Την ίδια ώρα που το ΠΑΜΕ, οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται σε αυτό, σε συνέχεια της πάλης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και των συλλαλητηρίων ενάντια στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα στη Συρία, εντείνουν την προετοιμασία για τον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού εντείνουν την προσπάθεια υπονόμευσης της οργάνωσης των εργαζομένων, την προσπάθεια να βάλουν με κάθε τρόπο εμπόδιο στους αγώνες που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις.

Με πρώτα βιολιά τις πλειοψηφίες στις διοικήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιβάλουν τη «σιγή νεκροταφείου» που απαιτεί το κεφάλαιο, κοροϊδεύουν επί μήνες με κινητοποιήσεις - φαντάσματα που δεν τις εξαγγέλλουν καν ή τις ανακοινώνουν για να τις πάρουν πίσω λίγες μέρες μετά!

Τα τελευταία «μπρος - πίσω» της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό επεισόδιο σε αυτήν την εντεινόμενη προσπάθεια υπονόμευσης: Πρώτα, ανακοίνωσαν μια απεργία στις 16 Μάη, η οποία θα γινόταν λέει «μέρα πανεθνικής δράσης» μαζί με την ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτα και λίγες μέρες μετά βγήκανε από την ΑΔΕΔΥ για να πουν ότι... άλλαξαν ξανά γνώμη και τελικά δεν θα κάνουν την απεργία που ανακοίνωσαν, αλλά συζητάνε με την ΓΣΕΕ για τα τέλη Μάη...

«Ζήσε Μάη μου...» και κοροϊδία δίχως τέλος! Πιάνοντας μόνο το τελευταίο 5μηνο υπενθυμίζουμε:

Στα τέλη Δεκέμβρη του 2017 και τον Γενάρη του 2018 οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απέρριψαν την πρόταση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για απεργία ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που έφερε και ψήφισε τελικά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, χτυπώντας το ίδιο το απεργιακό δικαίωμα, διευκολύνοντας ακόμα περισσότερο τους πλειστηριασμούς σε βάρος εργατικών - λαϊκών οικογενειών κ.ά. Λέγανε ξεδιάντροπα μάλιστα τότε (π.χ. οι ίδιες δυνάμεις στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας) για απεργία... τον Μάρτη, δηλαδή δύο μήνες μετά την κατάθεση και ψήφιση του πολυνομοσχεδίου!

Στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ, στις 2/2/2018, απέρριψαν την πρόταση του ΠΑΜΕ για κήρυξη απεργίας για το κρίσιμο ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Στην απόφασή της, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αφού μιλούσε για «Αρμαγεδδώνα μέτρων που υλοποιεί και αυτή η κυβέρνηση», έκανε λόγο για την πραγματοποίηση τάχα μιας «πανεθνικής ημέρας δράσης που εκτός από γενική απεργία θα περιλαμβάνει διάφορες μορφές κινητοποιήσεων». Πέρασαν σχεδόν 4 μήνες, ο «Αρμαγεδδώνας» προχωράει κανονικά, αλλά από τη ΓΣΕΕ ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Με το τελευταίο καραγκιοζιλίκι της ΑΔΕΔΥ, ήρθε απλώς να δέσει το γλυκό...

Και τι έκαναν οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε όλο αυτό το διάστημα;

Ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια φτιασιδώματος της απάτης των «κοινωνικών διαλόγων» για τη χειραγώγηση των εργαζομένων. Σε αυτό το πλαίσιο υπέγραψαν μαζί με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, μέσω της συμμετοχής τους στην Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ), την «Κοινή Δήλωση για το Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο», στην οποία αποτυπώνεται το αντιδραστικό στρατηγικό σχέδιο του κεφαλαίου για τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς του, όπως και την προσπάθεια να στρατευτούν οι εργαζόμενοι πίσω από αυτό το σχέδιο, που προϋποθέτει την ολομέτωπη γενίκευση της επίθεσης σε βάρος τους. Το ίδιο ξετσίπωτα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ επιχειρηματολογούσε σε πρόσφατη ομιλία του ότι «μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης» και όχι «όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση»...

Επικύρωσαν, για μια ακόμα φορά, μαζί με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου την κατάπτυστη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση με την αθλιότητα του κατώτατου μισθού των 586 και 511 ευρώ. Χωρίς ίχνος ντροπής, πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων, προχώρησαν σε ανοιχτή υπονόμευση των απεργιακών αγώνων που διεξάγονταν την ίδια ώρα σε μια σειρά από κλάδους και χώρους εργασίας (στους Οικοδόμους, στα Τρόφιμα - Ποτά, στους ηθοποιούς κ.α.), για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων με δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς! Ξεπερνώντας, μάλιστα, κάθε όριο ξετσιπωσιάς, παραβίασαν ακόμα και την απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ που πραγματοποιήθηκε μόλις δυο μήνες πριν, που ενέκρινε ως διεκδικητικό πλαίσιο την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και των 751 ευρώ βασικό μισθό, πλαίσιο που είχαν κοινοποιήσει οι ίδιοι με εξώδικη πρόσκληση στους εργοδότες...

Παίρνοντας τη σκυτάλη από την απεργοκτόνα διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση, ανέπτυξαν μια ολόκληρη επιχειρηματολογία ενάντια στην ίδια τη μορφή πάλης της απεργίας. Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δήλωσε ότι «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της» (!), ενώ η πλειοψηφία στην ΑΔΕΔΥ αναμασούσε ότι δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες για απεργία γιατί «δεν υπάρχουν διαθέσεις» και γιατί «ο κόσμος συντηρητικοποιείται». Οτι η ΑΔΕΔΥ δεν έχει... «μια εναλλακτική πειστική πρόταση» ως απάντηση στην πολιτική που ασκείται και ότι... θα πρέπει να εξετάζεται πιο σοβαρά το ζήτημα της κήρυξης απεργιών!

Η σε τέτοιο βαθμό απροκάλυπτη στάση των πλειοψηφιών στις δύο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν είναι τυχαία ούτε συμπτωματική: Μπροστά στη φάση που το κεφάλαιο προσδοκά πέρασμα σε ρυθμούς ανάκαμψης της κερδοφορίας του και εντείνει την αντεργατική επίθεση για να τη θωρακίσει, αλλά και στο φόντο της βαθύτερης εμπλοκής στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός προσαρμόζει αντίστοιχα τον αντιδραστικό του ρόλο.

Επιχειρεί να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου» στο εργατικό κίνημα και τους χώρους δουλειάς, να συμβάλει πιο αποφασιστικά στο μάντρωμα των εργαζομένων πίσω από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, υπονομεύει απεργιακές κινητοποιήσεις και επιχειρεί να παρεμποδίσει τον αγωνιστικό σχεδιασμό του ταξικού εργατικού κινήματος. Με την άρνησή του ακόμα και να κηρύξει τυπικά μια γενική απεργία, όπως και με τη συνεχή αλλαγή ημερομηνιών, δίνει χώρο και χρόνο στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση να εντείνουν την αντιλαϊκή επίθεση.

Απέναντι σε αυτήν την επιχείρηση, η συνεχής αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η απομόνωση και περιθωριοποίηση των δυνάμεών του αποτελούν αποφασιστική προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την άνοδο της οργάνωσης και των αγώνων των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευση, για την ενίσχυση της πάλης για τη ζωή που μας αξίζει.