ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ανασύρουν τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας και προσπαθούν να τρομάξουν τα λαϊκά στρώματα για τις συνέπειές της. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν τον απέσυραν. Τον διατηρούν έτοιμο προς χρήση, κάθε φορά που αισθάνονται τριγμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο από κοινού υπηρετούν. Διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του τον τίτλο του πιο ικανού διαχειριστή. Ανταλλάσσουν κατηγορίες για σκάνδαλα και μίζες, για το ποιος πήρε λιγότερα ή περισσότερα, για το αν ο ένας ή ο άλλος έδειξε την απαιτούμενη πυγμή ως κυβέρνηση στην προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Εκεί όμως που συγκλίνουν απόλυτα, είναι στο σύνθημα «ισχυρή και δυνατή κυβέρνηση». Κινδυνολογούν πως ένα αποτέλεσμα, το οποίο ενδεχομένως να μην εξασφαλίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, μπορεί να βάλει τη χώρα σε «περιπέτειες». Σ' αυτό το πλαίσιο, καλούν το λαό να στηρίξει το δικομματισμό, ακόμα και αν είναι δυσαρεστημένος από την πολιτική του. Μια αδύναμη κυβέρνηση, λένε, είναι χειρότερη από μια αντιλαϊκή κυβέρνηση.

Το εφεύρημα της ακυβερνησίας δεν είναι δικό τους. Η πατρότητά του ανήκει στους κατεξοχήν ωφελούμενους από τις ισχυρές κυβερνήσεις του δικομματισμού, που δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοεργοδότες, την αστική τάξη. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Αρκεί να δει ποιοι κέρδισαν και ποιοι έχασαν τόσα χρόνια που τη χώρα κυβερνούσαν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της δικομματικής εναλλαγής, έχοντας μάλιστα φτιάξει και τους κατάλληλους εκλογικούς νόμους προκειμένου να εξασφαλίζεται (μέσα από την καλπονοθεία) αυτή η σταθερότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα και στο κυβερνητικό γκουβέρνο του. Δύσκολα θα βρει κανείς έστω και ένα νόμο, είτε της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ, που να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ξεκινώντας από τα εργασιακά και το Ασφαλιστικό, και φτάνοντας μέχρι την Υγεία, την Πρόνοια και την Παιδεία, το σύνολο όσων νομοθέτησαν οι ισχυρές, αυτοδύναμες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν καθαρή ταξική, αντιλαϊκή σφραγίδα. Στον αντίποδα, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, τα κέρδη της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας εκτοξεύτηκαν και η Ελλάδα έχει μετατραπεί σ' έναν επενδυτικό παράδεισο με εξασφαλισμένη υπερκερδοφορία για την πλουτοκρατία, η οποία (όπως δείχνουν και τα στοιχεία των ισολογισμών του α' εξαμήνου του 2009 για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο) δεν πτοείται από την κρίση, ελέω αντεργατικών μέτρων θωράκισης των κερδών της τα οποία διαχρονικά έχουν πάρει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Αρα, οι ισχυρές κυβερνήσεις έχουν χαμένους και κερδισμένους. Χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός, κερδισμένοι οι μεγαλοεργοδότες και οι πολυεθνικές. Τι θα γίνει όμως αν από τις επικείμενες εκλογές δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση; «Ακυβερνησία» απαντάνε με ένα στόμα το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Και, λοιπόν, τι έγινε; Θα γίνονται αλλεπάλληλες εκλογές - λένε - που δεν ευνοούν την οικονομία, η οποία περνάει δύσκολες ώρες. Να γίνουν, λέμε εμείς. Και από κάθε αναμέτρηση, ο δικομματισμός να βγαίνει ακόμα πιο αποδυναμωμένος. Το ΚΚΕ να βγαίνει πιο ισχυρό. Γιατί όταν λένε πως κινδυνεύει η οικονομία, εννοούν πως κινδυνεύουν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρήσεων. Τα οποία, για να θωρακιστούν, χρειάζονται νέα αντεργατικά μέτρα, που θα ρίχνουν ακόμα πιο κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης. Συνεπώς, θέλουν πολιτική σταθερότητα και δυνατή κυβέρνηση για να νομοθετούν αντεργατικά. Αρα, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε λόγο να επιζητούν πολιτική αστάθεια στο αστικό σύστημα και αδύναμες κυβερνήσεις, ώστε να μην μπορούν με την ίδια ευκολία να παίρνουν μέτρα σε βάρος τους. Επειδή κανείς από αυτούς, ούτε καν στα λόγια, δε ζητάει ισχυρή κυβέρνηση και αυτοδυναμία για να δώσει 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό στους εργαζόμενους. Για να εξασφαλίσει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, να καταργήσει το χαράτσι των διοδίων, να θέσει υπό δημόσιο έλεγχο τη γη και να υποτάξει σε κεντρικό σχεδιασμό την αξιοποίησή της, προς όφελος των λαϊκών αναγκών.

Η ακυβερνησία, επομένως, την οποία επικαλούνται το κεφάλαιο και τα κόμματά του είναι ο δικός τους φόβος. Και κάθε δικός τους φόβος είναι ελπίδα για τους εργαζόμενους και το λαό. Γιατί τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά, αντικρουόμενα. Γιατί δεν είναι δυνατόν να έχουν τις ίδιες ανησυχίες ο εργάτης στα εργολαβικά συνεργεία της ΛΑΡΚΟ με τη γερμανική πολυεθνική που κερδοσκοπεί από τον ιδρώτα εκατοντάδων συναδέλφων του στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. `Η τον επίδοξο αγοραστή του εργοστασίου που ο ίδιος δουλεύει. Γιατί ο επιχειρηματίας που εποφθαλμιά τη ΛΑΡΚΟ, θέλει κυβέρνηση δυνατή, για να τελειώσει στο «πιτς φιτίλι» την πλήρη ιδιωτικοποίηση του εργοστασίου, έχοντας προηγουμένως ρίξει στα έσχατα όρια την τιμή που το νέο αφεντικό θα αγοράζει τη δύναμη του εργάτη. Ο εργάτης, από την πλευρά του, έχει κάθε συμφέρον και με την ψήφο του να βάλει εμπόδια, να καθυστερήσει, να αποτρέψει το ζοφερό μέλλον που ετοιμάζουν σ' αυτόν και τα παιδιά του. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πέσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όσο πιο κάτω γίνεται. Να τιμωρηθούν τα άλλα κόμματα που στηρίζουν ή δεν αμφισβητούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, την ΕΕ και την πολιτική της. Να δυσκολευτεί κάθε εναλλακτικός ελιγμός στον οποίο προσβλέπει το αστικό πολιτικό σύστημα - ανάμεσά τους και οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας - για να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο του. Και το κυριότερο, να βγει ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ. Είναι το νόμισμα που τους πληρώνει με τον καλύτερο τρόπο για όλα αυτά που έκαναν και όλα όσα σχεδιάζουν σε βάρος του λαού.