Από την κινητοποίηση της ΟΓΕ στο υπουργείο Εργασίας, με αφορμή τη φετινή 8η Μάρτη

Η 8η Μάρτη σηματοδότησε την ανάγκη πάλης του εργατικού κινήματος για ισότιμα δικαιώματα γυναικών και ανδρών στην εργασία, στη μόρφωση, σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Ταυτόχρονα, μας θυμίζει ότι κανένα δικαίωμα των γυναικών δεν χαρίστηκε από τις κυβερνήσεις. Προηγήθηκε σκληρός ταξικός αγώνας, όπως ήταν η αιματηρή αναμέτρηση των εργατριών της Ν. Υόρκης το 1857 με την εργοδοσία, την αστυνομία, τις δικαστικές αρχές. Αντιμετώπισαν την εργοδοτική και κρατική βία, γιατί διεκδίκησαν 10ωρη δουλειά από 16 ώρες που εργάζονταν, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών, διεκδικήσεις που αποτελούσαν κόστος για τα κέρδη των βιομηχάνων στην υφαντουργία και τα ραφτάδικα (...)

Οι συνθήκες εργασίας και ζωής της σύγχρονης γυναίκας, της εργατοϋπαλλήλου, της άνεργης, της αυτοαπασχολούμενης, της νέας από τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, δεν μπορούν να συγκριθούν με τις ιστορικές συνθήκες του 19ου αιώνα. Ομως και σήμερα, η συμμετοχή των γυναικών στις καθημερινές μάχες για τα σύγχρονα δικαιώματά τους αντιμετωπίζεται με το μαστίγιο των εργοδοτικών εκβιασμών, της κρατικής καταστολής και των αντεργατικών δικαστικών αποφάσεων (...) Οπως οι εργάτριες της «Selecta» στην Καβάλα που, παρά τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, αποφάσισαν να δημιουργήσουν σωματείο και σήμερα οι δικαστικές αρχές προσπαθούν να ακυρώσουν την απόφασή τους.

Αυτό το ιστορικό - ταξικό αποτύπωμα της 8ης του Μάρτη προσπαθούν να διαγράψουν από τη συνείδηση και τη σκέψη των εργαζόμενων και ανέργων γυναικών, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ χρησιμοποιώντας το καρότο της χειραγώγησης. Οι Σειρήνες περί «ισότητας δικαιωμάτων» ανδρών και γυναικών, όχι μόνο είναι υποκριτικές στη σύγχρονη εκμεταλλευτική κοινωνία, αλλά προετοιμάζουν το έδαφος για την ισοπέδωση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών της εργατικής τάξης και του λαού μας. Αλλωστε, με τα μνημόνια που έχετε ψηφίσει, με τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους και τα νέα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα μέτρα που ετοιμάζεστε να φέρετε για ψήφιση στη Βουλή, φορτώνετε νέα βάρη στις γυναίκες και τις οικογένειές τους.

Στις σύγχρονες συνθήκες, η γυναίκα υφίστανται τη βία των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και της ανεργίας. Βιώνει τη βία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, την ανασφάλιστη εργασία, την έλλειψη σταθερού ωραρίου εργασίας, που σμπαραλιάζει την προσωπική και οικογενειακή ζωή της. Δέχεται τον εργοδοτικό εκβιασμό για να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση στοιχειωδών μέτρων προστασίας της μητρότητας.

Δεκάδες περιστατικά έχουν καταγγελθεί από εργαζόμενες, οι οποίες εξαναγκάστηκαν να γυρίσουν νωρίτερα από την άδεια μητρότητας, όπως και περιπτώσεις καταπάτησης του μειωμένου ωραρίου εργασίας, λόγω μητρότητας. Βιώνει τη βία της απόλυσης, λόγω εγκυμοσύνης, ακόμα και με τη βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, των κατευθυντηρίων οδηγιών της ΕΕ. Στο έδαφος του ταξικού, οικονομικού και κοινωνικού καταναγκασμού καταγράφονται περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και στο χώρο εργασίας.

Η γυναίκα υφίσταται τη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Αφήνει την κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου για να βρεθεί στην κόλαση της προσφυγιάς και των κυκλωμάτων trafficking. Βέβαια, αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο χαρακτήρας αυτών των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Η βία κατά των γυναικών απασχολεί το Κόμμα μας σταθερά, δίνοντάς της ένα πιο διευρυμένο περιεχόμενο. Δεν περιοριζόμαστε σε ορισμένες μορφές βίας, που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο, στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνο να περιγράφεις μια κατάσταση, αλλά και να αναδεικνύεις τις πραγματικές αιτίες του κοινωνικού φαινομένου.

Από τη δική μας σκοπιά, η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποια άλλη μορφή βίας, που υφίστανται οι γυναίκες, δεν προκύπτει σε κοινωνικό «κενό αέρος». Οι αντιδραστικές αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία, εκφράζονται και στις διαπροσωπικές, στις οικογενειακές σχέσεις. Επανέρχονται αντιδραστικές, αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων.

