«

Το συνδικαλιστικό κίνημα δε μπορεί να δώσει τη μάχη στη βάση των επί μέρους αλλαγών. Απαιτείται η προβολή εναλλακτικών λύσεων στα πλαίσια μιας άλλης οικονομικής λογικής», επισημαίνει μεταξύ άλλων η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) - στο κείμενο που κατέθεσε μπροστά στις διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ - καλώντας τη ΓΣΕΕ (..!) να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο και προκαλώντας για πολλοστή φορά την εργατική τάξη. Οι «προϋποθέσεις για έναν νικηφόρο αγώνα» - όπως τιτλοφορείται το σχετικό δημοσίευμα της «Αυγής» - επιβεβαιώνουν ότι ο δρόμος του «νικηφόρου αγώνα», για τον οποίο κάνουν λόγο οι οπορτουνιστές, σίγουρα, δε θα είναι ποτέ νικηφόρος για τους εργαζόμενους.

Μιλούν για την ανάγκη αγωνιστικού συντονισμού και κινητοποιήσεων, ποιοι; Εκείνοι, που, μαζί με την υπόλοιπη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, υπονόμευσαν πολύμορφα τη μεγάλη απεργιακή μάχη που έδωσαν στις 17 Δεκέμβρη δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα. Εκείνοι, που έφτασαν ακόμα και να διακινούν ανακοινώσεις που έλεγαν στους εργαζόμενους να μην απεργήσουν, όπως έκαναν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στο σωματείο των εργαζομένων στους δήμους του Θριασίου. Εκείνοι, που απέρριψαν τη συμμετοχή στην απεργία που προκήρυξαν εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με το επιχείρημα ότι εκείνη τη μέρα κάνει απεργία το ΠΑΜΕ, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της ΑΠ στην ΑΔΕΔΥ.

Ανήσυχος για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το συνδέει με την προσδοκία ότι η ΓΣΕΕ θα μπορέσει «να αλλάξει ρότα και να πείσει έμπρακτα γι' αυτό». Δεν είναι απλά υποκρισία. Ούτε μόνο συμβιβασμός. Γιατί το να καλεί μια πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη τους εργαζόμενους να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην πλειοψηφία, που τους καλεί ωμά σε απεργοσπασία και απόλυτη υποταγή στις απαιτήσεις των βιομηχάνων, την καθιστά συνένοχο και συνεργό στην αντεργατική επίθεση. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» επισημαίνει ότι πρέπει «να σταματήσουν ενέργειες που διασπούν την ενιαία δράση του κινήματος, που πολώνουν τους εργαζόμενους, που αποδυναμώνουν τον κοινό αγώνα».

Εξάλλου, η ίδια η γραμμή «πάλης» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» αντανακλά πόσο και αν τελικά ενισχύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Μιλά για αυξήσεις με βάση τον πληθωρισμό και στόχο την εξομοίωση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς. Προσαρμόζει, δηλαδή, τις απαιτήσεις των εργαζομένων όχι στις ανάγκες τους, αλλά στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Μιλά για «εξασφάλιση πλήρων δικαιωμάτων στους ελαστικά απασχολούμενους», προσπερνώντας συνειδητά τις δυνατότητες που γεννά ο ίδιος ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι για την άμεση κατάργηση κάθε μορφής εργασιακής ομηρίας, την άμεση εξασφάλιση σταθερής εργασίας.

Οι μόνες ελπίδες που ενισχύει η «πάλη» στην οποία καλεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ελπίδες που τρέφει η πλουτοκρατία να εμποδίσει την πολιτικοποίηση και μαζικοποίηση των εργατικών αγώνων σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τα συμφέροντά της. Δυστυχώς, όμως, και για την πλουτοκρατία και για τους κάθε λογής υπηρέτες της, οι εργάτες δε τρώνε κουτόχορτο. Δυστυχώς γι' αυτούς, το ΠΑΜΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, όχι μόνο θα συνεχίσει να εμποδίζει την «ενότητα» της ταξικής υποταγής, αλλά και θα δυναμώνει την ολόπλευρη παρέμβασή του για τη σφυρηλάτηση της ενότητας και πάλης με αποκλειστικό γνώμονα την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών.