Ο Στ. Μάνος «κατέβασε ρολά», ελλείψει οπαδών και χρημάτων. Ο Δ. Αβραμόπουλος αναζητεί εναγωνίως προσχήματα και ρόλους για να μπορέσει να εγκαταλείψει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για αυτόνομη κάθοδο του κόμματός του στις εκλογές. Δύο «πολλά υποσχόμενα» εγχειρήματα για την «ανανέωση» του πολιτικού συστήματος, λήγουν άδοξα και με παταγώδη αποτυχία.

Οι «Φιλελεύθεροι» και το ΚΕΠ, γεννήματα της εσωκομματικής κρίσης της ΝΔ, αποδείχτηκε ότι δεν ανταποκρίνονταν σε καμία ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων, ούτε εξέφραζαν κανένα αίτημά τους. Ταυτόχρονα, δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των αφεντικών για «αναπαλαίωση» του δικομματισμού και αύξησης των δυνατοτήτων του πολιτικού συστήματος για ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Ο λόγος είναι απλός. Οι «καθαρές» νεοφιλελεύθερες εξαγγελίες των δύο αυτών κομμάτων και η «πρωτοπόρα» πλειοδοσία τους για αντιλαϊκή επίθεση, είχαν ημερομηνία λήξης. Τόσο η κυβέρνηση Σημίτη όσο και η ηγεσία της ΝΔ, τους υπερφαλάγγιζαν, έστω και με διαφορά φάσης, καθιστώντας τα έτσι άχρηστα και περιττά. Η ανάγκη του συστήματος να στηρίζουν τις σκληρές αντιλαϊκές επιλογές «διαφορετικές φωνές» φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο ισχυρή.

Τόσο ο Στ. Μάνος όσο και ο Δ. Αβραμόπουλος εμφανίστηκαν με τη σημαία του «αντιπάλου» του δικομματισμού, διακηρύσσοντας ότι θέλουν να τον «εμβολίσουν» και «ανατρέψουν». Αυτό που πραγματικά ήθελαν, ήταν να «ανακατέψουν την τράπουλα», προσδοκώντας να μπουν και οι ίδιοι - και όσοι ήταν πίσω τους - στο παιχνίδι της εξουσίας και της μοιρασιάς της πίτας. Από αυτή την άποψη, το «τέλος» των δύο αυτών μικρών κομμάτων δε μεταφράζεται αυτόματα σε ενίσχυση του δικομματισμού. Μάλλον ο δικομματισμός γίνεται «φτωχότερος», αφού ακυρώνονται δύο εφεδρείες του και χάνονται δύο δεξαμενές διοχέτευσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Φυσικά αυτό δε φτάνει, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται...