Το ξημέρωμα της Τρίτης, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν ωμά στους απεργούς της επιχείρησης «Παπουτσάνης» στη Ριτσώνα και συνέλαβαν οκτώ εργαζόμενους και συνδικαλιστές. Η επίθεση των ΜΑΤ έγινε για να περιφρουρηθούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, όπως με μεγάλη συχνότητα γίνεται το τελευταίο διάστημα, με σημείο καμπής την επίθεση στους απεργούς της «Χαλυβουργίας». Θυμίζουμε ενδεικτικά ότι στις 5 Νοέμβρη, δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν στους εργαζόμενους των Πρακτορείων Τύπου, που περιφρουρούσαν την απεργία τους στην Αττική. Ανήμερα της απεργίας στις 6 Νοέμβρη, θύματα της κρατικής - εργοδοτικής καταστολής έγιναν οι απεργοί της ACS. Στη Χαλκίδα, στις 16 Οκτώβρη, οι δυνάμεις των ΜΑΤ έκαναν επέμβαση στο κτίριο της Περιφέρειας στη Χαλκίδα και συνέλαβαν 13 συνδικαλιστές από τα σωματεία των πέντε κλειστών εργοστασίων της περιοχής, που κινητοποιούνται συντονισμένα εδώ και πολλούς μήνες, διεκδικώντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, η αστυνομία είχε επιτεθεί σε εργαζόμενους που περιφρουρούσαν απεργία έξω από το «Καρφούρ» της Χαλκίδας και προσήγαγε έξι από αυτούς.

Η άλλη όψη της κρατικής καταστολής είναι η κλιμάκωση των διώξεων και των καταδικών σε βάρος εργαζομένων και συνδικαλιστών, που αποκτά χαρακτηριστικά μπαράζ το τελευταίο διάστημα, στοχοποιώντας κυρίως τα στελέχη του ταξικού κινήματος. Το ΠΑΜΕ έχει αναδείξει το ζήτημα με αφορμή τις αλλεπάλληλες καταδίκες συνδικαλιστών της Ζώνης, ύστερα από μηνύσεις εργολάβων, που είναι γεμάτες ψέματα και στημένες κατηγορίες. Τελευταίο κρούσμα ήταν η καταδίκη στη Θεσσαλονίκη του μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου και της συνδικαλίστριας, δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη», Αννας Ανανιάδου, για παρέμβασή τους σε δελτίο ειδήσεων της ΕΤ 3, στη διάρκεια της απεργίας που κήρυξαν Ομοσπονδίες και Συνδικάτα στις 17 Δεκέμβρη 2009. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κατηγορία σε βάρος τους δεν τεκμηριώθηκε από τις καταθέσεις των μαρτύρων και ότι παρά την απαλλακτική εισαγγελική πρόταση, η απόφαση του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική.

Ανάλογα στημένο ήταν το κατηγορητήριο στη δίκη των 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, για τη διαμαρτυρία στο υπουργείο Εργασίας, στις 30 Γενάρη. Οι κατηγορίες δεν στηρίχτηκαν ούτε από τα ίδια τα στελέχη του υπουργείου και κατέρρευσαν, υποχρεώνοντας το δικαστήριο να εκδώσει αθωωτική απόφαση. Σε άλλη δίκη, στον Πειραιά, το κατηγορητήριο, που συνέταξε η εισαγγελία για μια από τις εκατοντάδες συνδικαλιστικές διώξεις που εκκρεμούν, περιείχε άλλα ονόματα κατηγορουμένων από αυτούς που ήταν να δικαστούν (!), δημιουργώντας πρόσθετα ερωτηματικά για το ρόλο της Δικαιοσύνης στο κυνήγι που έχει εξαπολύσει η εργοδοσία σε βάρος της συνδικαλιστικής δράσης. Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι οι συνδικαλιστικές διώξεις έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Οπως πολιτική είναι και η απόφαση να χτυπηθεί μια απεργία από τις δυνάμεις καταστολής. Αυτό που επιδιώκουν η εργοδοσία και το κράτος της, είναι να κάμψουν κάθε αντίδραση και αντίσταση στα αντιλαϊκά μέτρα που κλιμακώνονται και έχουν στόχο την ανάκαμψη της (καπιταλιστικής) οικονομίας και την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων.

Με το «μαστίγιο» σε βάρος των εργαζομένων, προσπαθούν να εμπεδώσουν το δόγμα «νόμος και τάξη», για να μην κουνιέται φύλλο στους τόπους δουλειάς. Για να προχωρήσει ανεμπόδιστα η πλήρης κατάργηση των ΣΣΕ, τα αντιασφαλιστικά μέτρα που σχεδιάζουν, οι μισθοί των 300 ευρώ και το παραπέρα τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, οι διώξεις και η καταστολή είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που επαγγέλλονται η αστική τάξη και τα κόμματά της και από την οποία λένε προκλητικά ότι έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι. Με αφορμή τις εξελίξεις, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Η οργανωμένη απάντηση στον κρατικό αυταρχισμό, η αντίσταση σαν μια γροθιά στις προσπάθειες της εργοδοσίας να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο, η ταξική αλληλεγγύη, ο συντονισμός στην επιχείρηση και στον κλάδο, η συνειδητοποίηση ότι οι διώξεις δεν αφορούν έναν συγκεκριμένο συνδικαλιστή, ή ένα μεμονωμένο χώρο δουλειάς, αλλά στρέφονται ενάντια στο σύνολο της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι όροι αναγκαίοι για να μπει φρένο στην επιθετικότητα της εργοδοσίας και του κράτους της. Η ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι ασπίδα προστασίας για τους εργαζόμενους και προϋπόθεση για να οργανώσουν νικηφόρα την αντεπίθεση.