Η (καθόλου αθώα) καταγραφή που κάνει η «Αυγή», οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Ο κομμουνισμός και ο ναζισμός δεν ταυτίζονται. Αλλά σε σχέση με τη σημερινή «φιλελεύθερη αστική δημοκρατία», είναι και τα δυο συστήματα των άκρων (Αλιβιζάτος), τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν «τον ορθό λόγο, τη συναίνεση και την ανοχή» που εκφράζουν «ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός και η δημοκρατία» (Τσουκαλάς). Με άλλα λόγια: Ο σοσιαλισμός και ο ναζισμός είναι εξίσου επικίνδυνα συστήματα για την «αστική δημοκρατία», η οποία έχει όλες τις αρετές και πρέπει να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Τι διαφορά, αλήθεια, έχει αυτή η άποψη από το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο που οδηγεί τους αισχρούς αντικομμουνιστές να ταυτίζουν τον σοσιαλισμό με το ναζισμό; Ελάχιστη. Ολοι τους άλλωστε πατούν στην ίδια όχθη του ποταμού. Αυτή που έχει για θεό της τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Γι' αυτό αποθεώνουν την αστική δημοκρατία και το σύγχρονο αστικό σύστημα πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό και προσπαθούν να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό, άλλος ωμά, άλλος καλυμμένα, πάντοτε όμως με τον ίδιο στόχο: Να σηκωθούν αναχώματα στις συνειδήσεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιούνται και αντιλαμβάνονται πως ο ναζισμός τους και η αστική δημοκρατία τους, «παιδί» των ίδιων συμφερόντων ήταν, σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Και πως απέναντι σ' αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα του εκμεταλλευτικού συστήματος, ένα μόνο αντίπαλο δέος υπάρχει: Ο σοσιαλισμός, οι κατακτήσεις του, η πείρα που έδωσε στο εργατικό λαϊκό κίνημα και η προοπτική που άνοιξε η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του. Αυτό είναι που τους τρομάζει, αυτό προσπαθούν μάταια να συκοφαντήσουν.