«Θα ήταν ίσως χρήσιμο για την πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ να υπάρξει μια τυποποίηση των προϋποθέσεων που απαιτούνται για να πιστοποιηθεί κάποιος ως υποψήφιος συνεργαζόμενος. Κάτι σαν αριστερό ISO. Ετσι που να ελέγχεται διαφανώς και χωρίς καυγάδες το πολιτικό μητρώο και η συνέπειά του», γράφει ο Θ. Καρτερός στην «Αυγή», 16/2/2014, για τις κόντρες στις επιλογές των υποψηφίων τους. Ενώ ο Β. Πάικος γράφει: «Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, το 2010 ή και το 2011, πολλοί, πάρα πολλοί Ελληνες (καθώς και πολλοί, πάρα πολλοί πολιτικοί) πίστεψαν πως δεν υπήρχε άλλη από τη μνημονιακή λύση. Ε, λοιπόν, κάποιοι απ' αυτούς στη συνέχεια, και μάλιστα σύντομα, είδαν τη φαιά πραγματικότητα, αναγνώρισαν έμπρακτα την πλάνη τους και εντάχθηκαν σε λογική προοδευτικής στρατηγικής». Πράγματι, ως δύναμη διαχείρισης της οικονομίας των μεγαλοεπιχειρηματιών, δύναμη του ευρωμονόδρομου, αυτό είναι το αριστερό ISO και η προοδευτική στρατηγική, που αυτοπροβάλλονται ως πιο ικανοί για την κυβερνητική εξουσία, έχουν και ανάλογη πολιτική συμμαχιών με πρόσωπα και δυνάμεις από τα αστικά κόμματα, επιλογές που εκφράστηκαν και στις υποψηφιότητες για τις Περιφέρειες. Δεν είναι δα και πρώτη φορά στην ιστορία που πρόσωπα και δυνάμεις από ένα κόμμα της διαχείρισης μεταπηδούν σε άλλο κόμμα της διαχείρισης. Εχουν καμία σχέση αυτά με τα λαϊκά συμφέροντα;