Είναι τα κόμματα της «μπουλντόζας» και της «σκούπας» κατά των μεταναστών, που «προσφέρουν» 700 ευρώ μηνιάτικο σε 2,5 εκατομμύρια Ελληνες εργάτες. Που «παρέχουν» 300 - 500 ευρώ σύνταξη σε εκατομμύρια Ελληνες απόμαχους της δουλειάς. Που πάνε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για τους Ελληνες εργαζόμενους στα 70 χρόνια. Που έχουν ρημάξει το ελληνικό σύστημα Υγείας και το ελληνικό σύστημα Παιδείας.

*

Φταίνε οι μετανάστες για όλα αυτά; Εχει κανείς την αυταπάτη ότι, όχι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά σε «στρατόπεδα εξόντωσης» κι αν στείλουν τους μετανάστες, θα έρθουν την άλλη μέρα οι Καραμανλής - Παπανδρέου να δώσουν έστω κι ένα ευρώ αύξηση στον Ελληνα εργάτη; Υποστηρίζει κανείς στα σοβαρά ότι αν στοιβάξουν τους μετανάστες σε φυλακές και «Γκουαντάναμο», θα έρθουν την άλλη μέρα για να καταργήσουν το νόμο για την τετραήμερη απασχόληση ή για τις 42 (!) μορφές «ευέλικτης» απασχόλησης που έχουν επιβάλει στους Ελληνες, παλιούς και νέους, εργαζόμενους;

*

Είναι προφανές ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι δεν υφίστανται τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, την εγκατάλειψη και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, επειδή υπάρχουν οι μετανάστες στην Ελλάδα.

Αυτή η πολιτική εφαρμόζεται και προ... μεταναστών. Και είναι εξίσου προφανές ότι δε θα γίνει καλύτερη η ζωή του ελληνικού λαού, αν τα κόμματα της μηδενικής ανθρωπιάς «καθαρίσουν» είτε τους μετανάστες, είτε την Ελλάδα από τους μετανάστες. Πράγμα το οποίο, άλλωστε, ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ρατσιστοΛΑγΟΣ τους το θέλουν, αφού είναι τα ίδια κόμματα που κάνουν «πλάτες» στο «δουλοκτητικό» καθεστώς της Μανωλάδας. Που κάνουν τα «στραβά μάτια», όταν από τις πλατείες περνούν οι εργολάβοι, μέρα μεσημέρι, για να διαλέξουν μεταξύ των μεταναστών τον «χαμάλη» του φτηνού και ανασφάλιστου μεροκάματου.

*

Αντίθετα, εκείνο που θέλουν, η ΕΕ και τα κόμματά της, είναι τους μετανάστες σε καθεστώς ομηρίας, δεσμώτες του φόβου, ανυπεράσπιστους απέναντι στο κράτος, το «νόμο», το αφεντικό. Οπως ακριβώς, δηλαδή, θέλουν και τους Ελληνες.

Γι' αυτό, τα μέτρα κατά των μεταναστών δε στρέφονται μόνο κατά του Αφγανού, του Ιρακινού, του Κούρδου, του Πακιστανού. Είναι μια πολιτική που αλέθει στις μυλόπετρες της καταστολής και της αυθαιρεσίας τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, τις ελπίδες και τα όνειρα. Ολων.

Για το σύστημα της εκμετάλλευσης, είμαστε όλοι «μετανάστες». Λογιζόμαστε σαν «πρόσφυγες» σε έναν πλανήτη, όπου το κεφάλαιο «δεν έχει πατρίδα». Εχει, όμως, αστυνομία, έχει στρατό, έχει μπουλντόζες που αν δε σταθούμε απέναντί τους όταν ισοπεδώνουν τη ζωή των πιο «μελαψών» από μας, τότε τίποτα δε θα τις σταματήσει, μόλις οι ίδιες «μπουλντόζες», με τους ίδιους «χειριστές», με όποια αφορμή και με όποιο πρόσχημα, φτάσουν στη δική μας αυλή...