News = νέα, ειδήσεις. Views = απόψεις. Ανάμεσα σ' αυτές τις δύο λέξεις σύντροφοι χωράει όλη η κρίση, όλο το δράμα, οι πάμπολλες προσωπικές τραγωδίες, οι παταγώδεις αποτυχίες, τα ιλιγγιώδη κεφάλαια πεταμένα στον Καιάδα, η κλισέ αντίληψη για τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, η καμπύλη εξέλιξης των ΜΜΕ στην Ελλάδα...

Ο Σαίξπηρ και ο Ομηρος πόσο θα άντεχαν σε διάβασμα αν τυπώνονταν σε χαρτί τουαλέτας που θα πωλούνταν προς αυτή καθαυτή τη χρήση την αρχική του; Πόσο θα σωνόταν το κείμενο αν η τεχνολογία επέτρεπε να τυπώνεται με φωσφορίζοντα στοιχεία, σε βιολογικής «οικολογικότατης» μορφής υλικό; Ποιος θα κατερχόταν σε μυσταγωγική σχέση με τη μετάθεση στα αναγκαία μιας λειτουργίας σκέψης, όπως η ανάγνωση; Ακούγονται τραβηγμένα στο σαρκασμό τα ερωτήματα. Αλλά στ' αλήθεια, στην εποχή των blogs και των facebook, όπου η ατομική άποψη παραδίδεται σε ανάγνωση ως άθροισμα εμπειρίας και γνώμης, ποιος θα διαβάσει άρθρα και σχόλια καταβάλλοντας και αντίτιμο; Σήμερα περισσότερο από ποτέ οι δημοσιογράφοι, οι επαγγελματίες νυν και αεί κοπής, είναι αναγκαίοι. Για να αλιεύσουν, κυνηγήσουν, αναζητήσουν, εξορύξουν, όμως ποτέ κατασκευάσουν, εκείνα τα News, τις ειδήσεις δηλαδή που στο χάος των μηνυμάτων είναι απαραίτητα για να δομήσουν οι παραλήπτες τους τις Views, τις απόψεις τους. Κάθε καταστροφή μπορεί να είναι κι αρχή. Ο τρόπος της επιστροφής της δημοσιογραφίας σε όλα τα ΜΜΕ, στο ζωτικό χώρο της αναγκαιότητας της ύπαρξής της ως τέχνης του λόγου, της ζωής και του μόχθου, σωματικού ψυχικού και πνευματικού, είναι μόνον πολιτικός. Δηλαδή επιλογή στάσης, μέσα κι όχι απέναντι στα κοινά. Στην πραγματική αγορά των αναγκών των σύγχρονων ανθρώπων. Κι ο τρόπος παραγωγής ειδήσεων είναι η άποψη του δημοσιογράφου.

Η πρόσφατη κρίση, καθόλου καινοφανής παρά μόνον ως προς τη μαζικότητά της, που άφησε άνεργους και σύξυλους εργαζόμενους πρώτα κι ύστερα δημοσιογράφους, τεχνικούς, τηλεφωνήτριες, καθαρίστριες, με διαδικασίες «Τιτανικού» όπως στον «Ελεύθερο Τύπο», είναι στιγμή αποκάλυψης. Φαίνονται τα μεδούλια των οστών του σκελετού της δουλειάς μας: Οποιος πράττει δι' εαυτόν, το παίρνει μαζί του και χάνεται! Οποιος πράττει για τους άλλους, αφήνει πίσω του μια μαγιά για τους επόμενους... Καλή αρχή στους αγώνες που έρχονται, όπως η ανατολή μετά τη δύση.