Τα αρπακτικά που ρήμαξαν διαχρονικά τον τόπο, την οικονομία και το λαό του, επιχειρούν τώρα όχι μόνο την ολοκλήρωση της φυσικής του εξαθλίωσης με τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και την «εκτέλεση» με συνοπτικές διαδικασίες των αξιών και της συνείδησης των εργαζομένων. Οι ντόπιοι πλουτοκράτες - ενθαρρυμένοι από την επέλαση των ΕΕ και ΔΝΤ - αντεπιτίθενται σε όλα τα μέτωπα, για να ξεμπερδέψουν μια και καλή τόσο με τις εργατικές κατακτήσεις, όσο και με τη Μνήμη και την Ιστορία. Ο επανεκλεγείς πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, δίνοντας χτες εντολές για την πλήρη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων στην κυβέρνηση και στη ΝΔ (ο πρόεδρος της οποίας, Α. Σαμαράς, μίλησε και άκουσε το μεσημέρι), από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Συνδέσμου των βιομηχάνων, επιτέθηκε με σφοδρότητα στους εργαζόμενους και στον κύριο πολιτικό εκφραστή της αντίστασης του λαού, το ΚΚΕ. Οι μεγαλοβιομήχανοι ξέρουν πολύ καλά ότι για να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα η πολιτική για την ενίσχυση της κερδοφορίας τους, και μάλιστα εν μέσω κρίσης, απαιτείται πολιτική και ιδεολογική υποταγή της εργατικής τάξης. Και αν δεν φτάνει, απαιτείται και καταστολή. Απαίτησαν λοιπόν συναίνεση των αστικών κομμάτων, χειραγώγηση και καταστολή του ταξικού εργατικού κινήματος. Στο οποίο επιτέθηκαν, όπως και στο ΚΚΕ, γιατί καλούν τους εργάτες και τους υπάλληλους να παλέψουν για να ζουν με αξιοπρέπεια, όπως και τους συνταξιούχους, τους νέους, κόντρα στον ενταφιασμό των δικαιωμάτων τους. Ταυτόχρονα πρόβαλε και νέες απαιτήσεις, μεταξύ των οποίων η αναθεώρηση του Συντάγματος στους τομείς της Παιδείας, της Δικαιοσύνης, του Περιβάλλοντος και της Ανάπτυξης, καθώς και η δημιουργία νέου νόμου για την προώθηση ελληνικών και ξένων επενδύσεων.

Στην απογευματινή ομιλία του, στην ανοιχτή συνεδρίαση της ΓΣ, μετά τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, ο Δ. Δασκαλόπουλος επιστράτευσε τη γλώσσα της συκοφαντίας, της διαστρέβλωσης και της μισαλλοδοξίας, ξεχειλίζοντας από ταξική οργή για τους εργαζόμενους, τις κατακτήσεις τους και τον αγώνα που δίνουν ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Ισχυρίστηκε ότι η «ευθύνη για το κατάντημα του τόπου είναι συλλογική», απαίτησε «συλλογική αλλαγή» και ζήτησε αμείλικτη «συλλογική αυτοκριτική». Στην περίπτωση των πλουτοκρατών, η «αυτοκριτική» του προέδρου του ΣΕΒ περιορίστηκε στη διαπίστωση ότι υπήρξαν και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, αλλά κατά τα άλλα η «νέα επιχειρηματικότητα» βασίζεται «στην αξιοκρατία, στη δημιουργική πρωτοβουλία, στην επαγγελματική συνείδηση».

Με την κυνική ομολογία ότι «ιδιαίτερα σκληρές θα είναι οι συνέπειες για τον λαό μας», ζήτησε να «ξεπεράσουμε τα ιστορικά λάθη των τελευταίων 35 ετών και να κλείσουμε το κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης, συνειδητά αποδεχόμενοι τις πικρές λύσεις που είμαστε αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε». Επιμένοντας στην υπεράσπιση της καταδίκης του λαού στην ανέχεια, ο Δ. Δασκαλόπουλος είπε ότι «τα επώδυνα μέτρα που καλούμαστε να υποστούμε δεν αποτελούν μια διεθνή συνωμοσία καταδυνάστευσης της χώρας μας. Είναι αναγκαία θεραπεία».

Οι μεγαλοβιομήχανοι απαιτούσαν αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα εδώ και χρόνια. Τα εμπόδισαν οι αγώνες του ταξικού εργατικού κινήματος, γι' αυτό και η λύσσα ενάντιά του. Γιατί αποδίδει την κρίση, τα ελλείμματα και τα χρέη όχι στην απληστία των κερδών που υπερσυσσώρευσαν σε συνδυασμό με τις φοροαπαλλαγές και το τζάμπα κρατικό χρήμα που πήραν, αλλά στους εργάτες που αντιστέκονται στην πολιτική της κερδοφορίας παλεύοντας να την ανατρέψουν. Σ' αυτούς απέδωσε την ευθύνη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Τα «κομματικά, συνδικαλιστικά, μιντιακά και οικονομικά συμφέροντα» παριστάνουν «τους φίλους του λαού» και «ολοφύρονται για τα δεινά που επισύρει το ΔΝΤ - ενώ εκπροσωπούν όλα όσα μας ανάγκασαν να προσφύγουμε σε αυτό», είπε. Ενώ, «για να διαφυλάξουν δήθεν την εθνική μας ανεξαρτησία, θέλουν να καταδικάσουν τη χώρα μας στην ένδεια και στην περιθωριοποίηση».