Αυτό αποτυπώνεται στην αύξηση των ποσοστών ενδοοικογενειακής βίας, στην αύξηση του ποσοστού των γυναικών που εκπορνεύονται, σε φαινόμενα και πρακτικές που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, όπως ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων, οι καταναγκαστικές στειρώσεις ή εκτρώσεις, οι γάμοι ανήλικων παιδιών.

Δεν υποτιμάμε καθόλου την ανάγκη να αντιμετωπιστούν δραστικά και να καταπολεμηθούν, έχοντας όμως πλήρη επίγνωση ότι η πηγή των κραυγαλέων διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας είναι η ανισότιμη εκμεταλλευτική κοινωνία. Αντίθετα, στο κείμενο της Σύμβασης παρουσιάζονται ορισμένες μορφές βίας ως η κύρια αιτία για την ανισότιμη θέση της γυναίκας. Παρουσιάζεται το αποτέλεσμα ως αιτία των πολλαπλών διακρίσεων σε κάθε τομέα της οικονομικής, κοινωνικής ζωής της γυναίκας.

Οι επιπτώσεις του φαινομένου επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο στις σύγχρονες συνθήκες, όπου χτυπιέται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Ξηλώνονται η δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία και Πρόνοια, πράγμα που δυσκολεύει τις γυναίκες να σταθούν ανεξάρτητες οικονομικά και να μην εγκλωβίζονται, παρά τη θέλησή τους, σε προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, παθογόνες και προβληματικές.

Στα ζητήματα αυτά, υπάρχει, κατά τη γνώμη μας, μεγάλη υποκρισία από την πλευρά της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και από τα άλλα αστικά κόμματα, γιατί ενώ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ενδοοικογενειακή βία, για τη βία κατά των γυναικών, την ίδια στιγμή δεν της εξασφαλίζουν τους όρους της κοινωνικής και οικονομικής της ανεξαρτησίας.

Εχει ευθύνη η κυβέρνηση και για την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση των ελάχιστων υπηρεσιών πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Επαφίεται στα ευρωπαϊκά κονδύλια, με ημερομηνία λήξης για τη χρηματοδότηση των δομών πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Εχει ευθύνη, γιατί αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους στις υπάρχουσες δομές για κακοποιημένες γυναίκες, θύματα trafficking και όχι μόνο.

Εχει ευθύνη, γιατί σκορπάει απλόχερα χρήματα στην ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω των ΜΚΟ και μέσω της Σύμβασης ανοίγει διάπλατα η πόρτα για την αντικατάσταση της κρατικής ευθύνης και χρηματοδότησης, για κρατικές υπηρεσίες και υποδομές πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους, μέσω των ΜΚΟ. Πρόκειται για πλευρές που υπάρχουν και στο κείμενο της Σύμβασης.

Την ίδια στιγμή, παραλείπει κάθε σαφή αναφορά στη βία που ασκείται από τους εργοδότες σε βάρος εργαζόμενων γυναικών, ψυχολογική και συναισθηματική, με τη μορφή πιέσεων και εκβιασμών, με την απειλή της απόλυσης, ακόμα και σωματικής σε ορισμένες περιπτώσεις.

Η βία και κατά των γυναικών είναι φαινόμενο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, όπου οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες γίνονται εμπόρευμα και τα δικαιώματα των γυναικών τσακίζονται στις μυλόπετρες της κερδοφορίας και του ανελέητου ανταγωνισμού των επιχειρηματικών ομίλων. Εχει συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές αιτίες και οι συνέπειές της επεκτείνονται στις εργασιακές, κοινωνικές έως και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Ως ΚΚΕ, μέσα στη Βουλή, αλλά κυρίως μέσα στο μαζικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, μέσα από το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, θα συνεχίσουμε να ασκούμε πίεση για την εξασφάλιση εκείνων των οικονομικών, κοινωνικών παραγόντων, όπως η μόνιμη και σταθερή δουλειά, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, κοινωνική προστασία της μητρότητας, μέτρα προστασίας των ανέργων, για να στηρίξουν τις γυναίκες και τα παιδιά που είναι ευάλωτα να πέσουν θύματα του trafficking, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να αντισταθούν για να αποκρούσουν τη βία κάθε μορφής (...)

Παλεύουμε και διεκδικούμε να δημιουργηθούν κρατικές, κοινωνικές υπηρεσίες για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών στελεχωμένες με ειδικευμένο προσωπικό, με μόνιμη και σταθερή δουλειά και όχι μέσω ΜΚΟ. Να διευρυνθεί το δίκτυο των ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες και στην περιφέρεια, με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό υπολογισμό.

Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης στις γυναίκες που βιώνουν τα σημερινά αδιέξοδα (...) Η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια από τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό, από το σμπαράλιασμα της οικογενειακής και προσωπικής ζωής, δεν αρκεί να δοθεί λύση σε αυτά.

Η άνοδος της συμμετοχής στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως στο ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στους αγροτικούς συλλόγους και τις ενώσεις απασχολουμένων της πόλης σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στις ανάλογες αγωνιστικές συσπειρώσεις στα σχολεία και τις σχολές, θα αναζωογονήσει συνολικά την εργατική - λαϊκή πάλη για τη νέα κοινωνία, τη σοσιαλιστική κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.