Δε χρειαζόταν να 'σαι μάντης για να προβλέψεις ότι οι προτάσεις που θα διατύπωνε η Τράπεζα Ελλάδας στο κείμενο για τη Νομισματική Πολιτική του 2010 θα απαιτούσαν κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων. Η διοίκησή της επαίρεται - και έχει δίκιο - ότι εδώ και χρόνια είχε επισημάνει τα «διαρθρωτικά προβλήματα» της ελληνικής οικονομίας και, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, είχε απαριθμήσει το πλέγμα των μέτρων που πρέπει να παρθούν. Ετσι είναι τα πράγματα. Εδώ και χρόνια, όλες οι πλευρές που συγκροτούν το μόρφωμα της ΕΕ - η οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικές δυνάμεις που την υπηρετούν - σχεδιάζουν, πιέζουν, και τρομοκρατούν, με ένα στόχο. Να επιταχυνθούν οι ρυθμοί εφαρμογής των αντιδραστικών - αντιλαϊκών προσαρμογών, όπως έχουν καταγραφεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Πολιτικές προαποφασισμένες, οι οποίες στο σύνολό τους κατατείνουν στην προσπάθεια της πλουτοκρατίας της ΕΕ να υπερισχύσει στον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Προαποφασισμένος είναι και ο τρόπος: Υπονομεύοντας ακόμα περισσότερο τη θέση των εργαζομένων στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ακρωτηριάζοντας τις λαϊκές κατακτήσεις. Καταργώντας τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί τη μεταπολεμική περίοδο σε τομείς όπως η Κοινωνική Ασφάλιση, η Υγεία, η Παιδεία, οι συντάξεις. Σακατεύοντας, με δυο λόγια, τους εργαζόμενους, μόνο και μόνο για να κάνουν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Ετσι εξασφαλίζονται ακόμα περισσότεροι πόροι για το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του. Ετσι μπορεί να διαιωνιστεί η κερδοφορία της πλουτοκρατίας.

Η κρίση που ξέσπασε, όπως αποδεικνύεται και από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, αξιοποιείται απλά σαν ευκαιρία για να κλείσουν οι λογαριασμοί που έχουν μείνει ανοιχτοί. Τα κεφάλαια «εργασία», «μισθός», «σύνταξη», «μόρφωση», «υγεία», ξαναγράφονται από την αρχή. Η άρχουσα τάξη αδιαφορεί για τα εκατομμύρια των εργαζομένων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες τους και εξαναγκάζονται να κάνουν συνεχείς εκπτώσεις στο βιοτικό τους επίπεδο. Ο μοναδικός ορατός στόχος της, που αποτελεί και στόχο των κυβερνώντων, είναι το κέρδος. Το συνεχώς αυξανόμενο κέρδος.

Στο όνομα των μεγαλύτερων κερδών του κεφαλαίου, η Τράπεζα της Ελλάδας δίνει έμφαση στην εκτίμηση ότι η εξέλιξη των «μέσων αποδοχών και του κόστους εργασίας» στη χώρα μας εμφανίζει, λέει, διπλάσιο ρυθμό από το μέσο όρο της ΕΕ. Γι' αυτό ζητάει μεγαλύτερη «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων. Απαιτεί «αναμόρφωση των συνταξιοδοτικών συστημάτων», «έλεγχο των δαπανών Υγείας» και «περιορισμό πρωτογενών δαπανών», δηλαδή των μισθών. Χάριν της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας επαναλαμβάνει στην Εκθεσή του 33 φορές ότι χρειάζεται «προσπάθεια», για να εκπληρωθούν οι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί ΕΕ - κυβέρνησης.

Ναι. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι απαραίτητο να «προσπαθήσουν». Οχι όμως για όσα τους καλούν η κυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., ούτε για τα ιερά και τα όσια της ΕΕ και της Τράπεζας Ελλάδας. Οφείλουν και έχουν κάθε όφελος να «προσπαθήσουν» για να ανακόψουν την πολιτική εξανδραποδισμού τους. Να οργανώσουν την πάλη τους για να την ανατρέψουν. Να συντονίσουν τους αγώνες τους ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, διεκδικώντας την εφαρμογή μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής πολιτικής, προς όφελος όλου του λαού.