Στο διά ταύτα, ο Δ. Δασκαλόπουλος ζήτησε: Εφαρμογή του «Καλλικράτη». Νέο εκλογικό νόμο. Νέο κανονισμό της Βουλής. Δίωξη του «μαύρου πολιτικού χρήματος» (για να αγγίξει και το «κοινό αίσθημα»). Αναθεώρηση του Συντάγματος. Εμπρακτα μηνύματα φιλίας από την κυβέρνηση προς την επιχειρηματικότητα, ενάντια στον ...«επιχειρηματικό μεσαίωνα» που έχει επιβληθεί. Ολοκλήρωση της απελευθέρωσης όλων των αγορών. Ανοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Περιορισμό του κρατικού παρεμβατισμού (για να πέσουν και οι ...τιμές). Νέο νόμο για την προώθηση ελληνικών και ξένων επενδύσεων. Ταχύρρυθμες διαδικασίες υλοποίησης. Οχι αύξηση των φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων.

Πολλαπλώς προκλητικός, ο πρόεδρος του ΣΕΒ ζήτησε να «ξαναγίνουμε λαός επιχειρηματιών», καταφέρθηκε εναντίον του «αντιεπιχειρηματικού λαϊκισμού», αναρωτήθηκε «πόσο θα διαρκέσει ακόμη το "πάρτι" στη δημόσια οικονομία με δαπάνες της ιδιωτικής οικονομίας». Στο «πολιτικό» μέρος της τοποθέτησής του, συνειδητά ισοπεδωτικός, ανέφερε ότι τα κόμματα περνούν κρίση «καθώς το σύστημα που εξέθρεψαν για να τα εκτρέφει, αποσυντίθενται», και γι' αυτό «είναι προφανής σήμερα η απροθυμία όλων των κομμάτων να κόψουν το κλαδί στο οποίο κάθονται». Ετσι υπερακοντίζει της επικίνδυνης προπαγάνδας των κομμάτων εξουσίας, που εφαρμόζουν και στηρίζουν σήμερα τα αντιλαϊκά μέτρα, που δούλεψαν χέρι - χέρι με τους πλουτοκράτες για ένα κράτος υπέρ των συμφερόντων τους, ότι για την κρίση φταίνε οι κλέφτες πολιτικοί, τα λαμόγια πολιτικοί και κρατικοί διεκπεραιωτές των υποθέσεων των αστών, αν καθαρίσουμε μ' αυτούς, αν επιβάλλουμε διαφάνεια στα κόμματα, αν χρειαστεί να αλλάξουν και τα αστικά κόμματα, αρκεί να πειθαναγκάζουν το λαό στις απαιτήσεις του ΣΕΒ και να σωθεί ο καπιταλισμός από την κρίση. Και το εξέφρασε ανάγλυφα ο πρόεδρος του ΣΕΒ λέγοντας: «Το Κράτος που ξέραμε, από το οποίο οι πάντες είχαν μάθει να περιμένουν τα πάντα, μας τελείωσε. Απομένει μόνο το σκέλεθρό του. Και στο σκέλεθρο αυτό έχει οχυρωθεί μια ιδιότυπη κομματική και συντεχνιακή νομενκλατούρα, που θέλει την Ελλάδα σε καραντίνα - για να εξακολουθήσει να την απομυζά.

Καλλιεργεί στον λαό μας τον φόβο και την οργή, γιατί δεν μπορεί να του προσφέρει ελπίδα και προοπτική. Σπέρνει την άρνηση για να θερίσει ψήφους. Κηρύσσει την επανάσταση που είναι η δική της συντήρηση».

Ο ΣΕΒ θέλει κράτος, κυβερνήσεις και αστικό πολιτικό σύστημα ικανό να αντιμετωπίζει το λαό που αντιστέκεται και παλεύει για τις ανάγκες του τώρα εν μέσω κρίσης και άγριων αντιλαϊκών μέτρων, φοβούμενος μη φουσκώσει το ποτάμι ενάντια στο σύστημα. Γι' αυτό και το αντιλαϊκό παραλήρημα ολοκληρώθηκε με αναφορές σε «κατ' επάγγελμα» διαδηλωτές και για μια «νέα μεταπολίτευση» και μια «νέα ιδεολογική και θεσμική βάση στην κοινωνία και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα», προφανώς τέτοια που να διασφαλίζει τη λαϊκή υποταγή στο μεγάλο κεφάλαιο.