Η ποίηση στο βιβλίο του Γ. Ν. Παπαγεωργίου (Ανωβολιώτη) «Μίσχοι και κάλυκες», περιέχει όλα τα υπέρ και τα υπό της ζωής, και του ανθρώπου. Σ' αυτή την αυστηρά προσωπική ποίηση, ό,τι ντύνει την ουσία - δεν είναι τεχνητό, αλλά φυσικό, όπως το δέρμα που δίνει στην ψυχή μορφή υλικής υπόστασης. Περιεχόμενο και μορφή συμβολίζονται με «μίσχους και κάλυκες», κάτι σαν απομεινάρια ονείρων στην «κόμη των ανέμων». Αυτά κρύβουν στη ρίζα τους το σπόρο της νέας άνθησης. Ο ποιητής, αποκαλύπτει το θαύμα της συνέχειας. «Ποιος είπε ότι το μέλλον δεν είναι χειροπιαστό / τόσο από το τώρα όσο κι από το παρελθόν; / χτες... Πρωτάγγιξα το νεογέννητο εγγονό μου». Πιστεύει ότι το Μέλλον ριζώνει στο παρελθόν μας. «Τα πνεύματα... / τω καιρώ εκείνω ήσαν πολύ απλά». Η απλότητα φωτίζει τις εμπνεύσεις του: «Οταν είδε την απέραντη μουσική των άστρων / και άκουσε την άλλη... - του ανταριασμένου καιρού / σε συλλαλητήριο κοινωνικής αδικίας - / ανάβλυσε η βαθιά ευγνωμοσύνη της ψυχής / για την απερινόητη φανέρωση του κόσμου». Στα «Κατοχικά χαράματα» που περιέχονται σ' αυτή την απέριττη ποίηση, η «εκτέλεση των ηρώων» δεν είναι θάνατος: «Η σιωπή του απείρου / υφέρπει ανήκοστα / στα σφραγισμένα χείλη των ηρώων / μετά την εκτέλεση». «Η αδούλωτη ύπαρξη» παραμένει αιώνια όπως αιώνια είναι «τα χαράματα». Μόνον οι εκτελεστές πεθαίνουν τα χαράματα, για πάντα. Ποτέ, όσοι πεθαίνουν από αγάπη στον άνθρωπο: «Μέγα μυστήριο η λέξη αγαπώ... / Πόση εγγύτητα! Πόση απεραντοσύνη».

Σίγουρα, οι «Μίσχοι και κάλυκες» του Γ.Ν.Π. περιέχουν «το κρύφιον άσμα του άχρονου Ανθρώπου». («Σύγχρονη Σκέψη»).