Αρέσει ή όχι, ενοχλεί ή όχι, λίγους, πολλούς ή πάρα πολλούς, η ζωή αποκαλύπτει ποιον τελικά δρόμο διάλεξες για να την πορευτείς και πώς επέλεξες να ζήσεις. Ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή επίσης δεν καταλαβαίνει από διγλωσσίες, δημαγωγίες και υστερόβουλες πολυλογίες και έτσι, θες δε θες, σε υποχρεώνει να επιλέξεις έναν από τους δυο δρόμους όσο θα υπάρχεις και συνειδητά θα πράττεις. Πονάει ή όχι οι δρόμοι είναι μόνο δύο. Ο πρώτος: Του συμβιβασμού, της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας, της εκχώρησης και ομηρίας σε ρουσφετολογικούς μηχανισμούς εξουσίας, του σκυμμένου κεφαλιού, της ασπόνδυλης ράχης.

Ο δεύτερος, ο άλλος είναι το ακριβώς αντίθετο. Της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ταύτισης του ατομικού με το συνολικό συμφέρον, της απόλυτης διεκδίκησης και υπεράσπισης πανανθρώπινων αξιών και της βασικής αρχής: «Θα προσφέρω ό,τι μπορώ και θα απολαμβάνω ό,τι έχω ανάγκη». Οσο αλήθεια είναι τα παραπάνω, τόσο αλήθεια είναι επίσης ότι ο δύσκολος δρόμος απαιτεί στήριξη και βοήθεια σε όσους ματώνουν για να τον διαβούν. Στις 4 του Οκτώβρη έχουμε εκλογές.

Οπως και παλαιότερα, πιο επιτακτικά σήμερα, είναι αναγκαίο να στηρίξει, συστρατευθεί και συμπορευτεί κάποιος σε μια τέτοια κατεύθυνση με την πολιτική δύναμη που αγωνίζεται γι' αυτά τα ιδανικά. Η ανάγκη μαζικά να ψηφιστεί το ΚΚΕ και να ενισχυθεί εκλογικά στη σημερινή συγκυρία επιβάλλεται από την ίδια τη ζωή, σαν μόνη απάντηση στο διαχρονικό εμπαιγμό μας, την έξαλλη δημαγωγία και τον οικονομικό, πολιτικό φασισμό του μεγάλου κεφαλαίου.

Η στήριξη και η ψήφος στο ΚΚΕ, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφωνίες, επιβάλλεται όχι απλά σαν χρέος στα χιλιάδες στελέχη, μέλη και οπαδούς του, που εμπνευσμένα από την πανανθρώπινη ιδεολογία και κοσμοθεωρία του, φυλακίσθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, για να έχουμε όλοι ίδια δικαιώματα αλλά γιατί το δυνάμωμα του ΚΚΕ μπορεί να το ισχυροποιήσει σαν ανάχωμα στην αντιλαϊκή λαίλαπα που ζούμε και στα χειρότερα που από τις 5 Οκτώβρη μας έρχονται.