Η Παγκόσμια Μέρα Κατά των Ναρκωτικών (26η του Ιούνη) επιβάλλεται να μετατραπεί σε μέρα καταδίκης της ευρωενωσιακής πολιτικής για τα ναρκωτικά, που συνίσταται στη διαχείριση του προβλήματος, στη «συντήρηση», στον «περιορισμό της βλάβης» και σπεύδουν να υλοποιήσουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τόσο στη χώρα μας, όσο και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη. Και δεν είναι μόνο η 26η του Ιούνη. Η κάθε μέρα χρειάζεται να σηματοδοτεί γενικευμένη αντίσταση ενάντια σ' έναν τρόπο ζωής που οδηγεί και - έμμεσα ή άμεσα - επιβάλλει την εξάρτηση. Ενάντια σ' έναν τρόπο ζωής που βασίζεται στην απώλεια της ανθρώπινης ελευθερίας και που παράγει και αναπαράγει την εξάρτηση και από ουσίες ως ένα στρεβλό πλαίσιο «αναγκών και αξιών» ενάντια στον ίδιο το λαό και ιδιαίτερα στη νεολαία.

Ο καπιταλισμός επιβάλλει έναν τρόπο ζωής που αλλοτριώνει τον άνθρωπο. Οι αστοί επιβάλλουν μέσω τηλεόρασης, ραδιοφώνου, life style περιοδικών, ριάλιτι, διαφημίσεων, προτύπων που δημιουργούν με όσα μέσα διαθέτουν: Να βιώνεται το εφήμερο ως μόνιμο, η ανεργία ως νόμιμη. Το κέρδος και η αρπαχτή κάθε είδους να γίνουν οι νέες «αξίες». Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο να νομιμοποιείται στις συνειδήσεις ως φυσικό φαινόμενο, η εμπορευματοποίηση να αποενοχοποιείται και ο άγριος ατομικισμός να καθιερώνεται. Η ψυχαγωγία να «γεμίζει» με μορφές και ορολογίες όπως, για παράδειγμα, το σεξ - κλάμπινγκ, όπου «το κλάμπινγκ και το σεξ μπορούν να συνδυαστούν όπως η πίτσα με την κόκα - κόλα, το πλέι - στέισον με έναν ακριβό καναπέ, τα διόδια της Ελευσίνας με την έξοδο για τριήμερο» (απόσπασμα από περιοδικό - «οδηγό νυχτερινής διασκέδασης»!). Ο μαθητής που διώχνεται από το ταξικό σχολείο να κουβαλάει την ευθύνη της αποτυχίας («δεν παίρνει τα γράμματα, δεν είναι έξυπνος»). Ο απολυμένος να φέρει ακέραιη την ευθύνη της κατάστασής του («είναι τεμπέλης, αντιπαραγωγικός»). Οι πραγματικές αιτίες να κρύβονται.

Στόχος τους η δημιουργία ψυχολογίας της φυγής από την πραγματικότητα, σ' έναν κόσμο εξωπραγματικό, για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα, με την αυταπάτη της κατάκτησης του απραγματοποίητου. Ετσι που η αποστροφή απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία να γεννά αντικοινωνική - περιθωριακή συμπεριφορά. Και την ίδια στιγμή η έννοια της «αυτόνομης ατομικότητας» να κυριαρχεί, για να θωρακίζεται το σύστημά τους. Φυλακίζοντας ανθρώπους στις σάπιες αξίες των αστών, θέτοντάς τους ανταγωνιστικά αντιμέτωπους τον ένα με τον άλλον, ανοχύρωτους απέναντι στα ναρκωτικά.

Η τοξικομανία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο κρίσης με πολλαπλές αιτίες (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές, ψυχολογικές, ιστορικές, κλπ.), που όλες όμως πηγάζουν από τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Και το πρόβλημα εντείνεται όσο το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει.

Η φιλοσοφία της εξάρτησης, της φυγής δημιουργεί προσωπικότητες ευάλωτες και παθητικές, που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με μοιρολατρία και ηττοπάθεια. Η εξάρτηση είναι η πιο ακραία μορφή ανελευθερίας, γιατί η χρήση ουσιών δεν είναι ελεύθερη επιλογή. Κάθε άλλο. Τα ναρκωτικά είναι ένας ιδιότυπος μηχανισμός καταστολής, ένα ισχυρό και αποτελεσματικό όπλο κοινωνικού ελέγχου, που το κρατά επιδέξια ο ταξικός αντίπαλος, με σκοπό να χειραγωγηθούν συνειδήσεις, ώστε να αποδέχονται τα πράγματα ως έχουν, να σιωπούν, να απουσιάζουν, να απέχουν.

