Δεν ήταν προφανώς μια ατυχής στιγμή η Ερώτηση που κατέθεσε τις προάλλες ο Αλ. Τσίπρας στον πρωθυπουργό, με την οποία ζητούσε να πληροφορηθεί «ποια είναι η θέση της κυβέρνησης στις επιδιώξεις που επιχειρούν να επιβάλουν με τις νεοφιλελεύθερες εμμονές τους η τρόικα, εργοδοτικά σωματεία και οικονομικά συμφέροντα».

«Μεγαλομέτοχος» είναι η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην επιχείρηση συγκάλυψης έως και πλήρους αθώωσης αυτής όπως και της προηγούμενης - ανίκανη την ανέβαζε, άφωνη την κατέβαζε - κυβέρνησης για το σφαγείο εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που έχει στηθεί.

Χτες, η «Αυγή» κραύγαζε στο πρωτοσέλιδό της περί «Συνωμοσίας κατά των μισθωτών», την οποία, όπως ισχυρίζεται, έχει εξυφάνει η τρόικα και η κυβέρνηση απλώς... «ευθυγραμμίζεται». Η μόνη ευθύνη που αναγνωρίζει και χρεώνει στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου είναι για την «πλήρη συμμόρφωσή της με τις απαιτήσεις της τρόικας»... Δεν έχει, δηλαδή, η συγκυβέρνηση ούτε λόγο ούτε ρόλο στα όσα διαδραματίζονται. Αυτό θέλει η «Αυγή» και ο χώρος που εκφράζει να πιστέψει ο λαός. Οτι η κυβέρνηση είναι άθυρμα των τροϊκανών. Και πάνω εκεί «πλέκει» το «γαϊτανάκι» περί κατοχής, κατακτητών αλλά και περί μιας άλλης κυβέρνησης που θα είναι «αλλιώς», και πάει λέγοντας το παραμύθι.

Υποψιαζόμαστε πως η αφήγησή τους είναι εξαιρετικά αρεστή και στην ίδια την κυβέρνηση. Αλλωστε, ποιος «θύτης» δεν επιθυμεί το έγκλημά του να φορτώνεται σε κάποιον άλλο; Ομως, οι αντεργατικές ανατροπές, όσες έχουν ήδη συντελεστεί και όσες προωθούνται, δεν είναι ουρανοκατέβατες, ούτε μόνο κατ' απαίτηση της τρόικας και λόγω των εμμονών της. Είναι απόρροια της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής στρατηγικής. Την οποία συνομολόγησαν τα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας. Φέρει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, στης οποίας τις ανάγκες και τα συμφέροντα ανταποκρίνεται. Μαζί με την τρόικα και η κυβέρνηση κρατάει το μαχαίρι που πετσοκόβει δικαιώματα, μισθούς και όλα τα άλλα.

Οι «κραυγές» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βολεύουν πολλούς. Το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό που υλοποιεί την πολιτική που έχει ανάγκη, τον ίδιο τον οπορτουνισμό ώστε να αποκτά μια κάποια υπόσταση η ανυπόστατη στην πραγματικότητα πρότασή του για φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Είναι γι' αυτό επιζήμιες για το λαό, αφού θολώνουν την προοπτική προς την οποία πρέπει να στραφεί για να βρει διέξοδο.