Εχω πέντε φίλους και φίλες, έτυχε να είναι από όλα τα κόμματα μα αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα τη φιλία μας. Ηρθαν όλοι σπίτι μου και είδαμε το ντιμπέιτ. «Πώς σας φάνηκε;», ρωτάω εγώ. «Αστο αυτό, λέει μια κοπέλα, μόνο μία τα είπε καλά, η Αλέκα. Εμένα άλλο με απασχολεί. Σαν δασκάλα είμαι απογοητευμένη, τα ταβάνια στάζουν, κι έχουμε να πληρωθούμε έξι μήνες. Κι αυτός ο Κωστάκης δεν κάνει τίποτα...». «Εγώ τώρα τι να πω; Συνταξιούχος είμαι, δεν κατάλαβα καμιά αύξηση και τα 400 ευρώ που μου έδωσε ο Γιωργάκης παλιά, ίσον τσιγάρα, καφές, νοίκι, λογαριασμοί και τέρμα. Και τώρα ο Γιωργάκης φωνάζει βέβαια, αλλά όχι και πολύ δυνατά...». «Εγώ δουλεύω ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Το οκτάωρο το κάνανε τετράωρο, το μεροκάματο είναι το μισό, οι ώρες όμως είναι δέκα και οι υπερωρίες δεν πληρώνονται. Και ο Αλέξης μας, ελπίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση με τον κύριο Αλμούνια θα τα διορθώσει όλα αυτά!». «Εγκώ πάλι τι να κάνει, αλλοδαπό είμαι, από τον τόπο μου με κυνηγήσανε, δεν ήρθε εδώ για γούστο, ζητάει χαρτιά να φύγει από το Ελλάντα, δεν μου δίνουνε και ο Καρατζαφέριος θέλει να στείλει εμένα πίσω». «Ενας εργάτης είμαι κι εγώ, ρε φίλοι, σε οικοδομή δουλεύω. Επεσα, έσπασα το πόδι μου και βρέθηκα στο νοσοκομείο σε ένα ράντζο. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε από το υπουργείο Εργασίας, ούτε και από τους οικολόγους τους φίλους μου ήρθε κανείς να με δει. Ασε που αυτοί ούτε για τις πυρκαγιές νοιαστήκανε!».

«Και τώρα τι κάνουμε;» λέω εγώ. «Χμ, χμ, χμ...»

«Εγώ λέω ΚΚΕ δαγκωτό!».

«Ε, άντε το λοιπόν, ΚΚΕ κι εμείς!».