Πιστοί υπηρέτες σε αυτή την υπόθεση είναι οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, διάφορες ΜΚΟ, που επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τα ναρκωτικά και να επιβάλουν τη ναρκω-κουλτούρα, όπως επιτάσσουν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ. Να τα διαχωρίσουν σε «σκληρά» και «μαλακά», τη στιγμή που το εγχείρημα του διαχωρισμού όπου έχει εφαρμοστεί έχει ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της χρήσης ουσιών. Μόνο το 40% των νέων αναγνωρίζουν τους κινδύνους από τη χρήση κάνναβης, η οποία συνδέεται με σοβαρά προβλήματα υγείας και ιδιαίτερα με ψυχωσικές δυσλειτουργίες και σχιζοφρένεια (Ετήσια Εκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για το 2008). Είναι τα επικίνδυνα αποτελέσματα της ναρκω-κουλτούρας τους. Να γεμίσουν την ελληνική κοινωνία με υποκατάστατα. Από το 1994 μέχρι το 2004 στις ΗΠΑ οι θάνατοι από μεθαδόνη και τα περιστατικά υπερβολικής δόσης από τη συγκεκριμένη ουσία αυξήθηκαν κατά 390%. Στη Δανία σχεδόν οι μισοί θάνατοι από ναρκωτικά (44%) οφείλονται στη μεθαδόνη. Στη Γερμανία σ' ένα χρόνο σημειώθηκαν 350 θάνατοι από βουπρενορφίνη (στοιχεία των τελευταίων χρόνων από το Ερευνητικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά). Ομως, θέλουν να βάλουν τους ιδιώτες στο κόλπο με το να συνταγογραφούν δόσεις μεθαδόνης, για να θησαυρίσουν κι από αυτό τον πόνο. Την ίδια στιγμή δίνουν ψίχουλα στη «στεγνή» θεραπεία παρόλο που τα «στεγνά» προγράμματα έχουν να επιδείξουν αξιοζήλευτα ποσοστά επιτυχίας, πάνω από 70% (ΚΕΘΕΑ). Κι αυτό γιατί θέλουν την «ιατρικοποίηση» του προβλήματος, κάτι που πατάει στη φασιστική αντίληψη ότι ο τοξικομανής δε θεραπεύεται, γιατί φταίνε τα γονίδια, ο εγκέφαλος, το DNA του...

Σιωπούν για την απαξίωση των Κέντρων Πρόληψης, όμως από το 1998 μέχρι το 2004 η λειτουργία των Κέντρων έχει συμβάλει στη μείωση της χρήσης κατά 9% στον πληθυσμό από 18 έως 24 χρόνων και 3,9% στον πληθυσμό από 12 έως 64 χρόνων, χάρη στο φιλότιμο και τη σκληρή δουλειά των εργαζομένων. Περιθωριοποιούν την ανάγκη ζωής για κοινωνική επανένταξη.

Η αστική τάξη και οι δεσμοφύλακες του συστήματος δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των ναρκωτικών, γιατί δε θέλουν, δεν τους συμφέρει, γιατί ίσα ίσα οι ίδιοι το τρέφουν. Οραματίζονται τη νεολαία εξαρτημένη, υποταγμένη, με νεκρή συνείδηση. Γιατί έτσι μπορούν καλύτερα να επιβάλουν τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, τον πλούτο για τους λίγους.

Γιατί ο αγώνας ενάντια στα ναρκωτικά είναι αγώνας για τη χειραφέτηση της νεολαίας. Αγώνας που δίνεται με ψηλά το κεφάλι. Σημαίνει οργανωμένη και αδιάκοπη ταξική πάλη ενάντια στην υποταγή, στην εργοδοσία, στο κεφάλαιο. Σημαίνει συμμετοχή σε ταξικά σωματεία που βρίσκονται μακριά από ξεπουλημένες διοικήσεις και αποτελούν σχολεία αντίστασης και αντεπίθεσης. Μπορούμε άραγε να σκεφτούμε έναν νέο που παλεύει συνειδητά, συλλογικά και οργανωμένα να βελτιώσει τους όρους της ζωής του σε όλα τα επίπεδα και τις εκφάνσεις της, που έχει ψηλά τις αξίες της συλλογικότητας, της ταξικής αλληλεγγύης, της συντροφικότητας... να πέφτει σε αδιέξοδα τέτοια που θα τον οδηγήσουν στην εξάρτηση, στα υποκατάστατα, στα ναρκωτικά; Εμείς απαντάμε κατηγορηματικά: Οχι.

Μέσα από την ανάπτυξη του ταξικού εργατικού κινήματος και τη συμπόρευση της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων μαζί του, που θα αναπτύσσεται και θα παλεύει για την ανατροπή του συστήματος που προκαλεί το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, θα συγκρούονται οι αξίες του λαού κόντρα στη σαπίλα των πλουτοκρατών.

Γιατί η ριζική αντιμετώπιση απαιτεί ριζικές ανατροπές στην οικονομία και στην εξουσία. Και μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόληψης και αντιμετώπισης του προβλήματος δεν μπορεί να γίνει μέσα στο πεδίο του καπιταλιστικού συστήματος και των μονοπωλίων. Μια εξουσία, η οποία θα αναπτύσσει τη λαϊκή οικονομία και θα αξιοποιεί σε όφελος του λαού τον τεράστιο πλούτο που ο ίδιος παράγει, γιατί πολύ απλά ο ίδιος ο λαός θα είναι ο φορέας της εξουσίας. Η αστική τάξη, τα κόμματά της, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι σικάτοι του συστήματος ΣΥΝασπισμοΣΥΡΙΖΑιοι, οι Οικολόγοι-Πράσινοι της κουλτούρας του «χόρτου», όλοι αυτοί μαζί, αναπαράγοντας τη λογική της αυτοδιάθεσης του ανθρώπου (αντιδραστική, αντικοινωνική αντίληψη), πλασάρουν τη διέξοδο της αναπαραγωγής του προβλήματος είτε με την ελευθερία στα ναρκωτικά για να απαλλαγεί η κοινωνία από το παράνομο εμπόριο, άλλο που δε θέλουν οι καπιταλιστές, ή με την παροχή υποκατάστατων από τα νοσοκομεία και τους ιδιώτες γιατρούς, προκειμένου το σύστημα να αναπαράγει την κοινωνική σκλαβιά στο όνομα της ατομικής ελευθερίας. Στη ρότα των αξιών του κοινωνικοπολιτικού αγώνα για την κατάργηση των αστών, ο αγωνιστικός, ανύποτακτος, αισιόδοξος τρόπος ζωής είναι η καλύτερη πρόληψη. Και σ' αυτόν τον αγώνα δεν πρέπει να χαριστεί ούτε ένας νέος στον ταξικό αντίπαλο.