«Στροφή στην καθημερινότητα» ονομάζεται, λέει, η νέα καμπάνια του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, τώρα οι ναυτικοί θα σκοτώνονται έχοντας μαζί τους ένα σκόρδο δώρο από την αρμόδια υπουργό που παρακολουθώντας την καθημερινότητα ξορκίζει την κακιά στιγμή; `Η, καλού κακού να πάρει τα μέτρα που είναι αρμόδιος να πάρει ο γνωστός «Μιχάλης», αυτός που έχει ήδη δηλώσει πως δε νοείται λιμενικός που να μην οπλοφορεί. Για να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα των ναυτεργατών που δε λένε να σαλπάρουν στο θάνατο.

Φτου σας! Το είδαμε στην οθόνη της «τιβί» χτες το μεσημέρι. Σ' ένα από τα νοσοκομεία που οι άνθρωποι πάνε από ανάγκη «ζωής ή θανάτου». Την ώρα που ο πρωθυπουργός έκανε τη βόλτα του για να πλασάρει - σα λύση στο αίσχος - τους ενοικιαζόμενους νοσηλευτές. Το τηλεοπτικό μήνυμα, βέβαια, δεν απευθυνόταν σ' αυτούς που βιώνουν την πραγματικότητα. Συνείδηση επιχειρούσε να διαμορφώσει στους άλλους. Σ' όλους εκείνους που δεν μπορούν ακόμα να κάνουν μερικές λογικές σκέψεις και θα μάθουν την αλήθεια όταν χρειαστεί να πληρώσουν χρυσό ως και τον ίδιο το θάνατό τους.

Οταν ένα χειρουργείο δουλεύει εντατικά και τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων - επίσημη αργία - με το ίδιο προσωπικό σημαίνει πως υπάρχει πρόβλημα. Ε; Οταν γιατροί με ειδίκευση στον καρκίνο των λεμφαδένων, γονατίζουν στα χειρουργεία και σηκώνουν ψηλά τα χέρια λέγοντας «ήταν πολλές οι βόμβες ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία και τώρα τις πληρώνουμε», υπάρχει πρόβλημα. Ε;

Ε, τέτοια προβλήματα της καθημερινότητας δεν αφορούν την κυβέρνηση. Αυτή όταν λέει «στροφή στην καθημερινότητα» αναφέρεται στο πώς θα πειστούν τα θύματα να κάνουν δική τους υπόθεση τα κέρδη του κεφαλαίου, που για να αυγαταίνουν πρέπει περισσότεροι από τους από κάτω να γονατίσουν.

Θες να φωνάξεις «στο όνομα της ζωής: Ντροπή!», αλλά ξέρεις ήδη το μάταιο της κραυγής. Γιατί η αστική τάξη και όλος ο συρφετός που δουλεύει για την εξυπηρέτησή της δεν έχουν καμιά σχέση με τη συνείδηση που κατανοεί έννοιες όπως η ντροπή.

Την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι δε βγήκαν από τα σπίτια τους μέρες γιορτής, αυτοί έδειχναν στις τιβί κάτι αστόπαιδα γιαπάκια που ξαπλωμένα στο χιόνι δήλωναν «κρίση; ποια κρίση; δε βλέπεις γύρω σου; καλά περνάμε, κάτσε θα ρθουν και οι ωραίες σε λίγο...» Στις τιβί έδειξαν μια να δηλώνει στο ένα πλάνο ως «εκδρομέας» ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα, ο κόσμος γλεντάει» και δυο πλάνα μετά η ίδια να πλασάρει ως φτήνια τα 100 ευρώ που ζητούσε για ένα δωμάτιο που νοίκιαζε. Ποιος είπε ότι η ξεφτίλα έχει πάτο;

Διαβάζεις την ιστορία του Γκρίφιθ στον «Ριζοσπάστη» και ξέρεις πως δεν έχουν να σου πουν τίποτα καινούργιο, ούτε οι «πρωτοπόροι» στην Τσεχία, ούτε ο εδώ παρατρεχάμενος που ξύνεται...

Τελικά, καταντά και κουραστικό εκτός από ψυχοφθόρο. Να ανοίγεις την εφημερίδα για να διαβάσεις μια θέση του αντίπαλού σου με διάθεση να αντιπαρατεθείς σ' αυτήν με όρους ιδεολογικούς. Και να πέφτεις πάνω σε κάποιον Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (πώς λέμε Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ ή Παππάς στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ; ε, το ίδιο). Και να σου λένε ότι οι λαϊκές διεκδικήσεις δημιουργούν κουλτούρα ανομίας, η οποία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανομία. Δηλαδή, να καταδικάζεται ο λαός στη φτώχεια, στην ανεργία, στα μεροκάματα πείνας, στις συντάξεις πείνας και να συνεχίζει να πεινά για να 'ναι νόμιμος. Γιατί, άμα διεκδικεί να χορτάσει είναι παράνομος. Χορτάτοι μπορούν να 'ναι μόνο τ' αφεντικά. Δεν είναι από φτώχεια επιχειρημάτων η τέτοια γραφή τους. Είναι γιατί πράγματι είναι ισχυρή η αρχική συνταγή: Πες πες το ψέμα θα επιβιώσει.

Διαβάζεις Μαρίνο στο «ΒΗΜΑ» και καταλαβαίνεις. Πληρώνεις κερατιάτικα διόδια αδιαμαρτύρητα. Εφορία προκαταβολικά, πριν πάρεις το μισθό σου, αδιαμαρτύρητα. Εισφορές που αντιστοιχούν σε χρυσό κρεβάτι στο νοσοκομείο, αδιαμαρτύρητα. Κόβεις κανονικά εισιτήριο στο λεωφορείο, πληρώνεις όσα σου ζητάνε για οτιδήποτε. Ε, είσαι ένοχος. Το υπογράφει ο Μαρίνος. Αυτός που η τάξη του και την αναπνοή της κλεμμένη την έχει. Σου δημιουργεί συνειρμό με το έργο του Ντάριο Φο για να πείσει ότι αυτοί που δεν πληρώνουν είναι αυτοί που πληρώνουν.

Δες το αλλιώς: Τρόμο βγάζει. Για τη μέρα που η τάξη του θα αναγκαστεί να πληρώσει. Γιατί ξέρει πως ο εργάτης πληρώνει και ξαναπληρώνει. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της δουλειάς του πληρώνει. Ο,τι παράγει περιέχει ένα πολύ μικρό μέρος που παίρνει για μισθό και ένα τεράστιο μέρος κλεμμένο ιδρώτα. Αυτή είναι η καθημερινή πληρωμή δισεκατομμυρίων στον κόσμο, εκατομμυρίων στη χώρα μας. Ολων αυτών που δικαιούνται να πουν «δεν πληρώνω» κι όμως πληρώνουν. Αυτούς θέλει να ενοχοποιήσει ο κάθε Μαρίνος. Αυτούς θέλουν να αποτρέψουν από «κακές σκέψεις» κι όσοι μιλάνε για θεραπεία από το σύνδρομο «χειμερινά ανάκτορα».

Κράτα σημειώσεις: Αύριο θα εμφανιστούν και σαν σωτήρες του έθνους. Να ξέρεις τι και γιατί μισείς!