Κλίμα ευφορίας καλλιεργούν τα κυβερνητικά επιτελεία γύρω από την «έγκαιρη» και «απρόσκοπτη» ολοκλήρωση της 3ης «αξιολόγησης», για την οποία πανηγυρίζουν ότι ξεκίνησε σε «θετικό κλίμα» απ' όλες τις πλευρές που κάθονται στο αντιλαϊκό τραπέζι.

Μόνιμη επωδός είναι ότι η γρήγορη συμφωνία πάνω σε παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα θα δώσει το «πράσινο φως» για αμετάκλητο «τέλος των μνημονίων», τον Αύγουστο του 2018. Οτι τα μέτρα που τώρα συζητιούνται είναι σχεδόν ανώδυνα για το λαό, που πρέπει να «σφίξει τα δόντια» στην τελική ευθεία προς το «τέλος της εποπτείας».

Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Αρκεί μια ματιά στην ατζέντα της 3ης «αξιολόγησης» και σε όσα προκύπτουν από τις πρώτες επαφές της κυβέρνησης με τους δανειστές, για να το επιβεβαιώσει. Χώρια βέβαια η εμπειρία που έχουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα απ' όλους τους προηγούμενους γύρους της διαπραγμάτευσης...

Χαρακτηριστικά είναι όσα δρομολογούνται πίσω από κλειστές πόρτες σε βάρος του απεργιακού δικαιώματος.

Επί της ουσίας και παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να θολώσει τα νερά, τα επιπλέον εμπόδια στην προκήρυξη απεργιών, και μάλιστα στα πρωτοβάθμια σωματεία, ανοίγουν νέους επικίνδυνους δρόμους, ώστε να προχωρήσει παραπέρα το «ξήλωμα» των συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Την ίδια ώρα, παρά τις κορόνες της κυβέρνησης περί «επαναφοράς των Συλλογικών Συμβάσεων» μετά το τέλος των μνημονίων, ξεκαθαρίζεται ολοένα και περισσότερο ότι δεν υφίσταται τέτοιο θέμα.

Οτι η κλιμάκωση της επίθεσης, στο έδαφος των ψηφισμένων αντεργατικών ανατροπών και της «ζούγκλας» που έχει διαμορφωθεί στην αγορά εργασίας, με τη διάλυση των ΣΣΕ, την επέκταση των ατομικών συμβάσεων, τις «ενώσεις προσώπων» κ.ο.κ., είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για την επιστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας στην ανάπτυξη, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Τι άλλο έχει να περιμένει ο λαός από τη «γρήγορη ολοκλήρωση» της 3ης «αξιολόγησης»;

• Το βαρύ τσεκούρι σε ό,τι έχει απομείνει από προνοιακά και κοινωνικά επιδόματα, τον «εξορθολογισμό» τους, όπως παρουσιάζεται η άρση ακόμα και της στοιχειώδους κρατικής μέριμνας για μεγάλο τμήμα του λαϊκού πληθυσμού, που τσάκισαν η κρίση και η αντιλαϊκή πολιτική.
• Την εφαρμογή μια ώρα αρχύτερα των μέτρων του «4ου μνημονίου» που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση για Ασφαλιστικό, συντάξεις, αφορολόγητο, μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο να μην πιαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, παρά τη φορολεηλασία του λαϊκών στρωμάτων και τις περικοπές.
• Την παραπέρα σύνθλιψη των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, με την περαιτέρω «απελευθέρωση» τομέων της οικονομίας. Αλλά και την επιδείνωση των όρων πρόσβασης του λαού σε στοιχειώδεις υπηρεσίες, όπως, για παράδειγμα, η Ενέργεια, στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» και της ιδιωτικοποίησης, που εντατικοποιούνται, ώστε να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η κοροϊδία του λεγόμενου «κοινωνικού μερίσματος», που η κυβέρνηση κουνάει ως «τυράκι» μπροστά από τη φάκα της «υπεραπόδοσης» των ματωμένων πλεονασμάτων.

Πρόκειται για δοκιμασμένη συνταγή, τόσο από την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όσο και από τη σημερινή, με το περσινό εφάπαξ «επίδομα» στους συνταξιούχους. Επιβεβαιώνει ότι «κοινωνική πολιτική» στο σάπιο καπιταλισμό σημαίνει διαχείριση της φτώχειας, και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή, διαμοιρασμός της ανάμεσα σε φτωχούς και εξαθλιωμένους, που θα πληθαίνουν σχετικά και απόλυτα και στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Την ίδια ώρα, βέβαια, η κυβέρνηση στήνει παγίδα εγκλωβισμού του λαού, μάταιης προσμονής ότι από την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών κάτι καλό μπορεί να προκύψει και για τον ίδιο.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχουν κανέναν λόγο να «ποντάρουν» στη γρήγορη και απρόσκοπτη ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», στα αποτελέσματα που αυτή συνεπάγεται για το κεφάλαιο. Χωρίς καθυστέρηση χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα για την επιστροφή όσων έχασαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, να δυναμώσουν την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με τους στόχους, τα σχέδια και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η επιτυχία των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ στις 9 Νοέμβρη μπορεί να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση.