'Η υπογράφουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την καταδίκη τους, ή τους επιβάλλεται βίαια. Κάπως έτσι ακούγεται ο εκβιασμός που εξαπολύουν η πλουτοκρατία, τα κόμματα του μαύρου μετώπου της συγκυβέρνησης και η τρόικα προς τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με αφορμή τις συζητήσεις για νέες περικοπές μισθών και εργατικών δικαιωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο θέτει το ζήτημα και το χτεσινό πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της «Καθημερινής» που με τίτλο «Υπευθυνότητα και ρεαλισμός» καλεί σε ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζόμενους προκειμένου να επιβιώσει ό,τι έχει απομείνει ζωντανό στον ιδιωτικό τομέα». Αυτό το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» αντιπροσωπεύει τη μόνιμη απώλεια δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων και αποδεικνύει ακριβώς ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται δεν έρχονται για να λύσουν το πρόβλημα του χρέους, αλλά αποτελούν στρατηγικές επιλογές των μονοπωλίων για δραματική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και είναι μέτρα μόνιμου χαρακτήρα.

Αποτελεί επίσης στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή της πλουτοκρατίας το χτύπημα του ταξικού εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ, γιατί έτσι μπορεί να βάζει πιο εύκολα τους εργαζόμενους «στο χέρι». Γι' αυτό και η «Καθημερινή» φτάνει στο σημείο να στοχοποιεί ως υπεύθυνους για την ανεργία τους αγώνες ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και φωτογραφίζοντας το ΚΚΕ και τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα να ισχυρίζεται ότι «δίνουν την εντύπωση ότι προτιμούν να κλείσει ένα εργοστάσιο ή μια επιχείρηση παρά να προχωρήσουν σε έναν υπεύθυνο συμβιβασμό. Ισως πιστεύουν ότι έτσι αυξάνουν την ανεργία και τη λαϊκή δυσαρέσκεια που με τη σειρά τους φέρνουν ψήφους. Σίγουρα όμως δε βοηθούν τους εργαζόμενους και δε συμβάλλουν στη διατήρηση θέσεων εργασίας». Αντιστρέφει, δηλαδή, την πραγματικότητα, χρεώνοντας στους αγώνες των εργαζομένων για σταθερή δουλειά με αξιοπρέπεια την ανεργία. Αυτή είναι η σκοπιά της πλουτοκρατίας που θέλει να κερδίζει περισσότερα, δηλαδή να κλέβει περισσότερο από τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη. Η «υπευθυνότητα και ο ρεαλισμός» όμως από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, επιβάλλει την ένταση της πάλης με οργάνωση και ταξικό προσανατολισμό, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών σε μια λαϊκή εξουσία και οικονομία όπου ο πλούτος που θα παράγουν θα επιστρέφει για την κάλυψη των δικών τους αναγκών και όχι του κέρδους της πλουτοκρατίας.