Πρώτοι σέρνουν το χορό ο «αρχηγός» και τα «καλόπαιδα» του ΛΑ.Ο.Σ. Από τις τηλεοπτικές οθόνες, τα ερτζιανά κύματα και το βήμα της Βουλής επιδίδονται, διαρκώς και αδιαλείπτως, σε αντικομμουνιστικά παραληρήματα, επιχειρώντας να διαμορφώσουν κλίμα «κομμουνιστοφοβίας». Βουλευτές του εν λόγω κόμματος, άλλοτε προσποιούνται τις τρομαγμένες κορασίδες και μιλούν για «επερχόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο», άλλοτε λειτουργούν ως «μηχανισμός προστατών» και προαναγγέλλουν τη δράση «ακραίων κομμουνιστικών στοιχείων» κι άλλοτε εμφανίζονται σε ρόλο μετεμφυλιακού χωροφύλακα και ζητούν την «πάταξη των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για «γραφικούς τύπους», με τους οποίους δεν αξίζει ν' ασχολείται κανείς. Αυτό, όμως, θα υποτιμούσε επικίνδυνα το γεγονός ότι το εν λόγω αντικομμουνιστικό μόρφωμα έχει τη στήριξη της πλουτοκρατίας, μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ και με τον κοινοβουλευτικό μανδύα παίζει το βρώμικο ρόλο του συστήματος ενάντια στους λαϊκούς αγώνες, λειτουργεί ως «νόμιμος» προβοκάτορας.

Χέρι - χέρι με τους «χορευτές» του Καρατζαφέρη είναι πιασμένοι οι «εξ αίματος» και οι «καθ' έξιν» αντικομμουνιστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Για να αποδειχτεί ότι, έξι δεκαετίες μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις τους, τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν απαλλαγεί από το αντικομμουνιστικό σύνδρομο. Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όχι μόνο δεν καταδικάζουν, ή έστω δε διαφοροποιούνται ευκρινώς, από την αντικομμουνιστική ρητορεία του ΛΑ.Ο.Σ, αλλά την αναπαράγουν για την εξυπηρέτηση πολιτικών σχεδιασμών και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.

Στο «χορό των φαντασμάτων» μπαίνουν και γνωστά και μη εξαιρετέα «διαβολοπαίδια» των ΜΜΕ. Κάτι «γραφιάδες» εφημερίδων, που, επί χρόνια, «διακρίνονται» ως «γκουβερνάντες» των αφεντικών και «διαπρέπουν» ως «φερέφωνα» των εκάστοτε κυβερνώντων. Και κάτι «παρουσιαστές» της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, που λειτουργούν σαν τα «μακριά χωνιά» των ψευταράδων της εξουσίας και συμπεριφέρονται σαν «κύμβαλα αλαλάζοντα». Αυτό το «δημοσιογραφικό σκυλολόι» αξιοποιείται και χρησιμοποιείται, με κάθε ευκαιρία, για να «περάσει» η δόλια και φθονερή επίθεση της αστικής τάξης και των πολιτικών εκπροσώπων της εναντίον της εργατικής τάξης και του κόμματός της, του ΚΚΕ.

Ο αντικομμουνισμός, η ιδεολογική τρομοκρατία, οι συκοφαντίες και οι προβοκάτσιες θα μπουν ακόμα περισσότερο στην ημερήσια διάταξη, όσο θα περνάει ο καιρός και θα δυναμώνουν οι αντιδράσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στη σφοδρή επίθεση σε βάρος τους. Θα πρέπει, όμως, να ξέρουν αυτοί που οργανώνουν την αντικομμουνιστική εκστρατεία πως δε θα περάσει εύκολα. Γιατί το ΚΚΕ είναι άρρηκτα δεμένο με την εργατική τάξη κι έχει βαθιές ρίζες μέσα στο λαό, που δεν ξεχνάει τι πρόσφερε και τι προσφέρει αυτό το κόμμα στους εργαζόμενους και στην πατρίδα. Κι επειδή το ΚΚΕ δεν ήταν ποτέ, δεν είναι ούτε τώρα εύκολος αντίπαλος για τους διαχειριστές της αστικής εξουσίας και τους κάθε λογής «παρακεντέδες» τους. Οσοι θεωρούν πως μπορεί να το πλήξουν χωρίς να πληγωθούν, ας σκεφτούν πως «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν»...