Ποιος τη χάρη μας: Ο Σαρκοζί και ο Θαπατέρο όλη μέρα στα τηλέφωνα για να σώσουν την Ελλάδα. Ως και ο τραπεζίτης ο Τρισέ, ο κορυφαίος των καπιταλιστών, δήλωσε ο καλύτερος φίλος μας.

Δηλαδή, ως εδώ ήτανε η πίεση; Γι' αυτό δουλεύει πυρετωδώς η «Βουλή των Ελλήνων»; Για να αποφασίσει κατάργηση των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων, για να καταργήσει τους νόμους για το σύγχρονο δουλεμπόριο, για να αποφασίσει να επιστραφεί το χαράτσι των φόρων;

Ε, μη τα θες όλα δικά σου. Εξάλλου, όλα τα καλαμπούρια κάποτε τελειώνουν. Αυτά τα μέτρα πάρθηκαν ακριβώς για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνεται μόνο ότι οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται κάπου στην κορφή μεταξύ τους, αλλά δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλιστών που δεν πατάει σε όλο και πιο γονατισμένους εργάτες. Απλά, είναι διαφορετικά τα επίπεδα. Οι εργάτες στη Γερμανία έχουν χάσει ήδη πολλά. Στην Ιρλανδία, επίσης γονάτισαν. Οι Ισπανοί δε νιώθουν και πολύ καλά, οι Γάλλοι απεργούν μπας και περισώσουν κάτι. Εδώ, παρά τις προσπάθειες της ΓΣΕΕ να συμβάλει στην αύξηση των κερδών, υπάρχει το ΠΑΜΕ και η απόφαση του ταξικού κινήματος να μην αφήσει να πάνε άκλαυτοι οι εργάτες. Τα κέρδη αυξάνουν, αλλά οι εργάτες στη χώρα μας πρέπει να χάσουν κι άλλα για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Εδώ είμαστε. Γι' αυτό και τα ρεπορτάζ που θυμίζουν πολεμικές ανταποκρίσεις, μέσα από τις οποίες πρέπει να πειστείς ότι πάση θυσία πρέπει να σταθείς στο πλευρό της κυβέρνησης, ξεχνώντας ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση του κεφαλαίου.

Κάτι τέτοιες ώρες είναι που πρέπει να κλείνεις την τηλεόραση. Να αρνείσαι το βομβαρδισμό του μυαλού σου από την αστική προπαγάνδα. Τώρα, περισσότερο από χτες, πρέπει να μελετάς, ειδικά τον «Ριζοσπάστη», και στιγμή να μην ξεφεύγεις από το κύριο: Ενημέρωση, οργάνωση, κινητοποίηση.

Φαίνεται κυνική η δήλωση του Σόιμπλε για τον ανταγωνισμό, αλλά αυτό είναι το παιχνίδι. Ο ανταγωνισμός έχει και χαμένους ανάμεσα στους καπιταλιστές. Που όλοι μαζί σαν τάξη κοιτάνε να περάσουν τη χασούρα στους εργάτες. Και μόνο γι' αυτό αξίζει οι εργάτες να κάνουν τα πάντα και για να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση και για να ανοίξουν δρόμους για να χάσουν οι καπιταλιστές. Να χάσουν την ίδια την εξουσία τους. Κάθε πρόταση που αφορά στο πώς θα διαχειριστούν την κρίση είναι υπέρ του συστήματος.

Κατά το αμερικάνικο πρότυπο, που θέλει όποιον έχει ένα μισθό να χαρακτηρίζεται «μεσαία» τάξη, για αρκετό καιρό και στον ελληνικό Τύπο ήταν πλήθος τα θέματα που αναφέρονταν στη σπάταλη ζωή αυτής της «μεσαίας» τάξης. Ωσπου ήρθε η καπιταλιστική κρίση για να δείξει και τους «μεσαίους» όπως είναι: Φτερά στον άνεμο, σε άμεση εξάρτηση από το μισθό κι ακόμα χειρότερα: Να μην μπορούν να πιστέψουν πως η ζωή δεν είναι γλυκιά, επειδή αυτοί ήταν σε καλύτερη θέση από τους εξαθλιωμένους γύρω τους.

Τώρα, αμήχανα ακόμα, βλέπουν την αστική τάξη να τους δείχνει με το δάχτυλο σαν τους υπεύθυνους της κρίσης: «Αυτοί καταναλώνουνε, αυτοί πρέπει να πληρώσουν». Τους είναι δύσκολο να δουν τον εαυτό τους σαν ένα σύγχρονο προλετάριο, τους ξενίζουν λέξεις όπως «ιμπεριαλισμός» και «μονοπώλια». Ακούνε σα να αφορά άλλους το δίλημμα «αστική, ή λαϊκή εξουσία».

Ωσπου να μάθουν και αυτοί πως αρκεί μια ματιά στα καπιταλιστικά κέρδη που αυξάνονται κι άλλη μια ματιά στη λαϊκή αποταμίευση που γίνεται ανύπαρκτη, για να κατανοήσει καθένας πως πια δεν υπάρχει χώρος να σταθεί στη μέση. Οχι, τουλάχιστον γι' αυτούς που δε ζουν σαν παράσιτα πάνω στον καρχαρία.

Κάποια στιγμή καθένας πρέπει να διαλέξει αυτόν ή τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Και τότε το δίλημμα με τα μονοπώλια ή με το λαό βρίσκει την απάντησή του. Εδώ είμαστε. Στο να επιμένουμε να απαντηθεί απ' όλο και πιο πολλούς το δίλημμα.