Το βάθος του βούρκου μέσα στον οποίο δρουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ήρθαν να αναδείξουν όσα έγιναν στο υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Οπως καταγγέλλει το ΠΑΜΕ στο Δημόσιο, ο ίδιος ο πρόεδρος (ΠΑΣΚΕ) της Ομοσπονδίας των εργαζομένων του χώρου πρότεινε στον εκπρόσωπο των ταξικών δυνάμεων να εξαιρεθεί, χρησιμοποιώντας τη συνδικαλιστική του ιδιότητα, από τις υποχρεωτικές μετατάξεις εργαζομένων που συνεπάγεται η μεταφορά υπηρεσιών του υπουργείου στην Περιφέρεια Αττικής. Για την ίδια «δυνατότητα» ενημέρωσε τον συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ και ένα διευθυντικό στέλεχος του υπουργείου. Δηλαδή, διεύθυνση και εργατοπατέρες συμφωνούν πως οι συνδικαλιστές όχι μόνο δεν πρέπει να τιμούν, αλλά πρέπει να καπηλεύονται (και να κουρελιάζουν) την εμπιστοσύνη των συναδέλφων τους για το προσωπικό τους βόλεμα. Η μεγαλοεργοδοσία θέλει τέτοιους συνδικαλιστές και όχι πραγματικούς ηγέτες που, ως σάρκα από τη σάρκα της εργατιάς, αποφασίζουν να οργανωθούν ενάντια στις αιτίες των λαϊκών προβλημάτων, να συγκρουστούν με την αντιλαϊκή πολιτική, με ανειρήνευτο μέτωπο ενάντια σε όσους την εφαρμόζουν.

Γι' αυτό και περιστατικά όπως το παραπάνω δεν αποτελούν έκπληξη. Αντίθετα. Επιβεβαιώνουν την αποστολή που έχουν αναλάβει οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να εκμαυλίσουν συνειδήσεις, με την εξαγορά, την εκδούλευση και το ρουσφέτι, να πείσουν τους εργαζόμενους ότι «όλοι ίδιοι είναι», να καλλιεργήσουν τον ατομικισμό, να σπείρουν την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό. Να υπονομεύσουν με κάθε τρόπο την αγωνιστική αφύπνιση, συσπείρωση και δράση των εργαζομένων, ειδικά σήμερα που η ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση επιτάσσει τη συλλογική και ταξικά προσανατολισμένη οργάνωσή τους.

Γιατί η εξαγορά πάει χέρι χέρι με την υποταγή. Γιατί την ίδια στιγμή που από τη μία πλευρά οι εργατοπατέρες διαπραγματεύονται τα οφέλη που θα έχουν οι ίδιοι, από την άλλη βάζουν πλάτη στον αφοπλισμό των εργαζομένων. Είναι οι ίδιες δυνάμεις, που μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους βγαίνουν και συμφωνούν, όπως έγινε, για παράδειγμα, στο Εμπόριο, να κάνουν οι εργαζόμενοι σύσκεψη αλλά να μη συζητήσουν πολιτικά, δηλαδή να μη συζητήσουν για τις ρίζες και τους ενόχους των προβλημάτων τους. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που, κάθε φορά που «σκάνε» νέα αντιλαϊκά μέτρα, συνιστούν στους εργαζόμενους ...ψυχραιμία και αναμονή για να μην προχωρήσουν σε βιαστικές κινητοποιήσεις πριν βεβαιωθούν για το πόσο βαθαίνει η λεηλασία της ζωής τους, όπως έγινε στην ΑΔΕΔΥ. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που χαρακτηρίζουν «αναποτελεσματικά» όσα μέτρα προωθούν ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (όπως κάνουν και με το «Μεσοπρόθεσμο»), κρύβοντας πόσο αποτελεσματικά και απαραίτητα (και γι' αυτό σχεδιασμένα από καιρό) είναι για την πλουτοκρατία. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που διαφωνούν με την εκποίηση του δημόσιου πλούτου επειδή γίνεται «χωρίς όρους και όρια», λες και γίνεται το Νερό ή η Ενέργεια να ξεπουληθούν με όρους που θα διασφαλίσουν τα λαϊκά συμφέροντα...

Είναι οι δυνάμεις που οι εργαζόμενοι πρέπει να απομονώσουν και αποδυναμώσουν οριστικά, γιατί ούτε μπορούν ούτε θέλουν να εκπροσωπήσουν τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δοθεί και η μάχη για την απεργία στις 15 Ιούνη, η καθημερινή μάχη μέσα στους τόπους δουλειάς για την απόκρουση της εργοδοτικής επιθετικότητας: Με αποκάλυψη και εγκατάλειψη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, με ταυτόχρονη ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, συσπείρωση γύρω από το πλαίσιο πάλης που προβάλλει, το οποίο ανταποκρίνεται στις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.