Στο μη σεβασμό της νομιμότητας αποδίδει ο γνωστός τηλεβόας της αντίδρασης Πάσχος Mανδραβέλης τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας και όχι μόνο στη χώρα μας. Πώς εννοεί όμως τη «νομιμότητα»; Διαβάστε: «Πουθενά η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, αυτοκόλλητα και σπρέι, δεν θεωρείται "δικαίωμα έκφρασης". Πουθενά ένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν φτύνει έργω και λόγω τη δημοκρατία, όπως κάνει το ΚΚΕ, χωρίς να αντιδρά κανείς. Πουθενά δε γίνονται καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών - οι οποίες μάλιστα, όπως το ΙΚΑ, εξυπηρετούν τους πολίτες - στο πλαίσιο υποτίθεται της "διαμαρτυρίας". Εχουμε φτάσει να θεωρούμε το κλείσιμο των εθνικών οδών κάτι σαν εποχικό φαινόμενο και σίγουρα ως αποδεκτό τρόπο πάλης. Φτάσαμε να θεωρούμε "δημοκρατικό δικαίωμα" του ΚΚΕ να καταλαμβάνει στούντιο και να εκφωνεί τα δικά του δελτία ειδήσεων (...) Η δε εφαρμογή του νόμου, η παραπομπή δηλαδή των παραβατών στη Δικαιοσύνη, θεωρείται "ποινικοποίηση των αγώνων". Δυστυχώς, στην Ελλάδα, επειδή κάποτε η διαμαρτυρία ήταν παράνομη, τώρα κάθε παρανομία βαφτίζεται διαμαρτυρία. Και το χειρότερο; Δεν διαμαρτύρεται κανείς για τη στρέβλωση της λογικής και την παραβίαση των νόμων (...) Κυρίως, όμως, δημιουργείται κουλτούρα ανομίας, η οποία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανομία. Μέχρι να φτάσουμε σε κάποιον Δεκέμβρη και στη χρεοκοπία». Το ΚΚΕ - καθόλου άδικα - φαίνεται πως στοιχειώνει τον αρθρογράφο ακόμα και στον ύπνο του. Είναι φύσει και θέσει εχθρός των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, γι' αυτό και καταφέρεται ενάντια σε κάθε συλλογική μορφή πάλης που στόχο έχει να τα διαφυλάξει ή να τα διευρύνει. Και επειδή το ΚΚΕ πρωτοπορεί σ' αυτούς τους αγώνες, ο αρθρογράφος το θεωρεί αυτονόητο καθήκον του να του επιτίθεται. Με ποιο στόχο; Μα, όπως ο ίδιος ομολογεί, για να ξαναγίνει η διαμαρτυρία παράνομη. Δηλαδή, να καταδικάζουν το λαό στη φτώχεια στην ανεργία, στα μεροκάματα πείνας, στις συντάξεις πείνας, στους καθημερινούς κινδύνους ακόμη και της ζωής των εργατών στα κάτεργα των καπιταλιστών χωρίς κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, και ο λαός να λέει «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Αυτό θέλει ο «δημοκράτης» δημοσιολόγος της άκρας του τάφου σιωπής, όταν πρόκειται για εργατικές διεκδικήσεις. Αυτός είναι και ο καημός της τάξης που υπηρετεί ο Μανδραβέλης. Κι αυτό της τον αναστεναγμό τον περνάει στο γραπτό του. Τόσο ωμά και άκομψα, ώστε χωρίς πολλά λόγια να αποκαλύπτεται και να καμαρώνει ως προς τις επιδιώξεις που υπηρετεί...