Το προχτεσινό διάγγελμα του Γ. Παπανδρέου αμέσως μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών δε χρειαζόταν δεύτερη ανάγνωση για να διαπιστώσει κάποιος ότι η ψευδεπίγραφη διλημματική προεκλογική επιλογή που έθεσε το ΠΑΣΟΚ εστιάστηκε στο διπολικό πυροτέχνημα «της προόδου απέναντι στη συντήρηση». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε από την εκκίνηση της εκλογικής αναμέτρησης να κάνει λόγο για «δύο διαφορετικές πολιτικές και αντιλήψεις», για δήθεν «δύο διαφορετικούς δρόμους» που ο ένας οδηγεί στην «προοδευτική λύση, την πρόταση του ΠΑΣΟΚ», και ο άλλος στη «νεοσυντηρητική επιλογή της αδιαφανούς διαχείρισης» της ΝΔ.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα είχε ελπίδες με το συγκεκριμένο σύνθημα να ξεγελάσει τα λαϊκά στρώματα, αν προερχόταν από «παρθενογένεση». Αν δεν είχε κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, ψηφίζοντας πλήθος αντιλαϊκών και αντεργατικών νόμων, που ξεπούλησαν το δημόσιο πλούτο και ενίσχυσαν την αναπαραγωγή του μεγάλου κεφαλαίου. Δυστυχώς όμως για τον Γ. Παπανδρέου δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Το αντίθετο μάλιστα. Πάνω ακριβώς στη συνέχιση αυτής της πολιτικής είναι δομημένο και το νέο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, που θα σηματοδοτήσει τη «νέα αρχή» την οποία υπόσχεται ο αρχηγός του. Οι «δύο δρόμοι», λοιπόν, που περιγράφει ο Γ. Παπανδρέου δεν έχουν αντίθετη κατεύθυνση όπως έντεχνα προσπαθεί να τους εμφανίσει, αλλά αποτελούν ταυτόσημες πορείες ενός αντιλαϊκού μονόδρομου που καταλήγουν στον ίδιο προορισμό: Στην υπεράσπιση και ενίσχυση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.

Με ποια «διαφορετική αντίληψη» από αυτή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε αναδιαρθρώσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση προτείνει, άραγε, το ΠΑΣΟΚ την «παράταση του εργάσιμου βίου» για τους εργαζόμενους μέχρι τα 70 χρόνια; Πόσο «διαφορετική» είναι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ που προτείνει «αναμόρφωση του κανονισμού Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων», από την τροπολογία που πέρασε η κυβέρνηση πετσοκόβοντας τα δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων; Είναι περισσότερο «προοδευτική λύση» η δέσμευση του ΠΑΣΟΚ ότι θα «μειώσει τις σπατάλες στο δημόσιο τομέα», από το διάγγελμα του Κ. Καραμανλή ότι θα προχωρήσει σε «αυστηρό δημόσιο ελέγχο στις δημόσιες δαπάνες», όταν «πράσινοι» και «γαλάζιοι» επιχειρούν να κρύψουν πίσω από τις πομπώδεις διακηρύξεις τους ότι θα συνεχίσουν την άγρια πολιτική λιτότητας και τις περικοπές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια; Αραγε, ποια «διαφορετική» πορεία υπηρετεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ να επεκταθούν τα «stage» (η ανασφάλιστη εργασία) στον ιδιωτικό τομέα, να δημιουργηθούν θέσεις «κοινωνικής εργασίας» (δηλαδή «μερικής απασχόλησης» με ημερομηνία λήξης), από τις ανατροπές που προωθεί στις εργασιακές σχέσεις η κυβέρνηση;

Η «άλλη πορεία» του ΠΑΣΟΚ εφάπτεται με τη διαδρομή της «νεοσυντήρησης» της ΝΔ. Την επίκληση του «άλλου δρόμου» ο Γ. Παπανδρέου την χρησιμοποιεί για την επίτευξη του ενός και μοναδικού στόχου που έχει αναλάβει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Την εξασφάλιση της «κοινωνικής συναίνεσης» και τη δημιουργία της ψευδαίσθησης ανάμεσα στους εργαζόμενους ότι χρειάζεται «συνεργασία όλων των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου» για να προοδεύσει η χώρα. Μια «ταξική συνεργασία», που θα εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και, στο πλαίσιο του «νέου δρόμου», θα αποτρέψει τη μαζική αντίδρασή τους στην επερχόμενη λαίλαπα. Στο χέρι του λαού είναι στην κάλπη να ακυρώσει αυτούς τους σχεδιασμούς. Με αδύναμο δικομματισμό, με ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.