τσάκισμα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, από την άλλη, ώστε να ανοίγονται νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους και να δημιουργούνται προϋποθέσεις ταχύτερης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου.

Προς επίρρωση των παραπάνω, μπορεί κανείς να δει τα μέτρα που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση για τη «μεταμνημονιακή εποχή» (αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών στον προϋπολογισμό του 2018, μείωση του αφορολόγητου, πετσόκομμα των συντάξεων), τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, την επιθετικότητα του κεφαλαίου που μεγαλώνει και εκφράζεται με ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής από τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.

Στοιχείο της «μεταμνημονιακής» εποχής θα συνεχίσει να αποτελεί και η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που αποτελεί βραδύκαυστο φιτίλι για τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Κανέναν λόγο δεν έχουν, επομένως, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να ενστερνιστούν τις προσδοκίες και τις αγωνίες της κυβέρνησης για το λαμπρό «μεταμνημονιακό μέλλον» του κεφαλαίου, αλλά σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, να παλέψουν κόντρα στο ρεύμα, για το μέλλον των δικών τους σύγχρονων αναγκών.