Με αυτή τη διαχωριστική γραμμή, που για μας είναι κριτήριο και στο κοινωνικό (δηλαδή το κίνημα) και στο πολιτικό επίπεδο (δηλαδή τα κόμματα) ο κάθε κοινωνικός ή πολιτικός φορέας με το πρόγραμμα και τη δράση του παίρνει τη θέση του, από δω ή από κει. Αυτή τη γραμμή συνειδητά επιδιώκουν τα κόμματα της αστικής τάξης να συσκοτίσουν. Να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζόμενων για να ψαρεύουν όχι μόνο ψήφους σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και συνειδήσεις, που είναι το βασικότερο ζήτημα.

Ξέρουμε ότι η πλειοψηφία των λαϊκών μαζών δυστυχώς δεν έχει ακόμα ως βασικό κριτήριο της στάσης και της δράσης της αυτό το διαχωρισμό. Γι' αυτό η πλειοψηφία των ηγεσιών των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων στο κίνημα είναι εργοδοτική και κυβερνητική, δηλαδή, βάζει πλάτες για να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική. Γι' αυτό υπερψηφίζονται τα αστικά κόμματα της δικομματικής εναλλαγής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι υπάρχει έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Ομως στο παιχνίδι της συσκότισης δεν είναι μόνο δυο οι παίχτες (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Παίρνουν μέρος και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης, ρεφορμιστικά, οπορτουνιστικά (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι), εθνικιστικά (ΛΑ.Ο.Σ) κλπ. Αυτά που πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει φιλολαϊκός, ανθρώπινος με μικρή αλλαγή της δοσολογίας λιγότερα κέρδη από τη μια λίγο περισσότερα λαϊκά δικαιώματα από την άλλη. Ομως το βασικό, το κύριο, δηλαδή οι καπιταλιστές και τα κέρδη τους, να μένει άθικτο. Να ζει, να βασιλεύει και το λαό να κυριεύει...

Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα, το συμφέρον της λαϊκής πλειοψηφίας είναι να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Δηλαδή, ο λαός να πάρει τα ηνία στα χέρια του και να ασκήσει αυτός την εξουσία. Αυτή η αντιστροφή, ο απεγκλωβισμός, η χειραφέτηση των λαϊκών μαζών από την πολιτική και ιδεολογία της αστικής τάξης και των συμπληρωματικών βοηθημάτων της, από τα εκβιαστικά διλήμματα, την κινδυνολογία, τα ρουσφέτια αλλά και από τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, το συμβιβασμό δεν είναι έργο μιας πράξης. Δεν συντελείται μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν κρίνεται μόνο σε μια μάχη στη διάρκεια της ταξικής πάλης.

Κρίνεται καθημερινά σε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες του λαϊκού κινήματος. Από το δικαίωμα στη δουλειά, στον αξιοπρεπή μισθό, σύνταξη, επίδομα ανεργίας, στον ελεύθερο χρόνο, στη μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης για τους άντρες και τις γυναίκες, στις υγιείς, ασφαλείς ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, στις θετικές διακρίσεις υπέρ των εργαζόμενων γυναικών, στη δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, πρόνοια, πολιτισμό, αθλητισμό, ψυχαγωγία. Γι' αυτό το ΚΚΕ και μπροστά στις εκλογές δεν έκρυψε λόγια από τους εργαζόμενους. Δε είπε άλλα απ' αυτά που τους έλεγε την προηγούμενη περίοδο και που θα συνεχίσει να τους αποκαλύπτει και να τους καλεί για οργάνωση της πάλης τους το επόμενο διάστημα.

Το ΚΚΕ μέσα σ' αυτή τη διαδικασία διαφώτισης των λαϊκών μαζών, στην προσπάθεια να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στη δύναμή τους που η ίδια η εμπειρία τους, τους το αποδεικνύει, κάνει κριτική στο πρόγραμμα, στις θέσεις και στη δράση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στη βάση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Σ' αυτή την κριτική δεν κάνουμε ούτε σκόντο ούτε και υπερβολές. Δεν χαϊδεύουμε κανέναν, ούτε και συκοφαντούμε κανέναν. Οποιος έχει πρόβλημα με την κριτική μας ας κοιταχτεί στον καθρέφτη. Ας αυτοεξεταστεί. Ας ξαναμελετήσει, η θέση και η στάση του κατ' ουσία ποιον εξυπηρετεί; Οχι μόνο κοντοπρόθεσμα, σήμερα - αύριο, που αυτό μπορεί να 'ναι πρόσκαιρο, εφήμερο, εύκολα αναιρέσιμο αλλά και μακροπρόθεσμα.

Δηλαδή, όπως λέει το ΚΚΕ αντίσταση, αντεπίθεση για να εμποδίσουμε τα χειρότερα, διεκδίκηση για απόσπαση κατακτήσεων που θα ανακουφίζουν σήμερα αλλά που θα ανοίγουν το δρόμο για σταθερές, μόνιμες λύσεις στα λαϊκά προβλήματα δηλαδή για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το σοσιαλισμό. Διαφορετικά όλες οι διεκδικήσεις και κατακτήσεις, όπως και η ζωή έχει αποδείξει, θα 'ναι φτερό στον ούριο άνεμο της αστικής τάξης, όσο αυτή θα έχει την εξουσία.

Η έγνοια του ΚΚΕ δεν είναι αν θα κακοκαρδίσει κάποιον από την κριτική που ασκεί. Η έγνοια του είναι, αντικειμενικά πάντα να κρίνει ποιο είναι το δίκιο και ποιο το άδικο για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και να μην κουνάει ρούπι απ' αυτό. Φίλος του ΚΚΕ ήταν, είναι και θα είναι πάντα, το δίκιο της εργατιάς και των συμμάχων της. Αλλες παρέες δεν έχει. Αλλες κολλεγιές δεν κάνει. Φίλος του ΚΚΕ είναι ο φίλος του λαού και εχθρός του, ο εχθρός του λαού, η αστική τάξη.